Κάποια δικά μου θέματα τον τελευταίο καιρό με έκαναν να εκτιμήσω την έννοια της φράσης του τίτλου.

Όσο πολυάσχολοι και αν είστε, όσο και αν κουράζεστε και στο τέλος της μέρας πέφτετε στο κρεβάτι εξαντλημένοι, πιστέψτε με, τίποτα δε συγκρίνεται με το να είσαι στο κρεβάτι ολημερίς. Είναι βάσανο, είναι δοκιμασία. Να μην μπορείς να σηκωθείς ένα ποτήρι νερό και να πρέπει να σου το φέρει ο άλλος.

Ίσως πολλές φορές το σκεφτήκαμε, ίσως πολλές φορές το είπαμε, αλλά πόσο στ' αλήθεια το εννοούμε; Ξέρεις τι θα πει να μπορείς να σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι; Να ντυθείς; Να φας το πρωινό που ΜΟΝΟΣ σου μπορείς να φτιάξεις; Να πας στη δουλειά; Έστω, να γκρινιάξεις για τη δουλειά...

Πόσο δύσκολο είναι η μέρα να ξημερώνει και να νυχτώνει κι εσύ να είσαι εκεί, στο ίδιο κρεβάτι, κοιτάζοντας την ίδια ντουλάπα, περιμένοντας να ξημερώσει η επόμενη, μήπως και είναι καλύτερη. Και να μην έχεις ΤΙΠΟΤΑ να κάνεις. Γιατί ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις τίποτα. Όλα σε κουράζουν.

Έχω ζήσει και πολυάσχολες περιόδους στη ζωή μου, πριν από 1 χρόνο, που έτρεχα ολημερίς από τη δουλειά στη σχολή και πάλι πίσω και ήμουν μέσα στα νεύρα. Τα νεύρα όμως που έζησα αυτό το διάστημα που ήμουν κρεβατωμένη ήταν πέρα από οτιδήποτε έχω ζήσει.

Μέσα σε όλο αυτό, εκτιμάς την υγειά σου.

Και, επίσης, εκτιμάς αυτούς που είναι δίπλα σου. Αυτούς τους ανθρώπους-διαμάντια, που σε υπηρετούν. Γιατί το να είσαι 23 χρονών, να έχεις ζήσει μια ζωή που όλα μόνη σου τα προσπαθούσες και τίποτα δε ζητούσες από κανέναν και μετά να βρεθείς να ζητάς να σου δώσουν το νερό στο χέρι, είναι κάπως.

Μόνο σε μένα όμως φάνηκε "κάπως"! Όλοι γύρω μου ήταν πρόθυμοι να με εξυπηρετήσουν. Πόσο ανεκτίμητο είναι να έχεις αυτούς τους ανθρώπους γύρω σου που θα σε ρωτήσουν "είσαι καλά; χρειάζεσαι κάτι;" τη στιγμή που θέλεις να τους πεις ότι όχι, δεν είσαι καλά και ναι, κάτι χρειάζεσαι να σου φέρουν απ' την κουζίνα, όπου δεν μπορείς να πας μόνος σου.

Και κάπου εκεί, θαύμασα αυτούς που με υπηρέτησαν.

Και, επίσης, θαύμασα όλους εκείνους τους ανθρώπους που γεννήθηκαν σε μια τέτοια κατάσταση σαν τη δική μου, ή και χειρότερη ιατρικά ή που δε θα τη ζήσουν για λίγο καιρό, όπως εγώ που ανάρρωσα, αλλά για πολύ περισσότερο, ίσως για πάντα. Αλήθεια, είναι ΔΥΝΑΤΟΙ. Και είναι δυνατοί και εκείνοι που στέκονται δίπλα τους. Που τους βοηθούν να βρουν ένα ενδιαφέρον, να καλλιεργήσουν το ταλέντο που έχουν, να ζήσουν τη ζωή.

Γιατί αν δεν το κάνεις, αγγίζεις την ΠΑΡΑΝΟΙΑ.

