Σήμερα,ανήμερα τού Πάσχα,μού ήρθαν στο μυαλό κάποια άλλα Πάσχα(τα),πρίν χρόνια.

Τότε που ακόμη μπορούσα να κάνω εκδρομές σε νησιά τού Σαρωνικού.

Στό ένα απ'αυτά,είχα βρεθεί στον Πόρο,ήδη από  την Μ.Πέμπτη,και τριγύριζα,γενικώς κι'αορίστως,χαζεύοντας τον κόσμο.

Σε κάποια στιγμή,βρέθηκα έξω απ'την Χώρα,όπου κάποιος βοσκός είχε βγάλει τα λιγοστά του πρόβατα να βοσκήσουν,ίσως το τελευταίο τους χορτάρι.

Μιά παρέα νεαρών πέρασε,κι'ένας τους σταμάτησε και χάϊδεψε ένα πρόβατο."Αχ καλέ,τί γλυκούλικο που είσαι!"

Τον πλησίασα."Μιλάτε στο φαγητό σας,κύριε;" τον ρώτησα.Μέ κοίταξε απορημένος."Τί θέλετε να πήτε;"

"Θέλω να πώ",τού απάντησα,"ότι αυτό το προβατάκι σε τρείς μέρες θα είναι στο πιάτο σας,ψημένο και σουβλισμένο.Επομένως δέν θα είναι ένα ζωντανό πλάσμα,που έχει αισθήματα όπως εσείς,αλλά ένα κομμάτι κρέας.Οπότε ή το αντιμετωπίζετε σάν ζωντανό πλάσμα και αποφασίζετε να μήν το φάτε,συνεπώς καλά κάνετε και τού μιλάτε,θεωρώντας ότι κι'αυτό έχει ψυχή,ή το αντιμετωπίζετε σάν ένα κομμάτι τροφής,οπότε αδιαφορείτε γι'αυτό και το προσπερνάτε.Και τα δυό μαζί δέν γίνονται".

Μιά άλλη φορά,βρέθηκα στίς Σπέτσες με μιά παρέα που,όπως κι'εγώ,έχουν πάψει εδώ και χρόνια να τρώνε κρέας ακριβώς επειδή το κρέας αυτό προέρχεται από ζωντανά πλάσματα που πρέπει να πεθάνουν πρίν φτάσουν στο πιάτο μας.Αφού,λοιπόν,πήγαμε και παρακολουθήσαμε την λειτουργία-όχι στην πόλη αλλά σ'ένα μοναστήρι ψηλά στον λόφο,απ'όπου τα πυροτεχνήματα και τα βαρελότα ακούγονταν ώς απόμακρη σιγανή βοή και όπου ο ιερέας ψάλλει το "Χριστός Ανέστη" μέσα στο νεκροταφείο συνοδευόμενος από χορωδία καλογραιών (την έχω ηχογραφήσει,μάλιστα,μ'ένα μικρό κασετοφωνάκι που είχα τότε)-κατεβήκαμε κάτω και πήγαμε σ'ένα εστιατόριο.Ολος ο κόσμος είχε ριχτεί "στα κρέατα και στ'απάκια",που λέει και ο Καζαντζάκης στον "Ζορμπά" κι'εμείς παραγγείλαμε ωραίες σαλατούλες και σούπες από χορταρικά.Μάς πήρε μερικά λεπτά να συνειδητοποιήσουμε ότι όλο το υπόλοιπο εστιατόριο μάς κοίταζε σάν να είχαμε κατεβεί από τον Κρόνο......

Τέλος,θυμήθηκα ένα πολύ μακρυνό Πάσχα,πάλι στον Πόρο,που είχα πάει οικογενειακώς-ήμουν ακόμη έφηβος.Περάσαμε πολύ ωραία,ο αδελφός μου κι'εγώ είχαμε γνωριστεί μάλιστα με κάτι κορίτσια και σκεφτόμασταν πώς να τίς καταφέρουμε να μάς δώσουν τα τηλέφωνά τους γιά να μπορούμε να επικοινωνούμε όταν θα γυρίζαμε στην Αθήνα.Δυστυχώς,το ωραίο αυτό τετραήμερο έμελλε να τερματιστή αδόξως,καθώς κάποια στιγμή και εντελώς μυστηριωδώς χάσαμε το "χταπόδι",δηλαδή το λάστιχο με το οποίο δέναμε τίς αποσκευές στην "σχάρα" τού αυτοκινήτου και έτσι ο πατέρας μας μάς τιμώρησε να μήν κάνουμε ρούπι απ'το σαλόνι τού πλοίου σε όλη την διαδρομή μέχρι τον Πειραιά....

