Προσπαθώ να θυμηθώ τι ώρα πήγαινα να πω τα κάλαντα, χρόνια πολλά πριν. Δε νομίζω να σηκώθηκα από τις 7μιση ώστε να βαράω τα κουδούνια 8 το πρωι.Και καλά να χτυπήσεις το κουδούνι μια φορά. Αν δε σου ανοίξουν γιατί πρέπει να το χτυπήσεις άλλες 2-3 φορές? Μη μπορώντας να αποχωριστώ τον δερμάτινο καναπέ μου (εκεί κοιμάμαι μετά την εισβολή της οικογένειας) άκουγα τους καλανταδόρους να τα λένε στους ευγενικούς γείτονές μου.Ούτε καν την πρώτη στροφή και σχεδόν στο μιλητό. Είναι τα μοντέρνα κάλαντα αυτά.

    Και μετά αναρωτιούνται γιατί κάθε Έλληνας έχει διακαή πόθο να γίνει τραγουδιστής. Αφού μας πείθουν από μικρά ότι μπορούμε όλοι να τραγουδάμε και μάλιστα να βγάζουμε και λεφτά από αυτό!!!

                   MERRY CHRISTMAS & A HAPPY NEW YEAR!!!!!!!!!!!!!!

" Έστειλα την ψυχή μου να ταξιδέψει στο αόρατο,

   για να μου ψιθυρίσει κάτι για τη μετέπειτα ζωή

   και σύντομα η ψυχή μου γύρισε σε μένα

   και απάντησε:

   Εγώ είμαι ο παράδεισος και η κόλαση."

                               (Ομάρ Καγιάμ)

  Σε πόσα γεγονότα από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας έχουμε δικαίωμα παρέμβασης? Και σε όσα όντως μπορούμε να διαδραματίσουμε το δικό μας ρόλο, το θέλουμε πραγματικά? Ένα απλό statement "υπέρ-κατά" τελικά κατά πόσο οδηγεί σε αντικειμενικό συμπέρασμα? Και αν αυτό το συμπέρασμα δε σου αρέσει? Αν ανήκεις σε εκείνους που λειτουργούν με βάση τη λογική αυτομάτως καταρρίπτεται η κοσμοθεωρία σου. Εδώ εμφανίζεται το συναίσθημα ως από μηχανής θεός. Δεν έχεις όμως μάθει να το ελέγχεις και τότε σε παίρνει η κατηφόρα. Αν ανήκεις πάλι στους άλλους, ξέρεις εκείνους που ανεξαρτήτου αποτελέσματος statement έχουν ήδη πάρει την απόφασή τους, απλώς επιβεβαιώνεις την τελειότητα του πάθους σου και τότε παίρνεις την ανηφόρα. Κάπου βέβαια χάνεις την επαφή με το έδαφος. Δεν το θες ούτε αυτό. Ε και τί θες πια?? Μια μέση λύση? Αφού το "ΙΣΩΣ" δεν έχει θέση στη ζωή σου!! Η ζωή σου είναι ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ. Παραδέχομαι ότι το "ΙΣΩΣ" είναι αρκετά διπλωματικό, κατά πολλούς δηλώνει κατανόηση, ενδεχομένως και ανεκτικότητα. Αν αυτά είναι συνυφασμένα με τον πολιτισμό (!?!) τότε μάλλον είσαι εγωιστής που δεν σου αρέσει το "ΙΣΩΣ". Γαμώτο είναι δύσκολο να είσαι Δίδυμος. Άλλα θες να πεις, άλλα σκέφτεσαι και άλλα λες τελικά.

Εν ολίγοις...δεν συμφωνώ με τον ντεμέκ πολιτισμό που σου καίει τη γούνα.

(αδέρφι μου σε ευχαριστώ για τη νέα λέξη που μου έμαθες!)

