Θα μπορούσα να μιλήσω γενικά. Όμως όχι! Αυτό το ποστ είναι για σένα που έχεις την ψευδαίσθηση ότι πίσω από ένα - δύο nick-names μπορείς να κρυφτείς! Έχω νέα για σένα, αγάπη μου! Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από πουθενά!

Ψυχολογικός εκβιασμός, ηθική βλάβη, συκοφαντική δυσφήμιση, δόλος με στόχο την σωματική βλάβη.

Αν θέλεις μπορείς να συνεχίσεις το παιχνιδάκι σου για να δούμε πόσα άλλα αδικήματα μπορεί να σκεφτεί ο εισαγγελέας για να προσθέσει στην παραπάνω λίστα.

Οκ, χώρισα... Λέω:τι να κάνουμε? Συμβαίνουν αυτά! Εμείς να είμαστε καλά!

Έλα όμως που δεν είμαστε... Τις τελευταίες 7 ημέρες είμαι συνέχεια με πυρετό. Δεν έχω δυνάμεις και κουράγια για τίποτα! Σέρνομαι!

Αυτά θα ήταν αρκετά για έναν άνθρωπο κοινό! Εμένα όμως έπρεπε επιπλέον να μου χαλάσει και το μηχανάκι!

Που θα πάει? Δεν θα τον πιάσω στα χέρια μου τον #$(@$@#$*@#) που με μούντζωσε???

Υ.Γ.: Κανένας που να ξέρει από εξορκισμούς ρε παιδιά?

Δίπλωσα προσεκτικά τα όνειρα μου και τα τακτοποίησα αργά, αργά στη βαλίτσα.

Την έκλεισα, την πήρα στο χέρι, σου είπα γεια και άρχισα να περπατώ.

Ο δρόμος δεν είναι δυσκολότερος χωρίς εσένα, όχι!

Απλά δεν έχει το ίδιο γούστο...

Έστω ότι το συγκεκριμένο μπουκάλι (επονομαζόμενο Τ για το παρόν πρόβλημα) βγάζει 15 περίπου ποτά 15 π).

Πόσα σφηνάκια ή σφηράκια (ΣΦ) μπορεί να βγάλει και τότε διαιρούμενα διά του 2, πόσο λιάδα είναι τα πτώματα που αφήνει πίσω του??? 

 Εγώ φταίω που έχω το χαμόγελο της Colgate??? :-D

Ο παρακάτω διάλογος εκτυλίχθηκε αμέσως μετά την Ανάσταση και μάλιστα δις...

 - Χριστός ανέστη!

 - Επίσης!!!

Τους αγαπάμε σίγουρα αλλά σε πολλές συζητήσεις μας έχει απασχολήσει ο τρόπος που πρέπει να τους... χειριζόμαστε! Μου έστειλαν επιτέλους το φυλλάδιο με τις... οδηγίες χρήσης! Κορίτσια, ιδού οι απαντήσεις που ψάχναμε εδώ και χρόνια... :-D

«Όλα όσα ζήσαμε ,/όλα όσα αγαπήσαμε,/ όλα όσα είπαμε δικά μας,/θά επαναλαμβάνουνται στήν απουσία μας,/ μ'άλλους νά τά ζούν,/ άλλους νά τ'αγαπούν,/ άλλους νά τά λέν δικά τους..!»

Το διάβασα και το ξαναδιάβασα! Άλλοτε με πικρία άλλοτε νοσταλγικά, θύμωσα κιόλας και τελικά βρέθηκα να ταξιδεύω σε μια σειρά από ερωτήματα…

Είναι άραγε δανεικά τα συναισθήματα?

Μπορούμε μοναχά να τα οικειοποιηθούμε για λίγο και μετά αυτά πρέπει να φύγουν για να γεμίσουν άλλες ψυχές, λες και το συναίσθημα είναι ένα και πρέπει να μοιραστεί διαδοχικά σε όλους μας?

Έχει άραγε αυτόβουλη δύναμη και σκέψη η αγάπη και βαριέται να κάθεται στο ίδιο σημείο για πολύ καιρό? Ή μήπως μας δοκιμάζει όλους για να δει ποιος είναι άξιος να την δεξιωθεί και να την φιλοξενήσει κι εκεί να αποφασίσει να κατοικήσει?

Το έχω πει κι εγώ: «Κανείς δεν καταλαβαίνει αυτό που ζούμε, κανείς άλλος δεν το έχει ζήσει…» Γελάστηκα? Διάβασα απλώς ένα μυθιστόρημα? Ποιος θα μου πει αν αυτό που έζησα υπάρχει ή αν απλώς έκλεισα τα μάτια μου για λίγο κι έγινα πρωταγωνίστρια σε μια ασπρόμαυρη ταινία?