Καθώς έτρωγα το ωραίο μου τζατζίκι με μπόλικη μουστάρδα επάνω,άκουσα πίσω μου μια φωνή:

«Πάμε να φύγουμε,χάσαμε!»

Γύρισα και κοίταξα παντού,μα δεν φαινόταν κανείς.

 «Πάμε να φύγουμε,χάσαμε!»,ξανακούστηκε η φωνή.Κοίταξα καλύτερα και είδα να’ρχεται προς το μέρος μου ένας κοντούλης που φορούσε μιά κιτρινομπλέ φόρμα πιτσιλισμένη με μπογιές.Κρατούσε ένα καρβέλι ψωμί κι’ένα σκοτεινόχρωμο μπουκάλι που είχε μέσα ένα απροσδιόριστο υγρό.

«Ψωμί και μπύρα για μια ημέρα»,είπε ακουμπώντας τα μπροστά μου. «Δικά σου είναι».

Τον κοίταξα με κάποια δυσπιστία. «Πώς κι’έτσι;» τον ρώτησα.

«Ε,δεν θα τα πάρης τζάμπα»,μού απάντησε. «Αφού θα δουλέψης».

Γύρισε και μού έδειξε ένα μπιντόνι.

«Θ’ανακατέψης το μίνιο που υπάρχει μέσα σ’αυτό το πεντογάλονο»,μού εξήγησε. «Να,μ’αυτό εδώ το ξύλο».

Πήρα το ξύλο και δοκίμασα ν’ανακατέψω το υγρό.Ηταν αρκετά πηχτό και με δυσκολία το ανακίνησα.Ο κοντούλης ήρθε δίπλα μου.

«Να,έτσι» μού είπε,παίρνοντας το ξύλο.Θαύμασα με πόση ευκολία δούλευε το υγρό κι’ακολούθησα τις κινήσεις του.Πέντε λεπτά αργότερα είχα μάθει το «κόλπο» κι’ανακάτευα το μίνιο με άνεση.Μα επειδή το ν’ανακατεύης ένα υγρό είναι ανιαρή δουλειά,κάποια στιγμή αποκοιμήθηκα,φαίνεται,και όλα γύρω μου εξαφανίστηκαν-καρβέλια.μπουκάλια και πεντογάλονο.Βρέθηκα ξαφνικά σ’έναν απέραντο πράσινο κάμπο.

«Πάμε να φύγουμε,χάσαμε!» ξανακούστηκε η γνώριμη φωνή κι’εμφανίστηκε τώρα ένας άλλος τύπος.

«Γνωρίζεις να κάμνης λαμαρινοδουλειές;» με ρώτησε. «Γιατί θέλω να σού αναθέσω μία».

Εφερε μπροστά μου ένα μεγάλο κομμάτι λαμαρίνα.

«Θα το τρίψης μ’αυτό το γυαλόχαρτο,μέχρι να γίνη λείο».

«Και τι θα μού δώσης;» τον ρώτησα. «Ο προηγούμενος μ’έβαλε ν’ανακατεύω μίνιο σ’ένα πεντογάλονο και μού’δωσε για πληρωμή ψωμί και μπύρα,μα δεν πρόλαβα να φάω ή να πιώ και όλα εξαφανίστηκαν.Αν είναι να μού κάνης κι’εσύ τα ίδια,άσε καλύτερα».

«Πρέπει απαραιτήτως να σού δώσω κάτι;»

«Ε τι;για την ψυχή του Καρδινάλιου θα το κάνω;»

«Κρίμα!Και σε νόμιζα καλόν άνθρωπο» είπε ο τύπος κι’εξαφανίστηκε.Εμεινα μόνος μου καταμεσής στον πράσινο κάμπο και-το κυριώτερο-πεινούσα και δεν είχα τι να φάω.

