Για άλλη μια φορά μπροστά σε μια άδεια οθόνη..

να προσπαθώ να ξεφύγω από σκέψεις που μου παιδεύουν το μυαλό..τελικά τι είναι τα χρόνια? τι ειναι οι μερες, οι μηνες, τα λεπτά, τα δευτερολεπτα? εχουν να μας προσφερουν κατι ή απλά βρίσκονται εκέι για να μας θυμιζουν καθε στιγμη που περασαμε? πλεον το καθε λεπτο που περναει ειναι σημαντικο, η καθε στιγμη που ζουμε ειναι μοναδικη...κι αυτο γιατι εμεις κανουμε τις στιγμες μας μοναδικες. Και προσπαθω να σκεφτώ πόσες φορές έχω πει μεχρι τωρα πως ζω κατι μοναδικο... και ειναι απειρες... και τι πρεπει να κανουμε γι αυτες? να τις εχουμε στο πισω μερος του μυαλου μας σαν μικρες ωραιες αναμνησεις που δεν θα ξαναυπάρξουν ποτέ ή να προσπαθουμε να δημιουργήσουμε ομορφότερες?

πλέον ο χρόνος καταντά κουραστικός.. τι σημασία έχει αν είναι 0348 το πρωι? τι σημασία εχει αν εχουν περάσει μηνες, χρόνια...σημασία για μενα πλεον εχει το πως μπορεις να χρησιμοποιησεις τις ωρες σου για να κερδισεις πραγματα, να κανεις ευτυχισμενους τους ανθρώπους που ειναι γυρω σου και να γινεις καλυτερος σαν ανθρωπος. δυστυχως η ευτυχως η ζωη ειναι ενα ρολοι που μετραει αντιστροφα.. και ολοι λενε πίσω απο καθε απογοητευση ή κατι κακό που σου τυχαινει υπάρχει καποιος καλός λόγος... εγώ αναρωτιέμαι τοσα χρόνια που είναι αυτος ο λογος που είναι και καλος...

Στην ουσία κάποιες καταστάσεις απλά τις ξεπερνάμε ή απλά μας ξεπερνούν οι ίδιες. Ξεπερνούμε τον εαυτό μας, κάνουμε λάθη, γυρνάμε στις παλιές καλές μέρες, ξανακάνουμε λάθη και πάλι απ'την αρχή.. Τελικά τα λάθη είναι για να μαθαίνουμε ή για να τα ξανακάνουμε ? Τελικά τι είναι σωστό και τί λάθος? Υποκειμενικά μιλώντας, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Για τον κάθε ενα απο μας είναι διαφορετικό το σωστό και διαφορετικό το λάθος.

Άρα ξαναπέφτω στο βυθό των σκέψεων με την διαφορά ότι σταματάω να περιμένω την μοναδική στιγμή, τον καλό λόγο και το σωστό λάθος.. να έρθουν την κατάλληλη ώρα.. κι εκει ίσως το ρολοι να σταματησει να μετραει αντιστροφα.. εστω και για λίγο πάλι..

Καλημέρα από το Λονδίνο και πάλι....

Η αλήθεια είναι ότι έχω παραμελήσει πολύ το musicheaven εδώ και ένα χρόνο. Για να φανταστείται μέχρι και η ηλικία μου είχε μείνει 18, ενώ έχω κλείσει 20!!! έλεος Οριάνα!!!Ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος με όλο αυτό το διάβασμα. Και δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός γίνονται ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Εμείς εδώ είμαστε όμως και κάνουμε ότι περνάει απ'το χέρι μας για να μη μας πάρει απο κάτω.

Και όσο περνάει ο καιρός εκπλήσσομαι που αλλάζω όλο και πιο πολύ γνώμη για την Αγγλία. Στην αρχή οφείλω να ομολογίσω ότι με είχε πιάσει κατάθλιψη αλλά τώρα τα βλέπω όλα πολύ πιο ενδιαφέρον. Τόσα που μπορείς να δεις, καινούργια και διαφορετικά. Να σας πω την αλήθεια, αυτό που με ενθουσιάζει περισσότερο είναι ότι δεν ζω με τους γονείς μου, γιατί είμαι σε ηλικία που το ζητάει ο οργανισμός μου χαχαχα

Και για να μη μιλάμε μόνο για την Αγγλία, αυτό που δε λέω να βγάλω απ'το μυαλό μου είναι το καλοκαίρι στη Κύπρο!! Φανταστικό, Αξέχαστο, Μοναδικό...χάρη στην όμορφη παρέα που έχω κάνει εδώ πέρα και τώρα μένουμε όλοι μαζί. Είμαστε σαν μια μικρή οικογένεια, ζούμε και βιώνουμε τις δυσκολίες μαζί. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι έχεις και μια "οικογένεια" στα ξένα...βασικά αυτή τη δημιουργήσαμε εμείς και χαίρομαι τόσο πολύ γι αυτό. Κάτι σαν τους τρείς σωματοφύλακες (αν και εμείς είμαστε πιο πολλοί) "Ένας για όλους και όλοι για έναν"!!!

