Πάει και η τελευταία σχολική μου χρονιά..Τέρμα το σχολείο πια. Τώρα ανοίγεται μια νέα πόρτα για να περάσω, μια νέα πόρτα για να προσπαθήσω να αδράξω  τα όνειρά μου ή έστω ένα μέρος από αυτά. Όλα αλλάζουν. Αλλά αισθάνομαι ότι με τρομάζουν κάπως  αυτές οι αλλαγές,  δεν ξέρω πώς να αντιδράσω, πώς να συμπεριφερθώ. Όλα είναι ρευστά, τίποτα δεν μου φαίνεται σίγουρο. Γιατί έτσι όμως?? Υποτίθεται ότι πρέπει να πετούσα στα σύννεφα τώρα που τελείωσα με πανελλήνιες, φροντιστήρια, σχολείο.. Αλλά αντιθέτως εγώ είμαι ολίγον στενοχωρημένη που τελείωσαν όλα αυτά και δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί. Από την μια πλευρά σκέφτομαι ότι είμαι εντελώς χαζή που το βλέπω έτσι αλλά από την άλλη δεν είναι και τόσο εύκολο να βλέπεις να σου συμβαίνει η μια αλλαγή μετά την άλλη, χωρίς να μπορείς να σταματήσεις όποιες από αυτές δεν σου αρέσουν. Αλλά όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο σωστά?

Η μεγαλύτερη αλλαγή-ανατροπή  που μου συνέβη αυτή την περίοδο είναι τα αποτελέσματα των πανελληνίων. Πίστευα ότι θα βγάλω πολύ περισσότερο, αλλά… Εντάξει, ας μην είμαι αχάριστη, υπάρχουν βαθμολογίες απείρως χειρότερες από την δική μου, η οποία είναι αρκετά καλή αλλά όχι αυτή που ήθελα και περίμενα. Να ρίξω το φταίξιμο στο επικρατών σύστημα, όπως κάνουν οι περισσότεροι? Όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Γιατί αν αρχίσω θα πρέπει να γράφω μέχρι αύριο. Θα αναγνωρίσω μόνο τις δικές μου ευθύνες.  Αλλά και πάλι, δεν βρίσκω την λύση του αινίγματος…

Τέρμα οι «εσωτερικές αναζητήσεις». Ό,τι έγινε, έγινε. Πάμε παρακάτω! Ονειρεύομαι από τώρα την φοιτητική μου ζωή. Μια ζωή γεμάτη καινούργια πράγματα, καινούργιους ανθρώπους, καινούργια μέρη.. Ανυπομονώ!

Είχα πάρα πολύ καιρό να γράψω στο blog ένεκα των πανελληνίων. Μου έλειψε… Θα επανορθώσω από εδώ και πέρα!

Τελικά η φύση των ανθρώπων σε ξεγελά εύκολα, πολύ εύκολα. Επίσης, σε εκπλήσσει ευχάριστα από εκεί που δεν το περιμένεις. Από εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις όλα γίνεται κάτι και… «τσουπ!» να μια αλλαγή. Από την άλλη, απογοητεύεσαι με κάτι και ξαφνικά.. «τσουπ!» να και άλλη αλλαγή (καλή αυτή την φορά).  Αλλά, όπως προείπα, όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

Απορώ με τον εαυτό μου μερικές φορές. Από την μια, ενθουσιάζομαι με το παραμικρό και αισθάνομαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος  του κόσμου. Από την άλλη, απογοητεύομαι συνεχώς με πράγματα και άτομα που δεν χρίζουν καν της προσοχής μου. Νιώθω μπερδεμένη, νιώθω ότι τα έχω όλα και συνάμα τίποτα.

Πώς εξηγείται το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν κάνουν σχεδόν ποτέ αυτό που πρέπει , την στιγμή που πρέπει, παρά περιμένουν να κάνουν τις σωστές κινήσεις την λάθος στιγμή? Και εγώ πώς πρέπει να αντιδράσω σε αυτό?  Δεν μπορώ να καταλάβω..Πάλι μπέρδεμα..

Αλήθεια τώρα, τελικά το «επί ίσοις όροις» λειτούργει τελικά στις σχέσεις??? Αλλά από την άλλη είναι κάποια πράγματα που δεν μπορούν να λειτουργήσουν με αυτήν την λογική. Πρωτοβουλίες… δύσκολο πράγμα…

Αλλαγές…

* «Πες μας τι θα γίνει αν κάποτε αγγίξεις το κορμί σου
και το 'βρεις τσακισμένο απ' τις πληγές…»

Ναι, ναι με έπιασαν τα υπαρξιακά μου πάλι… Με αφορμή ένα γεγονός που συνέβη, το οποίο με στενοχωρεί αρκετά αλλά και με χαροποιεί ταυτοχρόνως, έκατσα και σκέφτηκα πολλά πράγματα. Σκέφτηκα πως κάποιες φορές η υπομονή είναι χρυσός, ειδικά όταν μέσω αυτής μπορώ να καταφέρω όλα όσα θέλω. Ανέκαθεν ήμουν ανυπόμονος άνθρωπος. Αλλά σε αυτή την περίπτωση αξίζει η υπομονή και με το παραπάνω. Τώρα, βέβαια, δεν γίνομαι κατανοητή αλλά δεν πειράζει. Φτάνει που πιάνω εγώ το νόημα…

Πρέπει… Τι λέξη είναι αυτή;;; Δεν μου αρέσει. ΔΕΝ θα κάνω αυτό που πρέπει πάντα. Κάποιες φορές τα «θέλω» είναι πάνω από τα «πρέπει». Και αυτή τη φορά θα ακολουθήσω τα «θέλω» γιατί με κούρασαν τα «πρέπει».