Καιρό την συζητούσα αυτή την εκδρομή. Σε άλλο χρόνο, με άλλη παρέα… Τελικά σε κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι ήμουν εγώ αυτή που την σαμποτάριζα, γιατί απλούστατα την είχα σχεδιάσει αρχικά διαφορετικά στο μυαλό μου… Ήταν μια μορφή αυτοτιμωρίας κι αυτή μάλλον! Αυτοτιμωρίας όμως για ποιο πράγμα? Επειδή μου άρεσε να κάνω σενάρια και να φτιάχνω στο κεφάλι μου μυθιστορήματα? "Πολύ σκληρό να φέρεσαι έτσι στον εαυτό σου κοριτσάκι μου" σκέφτηκα και σχημάτισα τον δεκαψήφιο αριθμό στο καντράν του τηλεφώνου μου: "Έλα φεύγουμε τελικά". Το που πάμε δεν το έμαθα παρά 4 μέρες μετά… Δεν με απασχολούσε…

Φύγαμε Παρασκευή στις 8:30 το βράδυ για λίμνη Πλαστήρα. Αρχικά το πρόγραμμα έλεγε να φύγουμε στις 3 το μεσημέρι αλλά ας όψονται οι δουλειές μου... "Βρε, λες να είναι σημάδι και να μην πρέπει να πάω?" σκέφτηκα πρώτα. Ευτυχώς επανήλθα γρήγορα στα συγκαλά μου: "Σημάδι ότι ΠΡΕΠΕΙ να πας είναι… Έχεις κουραστεί πολύ τους τελευταίους μήνες".

Φτάσαμε αργά το βράδυ κι έτσι δεν μπόρεσα την Παρασκευή να πάρω μυρωδιά από το τοπίο… Ανοίξαμε το παράθυρο του δωματίου με το που φτάσαμε και δεν βλέπαμε καθόλου τη λίμνη. "Αύριο θα της πω να μας αλλάξει δωμάτιο" είπε η παρέα μου! Όταν ξυπνήσαμε το πρωί του Σαββάτου, κοιτάξαμε πάλι έξω από το παράθυρο… Το δωμάτιο είχε θέα στη λίμνη, μόνο που η λίμνη δεν φαινόταν γιατί είχε τρομερή ομίχλη! Τόση ομίχλη θα μπορούσες να την κόψεις με τον μαχαίρι. Δεν την αφήσαμε να μας χαλάσει τη διάθεση. Κάναμε τη βόλτα μας, πήγαμε στο φράγμα, πήγαμε στα γύρω χωριά, πραγματικά όλα ήταν υπέροχα! Μόνο η παρέα μου είχε στεναχωρηθεί γιατί ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε εκείνα τα μέρη και ήθελε να τα δω σε όλο τους το μεγαλείο… Εμένα πάλι δεν με πολυένοιαζε… Ήλιο έβλεπα… Μόνο ήλιο… Κι έπαιρνα ανάσες… Διαρκώς ανάσες! Μεγάλες και καθαρές!

Η ομίχλη ωστόσο πύκνωνε… Μα πόση ομίχλη πια? Ειδικά για μένα που είμαι παιδί της πόλης, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση αλλά δεν την άφηνα με χαλάσει με τίποτα. Κάθε στιγμή εκεί τη ζούσα! "Αφού έχει ομίχλη, τι να γίνει? Μήπως είναι στο χέρι μας να κάνουμε κάτι γι' αυτό? Κρίμα που δεν βλέπω το τοπίο, αλλά κι έτσι που είμαστε, περνάω πάρα πολύ ωραία.." Γυρίσαμε στο δωμάτιο. Η ώρα πέρασε… Κοιτάμε έξω και τι να δούμε? Χιόνιζε!!! Το χιόνι είχε καλύψει το έδαφος, τα δέντρα, τα αυτοκίνητα… Ήμασταν πλέον σε ένα λευκό τοπίο! Τρελάθηκα από τη χαρά μου! Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω?

Έκλεισα για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια, στάθηκα στο κρύο και ανέπνευσα με όλη μου τη δύναμη… "Έτσι είναι…", είπα στον εαυτό μου "Εκεί που δεν βλέπεις τίποτα άλλο πέρα από ομίχλη, ακολουθεί χιόνι… Και παιχνίδια… Και γέλια… Και μετά ζεσταίνεσαι δίπλα στο τζάκι κι η ζέστη αυτή φτάνει μέχρι την ψυχή σου"!