Χμμμ... Και ο έρωτας??? Ποιος?????? Ο έρωτας καλέ!!!!! και μετά ακολουθάει κάτι σαν...υπάρχει ακομα??? χαχαχα Οφείλω να ομολογήσω πως μέχρι κι αυτό το ξέχασα. Έχω ξεχάσει πως είναι να νιώθεις πεταλουδίτσες στο στομάχι σου... Δεν σας κρύβω πως ανυπομονώ τόσο πολύ να το νιώσω. Δεν το κυνηγάω, θέλω να έρθει από μόνο του και στην ώρα του. Το κάθε τι έρχεται στην ώρα του και εκεί που δεν το περιμένεις.

 Λοιπόν, ελπίζω να μη περάσει ακόμη ένας χρόνος για να ξαναγράψω.. η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε ο μουσικός παράδεισος... φιλάκια πολλά πολλά πολλά μέχρι την επόμενη φορά !!!

Χαιρετώ απ'το βροχερό Λονδίνο ...

αχχχ πόσο μου έλειψε το σπιτάκι μου... δυο μήνες είμαι σχεδόν εδώ πέρα και προσπαθώ να επιζήσω χεχε. Ευτυχώς δεν μου μένει και πολύς χρόνος απ'τα μαθήματα για να σκεφτομαι και να μελαγχολώ, έτσι διάβασμα και πάλι διάβασμα.

Δε λέω όμορφο το Λονδίνο, αλλά Κύπρος και πάλι Κύπρος!!! Έλεος έχω καμιά βδομάδα να δω ήλιο και ήδη το κρύο είναι αρκετό! Άλλοι τρόποι ζωής, άλλες συγκοινωνίες, άλλος κόσμος ρε παιδάκι μου... αλλά μ'αρέσει... έχω κάνει φίλους Ινδούς, Άγγλους, Κινέζους χαχα καλά μη το παρακάνω... Σκέψου να ξυπνάς κάθε πρωί, να πηγαίνεις μάθημα και να αρχίζει η επικοδομητικότατη συζήτηση:

-yooo, wazup girl??

-yooo, good man.

-cool !!!!

- :)

ΤΕΛΕΙΟ ΟΜΩΣ ΕΤΣΙ???? χαχαχχα κάπως έτσι περνάει ο καιρός, μαθαίνουμε και καμιά αγγλικούρα και περνάει η ώρα! Όλα συμβαίνουν για ένα λόγο!!! Γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους για άλλο λόγο, και συνεχίζεις ....

Άσχετα με το αν είναι και λίγο κρυόκωλοι οι Άγγλοι, τους χωνεύεις σιγά σιγά (μετά από 3-4 χρόνια που τελειώνεις) χαχαχα!!! Αξιοθέατα τέλεια...πράσινο και πολλά άλλα που εκεί που μένεις ίσως να μην υπάρχουν.

Το κυριότερο όμως με τη φοιτητική ζωή είναι ότι γίνεσαι τελείως ανεξάρτητος. Έχεις τα δικά σου λεφτά (ναι των γονιών σου είναι, αλλά εσύ τα ξοδεύεις), βάζεις πλυντήριο, μαγειρεύεις (αλλιώς θα γίνεις βουβάλι με όλα αυτά τα φαστ φουντάδικα), και γενικά έχεις ευθύνη για τις πράξεις σου!

Λοιπόν, αυτά για την ώρα. Να είμαστε καλά, αυτό έχει σημασία!!!

take care guys, c ya!!! xxxx

Με αυτό το post κλείνει ένας κύκλος αγωνίας, άγχους, δυσκολιών κτλ. Αν δεν καταλάβατε για ποιό κύκλο γράφω, αναφέρομαι στο κύκλο των εξετάσεων...Ναι, επιτέλους τέρμα!!!!!!! Μαθηματικά, Φυσική, Σχέδιο...τα τρία αγαπημένα μου μαθήματα !!:p (το δεύτερο φέτος άρχισε να είναι αγαπημένο μου, γιατί μάλλον φέτος κατάλαβα τι είναι η φυσική). Ουφφφφ ....άγχος μέχρι το τέλος Ιουνίου που θα μάθω το βαθμό μου...(ξανά όπως πέρυσι). Συνήθισα αυτό το "θεσμό" των Παγκύπριων εξετάσεων...μ'άρεσε τόσο, που σκέφτομαι να ξαναπάω και του χρόνου...χαχα πλάκα κάνω!! Κι αυτή η αγωνία μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού να μάθω πού θα καταλήξω τελικά... Ελλάδα ή Αγγλία???