Εκεί που αναρωτιόμουν τι έπρεπε να κάνω και πώς να ξαναγυρίσω στο σπίτι μου και στο μουσταρδιασμένο τζατζίκι μου,εμφανίστηκε ένας τρίτος μυστήριος με τρία πόδια,που φορούσε επίσημο κουστούμι και βατραχοπέδιλα.Αυτός ούτε φαϊ μού έφερε,ούτε μού ανέθεσε κάποια δουλειά,τίποτε.

«Φαίνεστε πολύ προβληματισμένος»,μού είπε. «Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω;Είμαι προϊστάμενος γαλακτωματοποιητής,με πολύ καλό HLB και πιστοποίηση από την διεθνή ένωση γαλακτωματοποιητών.Εχω ειδίκευση τόσο στα o/w γαλακτώματα όσο και στα w/o γαλακτώματα».

Δεν πάμε καλά,σκέφτηκα.Οι γαλακτωματοποιητές είναι χημικές ουσίες,δεν μιλάνε.Πώς βρέθηκα εδώ;Μια χαρά καθόμουν στο σπιτάκι μου.Αν δεν είχα δεχτεί ν’ανακατέψω αυτό το καταραμένο μίνιο,δεν θα είχα αποκοιμηθεί και δεν θα έβλεπα τώρα αυτό το όνειρο απ’το οποίο δεν μπορούσα ούτε να ξυπνήσω-είχα βεβαιωθεί γι’αυτό επειδή όσο κι’αν κουνούσα το κεφάλι μου,όσο κι’αν με χαστούκιζα,τίποτε δεν άλλαζε.Παρέμενα στον ίδιο πράσινο κάμπο με έναν τρίποδο τύπο να με κοιτάζη ασκαρδαμυκτί.

«Λοιπόν;Τι μπορώ να κάνω για σας;» επανέλαβε ο τρίποδας.

«Να με στείλης πίσω στο σπίτι μου!» του απάντησα,ελαφρώς αγενώς-ίσως έφταιγε και το ότι ο πρώτος τύπος με είχε αφήσει με την κρυάδα του ψωμιού και της μπύρας που δεν είχα προλάβει να απολαύσω.

«Δυστυχώς,αυτό δεν είναι μέσα στις δυνατότητές μου» είπε αυτός. «Μπορώ να σας μετατρέψω σε εναιώρημα,σε κρέμα,σε οποιοδήποτε είδος συστήματος διασποράς θέλετε,αλλά αυτό που μού ζητάτε είναι αδύνατον».

«Τότε,ξεκουμπίσου από δώ και άσε με στην ησυχία μου».

Και λέγοντας αυτό,σήκωσα ακουσίως το δεξί μου χέρι.Αστραπιαία βρέθηκα μέσα σ’ένα θάλαμο που τα τοιχώματά του ήταν γεμάτα διακόπτες,λαμπάκια και διάφορες οθόνες.Ολα αυτά τα πράγματα αναβόσβηναν-ακόμη και τα κουμπάκια-και ακουγόταν από παντού ένας ήχος σαν γκλινκτουκτσακμπουμφλίπ.Πάλι έμπλεξα, σκέφτηκα.Απ’το κακό στο χειρότερο πάμε.Δέν βλέπω να γυρνάω σπίτι μου απόψε.

Τότε ξανακούστηκε η γνωστή φωνή «πάμε να φύγουμε,χάσαμε!».Εκνευρίστηκα ακόμη περισσότερο γιατί από πού θα έφευγα;Ο θάλαμος δεν είχε καμμία πόρτα ούτε άλλου είδους έξοδο.

«Πάτα το μπλέ κουμπάκι»,ξανάπε η φωνή,σαν να είχε καταλάβει την απορία μου

Ποιό μπλέ κουμπάκι απ΄όλα;Εκατοντάδες μπλέ κουμπάκια υπήρχαν σ’αυτό το καταραμένο δωμάτιο.