Μερικές φορές νιώθω αηδιασμένη. Από τους γύρω μου, από τον ίδιο μου τον εαυτό. Άνθρωποι οι οποίοι κοιτούν μόνο το συμφέρον τους,… Άνθρωποι που προσπερνούν τον συνάνθρωπο τους χωρίς να τον βοηθήσουν, ακόμα και αν  αυτός πεθαίνει. Άνθρωποι οι οποίοι, πραγματικά, είναι ανάξιοι λόγου. Βαρέθηκα..

Θα παραθέσω μια στροφή από ένα αγαπημένο μου τραγούδι του αξέχαστου Παύλου:

«Πες μας τι θα γίνει αν κάποτε αγγίξεις το κορμί σου
και το 'βρεις τσακισμένο απ' τις πληγές
και γύρω σου κούκλες χλωμές ανίκανες να ακούσουν τη φωνή σου
και οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές».

Τι θα γίνει, λοιπόν; Αν συμβεί αυτό, προχωράς ή μένεις στάσιμος; Κοιτάς μπροστά ή βρίσκεις το κουράγιο να βάλεις Χ σε όλα, και στα καλά και στα κακά; Θα δώσω εγώ η ίδια την απάντηση. ΠΡΟΧΩΡΑΣ. Βάζεις Χ. Ένα μεγαλοπρεπέστατο Χ. Δεν σκέφτεσαι τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό σου. Εγώ μπόρεσα και είμαι περήφανη για αυτό.

Αλήθειες… υπάρχουν άραγε;

Όμορφη μοναξιά. Ναι, έχω φτάσει σε ένα σημείο στο οποίο μπορώ να βλέπω τα πάντα όμορφα γύρω μου. Γιατί; Επειδή έτσι είναι. Αλήθεια, μερικές φορές η μοναξιά είναι όμορφη..

Ίσως, για ακόμη μια φορά, το post μου να φαίνεται απαισιόδοξο. Αλλά πραγματικά δεν είναι!! Αντιθέτως μάλιστα.

ΥΓ: Ιδεολογία και καλά;;; Βρε άντε μου στο διάολο ψευτο-ιδεολογιστές. Ξέρετε και ξέρω. Τελεία και παύλα.

ΥΓ2: Έλεος… Η γελοιότητα προσωποποιημένη. Προς θεού ρε παιδιά…

ΥΓ3: Πραγματικά μερικοί άνθρωποι είναι πολύ αναίσθητοι. Απορώ: πως μπορούν και κοιμούνται;;; Δεν τους βαραίνει η συνείδηση τους;;;

ΥΓ4 (και τελευταίο) : Να πω για ακόμη μια φορά πόσο χαρούμενη νιώθω τον τελευταίο καιρό ή θα γίνω κουραστική;;;;

Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω… Ό,τι νιώθω αποτυπώνεται στους στίχους του μεγάλου Παύλου…

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή
Πίσω απ' τα μάτια, πίσω απ' της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή
Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό
απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλού μου το βυθό
Γιατί δεν έρχεσαι

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει
σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς
Ο, τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει
Να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Απ' της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Νομίζω πως αυτοί οι στίχοι είναι ανυπέρβλητοι. Πόσο περισσότερο μπορεί να δείξει κάποιος τον απόκρυφο πόθο του για έναν άνθρωπο; Ακούγοντας τους, ανατριχιάζω. Μου βγάζει τόσα πολλά συναισθήματα…Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να ειπωθούν για αυτό το υπέροχο κομμάτι.

Έχει νιώσει κανένας από εσάς να θέλει τόσο πολύ κάποιον που να μην τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά να τον βλέπει; Δεν λέω ότι μου συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά κάτι παρόμοιο. Δεν ξέρω την κατάληξη όμως. Το μόνο που θέλω είναι να το ζήσω. Να το ζήσω στο έπακρο. Και όπου βγει…

Και ιδού η απορία: Άρα είναι δυνατόν όταν χρειαζόμαστε κάποιον, να είναι πάντα δίπλα μας;

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω…

Κάποια στιγμή….

