Με το blog δημιουργείται ο χώρος της δικής σου έκφρασης στον ηλεκτρονικό κόσμο.

Είναι το δικό σου βήμα στο διαδίκτυο

Είναι το ημερολόγιο του μέλλοντος κλπ κλπ κλπ

          Παρά ταύτα, αν συνεχίζεις να είσαι αναποφάσιστος, ο μόνος υπεύθυνος είναι το άλλο κομμάτι του εαυτού σου. Αυτό που αντιτίθεται στην ιδέα του blog και προσπαθεί να ανασυντάξει τις δυνάμεις του για να σε αποτρέψει. Όπως συμβαίνει και με κάθε άλλο δίλλημα, έτσι και τώρα, από το μυαλό σου ξεπηδούν εκείνα τα δύο, μικροσκοπικά ανθρωπάκια που προσπαθούν να σε επηρεάσουν. Ο Υπέρμαχος του Blog (Y.B.), καλείται να υπερασπιστεί τις τοποθετήσεις του, και παράλληλα να αντικρούσει τον Πολέμιο του Blog (Π.B.). Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να απουσιάζει ο χαρακτηριστικός διάλογος…:

Π.Β.: «Μα καλά, τρελαθήκες. Τι είναι πάλι αυτό το blog;»

Υ.Β.: «Ε, δεν είπαμε; Διαδικτυακό ημερολόγιο.»

Π.Β.: «Ε, και τι το θέλες το Διαδικτυακό ημερολόγιο;»

Υ.Β.: «Για να καταγράφω τις σκέψεις μου, να σχολιάζω την καθημερινότητα… κλπ»

Π.Β.: «Γιατί είχες ποτέ σου κανονικό ημερολόγιο;»

Υ.Β.: «Δεν είναι το ίδιο. Με το blog έχεις τη δική σου, ανεξάρτητη, φωνή στο διαδίκτυο. Άσε που αν διαφημίσεις σωστά το blog σου, θα σε μάθει όλος ο κόσμος.»

Π.Β.: «Τι λες ρε; Εδώ δε σε ξέρει η γειτονιά σου κι εσύ θες να σε μάθει όλος ο κόσμος. Είσαι καλά;»

Υ.Β.: «Γιατί, οι άλλοι που γίνονται γνωστοί καλύτεροι είναι; Εδώ έφτιαξε blog ο άλλος, ο πώς τον λένε…, οοο… . Εγώ δε θα φτιάξω;»

Π.Β.: «Σα δε ντρέπεσαι… Αυτά είναι για παιδάκια.»

Υ.Β.: «Δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Ακόμα κι ο (ονόματα δε λέμε), 94 χρονών άνθρωπος και έκανε blog»

Π.Β.: «Ναι… καλά. Όποιος δεν έχει τι να κάνει, κάθεται και φτιάχνει blog»

Y.B.: «Αυτό να το πεις στα εξήντα εκατομμύρια χρηστών που δημιούργησαν blog στο διαδίκτυο. Κοτζάμ, επαγγελματίες μουσικοί, και μάλιστα της διεθνούς μουσικής σκηνής ασχολούνται, κι εγώ θα μείνω απ’ έξω;»

Π.Β.: «Και δε μου λες… Πού θα βρίσκεις το χρόνο να το ανανεώνεις;»

Υ.Β.: «Σιγά μωρέ… Θέληση να έχεις, κι όλα γίνονται.»

Π.Β.: «Αυτά μας τα ‘παν κι άλλοι…»

Υ.Β.: «Ναι, καλά… Τραγούδα»

Π.Β.: «Και άντε, να δεχτώ ότι θα έχεις χρόνο. Θέλω να δω, όμως, τι θα γράφεις. Ουρανοκατέβατα θα σου έρχονται τα άρθρα;»

Υ.Β.: «Μην ανησυχείς, έχω πολλές ιδέες για το blog. Εξάλλου, η καθημερινότητα τρέχει… Όλο και με κάτι θα βρεις να ασχοληθείς.»

Λίγο η περιέργεια και λίγο οι θέσεις του Υποστηρικτή, με έπεισαν και έφτιαξα κι εγώ το blog μου.

         Έλα, όμως, που η μορφή του blog ήταν ωραία… Είχε εικονίτσες φόντου, φιλικά blog, διάφορες διαφημισούλες, σχόλια κλπ. Ε, όσο να ‘ναι, κολλάς… Σα να μην έφταναν όλα αυτά είχαμε και στατιστικά στοιχεία. Επισκέψεις ανά ημέρα, ανά μήνα κλπ

           Το άλλο, πού το πας; Μπήκα και στη λογική των premium blogs. Να έχει το blog μουσικό περιεχόμενο, να ανανεώνεται δυο-τρεις φορές την εβδομάδα και να πληροί τις άλλες γνωστές απαιτήσεις.