    Ήταν η εποχή τότε, γύρω στα 1950, όταν η καλύτερη επένδυση ήταν η ανακάλυψη ενός μοναδικού ταλέντου. Εκείνος τραγουδούσε για χαμένες αγάπες σα να τις είχε ζήσει ο ίδιος. Δε θα μπορούσε να ξεφύγει από τα δίχτυα των τότε μάνατζερς - μαφιόζων. Είναι γνωστό ότι αν έχεις "καλούς" φίλους να σε στηρίζουν μπορείς να "σπάσεις" ένα συμβόλαιο, αναίμακτα, αβίαστα, αβάδιστα κλπ κλπ.Έτσι έγινε και με το συμβόλαιό του με τον Tommy Dorsey, υπό το άγριο βλέμμα δύο μαυροφορεμένων, όχι Κρητικών, αλλά ξαδέρφων του Al Capone. Έτσι πήρε μπρος η καριέρα του. Το έντονο ταμπεραμέντο του τον οδηγούσε στο ρίσκο της μεταφοράς χρημάτων προς τον ευεργέτη του. Πως γίνεται να πείσεις ότι τα 2 εκατ. δολλάρια τότε (σημερινά περίπου 16 εκατ.) ήταν μπογιές και πινέλα? Με τα "χρώματα" αυτά η Αβάνα έμοιαζε με Παράδεισο τότε που οι νόμοι των ΗΠΑ δεν είχαν καμία ισχύ. Κάποιοι φίλοι του είπαν ότι στην καρδιά του ήταν γκάνγκστερ. Αυτόν τον χαρακτηρισμό προσπάθησε να αποποιηθεί μέσα από τις ταινίες του. Ωστόσο η μια αποτυχία διαδεχόταν την άλλη. Και όταν η Columbia του αρνήθηκε το ρόλο που τελικά θα του έδινε και το Όσκαρ, κινητοποίησε άλλον έναν "φίλο", τον τότε αρχηγό της Μαφία στο Χολιγουντ. Η Μαφία τον ανέστησε και όμως δεν την ευχαρίστησε. No hard feelings όμως. Ήταν πάντα δίπλα του όταν εκείνος βάδιζε στην ερημιά του. Μοναχικός, στο Palm Springs, έναν μήνα πριν τη 10 επέτειο του γάμου του συνάντησε το "Βατερλώ" του. Αυτήν που όλοι ποθούσαν τότε. Αυτήν που με την ομορφιά της κάλυπτε τίς απιστίες της, τη λατρεία για το ποτό και την αθυροστομία της. Βλέποντας τις μισάδειες αίθουσες η Μαφία τον παρακίνησε να τα ξαναβρεί με τη γυναίκα του. Είναι αστείο ότι η ίδια διάλεξε την 14η Φεβρουαρίου για να δώσει το οριστικό τέλος στο γάμο αυτό. Αδέκαρος, έχοντας χάσει σχεδόν τα πάντα, παντρεύτηκε το "Βατερλώ" με την πίεση της MGM προς αποφυγήν σκανδάλου. Οι περιπέτειες τον ακολουθούσαν έως το τέλος της ζωής του. Έζησε σχεδόν στο έπακρο τα 82 του χρόνια.

    Αυτή είναι μια πτυχή της ζωής του Frank Sinatra που δε θα πρέπει να εκληφθεί ως λάσπη, αλλά ως απόδειξη ότι με το χάρισμα της φωνής του, κάλυπτε τα όποια θεμιτά ή αθέμιτα μέσα ώστε να απολαμβάνουμε μέχρι και σήμερα τραγούδια του. Η διαφορά με το σήμερα είναι πως οι μαφιόζοι-μανατζερς είναι εκτεθειμένοι αφού δεν υπάρχει ουσιαστικό ταλέντο στα περισσότερα απο όσα μας πλασάρουν.

    Χαίρεται μετά από αρκετό καιρό...

Εντάξει είναι φορές που νοσταλγώ το Λονδινάκι. Τέτοια μέρα πριν ένα χρόνο έβγαλα το εισητήριο της επιστροφής. Απολαμβάνω την Ελλάδα με τα καλά και τα στραβά της, αν και νομίζω είναι η αιτία που δεν έχω έμπνευση να ανανεώνω το βλογ μου πιο συχνά. Μάλλον φταίει ο συμπυκνωμένος τρόπος ζωής. Ένα pummaro δηλαδή. Ας μην ήταν το κρεμμύδι να δέσει η σάλτσα και να αποκτήσει γεύση και θα σου λεγα εγώ μετά. Θα χες πάρει όχι βέβαια το τελευταίο τρένο για Λονδίνο...αλλά την πρώτη πτήση. Και εντάξει...πες ότι αυτά τα τζιτζίκια που μου ζαλίζουν τα αυτιά όλο το βράδυ από τη ζέστη μπορείς να τα πάρεις μαζί...το κρεμμύδι όμως? Γιατί μπορεί να έχεις το κουνέλι αλλά χωρίς κρεμμύδι δε φτιάχνεις στιφάδο!