Ομολογώ πως αυτά ήταν τα καλύτερα γενέθλια μέχρι στιγμής! Εκτός του ότι πέρασα ένα πολύ όμορφο σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη όπου είχα πάει οικογενειακώς, την επόμενη των γενεθλίων μου οι κολλητές μου ετοίμασαν μια έκπληξη για μένα. Ήμουν εγώ στο σπίτι μου και περίμενα μία από τις κολλητές μου για να έρθει και ξαφνικά μου παρουσιάστηκαν όλες, κρατώντας μια τούρτα (σοκολατίνα για την ακρίβεια – η αγαπημένη μου) και τραγουδώντας σε μένα το ευχετήριο τραγουδάκι. Εγώ εκείνη τη στιγμή έμεινα! Δεν ήξερα τι να κάνω, τι να πω… Αλλά ήταν υπέροχα! Ευτυχώς για μένα, η μοίρα μου επιφύλασσε μία ακόμη έκπληξη εκείνο το βράδυ, αλλά προς το παρόν δεν θέλω να την αποκαλύψω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είμαι πολύ ευτυχισμένη που η ζωή μου περιστοιχίζεται από ανθρώπους οι οποίοι νοιάζονται για μένα και θέλουν να βλέπουν χαρούμενη (ειδικά μετά από όσα πέρασα).

Και τώρα ένα άλλο θέμα. Εφόσον έφτασα πλέον τα 17, συνειδητοποίησα ότι ο μπαμπάς μου είχε δίκαιο όταν μου έλεγε ότι όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο θα εύχομαι να μην περνάει γρήγορα ο χρόνος (σαν παιδί και εγώ ευχόμουν να μεγαλώσω όσο πιο γρήγορα γίνεται). Η ηλικία αυτή είναι τόσο υπέροχη, που δεν θέλω να περάσει γρήγορα ο χρόνος (εκτός από την φετινή χρονιά – πανελλήνιες βλέπετε). Θέλω να ζήσω όσα περισσότερα πράγματα μπορώ, πράγματα τα οποία δεν έχω ζήσει ακόμη. Ομολογώ, όμως, πως είμαι λιγάκι ανυπόμονη… Δεν βλέπω την ώρα για να πάω στη Θεσσαλονίκη ως φοιτήτρια και να χτίσω σιγά σιγά  τη ζωή μου. Με περιμένουν πολλά πράγματα και πρόσωπα εκεί. Πραγματικά, ανυπομονώ…

Αυτή την περίοδο τόσα πολλά που νομίζω πως θα εκραγώ! Συναισθήματα όμορφα, ήρεμα αλλά πολλά!!!

Πολλές φορές σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα πάρει διαφορετικές αποφάσεις σχετικά με κάποια θέματα. Θα ήταν καλύτερη; Θα ήταν χειρότερη; Ποιος ξέρει… Το μόνο που ξέρω είναι ίσως εγώ θα είχα γλιτώσει πολλά πράγματα, πράγματα που μου έκαναν κακό…. Αλλά κάθε εμπόδιο για καλό, έτσι δεν λένε; Εύχομαι να έχουν δίκαιο όσοι το λένε.

Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να γυρίσω το χρόνο πίσω. Λιγάκι, μερικές μερούλες μόνο. Έτσι θα είχα τη δυνατότητα να ξαναζήσω κάτι υπέροχο… Μακάρι…

Τελικά ο έρωτας είναι μυστήριο πράγμα....

ΥΓ. Όποιος ξέρει πως μπορεί να μου πει πως μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω, να μου το πει. Ίσως όλα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Φρούδες ελπίδες…

ΥΓ 2. Βρε λέτε να είμαι ερωτευμένη;;; Μπορεί…

ΥΓ 3. Πειραχτήρι μουυυυ...

ΥΓ 4. Happy birthday to me (αν και πέρασαν δύο μέρες από τα γενέθλιά μου… Anyway…) !!

Συγκινήθηκα…Πέρασε καιρός από τότε που άκουγα τραγούδια που με έκαναν να κλαίω τόσο πολύ. Σήμερα όμως καθώς άκουγα ένα πραγματικά υπέροχο τραγούδι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, με έπιασε ένα ανεξήγητο παράπονο και τα δάκρυα έπεφταν βροχή. Δεν ξέρω για ποιόν λόγο…

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Άραγε γιατί κάθε ιστορία αγάπης να μην είναι έτσι όπως την περιγράφουν οι στίχοι αυτού του τραγουδιού (βασικά είναι ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη μελοποιημένο από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου) ; Γιατί ο καθένας από εμάς να μην δίνεται ολοκληρωτικά στον άνθρωπο που αγαπάει; Όλοι θα ήμασταν πιο ευτυχισμένοι… Θέλω κάποια στιγμή στη ζωή μου να ζήσω μια τέτοια αγάπη. Ας κρατήσει έστω για λίγο. Αρκεί να το ζήσω.

Ξέρω, είμαι αρκετά μικρή ακόμη για να ζητάω κάτι τέτοιο. Αλλά το θέλω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου…

Με κούρασε ο εαυτός μου. Δεν μου αρέσει πλέον να είμαι τόσο συναισθηματική, τόσο ευαίσθητη… Να με επηρεάζει το παραμικρό, να ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά και να προσπαθώ να προσποιούμαι ότι δεν το κάνω. Ίσως αν γινόμουν λίγο περισσότερο σκληρή να ήμουν καλύτερα. Κουράστηκα…

Ένας ακόμη χρόνος εδώ, στην επαρχιακή πόλη στην οποία ζω. Μετά όλη η ζωή ανοίγεται μπροστά μου. Αποφάσισα ότι φέτος στις πανελλήνιες θα τα δώσω όλα, θα πετύχω αυτό που θέλω πάση θυσία. Για να φύγω από εδώ και να ζήσω ότι ονειρεύομαι…

Δεν έχω την διάθεση να γράψω πολλά σήμερα. Απλά ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου… Αλλά θέλω να πω κάτι τελευταίο. Νομίζω πως είμαι ερωτευμένη! Μετά από αρκετό καιρό, ένιωσα αυτό το βελάκι του μικρού, φτερωτού θεού να με χτυπάει. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει κάποια συνέχεια ή αν θα βγάλει κάπου όλο αυτό. Αλλά μου αρκεί αυτό που νιώθω. Γιατί αυτό που νιώθω είναι πολύ όμορφο. Αχ…

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα...