Τώρα σκέφτεστε, μα τι λέει; Ας με άφηναν κι εμένα να κάτσω στο κρεβάτι τρεις-τέσσερις μέρες να ηρεμήσω από το καθημερινό στρες. Πιστέψτε με, αν σας άφηναν, θα το μετανιώνατε...

Πλέον αποφάσισα ότι τίποτα δεν μπορεί να με στεναχωρήσει, εκτός αν εμπλέκεται η υγεία. Προσπαθώ να σκέφτομαι πόσο ΔΥΣΚΟΛΑ ήταν τότε για να εκτιμήσω αυτό που έχω.

Επίσης σκέφτηκα ότι όταν κάποιος περνάει μια δύσκολη περίοδο με την υγεία του, ΠΡΕΠΕΙ να είσαι εκεί. Και να του σταθείς. Με μια κουβέντα μόνο, ούτε λουλούδια θέλει, ούτε γλυκά! Μόνο ένα "φίλε, σε σκέφτομαι! εύχομαι να είναι περαστικά!"

Εύχομαι ΥΓΕΙΑ σε όλους! 

Από τότε που έγινα μέλος στο MusicHeaven και είδα πώς λειτουργεί ο ραδιοφωνικός σταθμός του, σκέφτηκα να δοκιμάσω να φτιάξω κι εγώ τη δική μου εκπομπή. Ποτέ δεν έκανα το βήμα για πολλούς και διάφορους λόγους.

Ένας απ' αυτούς είναι το ότι δεν έχω γνώσεις σε πολλά ήδη μουσικής. Για παράδειγμα, έχω ακούσει ελάχιστη jazz, ελάχιστα ρεμπέτικα και ελάχιστη μουσική από musical, ενώ ορισμένους καλλιτέχνες και κομμάτια που θεωρούνται σταθμοί της μουσικής, είτε τα ανακάλυψα πρόσφατα, είτε δεν τα έχω καν ανακαλύψει.

Θα έλεγα ότι είμαι περισσότερο προσκολλημένη στα είδη της μουσικής και στους καλλιτέχνες που αρέσουν σε μένα και, δε θα το κρύψω, οι περισσότεροι από αυτούς είναι ξένοι, mainstream ή θεωρούνται όχι και οι πιο ταλαντούχοι φωνητικά, αλλά περισσότερο εμπορικοί (από την αδερφή μου τουλάχιστον, που είναι μουσικός και εμπιστεύομαι σε μεγάλο βαθμό το κριτήριό της).

Έτσι, βλέπω ότι απέχω από τις επιλογές της "ποιοτικής μουσικής", την οποία για να πω την αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα. Ποια είναι; Πρέπει να την επιλέγω; Αν δε θέλω να την ακούω; Πρέπει να την ξέρω, είτε την ακούω είτε όχι;

Για να σας δώσω ένα παράδειγμα να καταλάβετε, πρόσφατα έμαθα ποιος ήταν ο Freddie Mercury. (  ) Ναι, ναι, όσο τρελό και αν σας ακούγεται. Είχα ακούσει γι' αυτόν, αλλά ποτέ δεν είχα ασχοληθεί μαζί του. Επίσης, δεν έχω βάλει ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ να ακούσω Elvis Prisley ή Barbara Streisand. Κι από Michael Jackson, ξέρω 5 τραγούδια που άκουγε η αδερφή μου όταν εγώ πήγαινα πρώτη δημοτικού και αυτός ήταν στο απόγειό του. Δεν έχω ακούσει ποτέ Deep Purple, The Doors... Ποιος είναι ο Jimmy Hendrix είπαμε;

Ελληνική μουσική δεν ακούω σχεδόν καθόλου (και ό,τι ακούω δεν κατατάσσεται τόσο στα ποιοτικά!) και ακόμα λιγότερο γνωρίζω ανθρώπους που την ανέβασαν. Δεν ακούω ΠΟΤΕ Άλκηστη Πρωτοψάλτη, Χάρις Αλεξίου, Αλκίνοο Ιωαννίδη... Ούτε Ξύλινα Σπαθιά, Πυξ Λαξ, Κατσιμιχαίους, Νταλάρα... And the list goes on!