Και που να σφίξουν οι ζέστες!

Νέα τάξη πραγμάτων βρήκα στο kazanaki.gr ( για να μη νομίσετε ότι σφετερίζομαι την ιδέα άλλου).

Αη Λάϊνερ για γυναίκες και Άγγλους...Αη Ποντ για τα νεαρούδια...διαλέξτε και πιστέψτε.

Ώρα να γράψουμε στην άμμο τα πιο μεγάλα μυστικά μας.

Είναι νωρίς για να ευχηθώ καλό καλοκαίρι?

Όχι ότι μου περίσσευαν δηλαδή...αλλά σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να πάω σε μια συναυλία της πριν μας αφήσει. Ο λόγος για την κυρία Cesaria Evora, την ξυπόλυτη τραγουδίστρια όπως θέλει να αποκαλείται. Μια εκπληκτική φωνή που απλώνεται στις κλίμακες χωρίς ίχνος δυσκολίας.

Δε θα σταθώ όμως σε αυτά, άλλωστε όλοι αναγνωρίζουν την αξία της εξαιρετικής αυτής τραγουδίστριας. Θα σταθώ στο οργανωτικό κομμάτι του γεγονότος.

Η ανακοίνωση αφορούσε στη συναυλία της Cesaria Evora και στην έκτακτη εμφάνιση των Γαλάνη και Αρβανιτάκη. Θεώρησα καλό να κλείσω μια καλή θέση ώστε να απολαύσω τη συναυλία των κυριών και μια και η παρέα μου είχε ήδη κλείσει τα εισητήρια της για την πλατεία και μάλιστα μπροστά μπροστά. Η χαρά μεγάλη που όμως χάθηκε πολύ σύντομα...γιατι σύντομη ήταν και η συναυλία. Αφού άργησε να ξεκινήσει περίπου μια ώρα με το ζόρι κράτησε άλλη μία ώρα. Η κ.Γαλάνη εμφανίστηκε για 2,5 λεπτά και ίσα που είπε 4 στίχους, η κ.Αρβανιτάκη δεν εμφανίστηκε καν!

Αφού όταν είδα να φεύγει σιγά σιγά ο κόσμος μετά από μία ώρα, νόμιζα ότι κάποιο λάθος θα έγινε. Και όλα αυτά...για 90 ευρώ!!! Καλά να πάθω!!! :p

Ευτυχώς μετά έπνιξα τον καημό μου στο Marabu πίνοντας North και χορεύοντας σε ρυθμούς latin, 80's, 90's.

Όπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις ξύπνησα ήταν να ανοίξω το ράδιο. Το πρώτο τραγούδι της μέρας λοιπόν ήταν ένα παλιό και από όσο θυμάμαι είχε λειτουργήσει ενισχυτικά στην πώληση οδοντόβουρτσων.

"Πάρε Πασά μου την οδοντόβουρτσά μου"

στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
μουσική: Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ
ερμηνεία: Ελένη Δήμου & Λάκης

Τότε ήμουν μικρή και αθώα...το τραγουδούσα δυνατά και χόρευα...

Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι μεγάλοι με κοιτούσαν με απορία.

Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, σας παραθέτω αρχικά τους στίχους.

[Παπαδόπουλος:]
Άνοιξε απόψε την καρδιά σου
να διαβάσω κάθε μυστικό
και από τα λίγα πράγματά σου
δώσε μου το πιο προσωπικό.

[Δήμου:]
Πάρ' το κι ας κρατάω χαρακτήρα
κι ας μην το μοιράζομαι ποτέ
είναι στο τζαμάκι του νιπτήρα
μέσα στο ποτήρι το ριγέ.