Βέβαια, το τραγούδι αυτο δεν είναι του υπέροχου αυτού μουσικού/ερμηνευτή, του Πάνου Μουζουράκη... Αλλά ο τρόπος που το λεει με συγκινεί απίστευτα... Μου φέρνει στο νου πολλά πράγματα... Με λίγα λόγια, ταξιδεύω. Απίστευτοι στίχοι, απίστευτη μουσική... Μακάρι κάποια στιγμή στη ζωή μου να βρω έναν άνθρωπο για τον οποίο θα νιώθω όπως λένε οι στίχοι του τραγουδιού. Προς το παρόν το αφιερώνω στην οικογένεια μου και στις κολλητές μου.

Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Σταμάτης Κραουνάκης & Λάκης Λαζόπουλος ( Ντουέτο )

Όταν έχω εσένα
μπορώ να ονειρεύομαι ξανά
ανοίγω μες στη θάλασσα πανιά
και πιάνω μες στα χέρια μου
τον κόσμο να τον φτιάξω

Όταν έχω εσένα
μπορώ να μη βυθίζομαι αργά
τα βράδια που πληγώνεται η καρδιά
και πιάνω το μαχαίρι
το σκοτάδι να χαράξω

Κάνε ένα βήμα
να κάνω το επόμενο
αίμα μου και σχήμα
λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο

Όταν έχω εσένα
κοιμάμαι σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο
δεν φοβού κανένα
Εγώ κι εσύ στον κόσμο
τον απάνθρωπο

Εσύ κι εγώ
Όταν έχω εσένα
μπορώ να βάψω με ασήμι τη σκουριά
μπορώ να κοιμηθώ με σιγουριά
να πιάσω με τα χέρια μου
τους δράκους να σκοτώσω

Όταν έχω εσένα
αντέχω, πάω δίπλα στον γκρεμό
το ξέρω, έχω ένα χέρι να πιαστώ
κοντά μου έναν άνθρωπο
τα χρόνια μου να ενώσω

Πάει ο καιρός που περνούσα ξέγνοιαστη τις μέρες… Θυμάμαι πριν 5-6 χρόνια που σκεφτόμουν πως «θέλω να μεγαλώσω επιτέλους». Τώρα το μόνο που εύχομαι να είναι αρχίσω να μικραίνω. Θέλω να γυρίσω στα χρόνια που ήμουν μικρή και έπαιζα με τις ώρες στην «αυλή» της γειτονιάς με τους φίλους μου… Τελικά είχε δίκιο ο μπαμπάς μου που έλεγε ότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, μεγαλώνουν και τα προβλήματα του. Πολύ δίκιο…

Έπειτα από μία σχέση που απέτυχε παταγωδώς, σκεφτόμουν να εναποθέσω όλες τις ελπίδες για πραγματική κατανόηση, εμπιστοσύνη, διασκέδαση στην παρέα μου, η οποία απαρτίζεται από καλά και λογικά άτομα… Απλά κάποιες φορές το μυαλό ψάχνει απεγνωσμένα να βρει σανίδες σωτηρίας από τις διάφορες κακές σκέψεις που το τριγυρίζουν. Δε λέω, μου φέρονται σωστά, απλά κάποιες στιγμές εγώ νιώθω κενή… Down ρε παιδί μου, πώς το λένε ;;; Άλλες πάλι, είμαι μέσα στην τρελή χαρά, χωρίς προφανή λόγο… Τι να πει κανείς, διχασμένη προσωπικότητα…

Και τώρα το μονό που έχει απομείνει είναι η ρουτίνα… Κάθε μέρα είναι ίδια και απαράλλαχτη. Δεν συμβαίνει κάτι πρωτότυπο, να μου φτιάξει την διάθεση. Τέλος πάντων…

Καιρό είχα να γράψω… Κρίμα πάντως. Αλλά να μου πεις, τόσα προβλήματα έχει ο κόσμος, αυτά που γράφω εγώ θα κάτσει να διαβάσει…  Ίσως ένα προηγούμενο post  μου αντικατοπτρίζει  την διάθεσή μου. «Γυάλινος κόσμος»… Ίσως να βρήκα έναν τέτοιο κόσμο (επιτέλους)! Ίσως να θέλω να κλειδωθώ εκεί για λίγο καιρό, μέχρι να καταλάβω τι θέλω. Ίσως… Άλλα πάλι, αξίζει όλο αυτό;;;

Πράγματα που με πλήγωσαν απεριόριστα, τα βγάζω πλέον από τη ζωή μου. Υποτιθέμενες φίλες, άνθρωποι που υποτίθεται με αγαπούσαν και νοιαζόταν για μένα, άτομα που παρίσταναν ότι θα είναι δίπλα μου στις δύσκολες στιγμές αλλά τελικά μάλλον εναντίον μου ήταν παριστάνοντας τους καλούς (και να πεις ότι φταίει η ηλικία; Μια χαρά μεγάλοι άνθρωποι είναι… Ε, τι να κάνουμε δεν μπορούμε να κάνουμε τα κέφια σε όλους) «παίρνουν δρόμο» σιγά σιγά. Μπαίνει το Χ πλέον. Δεν θα πεθάνω κιόλας.

