Νομίζω δεν λιώνουν τόσο εύκολα εκείνη την εποχή .Έχουν κι αυτό το καλό.Όχι ,δεν μιλώ για τα παγωτά .Mιλάω για τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους.Σκέψου...είναι σαν τα παγωτά .Η πολύ ζέστη δεν τους κάνει τόσο καλό και το πολύ κρύο τους κάνει ''πέτρα '' που όταν πας να τα φας κινδυνεύει η οδοντοστοιχία σου !

Αυτό τον καιρό,ναι ,κινδυνεύω.Εντάξει,Τα δόντια μου είναι στην θέση τους αλλά μου λείπει ..να πως να το πω,η ψυχραιμία και η υπομονή που χα κάποτε.Σε'χει πιάσει ποτε; Κρίση πανικού το λένε !Από ότι έχω καταλάβει είναι κάτι που όταν σε πιάνει τα βάζεις με όσους είναι γύρω σου ή μακριά σου και μετά όλοι αυτοί σε κοιτάνε με μισό μάτι.Και μετά έρχεται η ώρα που θες να σκάσεις ,να φωνάξεις ,να ουρλίαξεις καλύτερα,να φας ό,τι κυκλοφορεί ,να τρέξεις να κλάψεις,να πάρεις ένα τρένο χωρίς να ξέρεις που να πας και αφού τα κάνεις όλα αυτά να μαζέψεις πάλι τα κομμάτια σου και να πας πάλι πίσω,εκεί που ξεκίνησες.Εκεί που θα σε βοηθήσουνε να ξεχάσεις και να θυμηθείς τα λάθη σου.Εκεί που θα κάνεις πάλι τα ίδια.

Κρίση πανικού,λοιπόν...και πότε περνάει αυτό;μάλλον όταν θα κάθεσαι σε μία καρέκλα πλάι στο κύμα,κρατώντας ένα παγωτό !

Κάτι τέτοιες ώρες σαν κι αυτή,με ένα φεγγάρι ολόγιομο πάνω από το κεφάλι μου,θα ευχόμουν να κάπνιζα.Ναι,να κάπνιζα σαν σε σκηνές από ταινίες που παίζει ο κινηματογράφος.Όμως ,μετά από πολλαπλές αποτυχημένες προσπάθειες κατέληξα πως όταν πιάνω τσιγάρο στα χέρια μου φαίνομαι σαν ένα πεντάχρονο παιδάκι που πιάνει για πρώτη φορά το μολύβι του για να τραβήξει μια γραμμή.

Όχι,δεν έφτασα 20 και,για να παρατηρώ πρώτη φορά την φεγγαράδα απλά σήμερα η μέρα είχε μια τόση ωραία πορεία που είναι απλά το κερασάκι πάνω στην τούρτα.Σήμερα το φεγγάρι είναι πιο ελεύθερο ή είναι κι η ιδέα μου;Αν και θεωρητικά την πιο όμορφη πανσέληνο την έχει ο Κύριος Αύγουστος εγώ διαλέγω αυτήν να μην χαραμίσω.Ίσως γιατί κάτι έχει πάρει μαζί της και ίσως γιατί κάτι μου άφησε πίσω.

Παρόλα αυτά ,πιο πολύ αγαπώ τα πρωινά και σήμερα ξύπνησα πρώτη,πριν ο ήλιος σκάσει σα να τον περίμενα.Εντάξει ,η αλήθεια είναι πως δεν το συνηθίζω αλλά με την ευκαιρία του πρωινού γραψίματος στη σχολή είπα να τον προλάβω πριν με νικήσει πάλι αυτός.Για τον ήλιο μιλάω,δε με κατάλαβες; Η αλήθεια είναι πως κι εγώ άργησα να τον καταλάβω έτσι αφοσιωμένη στις Μούσες του Ησιόδου και στα μαλλιά της μπροστινής μου,σε μία αίθουσα δίπλα σε ένα αίθριο που αποτέλεσε το σημερινό μου χαμόγελο.Αυτό ήταν!Ένα χαμόγελο που βγαινε από μέσα μου ,ενώ μπορεί να βρεις άλλους να στο χαρακτηρίσουν χαζοχαρούμενο.'Ενα κινητό παρατημένο σε ενα συρτάρι γραφείου ,κλειστό,μακριά από όλους κι από όλα,σα να θέλω κάτι να αποφύγω .Μια διάθεση να φωνάξω ,να τρέξω και να χαρώ τις Αλκυονίδες μέρες του Ιανουαρίου !Μια μουσική να συνοδεύει τα συναισθήματα μου και σκέψεις για το τώρα που μοιάζουν να γίνονται αληθινές.Βόλτες στον ήλιο και μπαίνοντας ακόμη κι σε ένα σουπερ μάρκετ μακριά από τη σύγχρονη καθημερινότητα.Καφέ στο σπίτι μου,που έμοιαζε πιο γεμάτο από ποτέ, χωρις να αποκτησω την ανάγκη να βγάλω το κινητό από την τσέπη και να μιλήσω σε κάποιον.

Κι αν έφτασα τώρα να είμαι σε ένα μπαλκόνι με θέα το φεγγάρι είναι γιατί του το χρωστάω κι ας κρατάω για τσιγάρο ένα μολύβι !

