Άδεια στυλ μοστράρονται στα πράσινα φανάρια των δρόμων

Σκιές γλιστράνε

χτυπάνε στη νύχτα

κάνουνε γκελ στα παρμπρίζ  

περιφέρονται ασκόπως στις γραμμές των τραίνων

σκοντάφτουν σε τσαλακωμένες σακούλες

υπάρχουν χάνονται

ένα και το αυτό

Νύχια κόκκινα σπασμένα

Σπέρματα αναλωμένα σ’ ένα φτηνό γαμήσι

Τρύπιες καπότες μεθυσμένα σκυλιά τις γλείφουν

Παθιασμένα φιλιά από στόματα όμοια

Μουντζούρες που κωλοτρίβονται σε ξεθωριασμένα τζιν

Σκισμένα καλσόν γαντζώνονται απ’ τον οίκτο, σώματα

κομμένα στα δυό – ένα ασθενοφόρο

Για όνομα του Θεού κάποιος να καλέσει ασθενοφόρο

Μια γυναίκα στριγκλίζει βοήθεια, Σκάσε!

Σκάσε πόρνη το θεό σου μέσα κοιμάται ο κόσμος

Στα σιντριβάνια τα παγάκια λιώνουν 

Νεκρόλουτρα στη ζέστη του Αυγούστου

Σάπιο πτώμα η ελπίδα για τη νίκη

Μαύρος ήλιος που ανέτειλε στη δύση

Συχώρα με,

Αχ, βρε μάνα! Έχουν περάσει - πόσα; Τριάντα χρόνια από τότε, κι ακόμα δεν έμαθα το μάθημά μου. Ακόμα δεν έγινα άντρας, ακόμα χαζεύω στο δρόμο κοιτάζοντας τα παιδιά, ακόμα μου κλέβουν οι αλήτες τα ρέστα. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη τιμωρία σου. Και δική μου τιμωρία - που δεν κατάλαβα, όσο ήταν ακόμα καιρός, τι υπέφερες τότε, και θέλησα να σ' εκδικηθώ.

Μα πού να πάρει ο διάβολος, έπρεπε να τα βάζεις μαζί μου για να ξεσπάς; Δεν μπορούσες δηλαδή να κάνεις τα στραβά μάτια όταν αργούσα δέκα λεπτά ή όταν ξεχνούσα ν' αγοράσω τ' αλάτι; Κι αν θυμάμαι καλά, τα ρέστα που μου 'χαν κλέψει τα παιδιά του απάνω δρόμου ήταν, στο θεό σου βρε μάνα, ή έξι ή εφτά δεκάρες!

[Κώστα Ταχτσή, ''ΤΑ ΡΕΣΤΑ'']

Επέρχεται συντριβή. Παρακαλούμε παραδώστε το συντομότερο τις ελπίδες σας στη γραμματεία και εκκενώστε το κτήριο. Με την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδεμία ελπίδα αναγνωρίζεται στον κάτοχό της.

Υ.Γ. Σπασμένες, ραγισμένες, μερικώς ή ολικώς κατεστραμμένες ελπίδες δεν επιστρέφονται.