[Ρεφρέν:]
Πάρε, πασά μου, την οδοντόβουρτσά μου
δως μου κι εσύ τη μοναξιά σου τη μισή
κι ας ορκιστούμε πως θα μοιραστούμε
θα μοιραστούμε την υπόλοιπή μας τη ζωή.

[Παπαδόπουλος:]
Είσαι απ' αυτές που την καρδιά τους
εύκολα τη δίνουν δυστυχώς
μόνο που την οδοντόβουρτσά τους
δεν τήνε δανείζουν κανενός.

[Δήμου:]
Είσ' ένα παιδί που του αξίζουν
των παραμυθιών οι θησαυροί
όμως τα ματάκια σου δακρύζουν
για μια οδοντόβουρτσα σκληρή.

και ξανά μανά το ρεφρέν.

Και τώρα ακολουθεί η ανάλυση.

Εκείνος θέλει να του δώσει ό,τι πιο προσωπικό.

Εκείνη κρατάει χαρακτήρα αλλά υποτάσσεται.

Του δίνει αυτό το οποίο μπορεί να δέσει δύο ανθρώπους για μια ζωή.

Εκείνος προσπαθεί να την πείσει ότι εκτιμά το χαρακτήρα της.

Εκείνη του υπενθυμίζει τη διαφορά ηλικίας και το δράμα που ζει το έρμο το παλικαράκι και πάνω στη φούντωση και τη φλόγα του χαρίζει.....την πολυπόθητη σκληρή οδοντόβουρτσα.

Και τώρα πηγαίνετε να πλύνετε τα δοντάκια σας....και καλά να περάσετε! ;)

Μία συνάντηση λίγο διαφορετική από τις άλλες φιλοξένησε ένα βράδυ Παρασκευής εκείνη η στενόμακρη τρύπα όπως την αποκάλεσε το Τασάκι. Το Τσιγάρο τινάχτηκε καθώς έκανε σκέψεις περίεργες στο άκουσμα αυτό. Ατάραχα τα σπίρτα παρατηρούσαν και ένα από όλα περίμενε να ανάψει τα αίματα. Όλα μαζί στο γωνιακό τραπέζι έπλεκαν εγκώμια κι επικηδείους στο όνομα του Φτυαριού.

Λίγο άβολο το τραπεζάκι καθ' ότι μικρό ωστόσο χωρούσε τα απολύτως απαραίτητα αφήνοντας το περιθώριο για υποτραπέζιες κινήσεις αντιπερισπασμού. Το αλκοόλ θα έδενε ή και θα έλυνε πολλά, όπως αποδείχθηκε.

Τη γοητευτική παρέα πλησίασε μια περιποιημένη στην πένα Ταμπακιέρα. Με ύφος πολλών καρδιναλίων και μεγάλο τουπέ στάθηκε ανάμεσα στο διψασμένο για φωτιά Σπίρτο και το καταδεκτικό Τασάκι, έχοντας απέναντί της το βαρύ και σέρτικο Τσιγάρο. Η ώρα των επιθυμιών είχε φτάσει. Η Ταμπακιέρα προσπέρασε το λικέρ μαστίχα και τη μπύρα στάθηκε όμως στο ουίσκι. Ήταν η ευκαιρία της να ανοίξει το κουτί των γνώσεων τραβώντας τα βλέμματα και ικανοποιώντας τη φιλαρέσκεια παύλα αυταρέσκειά της.

- Ένα ουίσκι από το πράσινο μπουκάλι θα ήθελα
- Χμμ...το Τσιγάρο μάλλον δε διάβασε τον κατάλογο...δεν έχουμε τέτοιο ουίσκι.
- Έχεις κάτι που να μοιάζει με ουίσκι?
- Ναι...εξαρτάται τι θέλεις...blended ή malt?
- Δηλαδή?
- Κοίτα να δεις...το blended προέρχεται από ανάμειξη διαφόρων ετών ουίσκι και νερού. Το malt είναι καθαρό ουίσκι και μάλιστα αφήνει μια γεύση καπνιστού λόγω του βαρελιού.
- Μη με μπερδεύεις με όλα αυτά...εγώ ένα ουίσκι θέλω.
- Σου αρέσει το καπνιστό γενικά? Αν ναι τότε σου προτείνω το Talisker που είναι 10άρι με έντονη καπνιστή γεύση ελαφρώς καυτερή. Αν πάλι θέλεις κάτι πιο απλό τότε ένα blended είναι καλό...αλλά εγώ θα πρότεινα το πρώτο.

