Ψήσιμο για τρείς μέρες...πόσα ακόμα σαραντάρια θα χτυπησω άραγες;;;Ελπίζω να μην καταλήξω στο νοσοκομείο για άλλη μια φορά!Ευχομαι όλοι να είστε καλά...καλύτερα απο εμένα εστω!

"Μέσα στη ζωή είναι αυτά...",

"...δύναμη θέλει και όλα περνάνε...",

"...κουράγιο θέλει...σκέψου πως δεν έγινε τίποτα και όλα θα είναι όπως πρίν...

"Λόγια...λόγια...λόγια...μόνο αυτό έχει μείνει πια...

Το ξέρω πως και εσύ τα έχεις ακούσει όλα αυτά ούκ ολίγες φορές, λένε πως προσπαθούν να έρθουν στη θέση σου αλλα ότι και να κάνουν ποτέ δεν θα μπορέσουν, ίσως γιατί δεν προσπάθησαν, ίσως γιατί προσπάθησαν και κουράστηκαν πολύ νωρίς...ίσως γιατί δεν βλέπουν την υποκρισία γύρω τους.

Είναι δύσκολο όταν οι άλλοι θεωρούν πως έρχεσαι δεύτερος, προσωπικά πιστεύω πως είναι μεγάλη "ξεφτίλα" κάτι τέτοιο, μόνο αυτή η λέξη μπορεί να το χαρακτηρίσει αυτό,

Η μεγαλύτερη ασχήμια πιστεύω πως είναι η υποκρισία, θα μπορούσαμε να έχουμε ακόμα περισσότερους ηθοποιούς αν το ψάχναμε λίγο το θεματάκι. Υπάρχουν δυπρόσωπα "πλασματάκια" σ'αυτό το κόσμο πού την έχουν έμφυτη την υποκρισία, κρίμα να πηγαίνουν χαμένα τόσα ταλέντα...απο εμένα πάντως αυτά τα "πλασματάκια" δεν πρόκειται να πάρουν τιποτ'άλλο, αρκετά ήταν και αυτά που τους έδωσα.

Για το μόνο που λυπάμαι είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν καταλάβει...ακόμα. Μπορεί να μην θέλουν, μπορεί έτσι να τους βολεύει, να τους αρέσει να ζούν ένα ψέμα, μια απάτη μια "ξεφτίλα". Στην υγειά αυτών των αξιολύπητων ανθρώπων λοιπόν...τους αφιερώνω το παρακάτο τραγουδάκι που λέει πολλά το άτιμο...

Μπορεί να σ’ έφερε τ’ αγέρι

τις μαργαρίτες που μαδά

μπορεί να σ’ έφερε το κύμα

στην αμμουδιά που τραγουδά

Μπορεί να σ’ έφερε η χαρά

μπορεί να σ’ έφερε η λύπη

μα είν’ αργά πολύ αργά

να μου ξυπνήσεις καρδιοχτύπι

Ήρθες αργά στο δρόμο της ζωής μου

ήρθες αργά για να μου φέρεις τη χαρά

μια άλλη πέρασετα χάδια της με κέρασε

κάποια βραδιά μου πήρε τη καρδιά

Ήρθες αργά στο δρόμο της ζωής μου

ήρθες αργά πώς θες αλήθεια να στο πω

δεν  ερωτεύομαι

μαζί σου κι’ αν πλανεύομαι

ήρθες αργά, ακόμα εκείνη αγαπώ

Γιατί όλα τα όμορφα πράγματα να είναι τόσο δύσκολα και ακατόρθωτα μερικές φορές; Γιατί ενώ η χαρά, η γλύκα, η ευτυχία είναι τόσο κοντά αυτή να σε πετάει μακριά με οποιοδήποτε τρόπο; Γιατί να κοιτούν το αύριο και να χάνουν το τώρα; Γιατί φοβούνται; Γιατί καταπιέζουν τον εαυτό τους;

