το κανονικό μου blog, είναι εδώ > http://idontthinkjustwrite.blogspot.com/

για περάστε. το παρόν κλείνει, λόγω "διακοπών" αλλά δε μπορεί. θα επιστρέψω κι απο δω. 

time waits, for no man.. it's not fate, it's all planned...

κάποιος μου είπε να ακολουθώ τα όνειρά μου. όποια κι αν είναι αυτά. κι ας είναι να αφήσω πίσω μου τα πάντα. στην πορεία τα ξαναβρίσκεις, είπε.

μου αρέσει πολύ να ακούω τους ανθρώπους και τί έχουν να μου πουν. ακόμα κι αν δεν κάνω τίποτα απο αυτά... ακόμα κι αν δεν συμφωνώ.. είναι όμορφο να ακούω. πάντα κάτι ενδιαφέρον θα ακουστεί. κάτι θα κινήσει περισσότερο την περιέργειά μου. κι ας ξέρω εγώ. κι ας έχω σχηματίσει την δική μου γνώμη. μου αρέσει να αμφιβάλλω.

ξημερώματα, καύσωνας, ένα άδειο ποτήρι νερό δίπλα μου.

i'm just... killing some time here. 

Βαρεμάρα.

Ο κλασσικός λόγος που γράφω εξ'αρχής.

Άναψα τσιγάρο χωρίς λόγο. Πραγματικά χωρίς λόγο. Το έχω κόψει εδώ και μήνες... πολλούς! Υποθέτω ήταν μια υποσεινήδητη βλακεία. Το έσβησα μετά τις δύο εισπνοές. Με πείραξε. Με πείραξε και χάρηκα γι'αυτό. Τώρα νιώθω πως πραγματικά δεν έχω καπνίσει ποτέ. Πως δεν το έχω ανάγκη... πως με αηδιάζει και με αρρωσταίνει. Είναι όμορφο να νιώθω πως ξεπέρασα κάτι που μου κάνει τόσο κακό.

Η ζωή πάει καλά.

Ήρεμα... Όλα κυλάνε. Και αυτό φτάνει.

Το Πάσχα είναι κοντά, και σε λίγο καιρό φεύγω απο αυτή τη γκρίζα πόλη. Γουστάρω. Και μελαγχολώ νομίζω, ναι. Δεν θα περάσω με το αγόρι μου αυτές τις μέρες. Σκέφτομαι οτι θα μου λείψει ενώ δεν είναι η σωστή σκέψη αυτή. Η 'σωστή' σκέψη είναι πως πρέπει να κοιτάξω να περάσω όσο καλύτερα γίνεται μαζί του πριν φύγουμε ο καθένας για να πάει να βρει την οικογένειά του ώστε να μην τον κάνω κι εκείνον να νιώσει για κανένα λόγο άσχημα που δεν θα είμαστε μαζί. Αυτή είναι η σκέψη λοιπόν...

Δυσανασχετώ για την σχολή. Για πολλά πράγματα τελευταία, αλλά για έναν περίεργο λόγο, αγχώνομαι ελάχιστα. Ονειρεύομαι, κάνω αυτό που έκανα πάντα, και περιμένω τα πράγματα να πάνε καλά. Αλλά δεν...

Μάλλον δεν...

Απο μόνο του τίποτα δεν γίνεται. Καλά λένε. Πρέπει να δώσεις και μια ώθηση. Στον εαυτό σου κυρίως, και αυτό το λέω για εμένα. Αυτοπεποίθηση σχεδόν μηδενική. Αλλά ξεπερνιούνται αυτά, το ξέρω πως είναι απλώς... φάσεις. 

Έγραψα και ξέσπασα για άλλη μια φορά.