Προδοσία… Ταιριάζει στην περίπτωση η λέξη.

Ψέμα… Με το τσουβάλι μπορώ να πω.

Διπροσωπία… Ζητούν και τα ρέστα από πάνω, κατάλαβες…

Δεν αναφέρομαι σε κάτι συγκεκριμένο. Απλά μαζεύτηκαν πολλά. Πολλά και κακά…

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που πραγματικά νοιάζονται και τους ευχαριστώ. Είναι εκεί όταν τους χρειάζομαι. Ίσως πρέπει να αναθεωρήσω κάποια πράγματα. Τους θέλω δίπλα μου. Αν όμως αποφασίσουν να εξαφανιστούν δίχως λόγο και αιτία, με γεια τους με χαρά τους. Θα είμαι δυνατή πλέον και όπου χρειάζεται σκληρή. Εξάλλου οποιαδήποτε σχέση, είτε φιλική είτε ερωτική, πρέπει να στηρίζεται στην εμπιστοσύνη, στην ειλικρίνεια και στην κατανόηση. Αν δεν υπάρχουν αυτά, δεν υπάρχει τίποτα. Υπάρχουν, βέβαια, και εξαιρετικές περιπτώσεις που κάποιος δίνει μια και ότι έχεις προσπαθήσει να φτιάξεις, γκρεμίζεται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα… Πρόβλημά του/της…

Το περίεργο είναι ότι όλα αυτά με έχουν κάνει να προσηλωθώ περισσότερο στον στόχο μου: να περάσω του χρόνου εκεί που θέλω. Και θα τα καταφέρω γιατί ξέρω τον εαυτό μου…

Αααα και κάτι τελευταίο : Ι NEED A MIRACLE S’ IL VOUS PLAIT!!!

Τέλος πάντων… Αυτά για σήμερα… Au revoir προς το παρόν J  

Λόγια πολλά, περιττά, ανούσια… Η ζωή μας κατακλύζεται από λόγια χωρίς νόημα.

Θα ‘θελα να μπορούσες να σπάσεις τη σιωπή με μια και μόνο λέξη σου…

 Θα ΄θελα να γινόταν να μου πεις όσα δεν τόλμησες ποτέ…

  Θα ‘θελα να είμαι το κέντρο της ζωής σου…

   Θα ‘θελα να μην έρχομαι δεύτερη στον οποιοδήποτε τομέα…

Αυτά θα ‘θελα και λίγα ακόμη. Οι πράξεις ποτέ δεν είναι αρκετές. Δεν καλύπτουν τα πάντα. Πες κάτι και ας μην το θεωρείς σημαντικό… Κάνε με να νιώσω κάτι ξεχωριστό, διαφορετικό…Αν είναι εφικτό…

Αλλάζουμε και αυτό είναι τόσο τρομακτικό. Άραγε μπορείς να το συνειδητοποιήσεις;

Ξέρω, δεν μας αρέσει αυτό. Αλλά έτσι είναι δυστυχώς.

Σκέψεις… Σκόρπιες σκέψεις καταγεγραμμένες που το μυαλό δεν ανέχεται να τις αντέξει κι άλλο και η καρδιά δεν ανέχεται να τις θάψει…

Αγάπη. Μια λεξούλα τόση δα που ακόμη και η αναφορά της αλλάζει τα πάντα.

Αγάπη είναι να είμαστε σε ένα δρόμο και να φωνάζεις με όλη τη δύναμη σου ΄΄σ’αγαπάω’’…

 Αγάπη είναι τα μάτια σου να λένε όσα δεν τολμάς να πεις…

  Αγάπη είναι… μάντεψε….

Μετανιώνω για κάποια πράγματα. Μετανιώνω πολύ…

Κλειδώθηκα. Μην με κάνεις να κλειδωθώ κι άλλο…

Πολύς καιρός αποχής από το blog.Μετανιώνω. Κάτι που μου προσέφερε τόση ευχαρίστηση το παράτησα. Θα επανορθώσω όμως…

Και μια ρητορική ερώτηση τώρα: Γιατί στο μυαλό μου πρέπει να είναι όλα τόσο μπερδεμένα;

Μερικές φορές νιώθω πώς όλα είναι εναντίον μου. Νιώθω πράγματα, πολλά πράγματα που δεν τολμώ να εκφράσω. Νιώθω να πνίγομαι χωρίς να υπάρχει σανίδα σωτηρίας…

Ένα πρόσφατο αλλά (ευτυχώς) όχι σοβαρό τρακάρισμα που είχα, με έκανε να σκεφτώ πολλά πράγματα. Όχι βαρυσήμαντα και πολύπλοκα αλλά απλά και με αξία. Ίσως ο τρόμος της στιγμής να μου έκανε ένα ΄΄κλικ΄΄ .