           Για να σοβαρευτώ λίγο… Στην αρχή, όλα ήταν εντάξει. Τα άρθρα μου ήταν στην ώρα τους και το blog βρισκόταν σε εξαιρετική κατάσταση. Εντούτοις, όσο περνούσε ο καιρός τα πράγματα άλλαζαν. Άργησα να συνειδητοποιήσω ότι τελικά ο στόχος του blog αλλοιώθηκε. Το blog, μου προσέθετε ακόμα ένα άγχος, ακόμα μία υποχρέωση. Ε, όχι… Δε μας έφτανε το βεβαρυμένο καθημερινό πρόγραμμα, κι έπρεπε να προσθέσουμε και το άγχος του blog; Ως εδώ ήταν. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει το blog μου, να πάρει το χαρακτήρα εργασίας. Και επειδή φλερτάρω επικίνδυνα με αυτή την οπτική του blog, το ξεκαθαρίζω από τώρα. Την ώρα που το blog μου κλείνει ένα μήνα ζωής, ανακοινώνω ότι από εδώ και στο εξής θα γράφω όποτε θέλω, όποτε μου αρέσει, όποτε μου τη «δώσει» με απλά ελληνικά. Δεν είμαι διατεθειμένος να μετατρέψω το blog σε υποχρέωση στην οποία θα οφείλω να είμαι συνεπής στο χρόνο ανανέωσης ή να μετατρέψω το blog σε κάτι που δε με ευχαριστεί.

Θα κλείσω αυτή την επιστροφή στα άρθρα με μία μικρή ανακοίνωση προς τα δισεκατομμύρια των θαυμαστών μου:

Ενημερώνω ότι το blog θα παραμείνει ενεργό. Απλώς, θα κάνετε τον κόπο, είτε να ενημερώνεστε μέσω e-mail για την ανανέωσή του, είτε με τυχαίες επισκέψεις. Στα όποια σχόλια γράφονται, θα απαντώ άμεσα.

Αργά ή γρήγορα… θα ξαναγράψω.

          Είναι αλήθεια ότι η μουσική, μου έχει χαρίσει πολύ έντονες στιγμές. Άλλες χαρούμενες, άλλες όχι. Άλλες περισσότερο συναισθηματικές, άλλες λιγότερο. Πολύ περισσότερο όταν μπορείς να συμμετέχεις στην εκτέλεση ενός συγκεκριμένου κομματιού. Σ' αυτή την περίπτωση, τα συναισθήματά σου, αντικατοπτρίζονται στους ήχους του μουσικού οργάνου.

          Λίγα, όμως, είναι τα όργανα που σε βοηθούν να εκφράσεις αυτό που θέλεις με επιτυχία. Ένα από αυτά είναι, φυσικά, το πιάνο. Αυτό το ογκώδες και συνάμα επιβλητικό όργανο, μπορεί να μεταδόσει στους γύρω σου, τη χαρά, τη θλίψη, το δέος και όποιο συναίσθημα περιβάλλει εκείνη τη στιγμή την ψυχή σου. Ακόμα και το ρομαντισμό. Θεωρώ περιττό να αναφέρω ότι, το πιάνο ήταν το μουσικό όργανο που ενίσχυσε το πέρασμα του ρομαντισμού από τη λογοτεχνία στη μουσική.

          Συνεπώς, αν ένα όργανο μπορούσε να μου προσφέρει μία τόσο ωραία, τόσο ρομαντική, τόσο ξεχωριστή στιγμή, αυτό δε θα ήταν άλλο από το πιάνο. Το σήμα κατατεθέν του ρομαντισμού, έχει μία ιδιότητα που το διακρίνει από τα υπόλοιπα μουσικά όργανα. Το πιάνο είναι ένα από τα ελάχιστα, αν όχι το μόνο, όργανο που προσφέρει τη δυνατότητα σε δύο (ή περισσότερα) άτομα να παίξουν ταυτόχρονα. Αυτή η μικρή λεπτομέρεια, περικλείει μεγάλη μαγεία μέσα της. Είναι, πράγματι, εκπληκτικό όταν σου δίνεται η δυνατότητα να ενώσεις τις σκέψεις, τις κινήσεις και τα συναισθήματά σου με τον συνερμηνευτή σου. Μοιράζεσαι κάτι παρά πάνω από ένα κομμάτι στο πιάνο. Είναι, σχεδόν, αδιανόητο πως μία τόσο μικρή στιγμή, όπως η διάρκεια ενός κομματιού στο πιάνο, είναι ικανή να σου μεταδόσει τόσο δυνατά συναισθήματα. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι στο πιάνο, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μουσικά όργανα, τα συναισθήματα δεν περιορίζονται στο κομμάτι καθαυτό. Τα συναισθήματα δύνανται να επεκταθούν σε ένα γενικότερο πλαίσιο που περιβάλλει τους ίδιους τους ερμηνευτές.