Ήταν από τις πιο ωραίες εκδρομές που έχω πάει…

Αποδεχόμενη την πρόσκληση των StaSiS, Astron και Rory166, ήρθε κι σειρά μου να παίξω στο παιχνίδι των 5... Καλώς με κι ας άργησα λοιπόν, πάμε...

1. Με βάφτισαν Δήμητρα, ωστόσο οι γονείς μου θεώρησαν σωστό να με φωνάζουν Μίτση... Ως Μίτση λοιπόν με γνώρισαν οι παιδικοί μου φίλοι και οι συμμαθητές μου. Μεγαλώνοντας (καθώς έπηζε το μυαλό δηλαδή...) άρχισα να συστήνομαι στον κόσμο ως Δήμητρα... Έλα όμως που όλο και κάποιος παλαιότερος φίλος γνώριζε κάποιον καινούργιο και το "Μίτση" αυτομάτως περνούσε ανά τα χρόνια στην κοινωνική μου ζωή, σαν συνταγή της γιάγιάς που περνάει από στόμα σε στόμα και σώζεται ανά τους αιώνες... Είμαι σίγουρη ότι δεν θα καταφέρω να απαλλαγώ ποτέ από τη ρετσινιά αυτού του "Μίτση" και θα πεθάνω με την ρετσινιά της κοπέλας που το όνομά της θύμιζε φτέρνισμα...

2. Είμαι γενικά μάλλον αρκετά κοινωνικό άτομο αλλά απολαμβάνω όσο τίποτα άλλο τις ώρες που κάθομαι στο κρεβάτι μου, με κλειστά τα τηλ, κάνοντας απολύτως τίποτα και επίσης κατά βάθος είμαι πολύ μα πολύ ντροπαλή!

3. Φροντίζω να αντιμετωπίζω τις φοβίες μου κατά μέτωπον... Π.χ. Φοβάμαι τραγικά τα ύψη αλλά κάθε φορά που πηγαίνω λούνα-παρκ (σαν παιδί κι εγώ), μπαίνω σε κάποιο παιχνίδι που με πηγαίνει όλο και πιο ψηλά κάθε φορά, ή που με έχει να κρέμομαι στον αέρα για κάμποσο (όχι δεν ήταν παιδικός μου ήρωας ο spiderman).

4. Γενικά γελάω πολύ, μα πάρα πολύ, με κίνδυνο να χαρακτηριστώ έως και χαζοχαρούμενο... Τέσσερα πράγματα όμως μπορούν να μου κόψουν το γέλιο για τα καλά και να με βγάλουν εκτός εαυτού: Η αδικία, η αγένεια, το ψέμα και τα μισόλογα...

5. Ένα περιστατικό στη ζωή μου το οποίο "γεννήθηκε" πριν από τρία χρόνια, μου δίδαξε την σπουδαιότητα της στιγμής, να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο, να μην αφήνω μέρα να περνάει ανεκμετάλλευτη και να εκφράζω τα συναισθήματά μου, όποτε και όπως τα νιώθω, γιατί ίσως να μας ξαναδοθεί ποτέ η ευκαιρία να το κάνουμε... Δεν την έχω υλοποιήσει στο 100% αυτή την στάση ζωής αλλά σίγουρα το παλεύω... :-)

Τώρα είναι δύσκολο να βρω άτομα που δεν έχουν ήδη λάβει πρόσκληση για το παιχνίδι. Τέσπα καλώ τους κάτωθι:

- Thank (άσε τα Δεν..., τα "τι μου λες τώρα?" κλπ και παίξε!)

- MichPah (Mόνο να πηγαίνεις σε χορούς ξέρεις? :-D)

- Groovergr (γιατί γουστάρω τρελλά το μαλλί σου..)

- Nightwhisper (άραγε θα λύσεις το κατά πολλούς στο ΜΗ αίνιγμα γύρω από το... φύλο σου??? Χαχαχα)

- Giorgos_arazei (άσε το άραγμα και γράφε!)

Τι χρώμα έχει το δάκρυ να ψάξω στην ίριδα να το βρω, να το ντυθώ μέχρι να λιώσει πάνω μου σαν παλιό ρούχο?

Ποιο άραγε να είναι το άρωμά του να το φτιάξω, να αφήσω τα μόριά του να με λούσουν και να πάρουν την μυρωδιά μου?

Που πρέπει να τάξω για να νιώσω την αλμύρα του στα χείλη μου?

Πόση ανάγκη το έχω τώρα που όλα είναι παγωμένα... Δως το μου να ανακουφιστώ...