«Ποιό μπλέ κουμπάκι να πατήσω;» ρώτησα

«Οποιο να’ναι» ήρθε η απάντηση.

Πάτησα ένα κουμπί,στην τύχη.Αμέσως βρέθηκα σε μιά έρημο-μιά απέραντη έρημο που δεν είχε τίποτε άλλο εκτός από άμμο που έκαιγε και μού τσουρούφλιζε τις πατούσες.

Τι θα γίνη,θα περιπλανιέμαι έτσι αιωνίως;Δεν ήταν και κανένας άλλος σ’αυτήν την έρημο.

Τότε θυμήθηκα πως πρίν βρεθώ εδώ είχα σηκώσει το χέρι μου.Μήπως να το ξανασήκωνα;Μπορεί να με έβγαζε κάπου αλλού-σε κάποια άλλη διάσταση ίσως.Χειρότερα απ’αυτό εδώ το μέρος σίγουρα δεν θα ήταν-και ένιωθα ήδη έτοιμος για έγκαυμα πρώτου βαθμού.

Σήκωσα το δεξί μου χέρι ξανά.Τώρα βρέθηκα να κολυμπάω σε μια απέραντη φουρτουνιασμένη θάλασσα που σήκωνε κύματα δέκα μέτρα ύψος.Ούτε κάν μια σανίδα να επιπλέη γύρω μου δεν υπήρχε,να πιαστώ τουλάχιστον απ’αυτήν ώστε να μείνω στην επιφάνεια χωρίς να χρειάζεται να κουνάω συνεχώς χέρια και πόδια.Αργά ή γρήγορα θα κουραζόμουν και ο πνιγμός ήταν αναπόφευκτος…

Τι κάνουμε τώρα;Ξανασηκώνουμε το δεξί χέρι πάλι;Δεν βλέπω να υπάρχη άλλη λύση.Οπότε…

Ξαφνικά όμως μού ήρθε μια ιδέα.Μα ναι,πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα;Κάθε φορά που σήκωνα το δεξί χέρι, μεταφερόμουνα σε χειρότερη κατάσταση απ’αυτήν που ήμουν.Μήπως λοιπόν σήκωνα το λάθος χέρι;

Μα ναι,αυτό θα ήταν!Το δεξί χέρι με έφερνε σε εφιαλτικές καταστάσεις.Αρα αν σήκωνα το αριστερό ,θα είχε το αντίθετο αποτέλεσμα.Ακόμα κι’αν δεν ήταν γραφτό να ξαναγυρίσω στο σπίτι μου,τουλάχιστον θα μεταφερόμουν σε κάποιο καλύτερο μέρος.Αρκεί,βεβαίως,να υπήρχε τζατζίκι και μουστάρδα.Πάμε λοιπόν,ένα-δύο-τρία ωπ!

Πάει η θάλασσα.

Γύρω μου το απόλυτο σκοτάδι.Και η αίσθηση ότι συνεχώς έπεφτα στο κενό.

«Βοήθεια!Πέφτω!» φώναξα ασυναίσθητα.

Τότε ακούστηκε μια φοβερή βροντή,σαν να έσκαγε βόμβα εκατομμυρίων μεγατόννων μέσα στο κεφάλι μου, γύρω απ’αυτό,παντού.Και μέσα απ’όλον αυτόν τον χαλασμό,ξεχώρισε μια ψιλή-ψιλή φωνούλα:

«Πάμε να φύγουμε,χάσαμε!».

...και ο μισθός να τρέχη.

http://www.kathimerini.gr/866460/article/epikairothta/ellada/akinhtopoihmena-ta-mmm-alla-h-mis8odosia-trexei

Ιδού οι αγώνες τών Ελλήνων αριστεράρηδων "αγωνιστάδων"....

ΥΓ 1.Στον ιδιωτικό τομέα,δέν νοείται να πληρώνεσαι χωρίς να παράγης έργο.Σε απολύει πάραυτα ο εργοδότης.