          Μόνο το γεγονός, ότι έχουν δημιουργηθεί κομμάτια, αποκλειστικά, για τέσσερα χέρια, αποδεικνύει το πόσο σπουδαίο και πόσο σημαντικό είναι ένα ντουέτο στο ίδιο πιάνο. Επίσης, υπάρχει δυνατότητα και για περαιτέρω αύξηση των ερμηνευτών.

          Είμαι σε θέση να ομολογήσω, ότι αυτή η μικρή αλλά εντυπωσιακή λεπτομέρεια, ήταν η αιτία για να γνωρίσω αυτή τη διαφορετική πλευρά της μουσικής. Αυτή η ξεχωριστή ανταλλαγή συναισθημάτων ανάμεσα στους ερμηνευτές, έκρυβε ένα διαφορετικό κομμάτι της μουσικής. Με την καλλιτεχνική ερμηνεία, δεν έχουμε μόνο την έκφραση του ερμηνευτή. Υπάρχει, ταυτόχρονα, η αλληλεπίδραση των ερμηνευτών σε όλα τα επίπεδα και σε όλη τη διάρκεια της εκτέλεσης. Αυτή η αλληλεπίδραση συναντάται, μόνο σε αυτή την περίπτωση, αφού, πέραν της ταυτόχρονης ερμηνείας ή της ταυτόχρονης εναλλαγής συναισθημάτων, υπάρχει και η αλληλοσυμπλήρωση.

          Επομένως, ναι. Το ντουέτο στο πιάνο αξίζει να χαρακτηριστεί σαν μία από τις πιο ιδιαίτερες και πιο ρομαντικές στιγμές της μουσικής. Είναι άλλη μία από τις στιγμές που δίνει στη μουσική τη διάσταση που της αρμόζει και εκπληρώνει τον πραγματικό σκοπό της μουσικής, την έκφραση και την ανταλλαγή συναισθημάτων, ακόμα και μεταξύ των ερμηνευτών.

          Ομολογώ ότι αυτό ήταν ένα από τα ερωτήματα, που πίστευα, ότι δε θα δυσκολευόμουν ποτέ να απαντήσω. Πράγματι, ανήκει στα ερωτήματα που έχουμε μάθει να ξεπερνάμε με ευκολία. Το σχολείο και η οικογένεια φρόντισαν, από νωρίς, να μας εφοδιάσουν με την αφοπλιστική απάντηση "Το χρήμα δεν είναι η ευτυχία / Το χρήμα δεν είναι το παν". Αυτή η απάντηση είναι η πρώτη που μας έρχεται στο νου όταν μας τεθεί το εν λόγω ερώτημα. Δε δεχόμαστε καμία διαπραγμάτευση. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές σε ποια πλευρά του διλλήματος βρισκόμαστε. Μάλιστα, είναι τόσο προφανές, που θα μπορούσε κάποιος να αμφισβητήσει ακόμα και την ύπαρξη της αντίθετης άποψης.

          Μήπως έχουμε κάνει κάποιο σφάλμα; Πώς είναι δυνατό να θεωρούμε τόσο ισχυρή μία απάντηση, όταν γύρω μας δεχόμαστε πληθώρα μηνυμάτων τα οποία μας οδηγούν στην αντίθετη κατεύθυνση;

          Παραδέχομαι, ότι αν μου γινόταν αυτό το ερώτημα πριν από λίγα χρόνια, τότε με βεβαιότητα θα τασσόμουν υπέρ της πλειονότητας. Όσο περνάει ο καιρός, όμως, απομακρύνομαι όλο και πιο γρήγορα από την αρχική μου θέση. Η ίδια η ζωή, μου αποδεικνύει το αντίθετο. Την ίδια ώρα τα αρχικά επιχειρήματά μου καταρρέουν το ένα πίσω από το άλλο. Η άποψη "Δεν έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες στη ζωή" φαίνεται ακλόνητη και ακατάρριπτη. Το χρήμα είναι αυτό που κατάφερε να την ισχυροποιήσει σε τέτοιο βαθμό. Για την ακρίβεια μεγέθυνε στο μέγιστο αυτή την αδικία. Τα θύματα της αδικίας πολλά, σχεδόν όλοι μας. Ηλικιωμένοι, μεσήλικες, έφηβοι, παιδιά, βρέφη.