Αντίο τώρα 

Ξεσπάω. Στο χαρτί, στις εικόνες που βλέπω και μ'ερεθίζουν, στις μουσικές που κάνουν το σώμα μου να ανατριχιάζει. Σε νιώθω. Παντού. Στο καπνό των αμέτρητων τσιγάρων που έκανα, αδιαφορώντας τελείως για το πάθος που είχα τότε να το κόψω, και αδιαφορώντας τελειώς για το ότι τελικά τα κατάφερα, σε έβγαλα απο μέσα μου... τόσο εύκολα... φύσηξα και σαν όλος ο πόνος να εξατμίστηκε. Δευτερόλεπτα αργότερα ήρθες ξανά. Πιο δυνατά, πιο αποφασιστικά... Άγγιξες τα σημεία μου εκείνα που γίνονται φωτιά κάτω απ'τα δάχτυλά σου και έπαιξες με την σκέψη μου τόσο γλυκά... που με βασάνισες. Δεν ντρέπομαι να σου το πω. Σε ονειρεύτηκα. Κι ας ξέρω πως δεν πρέπει. Κι ας είμαι με άλλον τώρα. Κι ας τον θέλω σαν τρελλή, αλλά ... θυμάσαι, γαμώτο? Στο'χα πει.

Έγραψα χιλιάδες γράμματα προορισμένα για σένα. Τα έσκισα. Πάει καιρός. Χρόνια πάνε... Αποφάσισα λοιπόν να γράψω ένα γράμμα στην σκέψη σου. Στο μυαλό σου. Ούτε να κολλήσω γραμματόσημα ούτε να ξυπνήσω ένα γαμημένα ρουτινιάρικο πρωί για να πάω στο ταχυδρομίο. Όχι. Σου γράφω ξημερώματα γιατί τέτοια είναι η ώρα που κυλάνε οι σκέψεις μου με ευκολία στο χαρτί. Θέλω να σου πω οτι μετάνιωσα. Μετάνιωσα που έφυγα. Γιατί ήθελα να σε κερδίζω κάθε μέρα. Ήθελα να σε κάνω να μ'ερωτευτείς. Στην αρχή το πίεσα, ίσως και γι'αυτό δεν πέτυχε. Στο τέλος το πίεσες εσύ. Ίσως γι'αυτό να έληξε. Δεν έχει πλέον σημασία. Είμαι αλλού και είσαι αλλού. Ευτυχισμένοι? Έτσι θέλω να πιστεύω, ναι. Ποιός κρατάει την μεζούρα της ευτυχίας..? Αν τελικά υπάρχει.

Δεν νιώθω δυνατή. Δεν το νιώθω αυτό πλέον. Και ούτε ξέρω γιατί. Με ενοχλεί όμως, και με πονάει. Μακάρι να ήσουν εδώ, γιατί εκτός απο γκόμενος ήσουν και φίλος. Εσύ θα ήξερες τί να μου πεις. Τί να κάνεις για να σκάσω χαμόγελο. Πάντα ήξερες, κι ας μην το ήθελες. Ήμασταν αταίριαστοι, και είμαστε πιστεύω. Αλλά οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι αυτοί που η φλόγα τους κρατάει λίγο. Έτσι άκουσα απο κάποιον, και με ξέρεις εμένα. Δεν θα συμφωνούσα ποτέ με αυτό. Τελικά....

Λες να'ναι αγάπη? Λες να'ναι αγάπη που ακόμα σε σκέφτομαι τα βράδυα κι ονειρεύομαι, μια ζωή πανομοιότυπη μ'αυτή που ζήσαμε? Κοίτα με, μιλάω σαν να έζησα μαζί σου ολόκληρη ζωή. Ήταν έτσι? Άραγε για σένα ήταν έτσι? Τα γράμματα που σου έγραψα, οι σκισμένες μου ελπίδες, οι εφιάλτες που με άγγιξαν θέλοντας έτσι να με ξελογιάσουν ... εσύ τους έφτιαξες? Κοιτάζω έξω, και έχει σκοτάδι. Και θέλω να περιμένω να ξημερώσει αλλά... αύριο θα είναι όλα αλλιώτικα. Θα επανέλθω στην τωρινή μου ζωή. Είναι όμορφη ξέρεις. Απλά σήμερα δεν μπόρεσα να δω τίποτα θετικά. Είσαι στο μυαλό μου, στην καρδιά μου και ποτέ δεν θα φύγεις. Αλλά δεν μπορείς να με κάνεις εσύ ευτυχισμένη πια. Και ούτε εγώ εσένα.

Όνειρα γλυκά....