ΥΓ 2.Στον ιδιωτικό τομέα δέν νοείται να πληρώνη ο πελάτης αλλά να μήν λαμβάνη το προίόν ή την υπηρεσία γιά την οποία πλήρωσε.Σε πάει στα δικαστήρια και άντε ν'αποδείξης ότι δέν είσαι κάμηλος (δρομάς ή βακτριανή,δέν έχει σημασία,πάντως κάμηλος).

ΥΓ 3.Υπάρχουν διατάξεις "περί παρακώλυσης συγκοινωνιών" (δείτε εδώ http://www.karagiannislawfirm.gr/poiniko-dikaio/111-egklimata-kata-ton-sigkinonion).Δηλαδή άν εγώ,ο πολίτης,παρεμποδίσω ένα τραίνο ή τρόλλεϋ ή λεωφορείο που εκτελεί δημόσια συγκοινωνία από τού να εκτελέση το δρομολόγιό του,με τσουβαλιάζει αυθωρεί η αστυνομία και με μπουζουριάζει άνευ ετέρου.Φαίνεται όμως ότι αυτοί που είναι εντεταλμένοι να εκτελούν δημόσια συγκοινωνία,έχουν το ακαταδίωκτο,αρκεί να "αγωνίζωνται" γιά το καλό τών συγκοινωνιών,στερώντας την απ'αυτούς στους οποίους είναι υποχρεωμένοι (εκ τού νόμου) να την παρέχουν.

ΥΓ 4.Στον ιδιωτικό τομέα,μπορείς να κάνης "επίσχεση εργασίας" εναντίον τού εργοδότη σου-αλλά αυτό δέν βλάπτει το κοινωνικό σύνολο,καθώς γιά κάθε προϊόν ή υπηρεσία υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις που τα παρέχουν.

Αυτά,αφιερωμένα σ'όλους τους απανταχού αριστεράρηδες.....

Εκανα κάποτε πρόβες μ'ένα πιανίστα,που ήταν και μαέστρος,γιά να παίξουμε με κάποιο σχήμα στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού τής Κέρκυρας (ζούσε τότε ακόμη ο Μάνος Χατζιδάκις).

Ο πιανίστας-μαέστρος ήταν συνεργάσιμος,συμπαθέστατος και καλός μουσικός.

Μού είχε δώσει μιά παρτιτούρα "οδηγό" που είχε μόνο το time signature,τα μέτρα και κάποια σημεία που ήθελαν tutti.Τίποτε άλλο.

"Τα υπόλοιπα,τ'αφήνω σε σένα",είχε πεί."Αφού ακούς το κομμάτι,ξέρεις τί θα παίξης".

Θετικό αυτό,διότι κάποιοι άλλοι που δέν ξέρουν τί είναι το bass drum και τί είναι το hi-hat,επιμένουν να γράφουν "παρτιτούρες γιά τον ντράμερ" (ο Mel Bay-ή ο Buddy Rich,δέν θυμάμαι ακριβώς-σε ένα βιβλίο του έχει γράψει ότι αυτές οι παρτιτούρες είναι γεμάτες λάθη και σε κάποια περίπτωση το διαπίστωσα ιδίω όμματι-διότι το άλλο μου μάτι δέν βλέπει,γενικώς).

Σε κάποια στιγμή όμως,ο εν λόγω πιανίστας-μαέστρος μού έδειξε ένα σημείο στον "οδηγό".

-Εδώ πάτα δίσκους,μού είπε

Τον κοίταξα με απορία

-Μπαρδόν;

Μού έδειξε τα πιατίνια

-Νά,αυτά θα χτυπάς.

Ετσι λοιπόν,έμαθα ότι όταν ένας ντράμμερ παίζει στα πιατίνια,τότε λέμε ότι "πατάει δίσκους".

ΥΓ.Τελικώς δέν παίξαμε στους εν λόγω Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού,διότι το project τής συμμετοχής μας ματαιώθηκε.

ΥΓ.Επίσης,δέν έμαθα άν οι "δίσκοι" είναι 33 στροφών ή 45.Ωστόσο,στο "οπλοστάσιό" μου έχω κάτι μικρά crash cymbals 8 ιντσών.Αυτά μάλλον πρέπει να είναι "δίσκοι 78 στροφών",οπότε την επόμενη φορά θα τα βάλω πάνω σε ένα γραμμόφωνο (ξέρετε,απ'αυτά με το χωνί...)