Άμα ένα Κυριακάτικο πρωινό ξεκινά με τόσα ερωτηματικά τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά...μόνο λίγες αναμνήσεις μένουν να σου θυμίζουν, να σε πονάνε γλυκά και ίσως...ίσως να σου δίνουν μια μικρή πολύ μικρή ελπίδα...αλλα ποτέ δεν ξέρεις...σωστά;

Αχ, ξέρω τον πόνο που θα βρω

προτού να σ’ αγαπήσω

και πριν να 'ρθεί η ανατολή

τη δύση θα ζητήσω

Λαχταρώ και τρέχω να σε φτάσω

να σε βρω προτού να προσπεράσω

σ' άλλη μοίρα την ψυχή μου δίνω

κι ό,τι ψάχνω πίσω μου τ' αφήνω

Αχ, ξέρω και τη γλυκιά χαρά

που πλάι σου θα νοιώσω

κι όταν θα φεύγω μακριά

γι' αυτήν θα μετανιώσω... 

                            (Αφιερωμένο)

Έρχονται, φεύγουν και δεν ξαναέρχονται...λίγες μένουν και ριζόνουν. Αναπολώ τα χρόνια μου τα παιδικά, τα εφηβικά,τα φοιτητικά...πόσος κόσμος πόσες "φιλίες". Ίσως ανήκω στους "τυχερούς" όπως λένε,πιστεύω πως πολύ λίγοι καταφέρνουν να διατηρήσουν μια φιλία τόσα πολλά χρόνια...

Το μυαλό μου ταξιδεύει σε κάτι Κυριακάτικα πρωινά τηλεφωνήματα και ατελείωτες βόλτες. Αυτές είναι στιγμές που όπως μου έλεγαν τότε δεν τις ξαναζείς, μετά απο τόσα χρόνια έχω καταλάβει τι ενοούσαν, όλα αλλάζουν, τίποτα δεν μένει ίδιο γύρω σου...μόνο το μέσα σου μπορεί να θυμηθεί, να αναπολήσει, να κλείσει τα μάτια και να σου καρφώσει ένα χαμόγελο στα χείλη.

Πολλοί πέρασαν, είπαν "σε καταλαβαίνω...εγώ θα είμαι εδώ" έδωσαν μία αγκαλιά κενή και μετά χάθηκαν. Άλλοι πάλι δεν είπαν τίποτα και είναι ακόμα εδώ, να σου θυμίζουν εκείνα τα Κυριακάτικα πρωινά με το χαμόγελο τους. Αυτοί που ανέχτηκαν τις πίκρες , τις παραξενιές, τον πόνο...που δεν δίστασαν με τίποτα και δεν είναι πολλοί αυτοί, είναι πολλοί λίγοι...είμαι τυχερή που έχω μία φίλη, μια "αδερφή"...με μια ματιά και η αγκαλιά και τα λόγια και όλα...

Ακόμα και στην καρδιά του χειμώνα εσένα σκεφτομαι...να έρθω να ξεφύγω απ'όλα αυτά που με τρελαίνουν...Μέσα στα δάση σου να παίζουν οι Χαΐνηδες τα λαούτα τους και εγώ με το κρασάκι σου στο χέρι και με τα μάτια κλειστά να τραγουδώ...

Γιατί όλα τα όμορφα να κρατούν τόσο, μα τόσο λιγο και αλλα να μην προλαβαίνουν να ξεκινήσουν...

(Η φωτό δική μου...) 

Δεν κατάφερα να σε αγαπώ
όπως θες εσύ και να μαραθώ
να σκορπίζομαι μες στα φύλλα σου
σαν τον πρίγκιπα του παραμυθιού

Να με συγχωρείς καρδιά μου
γιατί έφτασα
ως την πόρτα σου απ' έξω
και προσπέρασα...

Προσπάθησα να βάλω το video εδώ αλλά δεν τα κατάφερα...που θα πάει,θα μάθω...

Να'ναι καλά ο φίλος φάντασμα!