Αντιθέτως, ξέρω αρκετούς πιο "εμπορικούς" τραγουδιστές της Αμερικής και της Λατινικής Αμερικής (λατρεύω και τα ισπανικά τραγούδια), κυρίως pop, pop rock, country.

Επίσης, να πω την αμαρτία μου, από ελληνική μουσική μ' αρέσουν πολλά τραγούδια του Χατζηγιάννη, τον οποίο από ό,τι έχω δει, η μεγαλύτερη μερίδα του site αυτού και της λεγόμενης ποιοτικής μερίδας της Ελλάδας τον θεωρεί εμπορικό.

Από την άλλη, μπορώ να πω ότι ξέρω σχετικά αρκετά πράγματα για την κλασική μουσική, κυρίως χάρη στις συναυλίες της αδερφής μου που έχω παρακολουθήσει.

Πολλές φορές, διστάζω να πω για τις μουσικές μου προτιμήσεις, γιατί δεν είναι εντός των "ποιοτικών". Μα, δε με εμπνέει να ακούσω εκείνη τη μουσική. Δεν τη μειώνω, αλλά δε με έλκει στο να την ακούσω.

Αυτές τις σκέψεις κάνω και, με όσα άτομα και αν το έχω συζητήσει το θέμα, δεν έχω καταλήξει κάπου. Αυτή η μουσική που ακούω ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. Πρέπει να ψάξω και να μάθω και την άλλη, που δε μου αρέσει; Θα μου πείτε, βέβαια, ότι μπορεί και εκεί να ανακαλύψω μονοπάτια που θα μου αρέσουν και τώρα δεν το ξέρω. Δε θέλω όμως αυτό να γίνει βεβιασμένα. Θα γίνει όταν το θελήσω.

Δεν ξέρω αν τελικά θα κάνω το βήμα να στείλω αίτηση για το σταθμό, ούτε αν θα εγκριθεί, ούτε αν θα είναι καλή! Ήθελα απλώς να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μου μαζί σας. Πιστεύω ότι σε μια μουσικοσελίδα σαν αυτή, θα βρουν απήχηση.

Καλό απόγευμα! 

Γεια σας και χαρά σας!

Ναι, ναι, ξέρω. Απουσίασα για περισσότερο από ένα χρόνο από το blog.

Σήμερα μπήκα να ρίξω μια ματιά και τι να δω; Η επισκεψιμότητα ήταν σχεδόν ίση με εκείνη που είχε το blog και όταν έγραφα συστηματικά -ορισμένους μήνες μάλιστα ήταν και υψηλότερη. Παράξενο μου φάνηκε!

Anyway, αυτό το ποστ ίσως και να είναι ένα ποστ επανεμφάνισης που θα κρατήσει. Ίσως και όχι. Μπορεί να έχω πολλά να πω, μπορεί και τίποτα. Ο κυριότερος λόγος που δε θέλω να υποσχεθώ κάτι, είναι γιατί δε θέλω ΚΑΙ εδώ να υπάρχουν κανόνες που με "υποχρεώνουν"! Φτάνουν όλα τα υπόλοιπα στη ζωή μας που τα κάνουμε είτε τα θέλουμε είτε όχι! Τουλάχιστον σ' αυτό ας έχουμε τη δική μας επιλογή.

Γεια σας λοιπόν και ίσως τα ξαναπούμε σύντομα! 

Ναι, καιρό έχει να με δει το blog μου!

Αλλά είμαι τόσο πολυάσχολη, όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα και τόσο ραγδαία... Μετά βίας καταφέρνω να παρακολουθώ τις εξελίξεις στη ζωή μου!

Έρχονται τα Χριστούγεννα λοιπόν! Τα πιο διαφορετικά Χριστούγεννα που έχω κάνει ποτέ!