                     Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα.Τόσο καινούρια που φοβάμαι μην τυχόν την αγαπήσω.Πόσο καιρό είχα να νιώσω έτσι;Στο μυαλό μου δεν υπάρχει τίποτα αλλό παρά μόνο η δικιά μου ζωή και η ζωή των ανθρώπων που με περιβάλλουν.Η καθημερινότητα,η σχολή,οι δικοί μου ,οι φίλοι μου τα βιβλία μου ,οι μουσικές μου και τα περιστέρια που συνάντησα χτες.Ήταν δεν ήταν δώδεκα.Δώδεκα ερωτευμένα κι ελεύθερα περιστέρια.Καταβάθος τα ζήλεψα.Κι ελεύθερος κι ερωτευμένος,πάει πολύ.Αλλά ποιος νοιάζεται;Το μέλλον πότε δεν ξέρεις τι μας φέρνει!Και ευτυχώς,δηλαδη.Θα 'ταν πολύ χαζο να ξέραμε τι θαύματα μας περιμένουν αύριο,μεθαύριο.Γιατί περί θαυμάτων ομιλούμε.Ούτε θυμάμαι πότε βίωσα το πρώτο μου θαύμα.Πρέπει να ταν όταν είδα πρώτη φορά τον μπαμπά μου να κάνει τον Άγιο Βασίλη ή κι όταν απέκτησα το πρώτο μου γούρι, έναν κουμπαρά πιγκουίνο,και γιατί είναι αυτό γούρι; Ούτε που ξέρω.Ένα ακόμα θαύμα ήταν η γεύση της μαρμελάδας βερίκοκο που έτρωγα μικρή ή η μυρωδιά της γόμας και του φρεσκοξυσμένου μολυβιού.Κι είναι πολλά ακόμα τα θαύματα μιας ηλικίας που ίσως δεν θυμάμαι καλά και που έχω πάντα κάποιον να μου την θυμίζει.Και πως ξεκίνησα να λέω για αυτήν την τέλεια μέρα και κατέληξα σε θαύματα ,δεν ξέρω..Μάλλον ήταν μία αναπόφευκτη ανάγκη.Ανάγκες ε;Τώρα που το σκέφτομαι έχω καιρό να πω σε καποιον ''Σε 'χω ανάγκη''ή κάτι τέτοιο.Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είμαι πολύ ελεύθερη για να δεσμευτώ με κάποιον άνθρωπο ή με κάτι ή με κάποιο μέρος.Κι αν,όμως, δεν το βλέπω ή δεν το καταλαβαίνω σίγουρα δένομαι με ό,τι με περιτρυγιρίζει.                                                                        Σήμερα είναι πραγματικά μια καινούρια μέρα .Χόρεψα.Πωπωπω.Πόσο καιρό είχα να χορέψω έτσι μόνη μου μέσα στο σπίτι. Noμίζω ότι ζαλίστηκα κιόλας.Αχ,ώραια που ήταν αυτή η ζάλη!!!Μου θύμισε λίγο την παιδική ζάλη .Που γυρνάγαμε με τα ξαδέρφια μου γύρω απο τον εαυτό μας και κάναμε διαγωνισμό ποιος θα αντέξει πιο πολύ ,ώσπου πέφταμε κάτω σαν τα κοτόπουλα και ξεχνάγαμε ποιος νίκησε ποιον.Ή που παίζαμε χαμένο θυσαυρο,κρυφτό, κυνηγητό και ανεβαίναμε στα δέντρα και λέγαμε ότι κάτι κάναμε.Ή που φτιάχναμε σπιτάκια με ξύλα ή και με πέτρες στο χωριό και λέγαμε τα βράδια ότι θα κοιμόμασταν εκεί ,μακρια από τους μεγάλους,αλλά τελικά φοβόμασταν και γυρνάγαμε στις μανάδες μας.Που πατάγαμε ξυπόλυτοι στα χαλίκια και γέμιζαν τα πόδια μας χώματα ώσπου ο ξαδερφός μου ο Γιαννάκης πάτησε μια μέρα αγκάθια και έκλαιγε τόσο πολύ που φοβηθήκαμε κι εμείς και σταματήσαμε.Και πως κατέληξα πάλι σαυτήν την ηλικία δεν ξέρω.Μάλλον έχω δεσμευτεί με αυτές τις αναμνήσες και τις μυρωδιές πιο πολύ από όσο φαντάζομαι.Κι όσο ελεύθερη νιώθω άλλο τόσο δεμένη είμαι.Γιατί παρόλο που σήμερα ζω μια καινούρια μέρα έζησα πολλές καινούριες μέρες στο παρελθόν που δεν γυρνάνε πίσω ..

https://www.youtube.com/watch?v=b7W0668RmpM

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ' εκατό.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό
του νου τη βέργα.

Λες και η στάθμη της αγάπης πάει να βρει
πόσοι κρύβονται στη λάσπη θησαυροί.
Πώς κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί
γι' ανθρώπων έργα.

Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα
δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
κι αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα.