Το βασικότερο είναι ότι ένας νέος κύκλος ξεκινά, και αυτό με χαροποιεί...επιτέλους από το Σεπτέμβρη φοιτήτρια! Το σίγουρο είναι πως θα ακολουθήσω αυτό που πάντα ήθελα...Αρχιτεκτονική. Τα όνειρα πραγματοποιούνται, αρκεί να τα κυνηγήσουμε. Αυτό έκανα κι εγώ!

Μέχρι νεοτέρας ειδοποιήσεως...Διακοπές και τα μυαλά στα κάγκελα! Φιλούρες!!!

Αλήθεια, τί σχέση έχετε με την αισιοδοξία??  Πολλοί ίσως να μην βλέπουν τη ζωή ως πηγή χαράς, ευτυχίας κτλ...Η αλήθεια είναι πως εγώ χαίρομαι τη ζωή...τη γουστάρω έτσι όπως είναι ακριβώς! Και ξέρετε το γιατί? Γιατί τη ζωή ναι μεν μας την έδωσε ο Θεός, αλλά εμείς την πλάθουμε, την δημιουργούμε στα δικά μας μέτρα...και αν κάποτε το παρακάνουμε και σπάμε το κεφάλι μας να βρούμε τί πήγε λάθος είναι γιατί ασυνείδητα θέλουμε να βιώσουμε και κάτι καινούργιο. Κάτι καινούργιο που δεν ξέρουμε πώς θα είναι, αν θα μας δώσει πόνο, χαρά και μύρια άλλα συναισθήματα. Αυτά τα σκαμπανεβάσματα είναι το αλάτι και το πιπέρι στη ζωή μας. Μια ζωή που τη ζούμε μόνο μια φορά, μια φορά περνάμε τα δεκαοκτώ, μια φορά τα τριάντα κ.ο.κ.

Δεν υπάρχουν μυστικά για να γίνει κάποιος αισιόδοξος. Απλά πρέπει να καταλάβει καλά το ότι τα χρόνια μας δίνουν ενέργεια, εμπειρίες, βιώματα (καλά και κακά), απίστευτες στιγμές. Εμείς ως ανθρώπινα όντα πορευόμαστε μέχρι να φτάσει ο καθένας μας σε έναν προορισμό, στην δική του Ιθάκη και εκεί δε θα σκέφτεται τον κόπο και τις δυσκολίες που πέρασε, αλλά θα έχει μαζί του τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης πορείας που κάποτε θα φτάσει στο τέλος της!!

Κοιτάξτε τον ήλιο το πρωί κατάματα και σκεφτείτε πως αυτός ξεπροβάλει κάθε πρωινό χωρίς να φοβάται, και ακτινοβολεί προσπαθώντας να δώσει σε σας ενέργεια...Έτσι κι εσείς ξυπνήστε το πρωί και κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη...ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕ!!! Το μόνο που μπορεί να σας κάνει να στεναχωριέστε είναι ότι ο καιρός περνάει. Βιαστείτε να κάνετε αυτά που αναβάλατε μέχρι στιγμής. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και κάντε απίστευτα πράματα.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά ? Ίσως γιατί οι φίλοι μου με ρωτάνε συνεχώς πώς μπορώ να χαμογελάω συνέχεια και να μη μπορώ να καθήσω ούτε λεπτό! Και η απάντηση είναι απλή. Γιατί όσο κάθομαι να κλαίω τη μοίρα μου, τόσο μένω πίσω, τόσο νιώθω πως η ζωή περνάει χωρίς ιδιαιτερότητες. Τρέλλα, αυτό χρειάζεται, κάντε τους γύρω σας να γελάνε, να είστε κοινωνικοί και κάντε τη κάθε μέρα που ξεκινά να έχει διαφορετικό χρώμα από την προηγούμενη (εκτός μαύρο και γκρι). :)

Οι δυσκολίες στη ζωή είναι για να τις αντιμετωπίζουμε, να μαθαίνουμε, και να προχωράμε ακάθεκτοι. Μη σας φοβίζει τίποτα, είστε ελεύθεροι!!! Αν νιώθετε μοναξιά γιατί δεν έχετε φίλους κοντά ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο κάντε μια βόλτα και ίσως αυτό σας κάνει καλό. Με έχει βοηθήσει πολύ το να μένω κάποιες φορές μόνη μου...με βοήθησε στο να σκεφτώ και να πράξω ανάλογα! Μερικές φορές ότι και να σας πουν οι φίλοι για να σας κάνουν να νιώσετε καλύτερα σε μια δύσκολη φάση της ζωής σας, ο πιο κατάλληλος σύμβουλος...είναι ο εαυτός σας! 