Καλά Χριστούγεννα εύχομαι σε όλους με πολλή ελπίδα! Αξίζει να ελπίζεις...

Και σας εύχομαι οι φετινές γιορτές να σας φέρουν ωραία δώρα, σαν αυτό που έφεραν σε μένα!

ΥΓ: Πεθαίνω με την εικόνα!

Το τρέξιμο. Αυτό χαρακτηρίζει τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής μου.

Και μέσα σ' συτό το τρέξιμο, προσπαθώ να προλάβω. Αυτά που νιώθω, αυτά που σκέφτομαι, αυτά που κάνω, αυτά που θα ήθελα να κάνω, αυτά που δεν προλαβαίνω να κάνω, αυτά που περιμένουν οι άλλοι από μένα να κάνω, αυτά που περιμένω εγώ από τον εαυτό μου.

Υπάρχουν πολλά παράλληλα σύμπαντα στη ζωή μου... Καταστάσεις που ζω ταυτόχρονα, αλλά που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, δε συναντιούνται ποτέ, παρά μόνο μέσα από τις δικές μου διηγήσεις. Αλλά εγώ είμαι ένα κομμάτι σε κάθε μία από αυτές. Και, όπου βρίσκομαι κάθε φορά, πρέπει να είμαι η Μαρία, αλλά η Μαρία της συγκεκριμένης κατάστασης, που ανταποκρίνεται σε ό,τι της ζητάει η τωρινή συνθήκη, στα τωρινά πλαίσια, με τα τωρινά δεδομένα. Και μετά, πατάμε το κουμπί και είμαι η άλλη Μαρία... Όχι μια Μαρία που δεν είναι ο εαυτός της, αλλά μια Μαρία που έχει άλλες αρμοδιότητες, άλλες ευθύνες, άλλες ελευθερίες, άλλη θέση.

Πιστεύω ότι αυτό που περιγράφω δεν είναι τόσο ανοίκειο στους περισσότερους ανθρώπους. Όλοι το έχουν νιώσει. Πχ η οικογένειά σου δεν ξέρει το περιβάλλον της δουλειάς σου ή ο καλύτερός σου φίλος δεν ξέρει το κλίμα που επικρατεί όταν συναντιέται όλο το σόι σου και ούτω καθεξής.

Εσύ είσαι ένα κομμάτι σε κάθε ένα παζλ. Σε όλα τα πράγματα της ζωής σου. Σε όλες τις ασχολίες σου, στα περιβάλλοντα που ανήκεις και κινείσαι. Και κάθε ένα από αυτά τα περιβάλλοντα σού δίνει ένα μέρος του για να φτιάξεις το παζλ του εαυτού σου..

Τα πράγματα, βέβαια, δυσκολεύουν όταν έχεις να κάνεις με παζλ που κατατάσσονται σε διαφορετικές πόλεις! Αν και ανήκουν στην ίδια χώρα, ένα άλφα jet lag το έχεις κατά τη μετάβαση από τη μία στην άλλη...

Το θέμα είναι να ξέρεις τι και ποιους θέλεις να κρατήσεις μέσα στο παζλ της ζωής σου που εσύ θα φτιάξεις!

Καλή τύχη με το παζλ λοιπόν!