Κάποιος έχει τη δυνατότητα να επιλέξει τι φαγητό θα φάει, ενώ κάποιος άλλος όχι.

Κάποιος έχει τη δυνατότητα να επιλέξει τι θα σπουδάσει, ενώ κάποιος άλλος όχι.

Κάποιος έχει τη δυνατότητα να επιλέξει με τι μεταφορικό μέσο θα κινείται, ενώ κάποιος άλλος όχι.

Κάποιος έχει τη δυνατότητα να επιλέξει σε τι σπίτι θέλει να ζει, ενώ κάποιος άλλος όχι.

Κάποιος έχει τη δυνατότητα να αγοράσει κάτι που τον ευχαριστεί, ενώ κάποιος άλλος όχι.

Κάποιος έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίσει τις καλύτερες προοπτικές για το μέλλον του, ενώ κάποιος άλλος όχι.

Κάποιος έχει μία επιπλέον ευκαιρία για να ζήσει, ενώ κάποιος άλλος όχι.

          Θα μπορούσα να γράφω για μέρες και με το ίδιο πάθος για όλα αυτά που μαρτυρούν ότι το χρήμα, ίσως, είναι το παν. Ακόμα κι αν δεν είναι το παν, τότε σίγουρα είναι κάτι πολύ κοντά σε αυτό. Όταν κάποιοι ζουν εμπειρίες τις οποίες κάποιοι άλλοι δεν πρόκειται να ζήσουν ποτέ, τότε αρχίζει να αλλοιώνεται το ίδιο το νόημα της ζωής. Πολύ περισσότερο όταν αρχίζει να αλλοιώνεται η ποιότητα ζωής μεταξύ των ανθρώπων.

          Αυτό που, ακόμα, δε μπορώ να καταλάβω είναι, πώς μετά από όλα αυτά μπορούμε με περισσή επιπολαιότητα να εμμένουμε στην αρχική μας θέση. Ποιοί είναι, άραγε, οι λόγοι που μας οδηγούν σε αυτή την ηθελημένη παράβλεψη των διαφορών; Πιθανώς, να είναι μία άμυνα των ίδιων των κοινωνιών. Μία άμυνα που τους επιτρέπει να διατηρούν τη σταθερότητα και τη συνοχή τους, για να αποφευχθεί η ένταση. Ακολουθώντας αυτό το σκεπτικό είμαι αναγκασμένος να αναζητώ τα αίτια που μας οδηγούν στη μείωση της έννοιας του χρήματος, απλά διότι δεν πείθομαι από την απάντηση καθαυτή, δηλαδή, ότι όντως το χρήμα δεν είναι το παν.

          Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι σύμφωνος με την άποψη που υποστηρίζει ότι το χρήμα δεν είναι ικανό να αντικαταστήσει τα πάντα. Είναι αλήθεια ότι δεν εξαγοράζονται όλα. Κάποιος θα μπορούσε να προσθέσει ότι τα συναισθήματα ή μία όμορφη στιγμή δε μπορούν να αντικατασταθούν με χρήματα. Παρόλο που είμαι σύμφωνος, πρέπει να τονίσω ότι το χρήμα είναι ικανό να παράγει νέα συναισθήματα ή ακόμα και να στερήσει κάποια άλλα. Είναι ικανό να σου δημιουργήσει νέες όμορφες στιγμές ή να μη σου επιτρέψει να τις ζήσεις.

          Καλώς ή κακώς (μάλλον κακώς) το χρήμα αποτελεί τη σημαντικότερη πηγή ευκαιριών. Όποιος το έχει, έχει ταυτόχρονα μεγαλύτερες προοπτικές, περισσότερες ευκαιρίες, μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας και ποιοτικότερη ζωή. Οι υπόλοιποι είναι αναγκασμένοι, στο βαθμό που τους επιτρέπει η κοινωνία, να παλεύουν γι' αυτά που κάποιοι άλλοι τα έχουν δεδομένα.

Αρκετές φορές είχε περάσει από το μυαλό μου η σκέψη ότι, ίσως, οι θετικές επιστήμες να έχουν χάσει ελαφρώς το νόημά τους εξαιτίας του τρόπου διδασκαλίας που ακολουθείται. Η απάντηση σε αυτό το ζήτημα ήρθε σε μία ανύποπτη χρονική στιγμή.

