Φέτος στο Βελιγράδι έγινε μια σπουδαία μάχη εναντίον 7-8 χωρών στη Eurovision.Συνήθως έχουμε 3-4 χώρες να παλεύουν για τον τίτλο.Έτσι η Eurovision για πρώτη φορά είχε μεγάλη αντιπαλότητα.                                                                       

Άς ξεκινήσουμε απο τον νικητή.Τον Dima Bilan.Εξαιρετικό τραγούδι το believe αλλά δεν συγκρίνεται με το θρυλικό never let you go.Η συμπεριφορά του πολύ άσχημη και ότι νόμιζε πως αυτός είναι ο κάποιος.Η Ουκρανία αξίζει τη δευτερή τη θέση στον Φωκα Ευαγγελινό.Η Καλομοίρα προσωπικά δεν μου άρεσε ποτέ αλλά στην Eurovision τους μάγεψε όλους.Η Αρμενία πολύ ωραίο τραγούδι αλλά απο σκηνική παρουσία ήταν χάλια.Το Ισραήλ νόμιζα ότι άκουγα ψαλμωδίες στην εκκλησία.Η Κροατία για μένα αδικήθηκε και έπρεπε να μπει στην πρώτη δεκάδα.Η Ισπανία ήταν αντιγραφή του Verka.Το αρχκό τραγούδι  ήταν πιο ωραίο.Η Κύπρος αδικήθηκε πολύ πέρυσι και ότι τραγούδι και να στείλει θα χάσει.Η Λετονία είχε ωραίο ρυθμό και πολύ ωραία κοστούμια.Το Αζερμπαιτζάν στην αρχή δεν μου άρεσε αλλά στη συνέχεια άρχισε να μου αρέσει.Η Σερβία πάλι μπαλάντα.Καλό τραγούδι αλλά όχι πάλι μπαλάντα.Το ίδιο και η Φινλανδία.Η Αλβανία αδικήθηκε πάρα πολύ.

Περιμένω με ανυπομονησία την Eurovision 2009 στην Ρωσσία.Θα είναι τόσο ωραία όσο ήταν το 2008.Καλύττερη ή χειρότερη;

Οι  Πύξ Λάξ  , εμφανίζονται στη δισκογραφία το 1990, (Τι άλλο να πείς πιο απλά), και εξ αρχής δίνουν το στίγμα ενός γκρουπ-οικογένειας με δομή παρέας.

Τα βασικά πρόσωπα (Μ. Ξυδούς και Μ. Στόκας, Φ. Πλιάτσικας) παρότι διαφορετικών γενεών και ετερογενών καταβολών, συγκλίνουν σε ένα ενιαίο μουσικό ύφος με στοιχεία ροκ μπαλάντας, και έναν βιωματικά ιδεολογικό κοινό άξονα : τον τόπο καταγωγή τους. Με αφοπλιστικής αμεσότητας τραγούδια καταγράφουν τον κοινωνικό περίγυρο, εισάγοντας σταδιακά την μυθολογία της Δυτικής Οχθης: μιά επιθετικά απενοχοποιητική προβολή των επαρχιών της Αθήνας.

Η απήχηση των πιο ερωτικών τους τραγουδιών αρχικά, που με απλό τρόπο μιλάνε για την αδυναμία των ερωτικών σχέσεων να επιβιώσουν στην σύγχρονη κοινωνία, βρίσκουν ανταπόκριση στη νεολαία. Στους Ζόρικους καιρούς (΄91), την δεύτερη δισκογραφική τους παρουσίαση, επιβεβαιώνουν την αρχική αίσθηση: προσωπικό ύφος, ακούσματα των τρεχόντων ρευμάτων της ροκ, και συγκροτημένος ήχος. Δύο χρόνια μετά, επανέρχονται (Ο ήλιος του χειμώνα με μελαγχολεί-΄93) , φανερώνοντας ένα άγνωστο ως τότε στοιχείο του μουσικού τους ύφους: το λαϊκό, ως άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Η συνύπαρξή τους με τον Β. Καρρά, στο ΄Αστην να λέει, από τη μία σοκάρει και από την άλλη τους ανοίγει σ΄ένα ευρύτερο κοινό, που θα αποδειχτεί αθωότερο στους συγκερασμούς των ειδών. Οι Πύξ Λάξ, στην ουσία κάνουν καθαρά λαϊκό τραγούδι. ΄Οχι επειδή τυγχάνουν μιας ευρείας λαϊκής αποδοχής, αλλά επειδή εκφράζουν το σύγχρονο λαϊκό αίσθημα. Και το ζητούμενο του λαϊκού τραγουδιού, αυτό ήταν πάντοτε: η έκφραση του λαϊκού αισθήματος.

Η παρουσία στις τελευταίες δουλειές τους ( Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ; -΄99) , επανεκτελέσεων τραγουδιών του Τ. Σούκα (Μιά ζωή μέσα στους δρόμους) και του Χ. Νικολόπουλου (Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα) , έχουν κοινή αφετηρία με συνεργασίες όπως αυτή με τον Β. Καρρά ή τον Μ. Χριστοδουλόπουλο αλλά και τον ροκά, Λάκη Παπαδόπουλο ή τους Κατσιμιχαίους.