Μια μέρα, ένας σοφός ρώτησε τους μαθητές του:
   «Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;»
   «Επειδή χάνουν την ψυχραιμία τους» απάντησε κάποιος.
   «Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν αφού ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;» επέμεινε ο σοφός.
   «Γιατί θέλουν να τους ακούσει» είπε ένας άλλος μαθητής.
   «Και γιατί δεν μπορεί να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;» ρώτησε πάλι ο δάσκαλος.
     Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμιά δεν τον ικανοποίησε.
    «Ξέρετε γιατί ουρλιάζουν δυο άνθρωποι όταν είναι θυμωμένοι;» τους είπε τότε. Επειδή όταν θυμώνουν, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ. ΄Ετσι, για να μπορέσει ο ένας ν’ ακούσει τον άλλο, πρέπει να φωνάξει δυνατά, ώστε να καλύψει την απόσταση. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά πρέπει να φωνάξουν για ν' ακουστούν. Το αντίθετο γίνεται, για παράδειγμα, όταν δυο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι. Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνίσουν. Μιλούν σιγανά και τρυφερά, επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές μάλιστα είναι τόσο κοντά, που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν. Ψιθυρίζουν μονάχα. Κι όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή, δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχτούν. Έτσι συμβαίνει πάντα κι όταν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζει ο ένας τον άλλον.
   »Όταν συζητάτε, λοιπόν, μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μη λέτε λόγια που σας απομακρύνουν, γιατί θα έρθει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη, ώστε τα λόγια σας δεν θα βρίσκουν πια το δρόμο του γυρισμού".

Mahatma Gandhi

Πηγή: http://voskotopi.blogspot.gr/2012/09/blog-post_29.html

Ένα πολύ όμορφο τραγούδι... Για το πόση ευτυχία και πόση δυστυχία μπορεί να συναντήσεις σε ένα ζευγάρι χέρια...

Σίγουρα θα 'χεις συναντήσει δύο χέρια σαν κι αυτά...

Πόσο ονειροπόλοι ήμασταν όταν ήμασταν παιδιά!

Θυμάστε;

...Πιστεύαμε ότι τα παιχνίδια μας μιλούσαν μεταξύ τους όσο λείπαμε,
πιστεύαμε ότι καθετί τρελό μπορεί να συμβεί,
ήμασταν αισιόδοξοι,
γελούσαμε και χαμογελούσαμε,
κοιτάζαμε τον ουρανό,
θαυμάζαμε το ηλιοβασίλεμα και το νυχτερινό φεγγάρι,
ήμασταν ευτυχισμένοι μόνο επειδή κρατούσαμε το αγαπημένο μας παιχνίδι αγκαλιά
ή επειδή η μαμά μας έφτιαξε το αγαπημένο μας κέικ!

Ο κόσμος μας είχε κάτι... είχε μια μαγεία! Κάτι το διαφορετικό, το ανέμελο, το όμορφο!

Και τώρα;

Τώρα ξυπνάμε κοιτάζοντας το ρολόι με τρόμο,
παραπονιόμαστε για την υγρασία που έχει (εγώ πρώτη-πρώτη!),
αρπάζουμε τον καφέ βιαστικά,
βροντάμε την πόρτα φεύγοντας
(είπαμε καλημέρα στους αγαπημένους μας; κάναμε μια προσευχή πριν βγούμε απ' το σπίτι;),
τα πρόσωπα που βλέπουμε στο δρόμο είναι σκυθρωπά,
η μέρα περνάει γρήγορα
και τελικά, ανακαλύπτουμε ότι εκείνη η μαγεία που κάποτε ήταν κυρίαρχη στη ζωή μας,
τώρα πια δεν υπάρχει!
Τη διώχνουμε!

Πού τη χάσαμε;
Πού την ξεχάσαμε;Τη θυμόμαστε;

Πρέπει να την ξαναβρούμε!

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές ήταν το δίστιχο:
"...Where is the moment we needed the most?
You kick up the leaves and the magic is lost..."

Πάμε λοιπόν, να ξαναβρούμε τη χαμένη παιδική μαγεία της ζωής μας...

Σήμερα ένας συνάδελφος στη δουλειά με προβλημάτισε. Περνώντας δίπλα μου μου λέει:
- Καλημέρα, Μαρία. Sad person.
Τον κοιτάζω.
- Καλημέρα. Sad person? Γιατί το λες αυτό;
- Όλα αυτά που γράφεις στο facebook είναι μελαγχολικά.

Τι συμπεράσματα βγαίνουν απ' αυτό το διάλογο:
1) Ωραίος τρόπος να καλημερίσεις κάποιον, αγαπητέ Δ.!
2) Με κρίνεις από το fb? Μέγα λάθος. Δεν είμαστε παιδάκια! Για το πότε θα βγεις off στις ενημερώσεις μυρουδιά δε θα πάρεις!
3) Ρε μπας και είμαι sad person τελικά και δεν το έχω σκεφτεί!