Όλα ξεκίνησαν όταν επιχειρούσα να βρω μια λύση για το αν ορισμένα πράγματα που βλέπω γύρω μου είναι τυχαία ή είναι προσδιορισμένα με μαθηματική ακρίβεια. Για παράδειγμα, η πορεία ανάπτυξης ενός δέντρου, ενός φυτού ή ακόμα κι ενός καρπού, είναι τυχαία; Μήπως η ίδια η φύση έχει επιλέξει κάποιο συγκεκριμένο τρόπο ανάπτυξης; Η επίλυση του τελευταίου ερωτήματος συνοψιζόταν σε δύο μόνο λέξεις: Ακολουθία Fibonacci. Η σημασία και οι εφαρμογές της ακολουθίας Fibonacci ήταν αυτές που με έκαναν να πιστεύω ότι, οφείλουμε να αποδεσμεύσουμε τον όρο επιστήμη από ότι τείνει να αποπροσανατολίσει τη σημασία της. Δεν είναι σωστό να ταυτίζουμε την επιστήμη με τις εξετάσεις, με τα διαγωνίσματα ή με τις πράξεις.

Θα ήταν χρήσιμο να αναφέρω ορισμένα πράγματα γι' αυτή την ακολουθία.

Ήταν περίπου το 1200, όταν ο Ιταλός Λεονάρντο Πιζάνο έφερε στο προσκήνιο μία περίεργη ακολουθία αριθμών. Μετά από διάφορα πειράματα που αφορούσαν τον τρόπο ανάπτυξης των κουνελιών κατέληξε στη γνωστή σήμερα ακολουθία Fibonacci(=Φιμπονάτσι).

Η δομή της ακολουθίας Fibonacci έχει ως εξής:

Ο πρώτος όρος της ακολουθίας είναι το 0, ενώ ο δεύτερος το 1. Κάθε επόμενος όρος της ακολουθίας προκύπτει από το άθροισμα των δύο προηγούμενων. Με ευκολία συμπεραίνει κανείς ότι ο τρίτος όρος της ακολουθίας Fibonacci είναι ο 0+1=1. Ο τέταρτος 1+1=2… κοκ

Συνεπώς η ακολουθία έχει ως εξής:

0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89…

Με μια πρόχειρη ματιά θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τη συγκεκριμένη ακολουθία σαν μία απλή ακολουθία αριθμών. Ωστόσο, μερικά παραδείγματα εμφάνισης αυτής της εντυπωσιακής ακολουθίας στη φύση, θα μας πείσουν για το αντίθετο. Προσωπικά, ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ ότι μία ακολουθία θα μπορούσε να κρύβει τόση μαγεία μέσα της.

Θεωρήστε για παράδειγμα ένα κουκουνάρι. Αν το κοιτάξετε από την πίσω πλευρά, τότε μπορείτε με ευκολία να διακρίνετε τη σπειροειδή ανάπτυξή του. Αν αφιερώσετε λίγο χρόνο για να μετρήσετε τον αριθμό των σπειροειδών τροχιών του, θα παρατηρήσετε με έκπληξη ότι αυτός o αριθμός δε μπορεί παρά να είναι ένας από τους όρους της ακολουθίας Fibonacci.

Το ίδιο ακριβώς συμπέρασμα παίρνουμε και στην περίπτωση που εξετάζουμε ένα κοχύλι με σπειροειδείς τροχιές ή το κέλυφος ενός σαλιγκαριού.

Επίσης, ένας μεγάλος αριθμός ανθών, όπως για παράδειγμα οι μαργαρίτες και οι κρίνοι, έχουν ένα Fibonacci αριθμό πετάλων.

Θα μπορούσατε ακόμη, να μετρήσετε τα εξωτερικά φύλλα ενός (ολόκληρου) μαρουλιού ή ενός λάχανου. Με ευκολία παρατηρείτε ότι αυτός είναι ένας αριθμός Fibonacci.

Ακόμη και οι διακλαδώσεις των ίδιων των δέντρων βασίζονται στην ακολουθία Fibonacci.

Εντούτοις, οι εφαρμογές της ακολουθίας Fibonacci δεν αφορούν μόνο τους βιολογικούς οργανισμούς. Παρατηρήστε ότι οι, ανά τμήματα, διακλαδώσεις ενός κεραυνού είναι αριθμοί Fibonacci. Ακόμη και ο ίδιος ο γαλαξίας μας βασίζει τη σπειροειδή μορφή του πάνω σε αυτή την ακολουθία.

