Ορμώμενη από την πηγαία περιέργειά μου, αποφάσισα να κάνω ένα πείραμα!

Αφορμή μου έδωσε ένα ένθετο 4-σέλιδο κυριακάτικης εφημερίδας που διαβάζεται -υποτίθεται- από εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες! Στην πραγματικότητα, μάλλον συλλέγουν τα cd's και τις ταινίες.

Με λίγα λόγια, σύντομα και περιεκτικά, όποιος απλώς διάβασε το ένθετο θα  κατάλαβε πολύ εύκολα τί είναι αυτή η περιβόητη "γρίπη των χοίρων" και πώς μπορούμε να την χειριστούμε.

Περνώντας ένα τριήμερο συναναστεφόμενη ένα πλήθος ανθρώπων -σε πολυκαταστήματα, μέσα μαζ(οχ)ικής μεταφοράς, τράπεζες, ασανσέρ, ιδιωτικές κλινικές(!), καφετέριες, εστιατόρια- υποκρινόμενη πως βήχω, φτερνίζομαι και τα συναφή, κατέληξα στα εξής:

1) Πέρα από τα δελτία ειδήσεων που μας ενημερώνουν για τα ξέφρενα βράδια στη Μύκονο και τις δολοπλοκίες στην ψηφοφορία της Eurovision, λιγοστοί παρακολουθούν τις άλλες, τις πραγματικές ειδήσεις.

2) Η αδιαφορία δεν έχει ηλικία, φύλο, κοινωνική ή οικογενειακή κατάσταση.

3) Σαν γνήσιοι "Ελληνάρες", θεωρούμε ότι μία νεαρά που χωρίς αμφιβολία είναι "δική μας" αποκλείεται να νοσεί από κάτι τέτοιο. Αυτά "τα κακά" μας τα μεταδίδουν όσοι με εμφανή μελαχρινάδα προδίδουν την διαφορετικότητα της φυλής τους.

4) Το τελευταίο δεκαήμερο η ζήτηση του χοιρινού έχει καταποντιστεί! (Έγκυρη πηγή: 4 κρεοπώλες της περιοχής).

Αυτές ήταν οι σκέψεις που μου "έφτιαξαν" την εβδομάδα. Αποσύρομαι προς αναζήτηση τροφής.

Με εκτίμηση,

Το Ψωρόγατο

υ.γ. Τον επόμενο ιό να τον ονομάσουν "γρίπη της φακής". Δεν τρώγεται με τίποτα.