Εχετε πλάκα εν τέλει εσείς οι "δεν πληρώνω"ντες"

Γιατί και το φαγητό δέν είναι πολυτέλεια,αλλά βασική ανάγκη.Βασικώτερη μάλιστα απ'τις μετακινήσεις (δοκιμάστε να μείνετε δυό μέρες τελείως νηστικοί κι'άν την τρίτη δέν πέσετε με τα μούτρα στην γαβάθα με τα μακαρόνια,εμένα να με κάνετε αρχιεπίσκοπο...)

Οπότε,το συμπέρασμα,σύμφωνα με την "λογική" σας είναι "τζάμπα φαγητό γιά όλους";

Και δέν μού λέτε,ρέ παλληκάρια (και κορίτσια),ποιός θα το πληρώνη αυτό το "τζάμπα φαγητό";

Αααααα το βρήκα!

Θα πληρώνη το κεφάλαιο!Η πλουτοκρατία!

Καλά τα λέω;

Μέχρι τώρα,ξέραμε ότι "η Πρωτομαγιά δέν είναι αργία,είναι απεργία".Ετσι μάς έλεγαν οι αριστεράρηδες-και την ημέραν εκείνην δένανε τα βαπόρια στα λιμάνια,σταματούσαν τα τραίνα στους σταθμούς και "φύτευαν" τ'αεροπλάνα στ'αεροδρόμια προκειμένου να ρίξουν την "επαναστατικιά" τους λούφα.Κι'αλλοίμονο άν η Πρωτομαγιά έπεφτε Παρασκευή ή Δευτέρα.Χάλαγαν τα σχέδια τών εργαζομένων-κυρίως στον ιδιωτικό τομέα,διότι στο δημόσιο η "λούφα και παραλλαγή" είναι κάτι σάν φυσικόν φαινόμενον,σάν την ανατολή τού ηλίου,να'ούμε (που λέει και ο Χάρρυ Κλύν).

Φέτος όμως,η Πρωτομαγιά συνέπεσε με την Κυριακή τού Πάσχα,δηλαδή την Ανάσταση τού Κυρίου υμών (γιατί δικός μου "Κύριος" δέν είναι) Ιησού Χριστού.Οπότε δέν "έλεγε" να το ρίξουν στην απεργία και στην λούφα οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μετακινήσεως-θα εξαγριωνόταν κόσμος και λαός,θα χάλαγαν κρατήσεις ξενοδοχείων και εισιτηρίων και θα εγένετο χαμός μέγας.Κι'έτσι,μαζί με την ανάσταση τού Χριστού,συνέβη και έτερον θαύμα!Η Πρωτομαγιά μεταμορφώθηκε σε "υποχρεωτική αργία"-όπως δηλαδή ήταν πάντοτε,πρίν ενσκήψη στην χώρα η αριστερίλα που την κατατρύχει τα τελευταία χρόνια.Και όπως θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο,ο υπουργός monsieur Catrougale εξέδωσε-ώς άλλος Ρωμαίος έπαρχος- σχετικήν υπουργικήν απόφασιν.

http://www.kathimerini.gr/858243/opinion/epikairothta/politikh/kyriakh-prwtomagia-kai-sxolh

Είμαι περίεργος να δώ τί θα σοφιστούν τού χρόνου οι καραγκιόζηδες που μάς κυβερνούν......

