Βοριάς φυσά μες την ψυχή μου
Κι αγέρας την παγώνει
Ο χειμώνας μάτια μου αυτός
Αρχίζει, δεν τελειώνει.
Χαράζει έρχεται πρωί
Μα εγώ έχω πάντα νύχτα
Κι αυτό το κίτρινο φιλί
Στα χείλι φέρνει πίκρα.
Αλλού εσύ εδώ εγώ
Ποια μάτια σου γελάνε.
Σε ποιόν μοιράζεις ουρανό
Και λέξεις που πουλάνε.
Τα λόγια σου θυμάμαι εκείνα
Που έλεγες τότε σε μένα.
Στα χείλι σου λέξεις φωτιά
Τους δυο, μας ‘καναν ένα.
Φυσά βοριάς φυσάει ο αγέρας
Χειμώνιασε και κάνει κρύο
Μετρώ εμάς ξανά μετράω
Το σύνολο μου βγαίνει δυο
Αλλού εσύ εδώ εγώ
Ποια μάτια σου γελάνε.
Σε ποιόν μοιράζεις ουρανό
Και λέξεις που πουλάνε.
- Στείλε Σχόλιο
Μία φορά και ένα καιρό ήταν ένας, που νόμιζε πως ζούσε
Σ’ ένα σπιτάκι φτωχικό, τίποτα δεν ζητούσε
Η μέρα τέλειωνε μ’ ένα κρασί, μ΄ ένα τσιγάρο σκέτο
Και στην καρδιά του είχε, ένα παλιό στιλέτο.
Τα μάτια του ήταν υγρά, ποτέ του δεν γελούσε
Στην μοναξιά του είχε κλειστεί και μόνος του μιλούσε.
Έλεγε για την μοίρα του, με δάκρυ στην ματιά
Σαν από πέτρα έμοιαζε, στα στήθια του η καρδιά.
Δεν ξέρω την αλήθεια, εγώ για την πω
Τι έκανε τον φίλο μας; τόσο μοναχικό.
Ίσως των πληγώσανε, μ’ ένα μεγάλο ψέμα
Για αυτό και τώρα πάγωσε, μέσα του το αίμα.
Δεν είχε φίλους και γνωστούς, δεν είχε μια αγάπη
Είχε στα στήθι του φωτιά, στο βλέμμα είχε δάκρυ.
Μα ένα βράδυ πήρε απόφαση, να αλλάξει την ζωή του
Φόρεσε τα καλά του, χάιδεψε την ψυχή του.
Βγήκε στους δρόμους μίλησε. Γίναν καινούργιοι φίλοι
Βρήκε φιλί δοκίμασε και γλύκανε τα χείλι.
Μα κάποια νύχτα κοίταξε, μέσα στον καθρέφτη
Το δάκρυ πάλι κύλησε, τον έρωτα είδε ψεύτη.
Μα τώρα την αλήθεια, εγώ θα σας την πω
Τι έκανε τον φίλο μας τόσο μοναχικό.
Χθες των εσταυρώσαμε, μ’ ένα μεγάλο ψέμα
σήμερα, στεφάνι αγκαθωτό του δώσαμε για στέμμα.
Τώρα όλοι θέλετε, να πάτε πιο κοντά του
Να τον αγκαλιάσετε, να μπείτε στην καρδιά του.
Λουλούδια να του στείλετε, ένα φιλί και χάδι
Μα εκείνος τώρα πέρασε, την πόρτα απ’ τον ’δη
Η καρδιά του τώρα έπαψε και άλλο δεν χτυπάει
Ήταν ένας άνθρωπος απλά, που έφυγε και πάει.
Ένα ταξίδι έκανε, σε εμάς, φέρνει το ρίγος
Μα ο κόσμος μας για εκείνωνε, ήταν μικρός και λίγος.
Θα σε θυμάμαι κάθε φορά που θα βρέχει
Θα σε ζητάω σε τραγούδια θα σε ψάχνω.
Κι’ όταν ο νους μου εκεί δίπλα σου θα τρέχει
Τότε τραγούδια κι’ άλλα θα σου φτιάχνω.
Θα σου μιλάνε θα σε χαϊδεύουν θα σ’ αγαπάνε
Όταν θα βρέχει και είσαι μόνη θα σε φυλάνε.
Θα ‘χουν λόγια άγνωστα σε σένα μην τα θάψεις
Όσα δεν είπα μέσα στους στίχους να τα ψάξεις.
Με μια νότα μ’ ένα σ’ αγαπώ
Θα ‘μαι κοντά σου θα σε φυλώ.
Με τα τραγούδια θα έρχομαι κοντά σου
Να μη ραγίσουν θα προσέχω τα όνειρα σου.
Κάθε φορά που ο ουρανός σου θα χει γκρίζο
Με τις κιθάρας μου τις νότες θα σε ζωγραφίζω.
Θα ναι σαν πίνακας της άνοιξής μοντέλο
Με έναν ήλιο και με νότες για πινέλο.
Με τα τραγούδια μου θα έρχομαι κοντά σου
θα γράφω στίχους να στεγνώσω τα δάκρυα σου.
Από τους αγγέλους θα δανειστώ την ευτυχία
Να ναι θεού αυτή η μελωδία.
Με μια νότα μ’ ένα σ’ αγαπώ
Θα ‘μαι κοντά σου θα σε φυλώ.
Με τα τραγούδια θα έρχομαι κοντά σου
Να μη ραγίσουν θα προσέχω τα όνειρα σου.
Σ’ αυτό το θεατράκι που λένε ζωή
Τα χέρια κουνάω σαν βγω στην σκηνή.
Μα είναι δεμένα με ένα σχοινί
Μια μαριονέτα που έχει ψυχή.
Χαμένος για πάντα σε ρόλο φθαρμένο
Το κείμενο μου από άλλων γραμμένο.
Τα λόγια μου γράφουν, αυτά που θα πω
Κάνω να φύγω μα μένω εδώ.
Και 'γω και 'σεις σαν μαριονέτες
Για τους 'μεγάλους' εμείς υπηρέτες.
Τα χέρια κουνάμε, τι θέλεις πασά μου;
Μήπως να κάψεις τα όνειρα μου;
Μπορείς να τα κάψεις, αξία δεν έχουν
Σκαριά σαπισμένα και πια δεν αντέχουν
Μπορείς να τα κάψεις δεν έχουν πανιά
Κι' αν θα σαλπάρουνε θα πάν' στα ρηχά.
Πασά μου μεγάλε αυτό σου το λεει
Μια μαριονέτα που άλλο δεν κλαιει.
Τι θέλεις να κάνω, καλά να περάσεις
Να κάνω μια τούμπα για να γελάσεις;
Πασά μου εγώ δεν έχω απόψεις
Πάρε μαχαίρι αν θέλεις να κόψεις.
Την μαριονέτα που έχεις μπροστά σου
Μα αίμα λεκέ θα βρεις στα χαλιά σου