Κοίταξα τις τελευταίες ενημερώσεις μου στο fb. Εντάξει, δε με λες και μελαγχολικό άτομο! Εξάλλου, αυτό που γράφω στο fb δεν είναι ο αλάνθαστος 100% αντικατοπτρισμός της ζωής μου! Έχω κι άλλα πράγματα να κάνω, ξέρεις, από το να ενημερώνω το status μου!

Αλλά για την περίπτωση που ο συνάδελφος έχει δίκιο, είπα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία και να σκεφτώ ότι θέλω πλέον να βλέπω τα θετικά σε καθετί. Είναι τόσο ωραίο να είσαι χαρούμενο άτομο στους γύρω σου! Για το fb ποσώς με ενδιαφέρει, το θέμα είναι η σχέση μου με τους άλλους.

Χαμογελάστε λοιπόν! Πες τα, Σάκη!!

Όταν ήμουν Γ' Λυκείου, στην ύλη της Λογοτεχνίας της Θεωρητικής Κατεύθυνσης ήταν και κάποια ποιήματα της Κικής Δημουλά.

Παρά τη μεγάλη μου αγάπη για τη λογοτεχνία, το μάθημα ήταν τόσο "κλειστό" και συγκεκριμένο. Με έπνιγε.

Πόση γκρίνια είχα ρίξει τότε για την ποίηση της Δημουλά (σε άψογο συντονισμό με τις συμμαθήτριές μου)! Μέσα στο χαμό του διαβάσματος, αυτό που με ενδιέφερε λιγότερο απ' όλα ήταν το να εκτιμήσω τη λογοτεχνική της δεινότητα. Ήμουν απλώς θυμωμένη που έπρεπε να ερμηνεύσω κάθε της ποίημα (αλλά και όλα τα άλλα κείμενα της ύλης) <<έτσι>> με το συγκεκριμένο τρόπο.

Ο καιρός όμως πέρασε... Και οι πανελλήνιες πέρασαν... Και η λογοτεχνία και η ποίηση επανήλθαν στα μάτια μου εκεί και όπως θα έπρεπε να είναι.

Και συνέβησαν πολλά πράγματα στο ενδιάμεσο...

Και, εκεί που κορόιδευες τη Δημουλά, να το τώρα. Την ξαναθυμήθηκες. Και είδες ότι ένα από τα ποιήματά της σε εκφράζει τόσο! Λες και γράφτηκε για σένα.

Και αυτό τελικά είναι καλό, γιατί διαψεύστηκες μεν, αλλά τελικά φάνηκε ότι η λογοτεχνία πια είναι για σένα, σου μιλάει, δεν είναι ένα στεγνό κείμενο που διαβάζεις με το βοήθημα και την επεξήγηση πακέτο από δίπλα.

Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.


ΥΓ: Σημειώστε παρακαλώ ότι το ποστ ουδεμία σχέση έχει είτε με την πανσέληνο, είτε με την τελευταία μέρα του καλοκαιριού...

Πόσο χρόνο χάνω απ' τη ζωή μου;

Τρέχω όλη μέρα, πηγαινοέρχομαι από τη μία πόλη στην άλλη, από το βορρά στο νότο κι από το νότο στο βορρά, σκέφτομαι τόσα πράγματα ταυτόχρονα και τελικά καταλήγω να χάνω στιγμές... Δεν περνάω όσο χρόνο θα ήθελα με τους γονείς μου, με το Χ., με τη Θ., τους καλύτερούς μου φίλους.....

Περιμένω τη μεγάλη αλλαγή, που θα έρθει μεν, αλλά θα αργήσει κάπως, οπότε δεν μπορώ να αφήσω τα πράγματα να κυλούν έτσι.