Λες και στρώσαμε τον Αύγουστο χαλί
λες και βγήκε τ' ασανσέρ σ' ένα κελί
που ένας το βλέπε το φως γι' ανατολή
κι άλλος για δύση.

Λες και μέσα μας τ' αντίθετα τραβάν
να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν
σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν
του ανθρώπου η φύση.

       ''-Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που ξέσπασα σε κλάμματα για σένα.Ναι!Δεν έχω ξανακλάψει.Κι αν κάτι τέτοιο συμβαίνει τώρα είναι μόνο για λίγο.Το υπόσχομαι.Σε ποίον;Σε μένα,βέβαια.Αρκετά έχω φθαρεί από αυτήν την κατάσταση.Νιώθω ώρες ώρες ότι θα εκραγώ,ότι θέλω να αρχίζω να φωνάζω τόσο πόλυ μέχρι να ματώσει κάτι μέσα μου και να πάψω.Είναι φορές ,όμως,που λέω ότι έζησα μαζί σου κι αρχή και μέση και τέλος,αν και πέρασε τόσο λίγος καιρός.Ότι ο πόνος που χει φωλιάσει μέσα μου είναι γλυκος.Τι ειρωνεία;Τι αντίφαση;Κι ,όμως,συνεχίζω να σκέφτομαι έτσι. Κι ,όμως, συνεχίζω να σε σκέφτομαι.Γιατι η μικρή η διαφορά μας ήταν ότι εγώ ένιωθα πράγματα για σένα.                           

   -Πιστεύεις στην μοίρα;Εγώ ναι!Αυτή μας έφερε κοντά.Αυτή ευθύνετε για ότι περνάω τώρα.Και ξέρεις κάτι ;Δεν το μετανιώνω.Ήταν γραφτό να συναντηθούμε!Παράλογο ε;Οχι!Την ευχαριστώ την μοίρα,την τύχη,το πεπρωμένο ή όπως αλλιώς το λένε.Την αγαπώ!Κι αν τώρα μας χωρίζει εγώ πάλι την αγαπώ.Δε θα μασταν μαζί για πάντα.Ήσουν ένας συνεπιβάτης στο ταξίδι μου.Αυτό ήσουν.Το λέω δυνατά για να το ακούσω,για να το πιστέψω.Μα κάτι δεν μου πάει καλά!Κοιτάω επίμονα ότι σημειώσεις κράταγα εκείνη την περίοδο,ότι φωτογραφίες είχα βγάλει.Σε ψάχνω,αλλά δεν είσαι πουθένα.Δεν είχα κρατήσει στο χαρτί ούτε μια λέξη για σένα.Ούτε ένα μήνυμα.Δεν ήσουν πουθενά.Σα να μην υπήρχες.Το μόνο που βλέπω είναι ένα χαρτί με το όνομα σου κι έναν αριθμό.Τι το κρατάω;Τι σε κρατάω ακόμα μέσα μου;Και κάπου εδώ συνειδητοποιώ ότι εδώ θα είναι η πρώτη και η τελευταία σημείωση μου για σενα.''

  -Και το πρωί ξυπνήσαμε από το όνειρο που ζήσαμε ,έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές !

  Με νευριάζει που δεν σε έχω.Που δε με θες.Που σε μοιράζομαι.Που δεν ησουν ποτε δικος μου.Που επαιξες.Που εξαφανιστηκες και σε ψαχνα.Που σε σκεφτομαι όλη την ώρα χωρίς λόγο και αίτια.Που είσαι ότι ήθελα.Που είσαι τέλειος.Που με προσέγγισες τόσο γοητευτικα.Που με μαθες από το πρώτο λεπτό.Που με ταξίδευες,χώρις να το θέλω.Που η μοίρα μας έπαιξε τέτοιο παιχνίδι, να σε χω δει τυχαία κάπου και μετά από 2 χρόνια να σε γνωρίζω.Που είμαστε τόσο ίδιοι.Που κι εγώ στην θέση σου θα φευγα.Που με γράφεις κι εγώ εξακολουθώ να σε θέλω στη ζωή μου.Που έκανα όνειρα.Που σκεφτόμουν το μέλλον κι οχι το τωρα.Που αν αποφασίσω να πω τέρμα θα γυρίσεις,μόνο και μόνο επειδή θα νομίσεις ότι έφυγα,αλλά εγώ θα μαι εδω.Που σε ερωτεύτηκα από το πρώτο βλέμμα.Που....Που....Που....Που είναι τόσο δύσκολο να θες κάποιον κι εκείνος να μη σε θέλει (!!)