Το ΄94 με ... . Τους Πρίγκηπες της Δυτικής ΄Οχθης, βρίσκουν την χρυσή τομή της ισορροπίας των άκρων, που θα συνοδεύσει όλες τις κατοπινές τους δουλειές. Με στίχο ολοένα πιό μεστό, και καινούργια πρόσωπα να συγχωνεύονται γόνιμα, κλείνουν μιά πρώτη περίοδο με το: Ο μπαμπούλας τραγουδάει μόνος τις νύχτες (΄96) , και τη μελαγχολία να έχει υποκαταστήσει τον θυμό.

Η ανακεφαλαίωση του ΄97, με το αυτοσαρκαστικό : Παίξε παλιάτσο τα τραγούδια σου τελειώνουν, συνοδεύεται με την συνεργασία τους με τον Γ. Νταλάρα στην Ιερά Οδό, και την εμπορική εκτίναξή τους, σε ύψη πωλήσεων πρωτοφανή για ελληνικό γκρούπ. Η Στίλβη (΄98) , και το Μοναξιά μου όλα, κερδίζει και τους πιο αμφίθυμους, καταξιώνοντάς τους, σαν το σημαντικότερο συγκρότημα της δεκαετίας, που καταφέρνει να παίζει στο παιχνίδι, χωρίς να μεταλλαχθεί σε πιόνι. Τα ...Χρυσόψαρα και η συνεργασία με τους Κορσικανούς I MUVRINI, φαίνεται να ολοκληρώνουν την δεύτερη περίοδο των Πύξ Λάξ, που ίσως προετοιμάζουν την έξοδό τους, καθώς μια πληθώρα επιγόνων με τη δική τους συμπαράσταση, παίρνει θέσεις στο πάλκο.

Αρχέτυπο συγκρότημα της δεύτερης γενιάς του heavy metal, οι Iron Maiden, όπως και οι Black Sabbath, στήριξαν την καριέρα τους στις περιοδείες και στη σκηνική τους παρουσία που είχε θεατρικό χαρακτήρα. Το γκρουπ σχηματίστηκε στο δυτικό Λονδίνο το 1976 από τον μπασίστα και συνθέτη Steve Harris και τον κιθαρίστα Dave Murray από το punk συγκρότημα Secret. Το εισιτήριό τους για τη δισκογραφία ήρθε έπειτα από δύο χρόνια με το E.P. "The Soundhouse Tapes" που τους εξασφάλισε συμβόλαιο συνεργασίας με την EMI. Το 1981 κυκλοφόρησαν το επώνυμο ντεμπούτο τους που έφτασε στο Top 10 με τρία σινγκλ-επιτυχίες: "Running Free", "Sanctuary" και "Women In Uniforms". Την ίδια περίοδο αποχώρησε από το γκρουπ ο ντράμερ Sampson. Στο δεύτερο άλμπουμ, το "Killers" (1981), τα φωνητικά ανέλαβε ο Paul Di' Anno. Ακολούθησε το "Number Of The Beast" (1982), που ήταν και το πρώτο που έφτασε στο Νο 1, και η θεματολογία του ήταν δανεισμένη από το βιβλίο του σατανιστή Aleister Crowley. Ο ήχος του γκρουπ βελτιώθηκε με την προσχώρηση σε αυτό του βετεράνου ντράμερ Nicko McBrain από τους Trust και του κιθαρίστα Andrian Smith. Με τη νέα σύνθεση κυκλοφόρησαν το 1983 το "Piece Of Mind", που τους άνοιξε το δρόμο για την αμερικανική αγορά, καθώς και δύο επιτυχημένα σινγκλ ("Flight Of Icarus" και "The Trooper"). Τον επόμενο χρόνο ξεκίνησαν μια περιοδεία-μαμούθ, στο πλαίσιο της οποίας έδωσαν περισσότερες από 200 συναυλίες για να υποστηρίξουν τις πωλήσεις του επερχόμενου άλμπουμ "Powerslave" (1984). Μετά το τέλος της περιοδείας τους κυκλοφόρησαν και το διπλό, ζωντανά ηχογραφημένο "Live After Death" (1985). Οι επιρροές του Harris από "φουτουριστικούς" συγγραφείς, όπως οι Robert Heinlein και Alan Sillitoe, ήταν εμφανείς στο επόμενο άλμπουμ ("Somewhere In Time", 1986). Το 1988 εξέδωσαν το όγδοο κατά σειρά άλμπουμ τους, το "Somewhere In Time", το οποίο τους έφερε ξανά στην κορυφή των βρετανικών τσαρτ, καθώς και τρία επιτυχημένα σινγκλ ("Can I Play With Madness", "Evil That Men Do" και "The Clairvoyant"). Ο Adrian Smith αποχώρησε τον επόμενο χρόνο και αντικαταστάθηκε από τον Jannick Gers, ενώ στα τέλη του 1989 μπήκαν στο στούντιο για την ηχογράφηση του "No Prayer For The Dying" (1990). Η πορεία τους συνεχίστηκε με μια σειρά από παρόμοια άλμπουμ. Ο Dickinson αποχώρησε το 1993 και επέστρεψε πανηγυρικά το 1999 μαζί με τον Smith. Το 2000 κυκλοφόρησε το "Brave New World" και το 2003 το δέκατο τρίτο στούντιο άλμπουμ τους "Dance Of Death". -Θ.Λ.