Όσο για το Γ., ποτέ δε θα είναι αρκετός ο χρόνος. Πάντα με το σταγονόμετρο. Κι αυτές οι σταγόνες τι γρήγορα που τελειώνουν...!

Οι άνθρωποι γύρω μου έχουν προβλήματα. Τώρα θα μου πεις, κι εγώ έχω, αλλά τα δικά τους είναι πολύ πιο σοβαρά, το βλέπω, και ίσως με χρειάζονται, αλλά δεν είμαι εκεί. Δεν παραπονιούνται. Δεν το απαιτούν από μένα. Θα το ήθελα όμως, να μπορούσα να τους ακούσω, όπως μπορούσα παλιά... Ακόμα και αν δεν έχω να προτείνω κάποια λύση, αρκεί να τους ακούσω.

Η ζωή αλλάζει και αυτό πρέπει να το δεχόμαστε και να αλλάζουμε κι εμείς.

Δε θέλω να περάσει ο καιρός και, κοιτάζοντας πίσω, να μετανιώσω για το χρόνο που δεν αφιέρωσα στους ανθρώπους που αγαπώ.

Τελείως διαφορετικό από ό,τι είχα συνηθίσει μέχρι τώρα.

Και η πλάκα είναι ότι φέτος πολλά διαφορετικά πράγματα είναι διαφορετικά από τις άλλες χρονιές.

Και η πλάκα είναι ότι πολλά από αυτά πίστευα ότι δε θα μπορούσα να τα κάνω, δε θα τα κατάφερνα.

Και η πλάκα είναι ότι πολλά από αυτά πίστευα ότι δε θα τα άντεχα.

Και η πλάκα είναι ότι πολλά από αυτά δεν τα περίμενα.

Και η πλάκα είναι ότι πολλά αυτά είναι τόσο ωραία, που φοβάμαι μήπως τελικά δε συμβαίνουν...

Δεν έχει διακοπές για μένα φέτος. Τώρα θα μου πεις, σιγά! περισσότεροι απ' τους μισούς Έλληνες δεν το κούνησαν ρούπι απ' το σπίτι τους φέτος. Μα εγώ ποτέ δεν πέθαινα για διακοπές. Ούτε που με ένοιαζε να μείνω σπίτι όλο το καλοκαίρι. Και φέτος, που το θέλησα και το χρειάστηκα περισσότερο από άλλες χρονιές, φέτος δεν το έχω.

Έχω άλλα όμως. Που ήταν ανέλπιστα και υπέροχα.

Κάπου είχα διαβάσει: "Κανείς ποτέ δεν έχει τόσο λίγα, ώστε να μην είναι ευγνώμων στο Θεό".

Είναι μια φάση αλλαγής. Όλα θα μπουν στη θέση τους εν τέλει. Όπως πολύ σωστά έχουν πει οι One Republic: "It's just a moment of change ... All we are is everything that's right"

Οπότε, δεν πειράζει! Διακοπές, τελικά, είναι το να περνάς καλά (δική μου φιλοσοφία αυτή! Την οποία, θαρρώ, την απέκτησα πριν από το φετινό καλοκαίρι που με έφαγαν οι τέσσερις τοίχοι. Οπότε είναι αληθινή!).

Και για τελείωμα, ένα τραγούδι που παίζει σε repeat σήμερα. Όχι στα ραδιόφωνα, στο pc μου. Ο αγαπητός μου Alex Ubago!

Δε θα γράψω τη μετάφραση, γιατί στα ισπανικά μού μιλάει πολύ καλύτερα από το μεταφρασμένο! Με εκφράζει αυτό το algo caliente que lleva!

Είναι, πάντως, πολύ ωραίο -αν σας ενδιαφέρει, ψάξτε τη μετάφραση.

"Estar contigo
es como tocar el cielo con las manos
como el primer día en verano
como en un cuento
estar contigo...

Estar contigo
es como un sueño
del que no quiero despertar
cierro los ojos y no estás

Vivir contigo es mi deseo
es todo lo que quiero hacer
y a tu lado puedo ser
solo yo mismo..."

