Ξαφνικά,  βρίσκεσαι να ξυπνάς και πάλι στα γνώριμα σεντόνια , στην βροχερή πόλη . Ήρθες λίγες μέρες αργότερα απ’ ότι είχες σχεδιάσει και θα ξαναφύγεις τελικά αρκετά νωρίτερα απ’ ότι υπολόγιζες. Επιστροφή στην βάση λοιπόν. Κάθε επιστροφή διαφορετική, γεμάτη νέες προσδοκίες , όχι από κανέναν άλλον παρά μόνο από τον εαυτό μου. Τον εαυτό που βρίσκω στην άλλη πόλη και που τον φέρνω πάντα μαζί μου στην βροχερή , αλλά πάντα τον ξαναχάνω. Άλλοτε μένει μαζί μου εβδομάδες ολόκληρες , άλλοτε λίγες μέρες μόνο πριν ανοίξει την πόρτα να χαθεί και πάλι.  Δεν τον αδικώ.  Τι να κάνει ο έρμος εαυτός εδώ;  Όλο διάβασμα, βροχή, υποχρεώσεις και όλο και πιο σπάνια πλέον γελαστοί καφέδες με τα παιδιά. Αποστάσεις , υποχρεώσεις, προβλήματα που μας φόρτωσαν πριν την ώρα μας , να δεις που θα ασπρίσουμε πριν πατήσουμε καλά καλά τα 30 .

Καφές , lifo –επιτέλους την κανονική, τυπωμένη σε χαρτί, που άρπαξα από το stand σε εκείνο το καφέ –σουβενίρ από την πιο πρόσφατη επιστροφή- (λες να πληρωθώ για την διαφήμιση;;) , τα βιβλία να περιμένουν αποστήθιση, παπαγαλία- ο,τι σκοτώνει την γνώση με λίγα λόγια , και η Πρωτοψάλτη από τα ηχεία:

«Η καταιγίδα θα τσακίσει το κατάρτι,
ένας αγέρας θα φυσήξει δυνατός,
θα σε θυμάμαι καθιστό στο σκαλοπάτι,
να μου γελάς και να λούζεσαι στο φως.»

15.36 και ακόμα βρέχει πεισματικά, λες και θέλει ο καιρός η μόνη μου επιλογή να είναι το διάβασμα. Ας του κάνω το χατίρι μήπως και βγει ποτέ ο ήλιος και ανοίξει το μάτι και η ψυχή μας.

Το σκηνικό έχει ως εξής: Δημόσια υπηρεσία, ουρά , μεγάλη ουρά, η αναμονή να έχει φτάσει στη μία ώρα και να απομένει μισή ώρα για να κλείσει η υπηρεσία.

Όχι να το παινευτώ αλλά εγώ το «μέσο» να παρακάμψω την ουρά το είχα αλλά είπα δεν θα γίνω σαν αυτούς τους σιχαμερούς ελληνάρες και έμεινα κρυμμένη να περιμένω υπομονετικά μη τυχόν και με δει το «μέσον» και με φωνάξει με το μικρό μου όνομα όπως την άλλη φορά και νιώσω τα απειλητικά – απαξιωτικά βλέμματα της υπόλοιπης ουράς και δεν ξέρω που να κρυφτώ.

Εμφανίζεται κοπελίτσα όμορφη , κοιτάει την ουρά κοιτάει και εμένα που κοιτούσα το μπουφάν της (και σκεφτόμουν πως ένα παρόμοιο είχα δει τις προάλλες που πήγα για ψώνια και κακώς δεν το πήρα και τέτοια) έρχεται κάθεται δίπλα μου . Αρχίζει διάφορες ερωτήσεις –μάλλον θα φταίει που έχω το ύφος του ξερόλα- απαντάω απρόθυμα καθώς δεν ήξερα σχεδόν τίποτα από αυτά που ήθελε να μάθει , δεν αφουγκράζεται την βαρεμάρα μου , συνεχίζει ερωτήσεις και χωρίς να το καταλάβω βρεθήκαμε να λέμε για τις σπουδές μας , τα άμεσα σχέδια μας και «πως έχουν καταντήσει έτσι τα πράγματα». Η κοπελίτσα πολυσπουδαγμένη με 2 πτυχία παρακαλώ , ωραίο λόγο και πολύ όρεξη για ζωή (και κουβέντα όπως φάνηκε) .