Συμφωνεί το Τσιγάρο και περιμένει...
 
Ξάφνου και κάνοντας μια ανάποδη πιρουέτα στον αέρα η Ταμπακιέρα κατσικώνεται ανάμεσα στο Τσιγάρο και το Τασάκι αυτή τη φορά. Η αφορμή ήταν ότι το Talisker είχε τελειώσει και θα πρότεινε το Oban, ένα 14άρι malt.

-Τι σημαίνει 14άρι? ρωτά όλο απορία το παραγκωνισμένο Τασάκι.
Με ένα βλέμμα περιφρόνησης η Ταμπακιέρα απαντά...
-Σημαίνει ότι είναι 14άρι...(και πάψε να μας ζαλίζεις τον έρωτα με τις απορίες σου)
Το Τασάκι γειώθηκε όπως προσγειώθηκε η γόπα του ομορφονιού στο τασάκι του διπλανού τραπεζιού.

Οι προθέσεις της Ταμπακιέρας ήταν πλέον εμφανείς...ήθελε να φιλοξενήσει μέσα της το Τσιγάρο...το οποίο είχε αρχίσει να ενοχλείται αλλά έκανε υπομονή.
Το Σπίρτο δίπλα παρατηρούσε αμίλητο...έτοιμο να ανάψει τα αίματα...
Την κίνηση του Τσιγάρου να παραμερίσει ένα βαζάκι με λουλούδι έκοψε με φόρα η Ταμπακιέρα προσφέροντας του το πολυπόθητο ουίσκι και πεπεισμένη πως δε θα ζητήσει άλλο όπως άλλωστε δήλωσε η ίδια.
Το Τσιγάρο ήταν βαρύ και σέρτικο...και αυτό ήταν φανερό από 1000 μίλια μακρυά ακόμα και με πυξίδα την καρδιά...αλλά η Ταμπακιέρα ήταν απτόητη.

Καθώς απομακρυνόταν, το Σπίρτο βρήκε την ευκαιρία του...

-Ουίσκι δε θα ζητήσεις άλλο....αλλά το τηλέφωνο μπορείς!!!
Τα 'χασε το Τσιγάρο...κάηκε με τα φλογισμένα λόγια του Σπίρτου καθώς η Ταμπακιέρα τα άκουσε και έφυγε τρέχοντας...
Κιτρίνισε από ντροπή το Τσιγάρο καθ'ότι ευγενικό...αλλά τι να κάνει? Πάντως το σίγουρο είναι πως γλίτωσε από την Ταμπακιέρα η οποία ως άλλη τσούχτρα ήθελε να χορέψει πάνω στις στάχτες του.
Έτοιμη για νέες περιπέτειες η παρέα έκλεισε πίσω της την πόρτα του μαγαζιού.
Ο πρίγκηπας απέναντι περίμενε υπομονετικά τους ασκούς του αιόλου να κλείσουν μέσα τους τα 9 μποφώρ για να ακολουθήσει το ημερήσιο ταξίδι του.

Η πολυκατοικία που βρίσκεται απέναντι από το δωμάτιο στο οποίο κάθομαι και γράφω τις αφηρημάδες μου, έχει καλύψει κάθε χιλιοστό του οικοπέδου. Ένας όμορφος αρχιτεκτονικά ογκόλιθος. Μάλιστα το διαμέρισμα του τετάρτου ορόφου είναι πιο μικρό από αυτό του τρίτου και το υπόλοιπο είναι μια τεράστια βεράντα, σα roof garden ένα πράγμα. Τα πατζούρια είναι τον περισσότερο καιρό κλειστά. Ο ιδιοκτήτης ( δε νομίζω να πρόκειται για ενοικιαστή γιατί τα ποσά είναι ανήκουστα) είναι μάλλον μόνιμος κάτοικος εξωτερικού, έχει φυσικά ένα πανάκριβο αυτοκίνητο και έρχεται 2-3 φορές το χρόνο από  λίγες μέρες.