Θέλω να έχω τη δυνατότητα να μιλάω, να εκφράζομαι, να ΝΟΙΩΘΩ (!!!) χωρίς να φοβάμαι τις συνέπειες που θα έχει αυτό. Αν γίνομαι αντιληπτή…

Ένα από τα προηγούμενε posts έγραφε για ΄΄γυάλινους κόσμους΄΄. Ε, λοιπόν αυτήν την περίοδο νοιώθω πως είμαι κλεισμένη σε ένα τέτοιο κόσμο και προσπαθώ μετά περισσής μανίας να φτάσω τα κλειδιά για να βγω επιτέλους και να αντικρίσω την πραγματικότητα. Αλλά δεν τα καταφέρνω…

Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Είχα πολλά στο μυαλό μου αλλά παρ’όλα αυτά δεν ξέρω τι να γράψω…

Adieu προς το παρόν…

Ναι, αλήθεια είναι. Δεν μπορώ πια. Συνήθιζα να το κάνω παλαιότερα για να μη πληγώσω τους γονείς μου, τους φίλους μου και πάνω από όλα για να μην πληγώσω εσένα. Τώρα πια δεν έχω την ικανότητα να φοράω χαμόγελα. Φοβάμαι πλέον να το κάνω…

Ίσως φταίνε οι γύρω μου, ίσως εσύ, ίσως ο παράλογος εαυτός μου… Κανείς δεν ξέρει…

Και βέβαια προσπάθησα. Προσπάθησα πάρα πολύ. Αλλά…

Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Άλλες φορές μπορούσα να γεμίσω σελίδες ολόκληρες με τις σκέψεις και τώρα τίποτα. Αισθάνομαι κενό το μυαλό μου, χωρίς να μπορεί να σκεφτεί. Γιατί;;;;;

Είχα πολύ καιρό να γράψω στο blog. Πάνε δυο, τρεις μήνες αν θυμάμαι καλά…Δεν πειράζει όμως. Από εδώ και πέρα συνεχίζω ακάθεκτη…

Όταν το ρολόι σήμανε πέντε ήταν σαν ξύπνησε από λήθαργο. Συνειδητοποίησε πως καθόταν μπροστά στο παράθυρο πάνω από δυόμισι ώρες. Το δωμάτιο ήταν κατασκότεινο και το λιγοστό φως που έμπαινε από τον φεγγίτη έκανε τις σκιές να φαίνονται θεόρατες, παίζοντας τρελά παιχνίδια. Το μόνο που έσπαγε την τόση σιωπή ήταν το τριζοβόλημα της βροχής. Σιγά σιγά το πρόσωπό της άρχισε να αυλακώνεται από δάκρυα…Δάκρυα λυτρωτικά, γεμάτα ανακούφιση. Το μυαλό της σκεφτόταν πυρετωδώς. Έπαιρνε αποφάσεις που ίσως της άλλαζαν ολόκληρη τη ζωή. Αλλά θα ήταν σωστές; Θα κατάφερνε να επιλέξει ανάμεσα σε αυτά που της υποδείκνυε η λογική και σε αυτά που ένιωθε;

Μπορούσε να θυμηθεί επακριβώς τα λόγια του. Όλα όσα την έκαναν να πονάει. Τις  λέξεις που ειπώθηκαν από τα χείλη του τις ένιωθε σαν μαχαιριές που την κάρφωναν αλύπητα. Γυρνούσαν συνεχώς στο μυαλό της, προξενώντας μια αλλόκοτη αίσθηση. Ένιωθε πόνο. Ο πόνος αυτός ήταν τόσο παράξενα οικείος. Τόσες φορές της τον είχε προσφέρει απλόχερα και μερικές φορές της ξέσκιζε τα σωθικά.

Άραγε θα τελείωνε ποτέ αυτό το βράδυ; Αυτό δεν ήταν ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα. Είχε κάτι το διαφορετικό. Παράξενη η ομορφιά της νύχτας… Σε κάνει να συλλογίζεσαι πράγματα που δεν θες…

Όλα ήταν μπερδεμένα στο μυαλό της. Φοβόταν να ξεχάσει. Άραγε θα ερχόταν ξανά άγγελοι να μοιράσουν κλωνάρια λησμονιάς (όπως λέει και το γνωστό άσμα) ; Μακάρι όμως να ερχόταν. Ευπρόσδεκτοι θα ήταν…

Πολλές μέρες απουσίας από το music heaven… Αλλά υπήρχε λόγος…..

Ήταν ξημερώματα της Τετάρτης όταν ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο. Μα γιατί άραγε; Μήπως συνέβη αυτό που περιμέναμε; Όχι όχι, δεν μπορεί. Κάτι άλλο θα είναι, σκέφτηκα. Έτρεξα κατευθείαν στην κρεβατοκάμαρα να μάθω τι έγινε. Ρώτησα τον πατέρα μου, ο οποίος είχε μια περίεργη αλλά πονεμένη έκφραση. Τα χείλη κόμπιαζαν να προφέρουν την ερώτηση αλλά ξαφνικά την έκανε η μικρή:

-         Μπαμπά, τι έγινε; Μήπως…;

-         Εεε ναι. Αυτό που περιμέναμε έγινε.