Ξαφνικά κοιτάει πίσω μου τρομαγμένη , γυρνάω και βλέπω μία αλλοδαπή κυρία γύρω στα 40 να την ρωτάει σε σπαστά ελληνικά πότε θα φύγουν. Η κοπελίτσα να της λέει «φύγε ! Σου είπα να περιμένεις έξω! Φύγε!». Η –προφανώς μαμά της- μουρμούρισε κάτι και έφυγε απρόθυμα. Αμήχανη η κοπελίτσα συνέχισε να μου εξηγεί ότι από το πρωί την τρέχει για δουλειές και τώρα που έχει μια δουλειά αυτή δεν μπορεί να την περιμένει .Ίσως και να είναι ιδέα μου (μακάρι να είναι ιδέα μου) αλλά σαν να ντράπηκε λίγο για την μαμά της που μιλάει σπαστά ελληνικά , ενώ η ίδια έχει καταφέρει τόσο καλά να κρύψει την καταγωγή της. Το σκηνικό το έχω ξαναζήσει με παλιά παιδική φίλη την οποία συνάντησα τυχαία στο πανεπιστήμιο και με παρακάλεσε να μην αποκαλύψω σε κανέναν  ότι δεν είναι ελληνίδα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν τι είναι τελικά ποιο άσχημο; Ο ρατσιστής που νομίζει πως η εθνικότητα του είναι ανώτερη όλων και καταφέρεται εναντίον των υπολοίπων ή εκείνος που νιώθει μειονεκτικά για την καταγωγή του , προσπαθεί να την κρύψει και ουσιαστικά «συναινεί στο έγκλημα» ;

Φαύλος κύκλος.

Μήπως φταίνε τα φεγγάρια;

Μήπως φταίει αυτός ο μουντός καιρός αυτής της (παλιο)πόλης , που σε κάνει να σηκώνεσαι με δυσκολία από το κρεβάτι το πρωί και να μην κλείνεις μάτι τα βράδια (καλά για αυτό το τελευταίο δεν φταίει ο καιρός , φταις εσύ να το ξέρεις)

Μήπως δηλαδή φταίει που λείπεις τόσο καιρό;

Μήπως φταίει το ανυπόφορο, ατελείωτο διάβασμα και η πολυσέλιδη ύλη που πρέπει να βγει , αλλά χωρίς τα αστεία σου για διάλειμμα δεν προχωράει ;

Μήπως που όλοι , όλες και όλα είναι τόσο πολύ βαρετοί-ες-α ;

Μήπως που η μουσική στα μπαράκια είναι πάντα η ίδια ;

Μήπως φταίει που δεν είσαι εδώ να μαλώσουμε που δεν θες να πάμε σε αυτή την ταινία με το ρομάντζο αλλά θες την άλλη με τα όπλα;

Μήπως μου φταίνε όλα;

Κάτι μου φταίει πάντως από το πρωί. Με τρώει και μετά εγώ τρώω τα ρούχα μου.

Ρε σύ,

μήπως να γύριζες;

Καλημέρα , Καλησπέρα! Δέκα ημέρες πριν από την επικείμενη καταστροφή του κόσμου αποφάσισε να δημιουργηθεί αυτό το αυτοκαταστροφικό blog . Η γέννηση του αναμενόταν για τις 12/12/12 –ημερομηνία εντυπωσιακή – αλλά λόγω ανυπομονησίας γεννήθηκε πρόωρο. 

Η συγγραφέας θα ήθελε να διατηρήσει την ανωνυμία της. Το μόνο που επιθυμεί να γίνει γνωστό είναι το όνομα της Shirley (Σίρλεϋ) και να πει κάπου τον καημό που την βασανίζει χρόνια , ότι δηλαδή είναι η πραγματική φωνή που κρύβεται πίσω από την Shirley Manson των Garbage αλλά λόγω εντυπωσιακότερης εμφάνισης επιλέχθηκε εκείνη ως εικόνα του γκρουπ και η πραγματική Σίρλεϋ καταδικάστηκε στο αιώνιο σκοτάδι των παρασκηνίων . Έκτοτε διαβάζει ολόκληρα τα συμβόλαια πριν να τα υπογράψει.

Ο λόγος που βρέθηκε εδώ είναι επειδή της αρέσουν τα ταξίδια και κάποιος κάπου κάποτε της είπε πως τα μουσικά είναι αυτά στα οποία περνάς καλύτερα.

Για να δούμε τι θα δούμε, για να δείτε τι θα δείτε.

Μην ξεχνάτε το πιο βασικό : Feel free to comment, να κρίνετε,να επικρίνετε και να κατακρίνετε, να δοκιμάσετε, να επιδοκιμάσετε και να αποδοκιμάσετε.  

:)