Θα ισχυριστούν ξανά ότι "η Πρωτομαγιά δέν είναι αργία",όταν θα υπάρχη δημοσιευμένη στην Εφημερίδα τής Κυβερνήσεως η Κατρουγκάλειος υπουργική απόφαση;

Καθώς τακτοποιούσα κάποια πράγματα στον χώρο όπου φυλάσσονται τα μουσικά μου όργανα-και όχι μόνο-μού ήρθε στο μυαλό αυτός ο τίτλος από ένα βιβλίο του Νταίνικεν (τα εντός παρενθέσεως είναι δική μου προσθήκη) διότι συνειδητοποίησα πως από το 1975 (που απέκτησα το πρώτο μου drum set,το οποίο έχω ακόμη) μέχρι σήμερα,έχουν περάσει πάνω από τέσσερις δεκαετίες ενασχόλησής μου με την μουσική (για την οποία,πάντως,στο σχολείο αδιαφορούσα ελαφρώς).Και σ’αυτά τα σαράντα χρόνια έχω παίξει με ούκ ολίγους μουσικούς και συγκροτήματα,κυρίως μέν ρόκ αλλά και διάφορα άλλα είδη-από ρεμπέτικα μέχρι και παραδοσιακά-που συμπλήρωσαν την «συλλογή ακουσμάτων» μου.Και έχω ζήσει ούκ ολίγες καταστάσεις-άλλες ευχάριστες και άλλες δυσάρεστες-που όλες,πάντως,απετέλεσαν χρήσιμα «μαθήματα».

Όπως,για παράδειγμα,την άνοιξη του 1982 που κλήθηκα να παίξω σε ένα «κέντρον διασκεδάσεως» κάπου στο Γαλάτσι.Εκείνες τις μέρες μάλιστα εμαίνετο μιά απεργία διαρκείας των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς (που διαμαρτύρονταν για την επικείμενη ιδιωτικοποίησή τους) ενώ ταυτοχρόνως υπήρχε και αποχή διαρκείας των φοιτητών στο πανεπιστήμιο,λόγω της επικείμενης ψήφισης του «νόμου-πλαισίου»).Μαζευτήκαμε,λοιπόν για την πρώτη μας πρόβα:ο «αρμονίστας» που με είχε καλέσει και που ταυτοχρόνως εργαζόταν σε μαγαζί με μουσικά όργανα,ένας κιθαρίστας άρτι επιστρέψας εξ Αυστραλίας,ό οποίος είχε εξαργυρώσει κάτι κοπάδια προβάτων που εξέτρεφε εκεί,έναντι καμμιάς δεκαριάς κιθαρών,έτερος κιθαρίστας-νεαρός όμως αυτός-που αγωνιούσε αν είχε προσβληθεί από κάποιο μεταδοτικό νόσημα λόγω εφήμερης σχέσης του με μια κοπέλα και με ρωτούσε διαρκώς (γιατί του είχα πεί ότι σπούδαζα στην Φαρμακευτική) και ένας τραγουδιστής που έφερε το ψευδώνυμο Little John αλλά ήταν με το ένα πόδι στον τάφο (ή τουλάχιστον έξω απ’αυτόν).Ο ιδιοκτήτης του «μαγαζιού»,σπουδαγμένος εις το κλασσικόν τραγούδι,μας είχε διαβεβαιώσει ότι ήθελε να παίζουμε μόνον ποιοτικά άσματα (“Nat King Cole και τέτοια»,μας διευκρίνισε μάλιστα) και ότι απηγορεύοντο τα πιατοσπασίματα.Η πρόβα πήγε πολύ καλά,τα εγκαίνια επίσης-πολύς κόσμος είχε συρρεύσει στο μαγαζί,κάποιοι πελάτες έσπασαν και πιάτα,ζητήθηκαν και παραγγελιές («Τον Χάρο τον αντάμωσαν» και τα παρόμοια,λίαν ποιοτικά),τραγούδησε και ο ιδιοκτήτης μίαν άριαν από Ελληνική οπερέττα,κατά τις τέσσερις το πρωί απεχώρησαν και οι τελευταίοι πελάτες,επήραμεν και τα μεροκάματά μας (εκείνη την εποχή ήταν γύρω στις 30 δραχμές έκαστος,αν θυμάμαι καλά) και φύγαμε.Την επομένη όμως μύγα δεν επάτησε στο μαγαζί,όπως και την μεθεπομένη και καθόμασταν και λέγαμε ανέκδοτα.Την τέταρτη μέρα ο αοιδός ιδιοκτήτης μας δικαιολογήθηκε ότι «είναι και Σαρακοστή,τι να κάνουμε» και έτσι μάζεψα τα τύμπανά μου και τους εκούνησα το μαντήλι,ορκισθείς να μην ξαναπατήσω το πόδι μου σε τέτοιου είδους μαγαζί-τουλάχιστον όχι για πολυήμερες εμφανίσεις….