Είναι αλήθεια ότι, αυτή η γνωριμία με την ακολουθία Fibonacci, με έκανε να κοιτάξω από μία διαφορετική οπτική γωνία αυτό το οποίο προθυμοποιήθηκα να υπηρετήσω, την επιστήμη. Η αντίδρασή μου στο εν λόγω ζήτημα μου έδινε το ερεθίσμα να προχωρήσω, για πρώτη φορά, στις βασικές θεωρητικές αρχές της επιστήμης. Είναι, πράγματι, αδύνατο να προβλέψεις που θα σε οδηγήσει η συλλογιστική πορεία που ακολουθείς. Σε αυτό το συλλογισμό βρισκόταν σε λανθάνουσα κατάσταση, όλο το νόημα της επιστήμης. Πιο συγκεκριμένα, λάνθανε η απόδειξη ότι η επιστήμη μπορεί να είναι κάτι πάνω και πέρα από πράξεις, πάνω και πέρα από εξετάσεις. Τα αποτελέσματα και οι εφαρμογές της ακολουθίας Fibonacci είναι μερικά από τα αίτια που ισχυροποίησαν μέσα μου την άποψη, ότι η επιστήμη είναι η μελέτη της φυσικής πραγματικότητας. Και όντως, έτσι είναι. Άσχετα με το γεγονός ότι έπρεπε να περιμένω αρκετά χρόνια για να το μάθω. Ήταν άλλη μία απόδειξη ότι η Φυσική, τα Μαθηματικά, η Βιολογία και οι άλλες επιστήμες, δε μπορούν να κλειστούν μέσα σε ένα βιβλίο ή μέσα σε μια άσκηση. Η θέση τους είναι έξω από τα βιβλία. Η θέση τους είναι η ίδια η φύση, η ίδια η πραγματικότητα. Τα βιβλία, οι ασκήσεις και οι εξετάσεις είναι ορισμένα μέσα για να σου γνωρίσουν μια επιστήμη, όχι για να τη φυλακίσουν στο εσωτερικό τους. Οι διαλέξεις, τα πειράματα και η παρατήρηση είναι η επιστήμη. Μέσα από τα βιβλία γνωρίζεις μια επιστήμη, αλλά μέσα από ένα πείραμα τη ζεις.

        Ξυπνάς το πρωί μιας Δευτέρας, περιχαρής που τελείωσε η εξεταστική περίοδος. Φτιάχνεις τον καφέ σου, τρως το πρωινό σου και ξαφνικά... εκεί που κοιτάς αφηρημένος στο άπειρο, μια πρωινή απορία σου περνάει από το μυαλό: Τελικά, τι είναι "τέχνη"?

        Δεν πανικοβάλλεσαι... διότι ξέρεις ότι στο τέλος θα το βρεις. Στρέφεις το βλέμμα δεξιά, στρέφεις το βλέμμα αριστερά, αναπνέεις όσο πιο σιγά μπορείς για να μην εμποδίσεις τις σκέψεις σου... αλλά ακόμα δεν καταφέρνεις να βρεις μια πειστική απάντηση. "Είναι πρωί ακόμα" λες. Πίνεις μια γουλιά καφέ για να διώξεις τη νύστα και προσπαθείς να συγκεντρωθείς με όλες σου τις δυνάμεις στο πρόβλημα. Αυτό, όμως, επιμένει να σε ταλαιπωρεί. Μετά από λίγη ώρα "λυγίζεις", παραδέχεσαι ότι είναι δύσκολο πρόβλημα, αλλά δεν καταθέτεις τα όπλα. Για να αλώσεις το κάστρο που λέγεται "Ορισμός της Τέχνης", καταφεύγεις στο ισχυρό πολιορκητικό μέσο που φέρει την επιγραφή "Λεξικό της Δημοτικής". Το ξεφυλλίζεις με αγωνία για να βρεις, επιτέλους, μια απάντηση στο γρίφο που σε ταλανίζει! Φτάνεις στη λέξη "τέχνη" και διαβάζεις:

τέχνη (ουσ.)= δεξιότητα σε εργασία του χεριού, ικανότητα επαγγελματική, επάγγελμα || εμπειρία από την άσκηση ορισμένου έργου || επιδεξιότητα, μαστοριά || τέχνασμα, επινόημα || έκφραση του συναισθηματικού κόσμου του δημιουργού σε καλλιτεχνικές μορφές, που προκαλούν αισθητική συγκίνηση στους άλλους ανθρώπους (λογοτεχνία, μουσική, καλές τέχνες)

        Κουνάς καταφατικά το κεφάλι. Η ικανοποίηση φαίνεται διάχυτη στο πρόσωπό σου, αφού μόλις εξουδετέρωσες το "αντίπαλο δέος". "Το έλυσα" παραδέχεσαι από μέσα σου, και κλείνεις το λεξικό.

