...Κάπως έτσι και πιό όμορφα ήταν η παραλία της Θεσσαλονίκης χτές το απόγευμα!

Καλό είναι να κλείνουμε παλιούς λογαριασμούς πρίν ανοίξουμε καινούργιους!

Χρόνια πολλά σε όλους!

-Υπάρχουν αμαρτίες γλυκιές, υπάρχουν και άλλες σαν εφιάλτες. Κάποιες που ξεχνιούνται, που συγχωρούνται και κάποιες που βαραίνουν το υπόλοιπο της ζωής μας...

Πάντα υπάρχει μια καλύτερη λύση, το τι θα επιλέξουμε εξαρτάται από το τι φορτίο θέλει και μπορεί να σηκώσει ο καθένας. Μια ακόμα γραμμή στα δακτυλικά μας αποτυπώματα.

Η επιλογή είναι πάντα δική μας.

...Και έτσι κατέληξαν, ο Αδάμ, η Έυα και το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος να ζήσουν στη Γή.

Ένα μέρος με μεγάλη ποικιλία από εικόνες, ήχους, αισθήσεις και συναισθήματα. Ελέυθεροι (στα πλαίσια της υπαρξής τους) να ζήσουν και να γνωρίσουν αυτό το μέρος.

Τελικά που είναι καλύτερα, στη Γή ή στον Παράδεισο?

(συνέχεια)

Πόσες φορές δεν έχουμε μπεί στο πειρασμό να υποκύψουμε σε μια "αμαρτία"?

Πόσες φορές υποκύπτουμε και πόσες όχι?

'Η μάλλον, πότε ναι και πότε όχι και γιατί (τελικά)?

Πώς δικαιολογήσαμε το ναι ή το όχι?

-Και στη τελική, γιατί το δέντρο της γνώσης βρισκόταν στο παράδεισο και όχι κάπου αλλού..? Γιατί να είναι αυτό το απαγορευμένο και όχι κάποιο άλλο?

Θα μπορούσαν οι καρποί του να είναι αποκρουστικοί ή ο Αδάμ και η Εύα να μην πιστέψουν το φίδι!

Και γιατί δοκίμασε πρώτα η Εύα και όχι ο Αδάμ?

Μήπως ήταν πιό πονηρή η Εύα ή λογότερο επιρρεπής ο Αδάμ?

'Η μήπως ο Αδάμ έβαλε επίτηδες την Εύα να δοκιμάσει πρώτη, να δεί αν θα πάθει κάτι και μετά να δοκιμάσει αυτός?

Μήπως το φίδι ήταν ο καλός της υπόθεσης?

Και ο Θεός.., σάμπως δεν ήξερε τι δημιουργήατα έκανε?-

Και αν στο τέλος δε μετανιώσεις για τίποτα, δεν έχεις τύψεις ή δε νιώθεις την ανάγκη για μετάνοια και συγχώρεση, τελικά...ήταν "αμαρτία"?

Πόσες φορές δεν έχουμε αναρρωτηθεί για κάτι αν είναι τελικά "αμαρτία" ?

ιδού η απορία...

(συνοπτικά)

Όταν οι πρωτόπλαστοι ζούσαν στον παράδεισο, ο Θεός τους ζήτησε να μη φάνε καρπούς από το δέντρο της γνώσης.

Παρόλα αυτά, το φιδάκι έβαλε το χεράκι-ουρίτσα του ώστε τελικά να μην ακούσουν το λόγο του Θεού και να δοκιμάσουν και από αυτό το δέντρο τον καρπό του.

Αποτέλεσμα,.... πήραν πόδι από τον παράδεισο.

- Σήμερα, που δε ζούμε στον παράδεισο ..

είναι αμαρτία?

... μια ανατολή...

Μια καινούργια μέρα

Μια καινούργια ευκαιρία

Μια καινούργια αρχή

Έρχεται μετά τη νύχτα, δεν έχει σημασία αν είναι συννεφιασμένη ή ηλιόλουστη, ζεστή ή κρύα, είναι πάντα εκεί...