Αν στρέψω  40ο μοίρες το κεφάλι αντικρύζω το νέφος που καλύπτει τον Αττικό ουρανό. Ακριβώς από πάνω μου φαίνεται καταγάλανος αλλά είμαι σίγουρη ότι αν πάω εκεί που βλέπω το νέφος…δε θα μοιάζει το ίδιο γαλανός.

Έκανα σήμερα μια βόλτα στην παραλιακή του Π.Φαλήρου. Η θάλασσα λάδι ή γιαούρτι ή όπως αλλιώς θέλετε να τη χαρακτηρίσετε…κάποιοι γενναίοι μάλιστα τόλμησαν να αναμετρηθούν με τα μικρόβια του πυθμένα της.  Με την ευκαιρία πήγα και στην τράπεζα για μία πληρωμή. Ενημερώθηκα και για τα επιτόκια ! Ο γυρισμός στο σπίτι περιελάμβανε ελιγμούς ανάμεσα στις ράγες του τραμ και τα  παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Με το περίπτερο που βρισκόταν 50 μέτρα μπροστά μου στοιχημάτιζα αν θα καταφέρω να το διαπεράσω ως άλλη Superwoman, Spiderwoman ή  Batwoman, ενώ η ύστατη επιλογή θα ήταν να κάνω ένα σάλτο μορτάλε έτσι για να πω ότι ρισκάρω και στη ζωή μου. Τελικά και επειδή τα κατάφερα να βγω αλώβητη και από αυτή τη μάχη πήρα ως έπαθλο μια Χρυσή Ευκαιρία ( Όνομα και πράγμα… )

Σήμερα έλαβα και μια δυσάρεστη είδηση, αλλά το ξεπέρασα πιο γρήγορα από ότι θα περίμενα  ίσως γιατί μου φάνηκε πιο τραγικός ο ήχος του κομπρεσέρ από τον παρακάτω δρόμο.

Είναι φορές που όλα μοιάζουν βουνό…και άλλες πάλι με ξάστερο ουρανό…

Αυτό που νιώθεις θηλειά στο λαιμό…γίνεται περιδέραιο γεμάτο χρυσό…

Και η απώλεια που ζεις…

Τώρα πια έμεινε μόνο ένας δεσμός με εκείνον τον τόπο στους πρόποδες του Ιτάμου.

Δύσκολος ο γυρισμός. Πόσες ευκαιρίες πρέπει να χρεωθείς μέχρι να καταλάβεις το αυτονόητο?

Η ζωή τελικά είναι τοκογλύφος...και η Ελλάδα ένας μύθος...

Ε ναι λοιπόν...

Πατάω ελληνικό έδαφος πλέον και ταυτόχρονα με τσαλαπατάει η αθάνατη ελληνική πραγματικότητα!! Αλλά ας μην αρχίσω με pc-μουρμούρα....ντροπή και γρουσουζιά!

Λοιπόν δεν ξέρω τι συνεννόηση έκανε ο Δέοντας...αλλά το κόκκινο χαλί το τράβηξαν τελευταία στιγμή κάτω από τα πόδια μου...μάλλον γιατί ήθελαν να το χρησιμοποιήσουν ως τσόντα στο κομματάκι εκείνο που κάηκε από το τσιγάρο της Madonna. Βέβαια μου το ανταπέδωσε με ένα ωραιότατο παγωτάκι στο Πασαλιμάνι.

Αααα έγινα και νονά για δεύτερη φορά! Βέεεβαια....Και το όνομα αυτού Βασίλειος!!!

Βαρύ παιδάκι ... έκανα και μπράτσα δε λέω!!! Ένα κουκλί το αγοράκι μου!!!

Βροχές πολλές στην Καρδίτσα που λέτε...καλό έλεγαν γιατί είχε πέσει η στάθμη της Λίμνης του Πλαστήρα... εγώ από μέσα μου να σκέφτομαι " Μήπως να γυρίσω Λονδίνο που κάνει πιο καλό καιρό?" Τελικά άντεξα τη μούχλα και την υγρασία και επέστρεψα Αθήνα!!