Κατάλαβα οτι οι σκέψεις, οταν αποτυπώνονται στο χαρτί (είτε κανονικό είτε μια άσπρη σελίδα στον υπολογιστή), με αδειάζουν. Με αδειάζουν απο αυτά τα συναισθήματα τα τόσο έντονα που με κάνουν να θέλω να τα βγάλω απο μέσα μου εξ'αρχής. Είναι μαγικές οι λέξεις τελικά. Και όχι πάντα καλοπροαίρετες.

Γύρισα σπίτι απο μία έξοδο που τελικά αποδείχτηκε μάταιη, σύμφωνα με τον αρχικό της σκοπό πάντα. Αυτή η 'εξοδος' είναι η σχολή. Στην οποία, μία μέρα αποφάσισα να παώ και αυτή δεν είχαμε μάθημα. Τί να πω ρε γαμώτο. Anyway , γύρισα σπίτι και κάθησα λίγο στο κρεβάτι, γιατί δεν αισθανόμουν καλά, ζαλάδες κλπ, και εδώ και ένα μισάωρο που κάθομαι στον υπολογιστή έχω βάλει πανέμορφη μουσικούλα και ακούω. Ξεφεύγω λιγάκι με την παρέα της μουσικής. Είναι ο,τι καλύτερο, για να πω την αλήθεια.

Σε λίγο εννοείται έχει σειρά η βόλτα - περπάτημα στην παραλία, είτε μόνη είτε με την μαμά μου, που της αρέσει πολύ να μου κάνει παρέα. Α! Που λες, όταν γύρισα σπίτι, μπαίνω στο δωμάτιο, και το βρίσκω πολύ όμορφο, τακτοποιημένο, και καθαρό. Καμία σχέση με την κατάσταση που το άφησα όταν έφυγα δηλαδή. Αυτά. Πάω κι εγώ να βοηθήσω σε τίποτα, θα αρχίσω να αισθάνομαι άχρηστη αν δεν το κάνω.

Και το τελευταίο νέο ....

Αύριο βγαίνει το επόμενο επεισόδειο LOST . Να μην το χάσει κανείς .

:P 

Ένα τσιγαράκι ρε φίλε. Μου λείπει. Την έκοψα την συνήθεια βλέπεις, για χάρη του έρωτα. Ναι, πολύ καλά έκανα, και βρήκα την υγειά μου και τέτοια, αλλά . . . μια στο τόσο, να όπως τώρα... που είναι μία μετά τα μεσάνυχτα και οι σκέψεις μου θολώνουν την ωμή πραγματικότητα. Θέλω ένα τσιγαράκι, να ρουφήξω λίγη απο την κάψα του και να εκπνεύσω μια μικρή καρκινογόνα ομίχλη προς την οθόνη που τόσο σήμερα με έχει αποβλακώσει. Θυμάμαι να λέω, πάω στο περίπτερο να πάρω τσιγάρα, και ... φαίνεται τόσο μακρυνό αυτό . Ένας χωροχρόνος τόσο άδειος, πλέον. 

Συνίθιζα να καπνίζω και να σκέφτομαι τί θα ποστάρω στο blog μου. Στα πολλά εκείνα blog μου. Να ικανοποιούν τα βίτσια μου, φανταστικά και πραγματικά, συνειδητά και ασυνείδητα μα πάνω απ'ολα... συνειρμικά. Βλέπω καρτούν στην τηλεόραση και χαίρομαι, σαν μικρό παιδί. Επιστρέφω για λίγο στο pc και βάζω να παίξει το κομμάτι που έφαγα κόλημα σήμερα. Γενικά μια ηρεμία όμορφη και απο αυτήν που λίγες φορές απολαμβάνω. Κι απο την άλλη δεν αντέχω . Θέλω να ουρλιάξω να βγάλω απο μέσα μου το κτήνος εκείνο που κατασπαράζει την καρδιά μου και δεν την αφήνει να πετάξει . . .