******Θα σκαγα αμα δεν τα γραφα κάπου!!!!

Και λίγο πριν το τέλος,πως;Πως νιώθεις;                                                                                    ΚΛΑΙΣ.Σίγουρα.Έτσι ξεσπάς.'Ετσι μετατρέπεις όλον τον εσωτερικό πόνο σε δάκρυα.Υγρά Αλμυρά Δάκρυα.                                                                                                                       ΤΡΕΧΕΙΣ.Να προλάβεις.Τι;Να σωθείς και να σώσεις.Να μαζέψεις τα ασυμάζευτα.Τρέχεις για να μην φτάσεις πότε στο τέλος,αλλά επειδή κάποια στιγμή είναι βέβαιο ότι θα έρθει,απλά προσπαθείς να το καθυστερήσεις.Ώρες ώρες πιστεύεις ότι το κάνεις για να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου..Να μην φτάσεις ποτέ στο σημειό να πεις οτι δεν προσπάθησες ή ότι τα παράτησες.Τι ανάμεικτα συναισθήματα,μια ανάσα πριν το τέλος!!                                                                                        ΑΝΑΠΩΛΕΙΣ.Εποχές και Στιγμές.Καταστάσεις και Όνειρα.Εκείνη την ώρα όλα τα θυμάσαι και όλα τα ξεχνάς.Κρύα πρωινά και ένα ζεστό γάλα.Μεσημέρια με το στρωμένο τραπέζι και τις ατελείωτες συζητήσεις ,που ποτέ δεν λύνονται γιατί σιγά σιγά όλοι αποχωρούν..Βράδια ....Κλασικά αμέτρητα βράδια.Πότε εδώ πότε αλλού.Βράδια μοναδικά που η ζωή δεν στα γυρίζει πίσω ούτε για ένα λεπτό.                                                                                                                        ΘΥΜΩΝΕΙΣ.Για την απληστεία που έδειξες.Για την αχαριστία που σε κυρίευσαι.Γιατί όταν ζεις δεν ευχαριστιέσαι και θέλεις κι άλλα κι άλλα κι άλλα..Κι όλα αυτα τι είναι; Είναι μικρές χαμένες μέρες..                                                       ΑΓΧΟΣ.Πως θα 'ναι;Πονάει;Αντέχεις;Κάποιος μένει και κάποιος φεύγει για πάντα.Κάποιος ίσως σώζεται και κάποιος πεθαίνει καθημερινά μέχρι να αναστηλωθεί.Και μετά;;;Φοβος..αμέτρητος φόβος!  

..και λίγο πριν το τέλος,τέλος πάντων,πως νιώθεις ;                                                                                                   

 Ιδού η απορία!!!Τι διαλέγεις,λοιπόν;την πάνσοφη λογική ή το γλυκό συναίσθημα;Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα,εγώ λέω.
Τι είναι αυτα τα διλήμματα;Πάντα τα κοίταζα στις ζωές των άλλων.Εκεί ξέρεις να δίνεις ωραίες και με πολύ σοβαρό
ύφος συμβουλές.Ξέρεις να διορθώνεις και να επικρίνεις όταν κάτι δεν πάει καλά.Όταν έρχεται η δική σου σείρα,όμως;;εκεί
κάτι παθαίνεις κι από σοφός ρήτωρ γινέσαι ένας δάσκαλος που δίδασκες και νόμο δεν κράτησες!Γιατί όταν σου χτυπάνε την
πόρτα τέτοιου είδους αποφάσεις,αφού τους ανοίξεις την πόρτα με μεγάλη σου λύπη βεβαίως βεβαίως,δεν ξέρεις τι θα προτιμήσεις.
Και να πεις ότι υπάρχουν στάνταρ απαντήσεις σε τέτοια θέματα,θα έλεγα ωραία πολύ ωραία,ας ακολουθήσω κι εγώ την περπατημένη.

Ανάβω τσιγάρο,μήπως και μου ρθει καμία ιδεα..........
Τίποτα.Τα ίδια Παντελάκι μου τα ίδια Παντελή μου!!!!
Το δίλημμα παραμένει δίλημμα.
Ωραίο το συναίσθημα!Έχει άλλη χάρη.Η λογική,όμως,μαγική κι αυτή.Με μία σκέψη που ξεφεύγει
λίγο από το όνειρο σε προσγειώνει στο άψε σβήσε!
Και τότε...παίρνεις την αρχή του νύματος..

Μία νύχτα γίνεται η γνωριμία.Αυτός με μία γοητεία που πηγάζει,πιστεύω,από τα όμορφα γκρίζα μαλλιά του.
Εσύ ανέμελη,όπως προστάζει η ηλικία.Μια ματιά ήταν αρκετή.Βοήθησε,νομίζω,και το ίδιο ζωδιο!!!!
Διαφορά ηλικίας...11 χρόνια.Άλλες γενιές.Ο ένας παλεύει με τη δουλεία του κι ο άλλος προσπαθεί να χαρεί το άνθος της ηλικίας του.
Κι όταν οι δρόμοι τους ενωνονται αρχίζουν να μπερδεύονται όλα..Ο μεγάλος γίνεται παιδί και το παιδί μεγάλος.Κάθονται και μιλάνε.
Και τότε ο ένας μαγεύεται απο τα λόγια του άλλου.Πίσω από αυτά κρύβονται από τη μία πλευρά η εμπειρία
κι από την άλλη η ''επανάσταση''.Και αυτή η διαφορά αρχίζει να γοητεύει.Έλξη αμοιβαία.Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Ήρθε η ώρα ,μετά από πολύ καιρό να ανοίξει ο καθένας τα χαρτιά του.Και τότε ο μεγάλος πετάει τη μπάλα στον μικρό της υπόθεσης.
Και τότε είναι που ακούς το χτύπημα της πόρτας.Κοιτάς.Από τη μία η καρδία κι από την άλλη το μυαλό.Ανοίγεις και εκείνα θρονιάζονται καλά καλά
μέσα στην σκέψη σου.Και σε τυραννάνε.Η καρδία σου λέει ζήσε και το μυαλό λογικέψου.Λογική ή συναίσθημα;Συναίσθημα ή λογική;