Εδώ απολαμβάνω το ταξί των 4-5 ευρώ... βέβαια δεν ξέρω όταν λάβω τον ελληνικό μισθό αν θα το απολαμβάνω εξίσου...χαχαχα

Και τώρα ήρθε η ώρα για την πρώτη pc-murmur:

Φτάνω με το λεωφορείο από Καρδίτσα και παίρνω ταξί από τη Λιοσίων...οδηγός βαρύς και ασήκωτος....στόλιζε τους πάντες απλόχερα!!! μετά από μένα πήρε και έναν άλλο κύριο...λέμε τώρα...ο οποίος έλεγε και ξανάλεγε ότι βιαζόταν...

Και ποιός δε βιάζεται κύριέ μου??? Τί να πω κι εγώ που έχω ολόκληρη σπανακόπιτα και πρέπει να τη βάλω στο ψυγείο???

Αποτέλεσμα: Με άφησε καμιά 200αριά μέτρα από το σπίτι γιατί αν έμπλεκε στα στενά δε θα προλάβαινε να πάει τον άλλο στον προορισμό του και να παραδώσει το ταξί στην ώρα του...θα μου πείτε...έπρεπε να επιμείνεις...είναι που είμαι ευγενικός άνθρωπος...ακόμα....χαχαχα

Οφείλω να τονίσω όμως ότι συνάντησα και οδηγούς ταξί που ήταν αξιοπρεπέστατοι και πολύ ευγενικοί και εκτίμησαν την καλημέρα που τους είπα!

Δεύτερη pc-murmur:

Πάω να καταθέσω κάτι χαρτιά στη Νομαρχία του Πειραιά. Ο υπεύθυνος είναι ένας άνθρωπος τον οποίο αν τον έβλεπα στο δρόμο θα του έδινα 2 ευρώ γιατί θα νόμιζα ότι ήταν ζητιάνος. Και επειδή θέλω να προλάβω όσους βιαστούν να με κρίνουν για αυτό που έγραψα...τονίζω ότι κατανοώ απόλυτα τη δυσκολία των καιρών και τα έξοδα που έχει ο καθένας...ωστόσο είναι σημαντικό η παρουσία μας να είναι και η πρέπουσα εν ώρα εργασίας...και επιτέλους....ζώσε άνθρωπέ μου το μισό πουκάμισο που κρέμεται και θέλει και μαντάρισμα....ή βγάλε το όλο έξω...δε σκάβεις κιόλας!! Ενα γραφείο σου έδωσαν και έχεις λιώσει τις κωλότσεπες από το τρίψε-τρίψε.

Χωρίς λοιπόν να κοιτάξει ο κύριος τα χαρτιά μου λέει ότι πρέπει να πάω στην Καλλιθέα ( σε άλλο τμήμα). Του ζητάω να κοιτάξει πρώτα τα χαρτιά αλλά εκείνος επιμένει. Τον πιστεύω..τι να κάνω...

Στην Καλλιθέα μου είπαν αυτό που περίμενα να ακούσω...Έπρεπε να πάω στη Νομαρχία Πειραιά για να μου βάλουν υπογραφές. Παίρνω πάλι ταξί, πηγαίνω Πειραιά, βάζουν τις μισές υπογραφές γιατί έπρεπε να έχω και ένα άλλο χαρτί για να μπούν και οι υπόλοιπες. Δεν άντεξα και πήγα να βρω εκείνον τον κύριο που συνάντησα αρχικά. Γιατί? Μήπως θα έβρισκα το δίκιο μου? Όχι...αλλά για να μου φύγει ο καημός.\

-Ξέρετε κύριε χωρίς καν να δείτε τα χαρτιά μου με βάλατε σε τέτοια ταλαιπωρία
-Φέρε μου τα χαρτιά να τα δω
-Τώρα δεν υπάρχει λόγος...είναι αργά
-Ε και τι θες τώρα?
-Να επισημάνω την ανευθυνότητά σας
-.....( εν τω μεταξύ όση ώρα του μιλούσα δε με κοιτούσε καν)
-και 10 ευρώ για το ταξί που εξαιτίας σας αναγκάστικα να πληρώσω
-Τι είπες?
-Είπα ότι η καρέκλα σου έχει παραζεσταθεί...