        Όμως, κάτι παράξενο συμβαίνει. Τα μάτια σου ξαφνικά γουρλώνουν!!! Σαστίζεις! Πιάνεις το λεξικό και σπεύδεις με ταχύτητα στον ορισμό της λέξης "τέχνη". Τον ξαναδιαβάζεις και μοιραία συνειδητοποιείς ότι... όχι μόνο δεν κέρδισες... αλλά έχασες κατά κράτος!!! Ο εχθρός κατάφερε να σε παγιδέψει και σου επέφερε το πιο καίριο πλήγμα. Σε άφησε να νομίζεις ότι κέρδισες και εκεί που δεν το περίμενες σε αποδεκάτισε. Η προσφυγή σου στο λεξικό, αντί να σου επιλύσει το πρόβλημα, στο πολλαπλασίασε! Αμέσως, το μυαλό σου δέχεται ένα καταιγισμό ερωτημάτων, εκ των οποίων το καθένα είναι μεγάλης βαρύτητας. Το συμπέρασμα είναι ένα, ότι ο ορισμός του λεξικού δε σε κάλυψε. Αν έκανε κάτι, αυτό ήταν να ισχυροποιήσει τις θέσεις του αντιπάλου.

Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι κάτι παραπάνω από δυσεπίλυτα.

"Κάθε φορά που κάποιος εκφράζει το συναισθηματικό του κόσμο σε καλλιτεχνικές μορφές, που προκαλούν αισθητική συγκίνηση στους άλλους ανθρώπους, έχουμε το δικαίωμα να ονομάζουμε αυτή την έκφραση έντεχνη;", αναρωτιέσαι.

Τι γίνεται στην περίπτωση που δεν προκαλείται η αισθητική συγκίνηση σε κάποιους άλλους ανθρώπους; Διαφορετικά∙ όταν ένα μικρό ή μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, πάντως όχι ολόκληρο, συγκινείται αισθηματικά με μία δημιουργία, έχουμε το δικαίωμα να την αποκαλούμε "έντεχνη";

Όταν κάποιος έχει μία επαγγελματική ικανότητα ή αλλιώς μία δεξιότητα σε εργασία του χεριού αυτό θα συνεπάγεται αυτόματα "τέχνη";

        Όσο προσπαθείς να βρεις μια λύση στο πρόβλημα, τόσο αυτό περιπλέκεται. Το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο, που αρχίζεις σιγά-σιγά να σκέφτεσαι την εσχάτη των λύσεων. Δηλαδή, ότι δεν υπάρχει λύση!

        Παρότι, βασανίστηκες αρκετά με αυτό το ζήτημα, δεν κατάφερες να βρεις έναν επαρκή ορισμό. Ίσως, τελικά, πρέπει να αλλάξεις το σκεπτικό με το οποίο προσεγγίζεις το πρόβλημα και να επικεντρωθείς στο "γιατί δεν υπάρχει σαφής ορισμός". Αν το κάνεις αυτό, θα έχεις να επιλέξεις μεταξύ τριών. Είτε ότι οι άνθρωποι είμαστε ανίκανοι να ορίσουμε τη λέξη "τέχνη", είτε ότι η λέξη "τέχνη" ανήκει στις λέξεις που δεν επιδέχονται ορισμό, είτε ότι η ίδια η γλώσσα δεν επαρκεί για να εκφράσουμε αυτό που εννοούμε "τέχνη".

        Αν θέλεις, όμως, να θεωρείσαι αμερόληπτος κριτής, θα πρέπει να παραδεχτείς ότι το μόνο όπλο που έχει μείνει στα χέρια σου, είναι ότι μπορείς να αντιληφθείς μία πραγματικά έντεχνη δημιουργία. Αν επίσης, είσαι λίγο ορθολογιστής και συνειδητοποιημένος, μπορείς χωρίς ενδοιασμούς να αφαιρέσεις το χαρακτηρισμό "τέχνη" από οτιδήποτε προσβάλλει την αισθητική σου και από οτιδήποτε προσβάλλει την ίδια την Τέχνη.

"Καλή αρχή" λέμε στα παιδάκια του Δημοτικού το Σεπτέμβριο.

"Καλή αρχή" λέμε στους φοιτητές, που έκαναν καταλήψεις, το... Νοέμβριο.

"Καλή αρχή" λέμε στον καινούργιο δήμαρχο/νομάρχη/υπερνομάρχη τον Ιανουάριο.