''Aν είχα θάρρος για να πω το <<έλα>> τώρα δε θα χα τη φωτιά στο αίμα                                Aν είχε χρώμα θα ταν άσπρη η τρέλα.Αν είχε σώμα θα ταν πάλι ψέμα''

       Πως νίωθεις όταν συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι ο χρόνος περνά και φεύγει σα νερό; Φεύγει και παίρνει μαζί του οτιδήποτε....αναμνήσεις εποχών.Ίσως και ανθρώπους,κι αυτό δε σημαίνει ότι πεθαίνουν.Απλά,νομίζω,ότι κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας έρχονται για λίγο ή έχουν ένα συγκεκριμένο σκοπό!Κι έτσι στο πέρασμα του ο χρονος τους παίρνει μια για πάντα απο κοντά μας..Λυπήρο δεν είναι,όμως..να κάθεσαι κάποια στιγμή της μέρας και να σκέφτεσαι όλα αυτά τα άτομα που γνώρισες και που ευτυχώς ή δυστυχώς δεν απασχολουν πια την καθημερηνοτητά σου..Δεν περιμένεις πια να χτυπήσει το τηλέφωνο και να ακούσεις την φωνή τους.Να σου λένε για τη μέρα τους ,το πόσο βαριούνται να διαβάσουν για το φροντιστήριο και πόσα τηλεφωνα τους πηρε το ενδιαφέρον(!!!).Δεν είναι λυπηρο..που πια δεν ξημεροβραδιάζεστε μαζί σε ένα κρεβάτι σκεπτόμενοι η ζωή τι θα φέρει..πως θα ναι η ζωή μετά το σχολείο,μετά τις πανελλαδικές.Γιατί τότε ξεκινάνε άλλα πράγματα,άλλες εμπειριες....Κι ακόμα πιο λυπηρό είναι όταν τα συναντάς τυχαία σε κάποιον δρόμο της παλιάς σου γειτονιάς να σου λένε ''Καλά είμαι,απο νέα τίποτα,όπως τα ξέρεις...Χαθήκαμε''..Και γυρνόντας σπίτι σκέφτεσαι..ποιός χάθηκε πρώτος και γιατί;;

    Όμως, η ζωή δεν σε αφήνει έτσι!Σου παίρνει κάτι πολύτιμο και φέρνει στο πλάι σου νέους ανθρώπους,έτοιμους να γνωρίσουν τον κόσμο σου,να σε εξερευνήσουν,να δεθείς μαζί τους..να περάσεις βράδια ατελείωτα πάνω σε κρεβάτια και να συζητάς,πιο σοβαρά το μέλλον.Άτομα που νιώθεις ότι ήρθαν στη ζωή σου την κατάλληλη στιγμή και που αν δεν είχες βρεθεί στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή δε θα τα χες συναντήσει.Ώριμος,καθώς είσαι μπορείς να κινήσεις αλλιώς τα νήματα..όχι,τοσο επιπολαια!!!Έτσι είναι,λοιπόν,δούναι και λαβείν...

    Μετά , όμως, σκέφτεσαι ότι πάλι ο χρόνος θα περάσει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και θα σου πάρει ότι σημαντικότερο έχεις!Μέτα πάλι σκέφτεσαι ότι το τώρα ειναι τώρα και θα το ζήσεις όσο πιο όμορφα μπορείς !Κι αν το δέσιμο είναι πραγματικό θα κρατήσεις αυτους τους ανθρώπους πλαι σου για πάντα.Άπλα νόμιζεις πως δεν αντέχεις να χάνεις χωρίς να φταις ανθρώπους που ζήσατε στιγμές μοναδικές,που η επανάληψή τους δεν έχει κανένα νόημα..κι αν όμως πάλι κάποιοι φύγουν,γιατί έτσι προστάζει η μοίρα θα κρατήσεις πάλι αντικείμενα και φωτογραφίες τους,σημάδια πάνω στο σώμα σου από τις αστείες περιπέτειές σας και άμμο στις τσάντες των διακοπών σας..φτάνει,όμως, να τους έχεις πλάι σου με αυτόν τον τρόπο;;;

Τελειώνοντας κι αυτή η εξεταστική τελειώνει μαζί κι ο ένας χρόνος μου στα Γιάννενα!
Ξένη σε ξένη πόλη,λοιπόν,ήρθα,περιμένοντας να ζήσω την τρέλη και φοβερή φοιτητική ζωή που όλοι μου λέγανε!
Συνοδοιπόρους,αρχικά, δεν είχα.Ούτε καν έναν γνωστό.Κι,όμως,έκανα υπομονή μέχρις ότου γνωρίσω νέα άτομα.
Σας παραθέτω,λοιπόν,τα πλάσματα που γνώρισα και που μέσα στην ατέλεια τους ήταν είναι και θα είναι υπέροχα!