Θυμήθηκα κι’άλλα-τον μακρυμάλλη κιθαρίστα ενός heavy metal συγκροτήματος που,στην διάρκεια του sound check είπε σε άλλον μουσικό του συγκροτήματός του «φέρ’μου του κόκκ’νου του φλάτζιρ» (έτσι ακριβώς),τις ολονύκτιες ηχογραφήσεις μου σε διάφορα studios,τις συναυλίες που έπαιξα σε διάφορα επαρχιακά μέρη,ορεινά και μη,όπου μετά το πέρας της εκδήλωσης οι τοπικοί άρχοντες μας έστρωναν πλούσιον τραπέζι με ψητά αρνιά (τα οποία δεν έτρωγα) και χωριάτικες σαλάτες (τις οποίες καταβρόχθιζα),την συναυλία που είχε οργανώσει κάποιος αντικαπνιστικός σύλλογος στην Καλλιθέα (όπου στο διάλειμμα βγήκαν όλοι οι θεατές στο «φουαγιέ» να κάνουν ένα τσιγαράκι),ακόμη και την συναυλία που έπαιξα στο κατάστρωμα ενός κρουαζιερόπλοιου που εκτελούσε νυκτερινούς πλόες στον Φαληρικό όρμο (μετά το τέλος της εμφάνισης,ημείς οι μουσικοί μπήκαμε σ’ένα σαλονάκι όπου μας πρόσφεραν διάφορα μεζεδάκια και ο κιθαρίστας μας ανεφώνησε «ρέ σείς,σαν ναυτικός που τελείωσε η βάρδια του νιώθω..».Και άλλα πολλά και αναρίθμητα.Θυμήθηκα και πως είχα την τύχη να γνωρίσω και καλλιτέχνες πολύ καλλίτερους από μένα-και να παίξω με κάποιους απ’αυτούς,μάλιστα,όπως με τον κύριο Χρόνη Αηδονίδη (απ’τους παραδοσιακούς),τον Λήτη,τον Αγγελο Σκορδίλη (απ’τον χώρο του rock) κλπ.

Και εξ όσων φαίνεται,έχω ακόμη πολύ δρόμο να διανύσω…

Ο (συνονόματός μου) Einstein είχε πεί ότι είναι βλάξ όποιος νομίζει πως κάνοντας διαρκώς το ίδιο πράγμα θα πετύχη διαφορετικό αποτέλεσμα.

Κατόπιν τούτου,διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο:

http://www.kathimerini.gr/857627/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/oi-foroi-ay3anontai-alla-ta-esoda-meiwnontai

καταλήγω (ξανά) στο συμπέρασμα ότι έχουμε κυβέρνηση αποτελούμενη από βλάκες.

Ευτυχώς εγώ δέν τους ψήφισα,άρα δέν είμαι βλάξ.

Δυστυχώς όμως υφίσταμαι τα επίχειρα τής δικής τους βλακείας.

Και τής βλακείας τών ψηφοφόρων τους (που νομίζουν,μάλιστα,ότι είναι και έξυπνοι....)

Λουστείτε τον τώρα….

http://www.kathimerini.gr/856482/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/kleidwse-ay3hsh-ston-yyhlo-syntelesth-fpa

Η χθεσινή μας απεργία

είχε μεγάλη επιτυχία

Ταλαιπωρήσαμε χιλιάδες

εργαζομένους φουκαράδες

Οσοι δεν πήγαν στην δουλειά τους

χάσαν τα μεροκάματά τους

Μά όσοι πήγανε,κι’αυτοί

τα δώσαν όλα στο ταξί

Όμως ποιος νοιάζεται γι’αυτούς;

Είν του τομέα του ιδιωτικού

Εμείς τρυπώσαμε,ευτυχώς

Δημόσιο κι’άγιος ο Θεός!

Υπογραφή:οι αεργούντες δημόσιοι καρεκλοκένταυροι