"Καλή αρχή" να πούμε και στον... Άκη που ξεκινάει το Blog του, τον Οκτώβριο.

Ασφαλώς, από ένα τέτοιο ξεκίνημα δε θα μπορούσε να απουσιάζει το σήμα κατατεθέν της καλοτυχίας, το παραδοσιακό... ΡΟΔΙ.

Ποιά είναι, όμως, η δική σας σχέση με το ρόδι???

Το ρόδι για τους... άσχετους.

Εεεμ... ααα... χμμμ... οφφ... φρούτο δεν είναι???

Το ρόδι για τους... σχετικούς.

Χειμερινό φρούτο. Αποτελείται από σκληρή φλούδα στο εσωτερικό της οποίας βρίσκεται ο καρπός με τη μορφή μεγάλων κόκκων.

Το ρόδι για τους... ψαγμένους.

Το ρόδι ή αλλιώς ρόιον είναι σύμβολο της καλοτυχίας, της αφθονίας και της γονιμότητας. Η πρώτη ροδιά υπήρξε στο Ιράν και στη Βόρεια Ινδία. Με τη βοήθεια του εμπορίου, ήρθε στις Μεσογειακές χώρες, όπου έγιναν εκτεταμένες καλλιέργειες. Το ρόδι είναι πλούσιο σε βιταμίνες C, A, E, σίδηρο, κάλιο και αντιοξειδωτικές ουσίες. Παράλληλα, περιέχει μεγάλη ποσότητα φυτικών ινών, ενώ είναι χαμηλής περιεκτικότητας σε θερμίδες. Εννοιλογικά, το "ρόδι" είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη λέξη "Ρόδος" και σημαίνει "ροή" και "δύναμη".

Το ρόδι για τους... πολύ ψαγμένους.

Με δυο λέξεις... Λικέρ Ρόδι. Ναι, καλά διαβάσατε. Κι επειδή θέλουμε να ανήκουμε στους πολύ ψαγμένους, πάρτε τα υλικά και ξεκινήστε!

Υλικά:

• 5 μεγάλα ρόδια καθαρισμένα

• 1 λίτρο καθαρό οινόπνευμα 95 βαθμών

Σιρόπι:

• 5 μεγάλα ρόδια καθαρισμένα

• 1 κιλό ζάχαρη

• 1/4 κούπας γρεναδίνη

Εκτέλεση

Βάλτε τους σπόρους από τα ρόδια σ' ένα βάζο και ρίξτε μέσα το οινόπνευμα. Κλείστε το κι αφήστε το να σταθεί 4-5 μέρες στο ψυγείο. Μπορείτε, αν θέλετε, να προσθέσετε μερικά πικραμύγδαλα για άρωμα. Στραγγίστε το και πετάξτε τους σπόρους. Ετοιμάστε το σιρόπι. Σε μια κατσαρόλα βάλτε τους σπόρους από τα ρόδια, το νερό και τη ζάχαρη και βράστε για 5 λεπτά. Κατεβάστε από τη φωτιά, ρίξτε και ανακατέψτε τη γρεναδίνη μέσα στο σιρόπι. Αφήστε το να κρυώσει εντελώς, στραγγίστε το, πετάξτε τους σπόρους και ρίξτε το μέσα στο οινόπνευμα. Φυλάξτε το λικέρ σε δροσερό μέρος μέσα σε μπουκάλια.

Κι επειδή αρχίζουν να "σφίγγουν" σιγά-σιγά τα κρύα... πάρτε και μια εναλλακτική, μιας και θα χρειαστούμε μεγάλες ποσότητες.

Υλικά:

• 3-4 ρόδια καθαρισμένα

• 100 γρ. ζάχαρη

• 1/2 λίτρο καθαρό οινόπνευμα ή 2 κούπες βότκα

• 1 ξύλο κανέλλα

Εκτέλεση

Βάλτε τους σπόρους από τα ρόδια μέσα σε τουλπάνι και πιέστε με τα χέρια σας να βγει το ζουμί, το οποίο πρέπει να είναι 1 κούπα. Βάλτε το σε βάζο, ρίξτε μέσα τη ζάχαρη κι ανακατέψτε τη να διαλυθεί. Προσθέστε το οινόπνευμα ή τη βότκα και το ξύλο κανέλλας και κλείστε το βάζο, χωρίς να το πιέσετε πολύ. Αφήστε το να σταθεί σε ζεστό μέρος ή στον ήλιο για 1 μήνα.

Μην ανησυχείτε για τις συνταγές... είναι από έγκυρη πηγή (www.vefashouse.gr)