1) ΑΤΟΜΑ ΠΙΕΣΤΙΚΑ,ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΣΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕ
Ξεκινάω με έναν άνθρωπο που γνώρισα κι,όμως,επαφή δεν κράτησα.Αλλά χαίρομαι που πέρασε από την ζωή μου
Τον θαύμασα πολύ.Ίσως δεν έχω θαυμάσει άλλον άνθρωπο πιο πολυ, μόνο που οι ανασφάλιες και η πίεση
που δεχόμουν με κανε να απομακρυνθώ.Έψαχνε κάποιον να γατζωθεί,όμως, δεν καταλάβαινε ότι αυτή δεν είναι λύση..Στεναχωρήθηκα
που ξέκοψα,αλλά αν συνέχιζα να κάνω παρέα ξέρω οτί θα κατέληγα κι εγώ να εξαρτώμαι από άλλους και δεν το θελα!Καλή τύχη!

2)ΑΤΟΜΑ ΚΛΕΙΣΤΑ
Που δεν ανοίγονται εύκολα.Που στα μάτια τους διαβάζεις την ανάγκη τους για λίγο χρόνο να συνηθίσουν τις αλλαγές και χώρο για να βρουν
την βολή τους.Που χαμογελάνε και αποχωρούν,ζητώντας μόνο την υπομονή σου.Αλλά τους βοηθάς κι εσύ
να ανοίχτουν κι ετσί όλα κιλουν φυσιολογικά...

3)ΑΓΧΟΣ ΠΟΛΥ ΑΓΧΟΣ
Πολύ άγχος βρε παίδια!!!Για το οτιδήποτε..Ξυπνάνε το πρωί και πατάνε τον διακόπτη και το φως
 δεν ανάβει.Τότε σκέφτονται<<Ωχ!τι θα κάνω τώρα;Πάει το φως δεν ανάβει!
εεεε και τι θα κάνω τώρα;;εεεεε θα μείνω μία ζωή στο σκοτάδι; αφού δεν ξέρω να αλλάζω λάμπα!εεεε>>
Και δεν σκέφτονται ότι πολύ εύκολα μπορούν να ανοίξουν τα πατζούρια να μπει το φως του ήλιου να ντυθούν και να πάνε στο σουπερ μαρκετ που είναι ακριβώς από κάτω από το σπίτι
και να αγοράσουν μία.Να σκεφτούν θετικά!Θετικά; τι είναι αυτό;

4)ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΚΟΜΠΛΕΞ
Και λέγοντας κόμπλεξ εννοώ απο το τίποτα μέχρι τα πάντα όλα!Κάποια που βγαίνουν από το κεφάλι τους και κάποια που είναι φανερά,
αλλά κανέναν δεν ενοχλούν!Κι εγώ ανήκω σαύτην την κατηγορία.Οι περισσότεροι δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τον ευατό μας!
Αλλά δεν σκεφτόμαστε πως την ώρα που εμείς στεναχωριόμαστε επειδή δεν έχουμε παπούτσια,υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν πόδια!!!!

5)ΑΤΟΜΑ ΣΤΗΝ ΚΟΣΜΑΡΑ ΤΟΥΣ
Παίζει στον χάρτη να μην έχει βρεθεί ακόμα ο πλανήτης τους,αλλά τι να το κάνεις;;καποιοί τον έχουν βρει και περνάνε καλα!
Το ένα τους πόδι είναι εδώ στον πλανήτη γη και το αλλό κάπου μακριά..Εκεί που ίσως δε φτάνει η λογική!Παιδιά μου καλά κάνετε..
Η πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα σκλήρη...

6)ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΤΡΕΛΟ ΧΙΟΥΜΟΡ
Από την πρώτη στιγμή που θα τα συναντήσεις μέχρι και να τα αποχαιρετήσεις γελάς ασταμάτητα..Κάθε τους λέξη μία ατάκα!
Κάθε γκριμάτσα απολαυστική.Χαίρονται τη ζωή τους κι αυτό φαίνεται...

7)ΑΤΟΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
Παραμιλάνε στον ύπνο τους το σύνθημα <<Ελευθερία ή θάνατος>>..Σου ψιθυρίζουν κάτι βράδια με ξαστερία<<Είμαι ελεύθερος άρα υπάρχω>>
Δε δέχονται κάθε είδους δέσμευση.Και κάνουνε ό,τι θέλουν!!Αρνούται κάθε είδους συμβιβασμού,κι ότι για άλλους φαίνεται αγγαριά εκείνοι
το βλέπουν ως χαρά..