Κάποιοι με κοιτάζουν παράξενα. Κάποιοι άλλοι καθόλου. Άλλοι... τους έχω συνιθίσει, είναι ήδη στην καθημερινότητά μου, και τους αγαπώ. Μα φτάνει αυτό; Είναι τίποτα απο όλα αυτά αρκετό; Ίσως ένα τσιγαράκι να θόλωνε για λίγο αυτές τις σκέψεις, ίσως να με νάρκωνε και να έπεφτα για ύπνο χωρίς προβληματισμούς, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς ανασφάλειες. Αλλά όχι δεν πρέπει να το κάνω. Όχι τώρα που έχω φτάσει ως εδώ, και όχι τώρα που δεν νιώθω καλά. Θα με χαλάσει. Θα με 'ρίξει'. Θα με ζαλίσει άσχημα και θα μου προκαλέσει ναυτία.

Αντί για το τσιγάρο λοιπόν που τόσο ηλίθια και επίμονα περιγράφω τόση ώρα θα πω απλώς μια καληνύχτα, και πολλά όνειρα, ομιχλώδη, δυνατά, και ελεύθερα. 

Και ναι ! Είναι γεγονός. Η προπώληση εισητηρίων σήμερα για AC/DC άρχισε. Και ΦΥΣΙΚΑΑ.... έγινε χαμός. Είμαστε πολλοί οι metalhealds εδώ ρε γαμώτο. Αυτά είναι. Βέβαια... Κάτσε τώρα, γκουχ γκουχ πώς να το πω κλπ ... Δεν πήγα να πάρω εισητήριο. Είμαι απαράδεκτη. Το ξέρω. Αλλά είμαι και μια φτωχή φοιτήτρια και... πουυυ λεφτά! Θα κάνω το 'καλό κοριτσάκι του μπαμπά' απο αύριο, γιατί είναι και ο μπαμπάς metalhead και θα μου δώσει να πάρω εισητήριο, και ΑΣ ελπίσω να έχει μείνει και τίποτα.

Αυτά απο εμένα. Α! Και είμαι καλα, ναι... Δεν σας ξέχασα.

Φιλάκια και το επόμενό μου ποστ .... σύντομα!

Α και ... (όλο ξεχνάω τί θα γίνει με μένα)

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΒΡΕ! 

Καλημέρα σας ! Με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Μπορεί να μην έχω ξυπνήσει και τόσο καλά (στριφογυρνούσα, έβλεπα εφιάλτες... άσχημος ύπνος) αλλά΄λίγη αισιοδοξία ποτέ δεν βλάπτει. Έχω βάλει μουσικούλα (κλασσικά!!!) και πίνω σιγά σιγά καφέ ελληνικό με λίγο γάλα και μιαμισι κουταλιά ζάχαρη. Τώρα... όχι οτι νοιάζει κανέναν αυτό, αλλά ημερολογιακή σελίδα είναι, ο,τι θέλω γράφω. 

Syd Barrett στα ηχεία και Wouldn't You miss me ... Πολύ μ'αρέσει αυτό το τραγούδι. Δεν ξέρω μου βγάζει κάτι... διάφορα συναισθήματα, και εικόνες άλλοτε όμορφες και ρομαντικές, κι άλλοτε μια πίκρα απερίγραπτη...  Τέλοσπαντων, σε άλλο ποστ αυτό. Σε κάποιο μουσικο ίσως. Κάτι τέτοια πρωινά σκέφτομαι και φτιάχνω την μέρα μου όπως θα ήθελα να είναι. Πολλές φορές το κάνω κιόλας... Έχει τύχει, και πολύ μ'αρέσει. Αλλά δυστηχώς δεν πετυχαίνει πάντα. Για παράδειγμα, σήμερα θα ήθελα να δω τις δύο κολλητές μου φίλες και να περάσουμε πολλές ώρες μαζί, αλλά είναι άρρωστη η μία, και λείπει απο εδώ η άλλη. Υπάρχει όμως και κάτι που το θέλω και μπορεί να γίνει. Στο τέλος της μέρας... να περάσω την νύχτα στην αγκαλιά του... Αυτό... 