Χμμμ...για μένα σήμερα η μέρα έχει χρώμα κόκκινο...για εσάς???? :) :) :)

Ένα τραγούδι που μου έχει κολλήσει τις τελευταίες μέρες και δεν μπορώ (δε θέλω) να το αποφύγω...

"γεμάτο δάκρυα στάζει το πέλαγος, μοιάζει το χιόνι σου φέτος να καίει, μοιάζει το μέλλον να είναι απροσπέραστο, σ'ένα παρόν που στενάζει και κλαίει. είναι χλωμό τ'ουρανού το στερέωμα, και τούτη η πόλη φαρμάκι να στάζει, έχω πια χάσει καιρό το δικαίωμα, να σ'αντικρύζω καθώς θα χαράζει. όσο μ'αγάπησες τόσο σε πρόδωσα, όσο με πρόδωσες σ'είχα αγαπήσει, όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα, κι όσο με μίσησες μ'έχω μισήσει. κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο, κι είναι το αύριο δίχως εικόνες, ίσως να ζει η αγάπη μεθαύριο, ίσως περάσουν κι αυτοί οι χειμώνες. είναι η πόλη μας τώρα πια φάντασμα, μοιάζει με πίνακα που΄χει ξεβάψει, κι έχει απομείνει μονάχα η θάλασσα, να μου θυμίζει ότι έχω ξεχάσει. έτσι κοιτάζω την πόλη που αγάπησα, όταν σε είχα σ'αυτήν συναντήσει, έτσι κοιτάζω την πόλη που άφησα, όταν στην άβυσσο μ'είχες αφήσει."

αγγίζουν την καρδιά σας, όσο αγγίζουν τη δική μου ή έχω γίνει τόσο μελαγχολική πια?????:/

Ειλικρινά δε σκευτόμουν να δημιουργήσω ένα blog εδώ πέρα...

Όλα ξεκίνησαν το Σάββατο το βράδυ, όταν βρέθηκα στη Πράσινη Γραμμή με κάποια παρέα φοιτητών... Δεν ξέρω ποιοί γνωρίζετε και τι απλά εγώ ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω κάποια συναισθήματα γύρω απο αυτό το θέμα.

"Το τείχος της ντροπής έπεσε", λένε κάποιοι... "Γιατί το έκαναν;;", λένε άλλοι. Και φυσικά μιλάω για το τοίχος που χώριζε την ελεύθερη περιοχή από την τουρκοκρατούμενη, και τον γκρέμισαν. Ένιωσα περίεργα... Ένας στρατιώτης απλά να στέκεται στο φυλάκιο και να κοιτάει απέναντι.. Πώς νιώθεις όταν είσαι μόνο λίγα μέτρα μακριά απ'τον "εχθρό";

Εκεί στο πλάι, κάποιες φωτογραφίες από τη κατοχή και ένα απαντημένο ερώτημα, που με συγκίνησε πραγματικά: τι είναι αγνοούμενος;;

Είναι ένας ζωντανός χωρίς σώμα,

ένα σώμα χωρίς ψυχή,

μια φωνή που δεν ακούεται,

αλλά είναι πάντοτε παρούσα,

Μια ανάμνηση που αρνείται να φύγει...

Δεν έχω νιώσει τον πόνο της κατοχής, δεν έχω βιώσει τις δυσκολίες... αλλά ζω σε ένα νησί που ξέρω ότι πέρασε πολλά, και κανείς δε μπορεί να κάνει τίποτα γι'αυτό..

Ναι, έχω πάει στα κατεχόμενα μέρη μας..

Ναι, ένιωσα πως είχα περάσει σε μια εντελώς ξένη χώρα..

Ναι, έχω δει το σπίτι του πατέρα μου που κατοικούν μέσα έποικοι απ'τη Τουρκία..

Όπως και να ήταν τότε, όπως και να είναι τώρα "Δεν Ξεχνώ".

Μένω να κοιτάζω επίμονα τις εικόνες, τα παιδιά απομακρύνονται, γύρω μόνο το σκοτάδι και η φωνή κάποιου τραγουδιού από ένα μαγαζάκι λίγο πιο κάτω... και πια κάτι πλάκες απο σίδηρο που αντικατέστησαν το τείχος...

Έχω ανάγκη να γράψω γι αυτό, είπα μέσα μου...και το έκανα μόλις τώρα.

Καλησπέρα