Υπάρχουν άπειρες στιγμές στη ζωή μας που πρέπει να επιλέξουμε κάτι ανάμεσα σε πολλά ή ένα ανάμεσα σε δύο. Έιναι στιγμές που ο χρόνος μέσα στο κεφάλι μας παίρνει παράταση και οι σκέψεις μας τρέχουν με τρομερές ταχύτητες, και άλλοτε δεν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε πότε αποφασίσαμε και πράξαμε με χ ή ψ τρόπο. Οι επιλογές για τον καθένα από μας παίρνουν διαφορετικές διαστάσεις. Μπορεί να είναι κάτι απλό, ξεκάθαρο ή κάτι σύνθετο με μεγάλο ρίσκο. Θα αναφερθώ σε μερικά παραδείγματα...

Τις προάλλες πεινούσα απίστευτα, ήταν να επιλέξω ανάμεσα σε τοστ και ζαμπονοκασσερόπιτα, τελικά έφαγα το δεύτερο (το αποτέλεσμα ήταν να περάσω την επόμενη μέρα στην τουαλέτα!).

Πόσες φορές δεν έχω σπαταλήσει σκέψη στο αν θα κάνω ερώτηση-κοτσάνα.

Είναι φορές που θα χρειαστεί να πάρω αποφάσεις πιο καθοριστικές για τη ζωή μου...

Οδηγάω και κάποια στιγμή βλέπω το μοιραίο να έρχεται, ο χρόνος διαστέλλεται κάπως παράξενα.. παρόλα αυτά μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου πρέπει να αποφασίσω τι θα κάνω ... τιμόνι δεξιά, αριστερά ή ευθεία? Γκάζι ή φρένο?

Γκάζι ή φρένο σε μια σχέση? Πότε είναι η στιγμή που πρέπει να προχωρήσεις μια σχέση και πότε η στιγμή που πρέπει να τελειώσει?

Επιλογή ανάμεσα σε δύο ανθρώπους..., ποιος από τους δύο?

Σύντροφος ή επαγγελμα ονειρο ζωής? Πώς ξέρεις αν το μέλλον σου περιέχει το σύντροφό σου ή το όνειρο ζωής σου?

Πόση δύναμη έχει μια απλή φράση που θα πει κάποιος, πόσο μπορεί να επηρεάσει το γύρω περιβάλλον, το σύνολο κάποιον ανθρώπων. Και τι θα γινόταν αν έλεγε κάτι άλλο?

Πόση επιρροή έχει ένας καλλιτέχνης στο κοινό του? Μέσα από τι αποφάσεις και επιλογές πέρασε? Τι ρίσκο "έκθεσης" πήρε?

Ποιές είναι οι προτεραιότητες πάνω στις οποίες βασιζόμαστε για τη λήψη αποφάσεων, ποιό ρίσκο αξίζει να πάρουμε?

Συνειδητοποιώ, από τη στιγμή που θυμάμαι να σκέφτομαι, πως το λάθος ή σωστό είναι πολύ σχετικό. Όλα είναι υποκειμενικά και αντικειμενικά ταυτόχρονα.

Καλύτερη απόφαση θα μπορούσε να είναι αυτή που δε θα περιέχει μέσα την λέξη εγωισμό, να είναι αυτή που θα στοιχίσει συναισθηματικά λιγότερο σε μας και το υπόλοιπο σύνολο, αυτή που θα ήταν και η πρώτη που πέρασε απο το μυαλό μας ή και αυτή που πήραμε μετά από "ώριμη" σκέψη. Ίσως και πάλι να μην υπάρχει καλύτερο ή χειρότερο και όλα να είναι στα πλαίσια του σχεδίου της ωριμότητάς μας...

Το "σωστό" λοιπόν, φόβος ή τόλμη?

Σήμερα εγκαινιάζω την πρώτη μέρα του ημερολογίου μου!

Θα φιλοσοφίσω λοιπόν λίγο και θα μοιραστώ την απορία μου...

Αυτό τον καιρό περνάω μια ωραία περίοδο της ζωής μου...γιατι?

Όλα κυλάν ήρεμα, ξυπνάω το πρωί, κοιτάω το προσωπό μου στο καθρέφτη, διακρίνω ηρεμία-χαίρομαι με αυτό που βλέπω, ωραία σήμερα!(σκέφτομαι).

Κατά τη διάρκεια της ημέρας όλα πάν ρολόι, ακόμα και αυτά που προκύπτουν εκτός προγράμματος έχουν τη μαγική-απίστευτη ικανότητα να ενσωματώνονται τέλεια!

Βρέ...λες... τι συντονισμός απίστευτος!