Αυτά έζησα τις λίγες μέρες που βρίσκομαι στην Ελλάδα!

Σε λίγες μέρες πάω Κρήτη...ποιός ξέρει...αν βοηθήσει ο καιρός ίσως κάνουμε και καμιά βουτιά!!! Όσοι πιστοί προσέλθετε!!!

ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚΑ ΒΡΕ!!!!!!!

Έχω πολλούς λόγους για να γιορτάζω!!

Από την 19η Σεπτεμβρίου απολαμβάνουμε με την κολλητή μου τη
μετα - Μεταπτυχιακού εποχή όπως επίσης και τη
μετα - Μετανάστευσης εποχή !!

Πρώτο event: Cubana, τουτέστιν ασταμάτητη Salsa, Merengue, Bachata μέχρι τελικής πτώσης, με τα mojitos να έρχονται και να φεύγουν σε χρόνο dt!!!

Δεύτερο event: το leaving-do party όπως το λένε εδώ...αλά ελληνικά όμως!!!!! Εν ολίγοις...ξεσηκώσαμε το Piccadilly !!!! Με μεγάλη μας χαρά η παρέα απαρτιζόταν από όλα εκείνα τα άτομα με τα οποία ζήσαμε εδώ καταστάσεις φοβερές και τρομερές!! Οι όποιες απουσίες ήταν δικαιολογημένες λόγω νυχτερινής βάρδειας!!

Το ξημέρωμα μας βρήκε υπό τους ήχους ελληνικών ασμάτων και τα πόδια ίσα να μας κρατάνε!!!Χορός, ποτά, γέλια, αναμνήσεις....

Σας ευχαριστούμε πολύ παιδιά!!!!

Δε χανόμαστε...

Τώρα ήρθε η ώρα να φτιάξω τις βαλίτσες με τα τελευταία πράγματα...

Κάτι θα μείνει πίσω... αλλά για αυτό αξίζει ένα ολόκληρο ποστ...

Καλή εβδομάδα να χουμε!!!

¨

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα στρείδι.

Άνοιγε και έκλεινε πολύ γρήγορα ίσα  για να πάρει την τροφή του… ίσα για να επιβιώσει.

Αν ανοίξει τελείως ένα στρείδι μετά δεν κλείνει ξανά…είναι εκτεθημένο και ευάλωτο.

Άλλα κρύβουν μαργαριτάρια και άλλα χώμα…άλλα πάλι έχουν μαργαριτάρια που με τα πολλά άνοιξε –κλείσε αποκτούν μια σκουριά που τα διαβρώνει.

Είναι ωραία τα μαργαριτάρια…άλλοι τα δωρίζουν σε έναν ψηλόλιγνο λαιμό για να τον κατακτήσουν, άλλοι τα δωρίζουν στα αυτιά που για χρόνια άκουγαν με κατανόηση, άλλες τα φορούν για να κρύβουν με τη λάμψη τους την κενότητά τους, άλλες τα φορούν γιατί  τα θαυμάζουν…έτσι απλά.

Λένε πως έχουν μια αδιόρατη θλίψη και έναν πένθιμο χαρακτήρα.

Όταν όμως πέσει πάνω του το φως γεννά χρώματα.

Το μαργαριτάρι είναι ζωντανός οργανισμός και το στρείδι οφείλει να το προστατεύσει.

Μην  του κακιώνεις λοιπόν αν δε μπορείς να το ανοίξεις.

Μην  του μπήξεις το μαχαίρι βαθειά, έχει ήδη πληγή.

Μην το στοιχειώσεις…

Ίσως μια μέρα φανεί αυτό που κρύβει….είτε μαργαριτάρι, είτε χώμα…

Ίσως και όχι…

Ίσως…

ps: Η Joan Baez τραγουδάει βέβαια για διαμάντια...αλλά είναι αγαπημένο τραγούδι :)