Το μυαλό θόλωσε και άρχισα να τρέμω. Απορώ που βρήκα το κουράγιο και έτρεξα στο δωμάτιό μου… Με ένα μαξιλάρι ανάμεσα στα δόντια κατάφερα να πνίξω τους λυγμούς. Αλλά πώς να σταματήσω το ακανόνιστο τρέμουλο του κορμιού μου; Πώς να το συνειδητοποιήσω;

Μετά από λίγη ώρα, ήρθε στο δωμάτιο ο πατέρας μου. Μου είπε να ηρεμήσω και να κοιμηθώ γιατί θα είναι δύσκολη η αυριανή ημέρα. Και τότε έκανα την ερώτηση που μου ήρθε πρώτη στο μυαλό:

-         Η μαμά… Τι κάνει η μαμά; Πώς το πήρε;

-         Ησύχασε, η μαμά είναι καλά, ήρθε η κατευναστική απάντηση του μπαμπά.

Ξάπλωσα. Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Η γιαγιά μου δεν θα υπάρχει πλέον σε αυτόν τον κόσμο. Έφυγε… Όλο το βράδυ ψιθύριζα λέξεις γιατί νόμιζα πως ίσως η γιαγιά μπορεί να με ακούσει, να νιώσει τον πόνο μας κα να ξαναγυρίσει. Αλλά δυστυχώς δεν έγινε τίποτα…

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε όλο βιασύνη και ο ήλιος ήταν λαμπερός, λες και ήθελε να παίξει με τον πόνο μας. Πήγαμε στη Λάρισα για την κηδεία. Τελικά όταν φοράς μαύρα λόγω κηδείας δεν σου αρέσουν. Εκείνη την ώρα μου φαινόταν το πιο άσχημο χρώμα. Παιδιάστικη η σκέψη μου…

Δεν θέλω να αναφέρω περισσότερες λεπτομέρειες γιατί η ουσία είναι μια. Την γιαγιά την χάσαμε αλλά ένα είναι που με παρηγορεί: το ότι λυτρώθηκε από τους πόνους που την βασάνιζαν. Εξάλλου έφυγε από την ζωή έτσι όπως της άξιζε. Πλάι της είχε τα αγαπημένα της πρόσωπα.

Θα την θυμάμαι για πάντα. Πονάω, πονάω πολύ. Είναι στιγμές που το μυαλό μου δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της απώλειας. Με πονάει το ότι δεν θα την ξαναδώ αλλά ελπίζω να είναι καλά εκεί που είναι…

Αντίο, αν και αυτή η λέξη δεν μου αρέσει. Είναι κάπως… τελεσίδικη και αυτό δεν μου αρέσει. Δεν μου αρέσει καθόλου...

Τελικά έχουν δίκαιο όσοι λένε ότι υπάρχουν φάσεις του χωρισμού. Πρώτα δεν το συνειδητοποιείς, νομίζεις πως είναι ένα κακόγουστο αστείο. Έπειτα, μόλις αρχίσεις και καταλαβαίνεις τι έγινε, ξεσπάς. Πόνος και ένα «γιατί» πλανιέται στον αέρα. Χωρισμός, τέλος. Κλάμα και προσπάθειες για μια επανασύνδεση που ίσως πονάει πιο πολύ από τον χωρισμό. Μάταια όμως…

Από την άλλη όμως, αξίζει κανείς τόσο πολύ; Ο μόνος άνθρωπος που αξίζει να κλάψουμε γι’ αυτόν είναι αυτός ο οποίος δεν θα μας κάνει να κλάψουμε ποτέ. Λογικό δεν είναι; Συνεχείς προσπάθειες να κάνεις ευτυχισμένο κάποιον άνθρωπο και αυτός, ο ίδιος άνθρωπος λέει ένα απλό «τελειώσαμε» και όλα καλά γι’ αυτόν. Ακούς ένα «σ’ αγαπώ» από τα χείλη του και νομίζεις πως θα είστε για πάντα μαζί. Σου λέει, μετά από ένα ταξίδι, πως δεν μπορεί μακριά σου ούτε μια στιγμή και εσύ τον πιστεύεις. Εναποθέτεις την δική σου ευτυχία στα δικά του χέρια και το μόνο που καταφέρνεις είναι να πληγωθείς και να σιχαθείς τον ίδιο σου τον εαυτό που εμπιστεύτηκες τον ίδιο άνθρωπο για ακόμη μια φορά. Για να σου έχει αποδείξει πολλές φορές ότι δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης, κάτι πάει να πει αυτό. Όμως εγώ εκεί. «Θα αλλάξει» σκεφτόμουνα. «η αγάπη μου θα τον αλλάξει». Λάθος. Κανένας δεν αλλάζει πραγματικά. Εγώ άλλαξα για χάρη του ενώ αυτός έμεινε για ακόμη μια φορά προσκολλημένος στις αντιλήψεις του και δικά του θέλω. Αρχικά προσπάθησα να βρω ελαφρυντικά, να κατηγορήσω τον εαυτό μου για ότι συνέβη. Αλλά υπήρχε αλλού το πρόβλημα τελικά…