Περπατάς στο δρόμο, κάνεις στάση στο περίπτερο λες καλημέρα με πλατύ χαμόγελο στο περιπτερά και σου ανταποδίδει με την ίδια χαρά, τη ωραία μέρα λες...(αναρωτιέσαι μήπως είσαι υπερβολικά ρομαντικός/κη και σου φαίνονται όλα τόσο θετικά!)

Και έτσι περνάν μερικές μέρες... έτσι όμορφα...

Ξυπνάω μερικές μέρες μετά, κοιτάω το πρόσωπό μου στο καθρέφτη...σα χλωμος/η μου φαίνομαι σήμερα...μήπως μου φαίνονται και λίγο κοκκινα τα μάτια μου..?(σκέφτομαι)

Κατά τη διάρκεια της ημέρας όλα παν όχι και τόσο ρολόι...και τα εκτός προγράμματος που προκύπτουν έχουν τη εκνευριστική-απίστευτη ικανότητα να σου χαλάν το πρόγραμμα όλης της βδομάδας...ε...σιγά θα κάνω υπομονή... θα τα βολέψω(και συνεχίζεις να σκέφτεσαι θετικά)

Μέτρια μέρα λες...

Περπατάς στο δρόμο, κάνεις στάση στο φούρνο για να τσιμπήσεις κάτι, περιμένεις υπομονετικά τη σειρά σου...μα κάποια στιγμή αναρωτιέσαι..."τι στο καλό αόρατος/η είμαι τόση ώρα με το γάλα στο χέρι...?" τέλος πάντων φτάνει η σειρά σου, αργοπορημένα μεν...αλλά τα καταφέρνεις. Κάπως έτσι συνεχίζει η μέρα...

Και έτσι περνάν μερικές ακόμα μέρες...ε...έτσι κι έτσι..

Ξυπνάω μερικές μέρες μετά, με το που ρίχνω ματιά στο καθρέφτη γυρνάω το βλέμμα μου αλλού γιατί σήμερα νιώθω χάλια φατσικά! (αποφεύγω να σκέφτομαι πολλά πολλά επί του θέματος)

Κατά τη διάρκεια της ημέρας όλα παν σκ....α!!!Και τα εκτός προγράμματος που προκύπτουν έχουν την έχουν την απογοητευτική ικανότητα όχι μόνο να σου χαλάν το πρόγραμμα όλης της εβδομάδας (ίσως και μήνα μη πω..) αλλά να μην ξές και πώς να τα συμαζέψεις... να τα μπαλώσεις...

Περπατάς στο δρόμο (πώς τυχαίνει σήμερα να βρέχει και ξέχασες και την ομπρέλα), σήμερα χρειάζεσαι ταξί με αυτά που προκύψαν τρέχεις να προλάβεις! Ε, μα κανέναν να μη το βολεύει η διαδρομή σου....τι είναι αυτό σήμερα...!(σκέφτεσαι..). Μετά από χίλια ζόρια και προσευχές σε όποιον άγιο μπορείς να θυμηθείς πάς στον προορισμό σου. Το αφεντικό σου φυσικά δε σε πλήρωσε ακόμα.. - σιγά μη με πλήρωνε (λες σκεφτόμενος/η τη γκαντεμιά που σε δέρνει!) Πας σπίτι, λούτσα πλέον γιατί ο Θεούλης θέλησε να ποτίσει γενναιόδωρα σήμερα..., και αναρωτιέσαι αν η γκαντεμιά είναι κάποια κολλητική ασθένεια μόνιμη ή απλά μια ίωση...

Μία από τις επόμενες απογοητευτικές πλέον μέρες ...λες...παεί πρέπει να το παρω απόφαση...και ...τζιν!!! ένα μικρό θαύμα πραγματοποιέιται μπροστά σου! (δεν αναφέρω παράδειγμα γιατί το θαύμα για τον καθέναν μας είναι διαφορετικό)

Και τότε συνειδητοποιείς πόσο πιό απλά είναι τα πράγματα, και σε τι χείμαρρο απογοήτευσης έπεσες χωρίς να χρειάζεται. Τα πράγματα αρχίζουν να φαίνονται λιγότερο τραγικά...σταμάτησε και να βρέχει....

Τελικά αναρωτιέμαι, υπάρχει κάποιος κανόνας "Χρυσή Τομή" στη ζωή μας?

 Ισως τελικά να υπάρχει...