..γιατί είναι καλύτερα να είσαι ένα από τα υπέροχα πλάσματα!!                                        ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!                                                                                                                                    ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ!(ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ,ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ)Y

..πως η θάλασσα στην οποία κολυμπάς βαθαίνει κι εσύ πνίγεσαι..πως η ζωή δείχνει το καλό της πρόσωπο κι εσύ εθελοτυφλείς..πως τα βράδια στριφογυρνάς στο κρεβάτι,γιατί κάτι δεν πάει καλά,κι ούτε ένα ολόκληρο κοπάδι με προβατάκια δε σε σώζει..πως γίνεσαι αχάριστος απέναντι σε πρόσωπα που θα πρεπε να λες κάθε μέρα ''ευχαριστώ'' και να σκύβεις το κεφάλι..πως είσαι στην ηλικία των 18 και δεν έχεις αποφασίσει ακόμα τι θέλεις να κάνεις..πως η σχολή στην οποία μπήκες,κι ήταν όνειρο ζωής,δεν ήταν όπως θα θελες κι ονειρευόσουν..πως δεν είσα πια ευχαριστημένος με ό,τι ζητούσες από τότε που θυμάσαι τον ευατό σου,το να είσαι δηλαδή ελεύθερος..πως είσαι με έναν άνθρωπο που αγαπάς πολύ αλλά αυτός σαγαπά όχι όπως σου αξίζει ..πως δίνεις και δεν παίρνεις..πως είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις όλα για να σαι κοντά του,αλλά σκέφτεσαι ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν πιστέψει σε σένα και δε θες να τους απογοητεύσεις..πως η ζωή περνά κι εσύ την χαζεύεις..πως άλλο ένα όνειρό σου γίνεται πραγματικότητα και σκέφτεσαι πολύ σοβαρά να το διώξεις,γιατί αγαπάς πιο πολύ αυτόν τον άνθρωπο και άμα το ακολουθήσεις θα σε πάρει μακριά του..πως κάποια άτομα που είναι δίπλα σου κακώς είναι,απλά δεν εχείς τα κότσια να τα διώξεις..πως δεν έχεις το θάρρος να εμφανιστείς μπροστα στους δικούς σου με το σκουλαρίκι στη μύτη..πως αδυνατείς να διεκδικησεις τα θέλω σου..πως δεν αναγνωρίζεις πια τον ευατό σου                                                                           

..και πως παρακαλάς κάθε βράδυ να κατέβει ο από μηχανής θεός να δώσει τη λύση στον ήρωα που πρωταγωνιστεί στο σενάριο της ζωής σου,σε εσένα..                                                                                                                                   

Το χειρότερο πράγμα μέσα σε μια σχέση ειναι να σαι στημένη πάνω από το τηλέφωνο και να περιμένεις απεγνωσμένα να χτυπήσει.Πότε θα σου στείλει ένα μήνυμα!Πότε θα σε σκεφτεί!Πότε θα αποφασίσει να σου αφιερώσει λίγα λεπτά από τη μέρα του!Κι αν η απάντηση είναι ποτέ;;Θα περιμένεις όλη σου τη ζωή πάνω από το ακουστικό;

Στο μεταξύ εσύ ,αφού έχεις κοιμηθεί με το τηλέφωνο σου αγκαλιά λες να αλλάξεις τακτική.Σε αυτό βέβαια βοηθάνε οι συμβουλές των πολύ καλών σου φίλων-ομοιοπαθών!Άρχικα,σε συμβουλεύουν να μην τον ξαναπάρεις τηλέφωνο..το κλασικό σε όλους μας''Φτύστον για να κολλήσει'' !!!Εσύ έχεις κρατηθεί,λοιπόν, με νύχια και με δόντια μακριά από καθετί που χει να κάνει με συσκευή τηλεφώνου. Βέβαια δε βλεπεις φως στο τουνελ και τότε έρχεται η επόμενη συμβουλή ''Κλείσε το κινητό σου''.Σκέφτεται εσυ από μέσα σου..''Καλή η ιδέα αυτή.Όταν θα με πάρει θα είναι κλειστό και ίσως ανησυχήσει και θα κινήσει γη και ουρανό για να με βρει''Κάνεις υπομονή..και άταν το ανοίγεις βλεπεις μηνύματα από τις κλήσεις της μαμάς σου..Και κάνεις υπομονή,υπομονή,υπομονή...Και η μία μέρα έφυγε..πέρασε και η επόμενη..κι εσύ υπομονή..

Κι έρχεται μετά η ώρα που αναρωτιέσαι φταίει ο δολοφόνος για τον έγκλημα ή το ''θύμα''είναι ένα γουρούνι και πρέπει να καθαρίσει ο τόπος από κάτι τέτοιους;;Και τι σόι σχέση είναι αύτη που ο ένας εξαφανίζεται κι ο άλλος δεν ξέρει αν ζει ή αν πέθανε;;

Υπάρχει όμως και συνέχεια...Όταν αποφασίσει να εμφανιστεί αρχίζει να αναλύει μια αμπελοφιλοσοφία η οποία έχει ως εξής''Ξέρεις δεν μπορώ να σου στέλνω μηνύματα και να παίρνω τηλέφωνα συνέχεια,δεν είναι το στυλ μου..Νιώθω να πνίγομαι.Και εσύ φταις που θες να μιλάμε όλη την ώρα'' Κι όταν πολύ λογικά σκέφτεσαι να του πεις τί την θέλεις την σχέση βρε φίλε μου,και με παίδευεις κι μένα το κακόμοιρο,που ξεροσταλιάζω περιμένοντας να με πάρεις έστω κι ένα τηλέφωνο την μέρα..δε λες τίποτα και ανέχεσαι μία καταστασή που δεν σου αρέσει...

