Η ΚΟΛΙΤΣΙΝΑ
Στο καφενείο του χωριού γοργά περνούν οι άντρες
και στις καρέκλες κάθονται σα 'νάτανε πασάδες
ώρες πολλές δουλέψανε, αξίζουν καφεδάκι
όπως το φτιάνει ο Νικολός της ξακουστής Ιθάκης.
Γυναίκες δεν υπάρχουνε παρά μονάχα μία
όλο γι αυτή συνομιλούν, υβρίζοντας τα Θεία
και κάπου κάπου οι κλωτσιές παίρνουν το πάνω χέρι
τρομάζει και ο Νικολός κι ορμάει στο ντουφέκι.
Συχάστε βρε αμαρτωλοί, θα πέσουν οι σοφάδες
αφήστε να 'ρθουν εκλογές κι ανάβουμε λαμπάδες
και η λογική επικρατεί με λίγες μουρμουράδες
τα νεύρα τους καλμάρονται και πέφτουν οι ζοχάδες.
Νάτος κι ο παπάγιωργας από την εκκλησία
χρυσό σταυρό φορεί, ψάχνοντας για ποιμνία
ο δάσκαλος, ο πρόεδρος, συσπείρωση μεγάλη
ο μόνος που δεν φαίνεται, του νόμου είναι η χάρη
Κυρ πρόεδρε, κυρ πρόεδρε, ο Πλάτων σα να γέρνει
και στης πλατείας τη στροφή φαρδύς πλατύς θα πέσει
μη σκιάζεσαι αποκρίνεται και τρίβει τα μουστάκια
η λύση βρέθηκε ευθύς, θα φτιάξουμε παγκάκια.
Κι οι λεπτοδείκτες χάνονται, παιρνούν στην κολιτσίνα
κι όλοι αυθύς μοιράζονται, σε διάφορα σημεία
η τράπουλα ξεκίνησε, άντε και λίγο ζάρι
και φτάσαμε στις δώδεκα κι ακόμα να καλμάρει.
16/2/1992
Δεν ξέρω αν ζώ ή αν μόνο θυμάμαι τις στιγμές
Τις προσπάθειες ανόδου
Και την νεανικότητα των συμβολισμών
Τις επιλογές της άτεγκτης μοίρας
Ή την τραγική πυρά που καίει τα σωθικά μου.
Υπάρχει μέσα μου η αίσθηση
Ότι έχω μοιραστεί τις επιλογές μου
Μ’ αυτή την τρέλα της επιθυμίας
Που σαν τον Ζέφυρο φέρνει απότομα
Την ανοιξιάτικη βροχή
Και τώρα χρόνια μετά
Φυλλομετρώ την πορεία
Τα διχαλωτά μονοπάτια
Που σε υποχρεώνει η ζωή να διαλέξεις
Και να πορευτείς.
Λες και υπάρχει καμιά αμφιβολία
Ότι στο τέλος όλα σε οδηγούν
Στο ίδιο φως ή στην ίδια σκιά
Λες και στο τέλος του προορισμού
Οι επιλογές μετράνε…
Λες και στο τέλος του προορισμού
Δεν μου λείπει
Ο φίλος που είχα τότε
16/04/2007
1 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΑΔΕΣΠΟΤΟΣ
Φως στις μνήμες των νεκρών
φως στην ελευθερία των κυνών
-αδέσποτοι χορευτές-
σπινθηροβόλα μάτια νεαρών
ατελείωτοι δρόμοι που γυρνούν
φανάρια που μας σταματούν
πράσινο σε σένα
πράσινο και σε μένα...
25/04/2007