Ίσως να έχω κάποιο μερίδιο ευθύνης. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος πιστεύει πως κατηγορώντας με και υποδεικνύοντας μόνο τα δικά μου λάθη θα νιώσει ο ίδιος καλύτερα. Αλλά εγώ ένα ξέρω: όταν αγαπάς δεν μετράς λάθη, μαλώματα και αλλά πολλά. Στην προσπάθεια μου να τον κάνω να με καταλάβει, να νιώσει και αυτός ένα μέρος της αγάπης έχω γι’ αυτόν, τον ώθησα στο να πιστέψει ότι πρέπει να χωρίσουμε. Αν ήξερε μόνο τι συνέβη εκείνες τις μέρες που νόμιζε ότι του φέρθηκα άσχημα…

Αλλά έχω την ελπίδα πως θα μπορέσω να σταθώ και πάλι στα πόδια μου, μακριά από μια αγάπη που πίστεψα σε αυτήν και τελικά κατέληξε έτσι…

Και το πιο άσχημο από όλα είναι ότι ο πόνος είναι διπλός. Σαν να μην έφτανε η προδοσία αυτή, δέχτηκα και άλλο ένα χτύπημα. Ένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, η γιαγιά μου, μάλλον θα μας αφήσει για το μακρινό ταξίδι, ψάχνοντας «παράδεισους κρυφούς». Ελπίζω να μην συμβεί το δυσάρεστο. Δεν θα το αντέξω και αυτό. Εξάλλου αυτός ήταν ο λόγος που δεν μιλούσα όπως πρέπει στον άνθρωπό που αναφέρω πιο πάνω. Γιατί όταν αυτός πίστευε ότι δεν του μιλούσα καλά, μόλις είχα μάθει το γεγονός με τη γιαγιά μου…Ας είναι όμως…Τα λάθη αυτά όμως πολλές φορές συγχωρούνται δύσκολα. Και εγώ σε αυτή την περίπτωση δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να τα ξεπεράσει όλα αυτά, να ξεπεράσει από την μια στιγμή στην άλλη τον πόνο που δέχτηκα από την μεριά του.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω… Ας ελπίσουμε όμως ότι ο άνθρωπος αυτός θα καταλάβει το λάθος του. Αρκεί να μη είναι πολύ αργα…..Ευτυχώς έχω βρει την στήριξη που χρειάζομαι. Να και ένα καλό σε όλη αυτήν την ιστορία...

Μακάρι να κατάφερνα να φύγω από εδώ. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είτε με το μυαλό είτε με το σώμα. Μακάρι το σώμα μου να ξεσκιζόταν και να γινόμουν χιλιάδες κομμάτια. Να σκορπιζόμουν στη θάλασσα και στον αέρα. Έτσι θα γλίτωνα. Κουράστηκα πια, βαρέθηκα. Όλα είναι μάταια. Τίποτα δεν είναι αρκετά δυνατό για να με κάνει να ξαναπιστέψω στη χωρίς ουσία χαρά και ευτυχία. Δεν γίνεται άλλο. Θέλω απλά να φύγω και να ηρεμήσω από όλα, πόσο δύσκολο είναι αυτό; Να πάψω να υπάρχω, αν αυτό είναι δυνατό. Κάτι θα υπάρχει που να μπορεί να μου προσφέρει τη λύτρωση που χρειάζομαι. Δεν μπορεί…

Βαρέθηκα να είμαι σαν διχασμένη προσωπικότητα. Να τα θέλω όλα και συνάμα να μην θέλω τίποτα. Να θέλω να ζήσω τη ζωή μου όπως ονειρεύομαι και από την άλλη να μην κάνω τίποτα για αυτό. Βαρέθηκα τα πάντα. Βαρέθηκα…

Είναι πολύ θλιβερό να παραπονιέμαι για τη ζωή μου αλλά να μη προσπαθώ να την αλλάξω. Πότε άραγε θα βρω τα κότσια να τα παρατήσω όλα και να φύγω; Κάποια στιγμή θα το κάνω. Νιώθω σαν φυλακισμένη. Τρομερό συναίσθημα πάντως. Σε κάνει να αψηφάς τα πάντα γύρω σου και συνάμα να τα εκτιμάς μέχρι αηδίας. Κάποιον τρόπο θα βρω όμως για δραπετεύσω από τη φυλακή του μυαλού μου. Αλλά, όπως λέει και το γνωστό άσμα, σαν βγω από αυτή τη φυλακή κάνεις δεν θα περιμένει, όποτε ας κάτσω στα αυγά μου προς το παρόν. Ας είχα τη δύναμη να αντισταθώ σε όλα αυτά που μου λέει να κάνω η καρδιά μου… Απορώ πως μερικοί άνθρωποι λειτουργούν με ψυχρή λογική…

Απλά θέλω να αφεθώ και όπου με βγάλει…

Για το τέλος, επέλεξα δύο κομμάτια που με αντιπροσωπεύουν πλήρως αυτή τη στιγμή…