ΥΓ1: Ζεστή καλοκαιρινή νύχτα: Perfection.

ΥΓ2: Τελικά δεν ξέρω αν έχω αποφασίσει αν είναι ωραίο αυτό το καλοκαίρι. Δε νομίζω ότι χρειάζεται όμως! So be it!

Αν κάποιος που με ξέρει (ή νομίζει ότι με ξέρει) διαβάσει τον τίτλο του ποστ θα γελάσει. Διότι ο πολύς κόσμος -ακόμη και κάποιοι από τους φίλους μου- αυτό που ξέρουν για μένα είναι ότι ουδεμία σχέση έχω με τα αθλήματα. Γυμναστική; Not for me! Γυμναστήριο; Χώρος από τον οποίο απέχω συστηματικά.

Αν και δεν αθλούμαι, μου αρέσει πάρα πολύ να παρακολουθώ συγκεκριμένα αθλήματα και δη τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τρελαίνομαι.

Το μπάσκετ, λοιπόν, είναι ένα από αυτά που μ' αρέσει να παρακολουθώ και εκτός Ολυμπιακών Αγώνων και, ακόμη, είμαι φαν της εθνικής Ελλάδος.

Οπότε, φέτος, αν και δεν είχα τόσο χρόνο όσο τις άλλες χρονιές, πρόλαβα να παρακολουθήσω τα τελευταία τουλάχιστον βήματα της πορείας του μπάσκετ στους Ολυμπιακούς. Κρίμα που η εθνική μας είχε ήδη αποκλειστεί!!

Παρακολούθησα τον τελικό με μεγάλο ενδιαφέρον. Εννοείται ότι υποστήριζα την Ισπανία. Θα μπορούσε κανείς να με πει δοσίλογη, καθώς η Ισπανία ουκ ολίγες φορές έχει βρεθεί αντίπαλος με την εθνική μας! Αλλά όταν το αντίπαλον δέος είναι οι ΗΠΑ, δε νομίζω ότι χωράει δίλημμα!

Οι παρατηρήσεις μου είναι βασικά 2:

1) Βλέποντας για άλλη μια φορά την εθνική Αμερικής στο παρκέ, απόρησα πώς ο Αμερικανικός λαός είναι ρατσιστής με τους μαύρους! Όλοι οι παίκτες της εθνικής είναι μαύροι. Δεν μπορείς, λοιπόν, να υπερηφανεύεσαι από τη μια για τους σπουδαίους παίκτες της ομάδας σου που παίζουν στο NBA και από την άλλη να είσαι ρατσιστής. Δε συνάδουν αυτά τα δύο.

2) Από την άλλη πλευρά, τι τουπέ έχουν αυτοί οι Αμερικανοί παίκτες! Πωωωω! Οκ, ναι, οι περισσότεροι είναι παίκτες μεγάλων ομάδων του NBA, είναι καταπληκτικοί, είναι οι καλύτεροι, είναι πρωταθλητές, πήραν το χρυσό μετάλλιο. Όποιος πει το αντίθετο, προφανώς δε βλέπει τις αποδείξεις. Αλλά αυτό το ύφος με ενοχλεί. Πραγματικά. Και αν θες να το δεις και αλλιώς, δεν είναι αυτό το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων, σωστά; Μιλάμε για το ευ αγωνίζεσθαι και όχι για το στυλ "είμαι και ο πρώτος, είμαι ο καλύτερος, κάντε όλοι στην μπάντα".

Αυτά. Τα είπα και ησύχασα.

Καλό απόγευμα!

I'll stand by you...
Won't let nobody hurt you...

Ένα ποστ ανεξάρτητο χρονικά από Παγκόσμιες Ημέρες και Γιορτή της Μητέρας και του Πατέρα!

Αν με ρωτήσεις ποιο τραγούδι μου τους θυμίζει, είναι αυτό:



"...And I didn't know if you knew, so I'm taking this chance to say that I had the best day with you today..."