Χαμογελάω.. και εύχομαι να έβρεχε. Μην παραξενεύεσαι εσύ που διαβάζεις με αυτό που είπα. Μου αρέσει η βροχή πάρα πολύ. Εδώ στην Αθήνα όχι πολύ, και είναι και φορές που την σιχαίνομαι.. Αλλά θυμάμαι, τότε, στο σπίτι μου, πως όταν έβρεχε έβγαινα έξω, μόνο για να πέσουν σταγονίτσες πάνω μου και να δω πως παντού γινόταν το ίδιο. Ή ο ήχος των σταγόνων σε μια ομπρέλα..?? Υπνωτιστικό!!! Και μ'αρέσει ο συννεφιασμένος ουρανός. Περίεργες διαθέσεις. Το καλύτερο με την βροχή όμως είναι όταν είσαι μέσα, με καλή παρέα, με όμορφη μουσικούλα, με όρεξη να κάνεις πράγματα ... και απο το παράθυρο να βλέπεις την βροχούλα.. ή να την ακούς. Αχ... ναι,φτάνει.

Μου λείπει ο γατούλης μου σήμερα. Θα'θελα να ήταν εδώ να ανέβει πάνω μου και να μου κάνει πατουσίτσες. Καμιά φορά με γρατζουνάει και πονάει λίγο, αλλά είναι τόσο γλυκούλης και χαδιάρης. Επίσης μου μιλάει, έχει προσωπικότητα, χαρακτήρα και πρέπει να πω... είναι πολύ ιδιότροπος και γκρινιάρης... Εγώ τον έκανα έτσι.. καλά να πάθω. Τον αγαπώ όμως. Και απο αυτή τη παράγραφο όμως αρκετά..

Τελικά?? Απλώς είχα την ανάγκη να σου γράψω ημερολογιάκι μου.  Είναι όμορφη μέρα σήμερα.. Ας μην την σπαταλήσουμε.. Πάω για βόλτα. ΚΑΛΗΜΕΡΑ

:) 

Φώναζε για βοήθεια, μα δεν τον άκουγε κανείς. Είχε καθίσει με την πλάτη στον τοίχο μιας μεγάλης κρεβατοκάμαρας κι έκανε το πρώτο τσιγάρο της μέρας. Σε λίγα λεπτά, μια πανέμορφη κοπέλα, γύρω στα είκοσι, του σέρβιρε καφέ. Πίνοντας την πρώτη γουλιά... την πρώτη καυτή γουλιά καφέ, έφερε στο μυαλό του εικόνες απο το περασμένο βραδυ. Το είχε περάσει στην αγκαλιά της. Του είχε σταθεί τόσο όμορφη και ζεστή παρηγοριά. Το είχαν ξεκαθαρίσει παρ'ολα αυτά... Μετά απο αυτό.. Τίποτα. Ήθελε απλώς να κάνει έρωτα ξανά σ'ενα κορμί σαν το δικό της. Μα είχαν περάσει τόσα χρόνια... Τόσα χρόνια που αυτοί οι δύο θα μπορούσαν να'ναι ζευγάρι. Και δεν ήταν... Ποτέ, ποτέ... έτσι ήταν. Γι'αυτο, σε μια στιγμή αδυναμίας... ζήτησε βοήθεια, ζωγραφίζοντας αφηρημένα σχέδια στο θολό τζάμι. Αφηρημένα σχέδια και αφηρημένα βλέμματα, αντάλλαξαν, καθώς ετοιμαζόταν να φύγει. Η κοπέλα, γύριζε στο δωμάτιο γυμνή, μ'ενα πουκάμισο αντρικό ριγμένο πάνω της, ώσπου γονάτισε μπροστά απ'το ράδιο, και δυνάμωσε τον ήχο, σιγά σιγά...  Πιανάκι, ήρεμα αντρικά φωνητικά.. μεθυστική μελωδία. Η πόρτα άνοιξε, κι έτσι έφυγε... Απλά, χωρίς αντίο, χωρίς αποχαιρετισμούς.. και οι δύο τα σιχαίνονταν αυτά. Υπήρχε το σήμερα, η γλυκιά θολή ανάμνηση του χθες, και η ατέλειωτη προσμονή και αγωνία... αν θα γίνει ποτέ... Δεν είναι αγάπη, είναι έρωτας και... μέσα σε στιγμές χάνεται.. Αντίο... ψέλλισε, και άρχισε να χορεύει καλωσορίζοντας την μέρα με χαμόγελο, και μια κούπα ζεστού καφέ...