Αλλά πόση υπομονή να χει ένας άνθρωπος;Πόσο κάθεται σε μία σχέση όπου πρέπει να αλλάξει για τον άλλον,γιατί πολύ απλά δε συμφωνούν τα θέλω τους;Αγάπη είναι αυτό;Και γιατί αυτά τα κουσούρια να τα βγάζει μετά από κανένα μήνα αφότου είναι μέσα σε μία σχέση,ενώ στην αρχή να το παίζει ο καλύτερος άνρθρωπος;

Ηθικόν δίδαγμα...Είναι λάθος να στηρίζουμε μια ζωή πάνω σε μία σχεση,η οποία στην τελική δεν δίνει τίποτα άλλο παρα μόνο προβλήματα.Έξω από τον δικό μας κόσμο,όμως, υπάρχουν ακόμα πιο σοβαρά θέματα..Αλλά εκείνη την ώρα ότι και να σκέφτεσαι,πιστεύεις ότι εσύ είσαι ο πιο δυστυχής,ενώ στην πραγματικότητα είσαι κάποιος άξιος της μοίρας σου!!Και εννοείται πως δεν αλλάζουμε  για κανέναν και για τίποτα..κάπου στον κόσμο υπάρχει κάποιος που να μας θέλει έτσι όπως είμαστε και δε θα χάνεται και δε θα εμφανίζεται όποτε του καπνίσει.Αντίθετα θα ναι εκεί,κάθε που θα τον θελήσουμε...

Μου το κανε δώρο μια ξαδέρφη μου και μου είπε ότι πρέπει οπωσδηποτε να το διαβάσω..Εγώ,όμως,δεν έδωσα σημασία και το πιασα μετά από χρόνια..Μην κάνετε κι εσείς το ίδιο!!Οσοί δεν το χουν κάνει ήδη να τρέξουν..

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ''ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ''

(απόσπασμα από το βιβλίο..θα σας αγγίξει..)

– Aυριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τιποτ' άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια σ'αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη,μόνο όταν την ζείς. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα… Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής.

ΚΑΛΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ!!!!!!!!!!!!!!!

Γιατι δεν τους αντεχω,ζευγαρωμενους;Να ανησυχησω;Μηπως πρεπει να ψαχτω μεσα μου;Γιατι θα τους ζηλευω  και το δικο σου χαδι θα γυρευω..ΖΗΛΕΙΑ;Ειναι η ζηλεια του ανθρωπου που δεν τον αφηνει να χαρει με την χαρα του αλλου ή απλα ειναι κατι αλλο που ακομα δεν του χουν βρει ονομα;;

Κι ενω στη ζαλη τους ποθω να τυλιχτω..αφηνω τον εγωισμο να με μεθαει..ΕΓΩΙΣΜΟΣ;Τι ειναι παλι τουτο;Ολοι μου λενε να χω και λιγο εγωισμο,δε θα βλαψω κανεναν!!Λογικα δεν εννοουν αυτον τον εγωισμο που σε τυφλωνει και δε σε αφηνει να ζησεις.Σε κανει να μη θες να γιασει κανενας αλλος παρα μονο εσυ!!!!''Ο εγωισμος ειναι ισως η φονικοτερη αρρωστια'' διαβασα καπου τυχαια...Σκοτωνει τους ανθρωπους και τις φιλιες τους.Τους μαθαινει να αγαπανε μονο τον εαυτο τους..Λες κι αυτος δε θα τους προδωσει καποτε!!!

Κι η λύση;Υπαρχει λύση;Τους ειπα ταχα αποψε ταξιδι εχεις παει,αλλα δεν εχω αλλα παραμυθια να τους πω..ΨΕΜΑΤΑ;Ειναι το επομενο σταδιο,μαλλον!!Αλλα, ουσιαστικα σε ποιον λεω ψεματα;σε αυτους ή σε μενα;;Σε μενα;Μα γιατι;;εγω τον αγαπαω τον εαυτο μου!! και τωρα προσπαθω να κρυφτω κι απο αυτον;;

..Κι εγω να μην εχω τα χερια σου να γειρω τι θελω με τοση αγαπη γυρω;..Μεχρι χτες τα χερια σου με κρατουσανε στη ζωη και τωρα;;Που ειναι τωρα,που τα χρειαζομαι πιο πολυ απο οτιδηποτε;;Μηπως αυτα τα ''αφαντα''χερια μου κλεινουν τωρα τα ματια;με κανουν να μην μπορω να δω τους φιλους μου;να μη δω τη ζωη μου;κι εχουν βαλει μεσα στην ψυχη μου ΖΗΛΕΙΑ-ΕΓΩΙΣΜΟ-ΨΕΜΑ;

Κι εσεις τι λετε να κανω;;Μηπως να ανοιξω την πορτα,να πιασω μια μπυρα και να τραγουδαω με τους φιλους μου χαραματα;Να ξεφυγω απο ολα τα κομπλεξ και να δω τη ζωη μου ετσι οπως ειναι;Χωρις εναν ανθρωπο που,ομως,αυτος επελεξε να ειναι σε δρομο παραλληλο απο μενα;Θα γιατρεψω την ψυχη μου ετσι;;Αμα δεν το δοκιμασουμε ποτε θα μαθουμε!!!!!!!!!