 Διαβάζοντας στο φόρουμ το τόπικ Blog 42 μέρες και πηγαίνοντας στο αντίστοιχο λινκ, θυμήθηκα -ναι θυμήθηκα- πόσο ανόητη είμαι που σήμερα δεν ευχαρίστησα τον Θεό, το σύμπαν...

 Υπάρχω. Αναπνέω. 

 Υπάρχω. Θα δω και σήμερα τον ήλιο να ανατέλλει και να δύει. Θα δω και πάλι τον χορό την θάλασσας και θα ακούσω τον παφλασμό των κυμάτων της.

 Υπάρχω. Έχω τη ευλογία να αγαπώ και να με αγαπούν.

 Υπάρχω. Έχω την δυναντότητα να μπορώ να χαρώ και πονέσω, να γελάσω και να κλάψω.

 Υπάρχω. Είμαι εδώ!

 Ναι, ξαφνικά η δουλειά δεν φαίνεται να είναι τόσο βαρετή σήμερα.

 Μετά θα πάω για καφέ με τους φίλους μου κι αυτά που θα πούμε δεν θα είναι τα ίδια και τα ίδια.

 Σήμερα δεν θα γκρινιάξω αν έχει κίνηση στον δρόμο, παρά θα γυρίσω να κοιτάξω προς τον ουρανό. Είναι όμορφος σήμερα, έχει φορέσει ξανά τα γαλάζια του. Κι ύστερα θα χαμογελάσω τον οδηγό του διπλανού αυτοκινήτου.

 Θα περάσω κι από το ανθοπωλείο της γειτονιάς μου. Είδα κάτι πολύ ωραίους Ήλιους περνώντας και θα τους στολίσω στο κέντρο του δωματίου μου.

 Και μετά θα ανοίξω το παράθυρό μου, να μπει αυτό το γλυκό φθινοπωρινό αεράκι, να φυσήξει στο πρόσωπο μου και να καθαρίσει τον αέρα του δωματίου μου από όποια πικρή σκέψη μπορεί να κρατάει στα μόριά του.

 Ευχαριστώ άγνωστε φίλε μου! Σου στέλνω ό,τι θετικό έχω μέσα μου, να έρθει να σε βρει, να γίνει ένα με τις ψυχές όλων αυτών που σε αγαπούν, να σε πλημμυρίσει, να κερδίσουμε παρέα την μάχη που δίνεις!

Αυτό διάβασα χθες το βράδυ κι ύστερα έκλεισα τα βλέφαρα. Σήμερα όταν ξύπνησα, δεν έβλεπα τα σύννεφα στον ουρανό, παρά τον ήλιο πίσω τους... 

"Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και γίνε σαν αηδόνι,
και γίνε σα λουλούδι.
Πικροί όταν έλθουν χρόνοι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και πέ τονε τραγούδι.

Μη δέσεις την πληγή σου
παρά με ροδοκλώνια.
Λάγνα σου δίνω μύρα
– για μπάλσαμο - και αφιόνια.
Μη δέσεις την πληγή σου,
και το αίμα σου, πορφύρα.

Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
μα κράτα το ποτήρι.
Κλότσα τις ημέρες σου όντας
θα σου ‘ναι πανηγύρι.
Λέγε στους θεούς «να σβήσω!»
μα λέγε το γελώντας.

Κάνε τον πόνο σου άρπα.
Και δρόσισε τα χείλη
στα χείλη της πληγής σου.
Ένα πρωί, ένα δείλι,
κάνε τον πόνο σου άρπα
και γέλασε και σβήσου".

Σήμερα ο ουρανός με άκουσε.

Η βροχή έπεφτε χωρίς σταματημό.

Στάθηκα στο κέντρο της και με τα χέρια ανοιχτά την παρακάλεσα να πλημμυρίσει τα πάντα.

Ποτάμι να γίνει και να παρασύρει τα πάντα.

Κι ούτε κιβωτός ούτε τίποτα να μην μπορεί να σώσει όλα όσα μέσα μου υπάρχουν.

Θάλασσα να γίνει και μέσα της να πνιγούν όλα.

Εκείνο το πρώτο φιλί, που περίμενε καιρό να δοθεί.

Και τα άλλα φιλιά. Εκείνα που προλάβαινα να σου κλέψω σε κάθε φανάρι.

Κι οι αγκαλιές, τότε που το κορμί δεν ήταν απλώς σάρκα αλλά υποτασσόταν στις επιταγές της ψυχής.

Και εκείνα τα "Σ' Αγαπάω", που σε κάθε άκουσμα τους έκαναν ό,τι μικρό, ό,τι λίγο είχα μέσα μου να τρέξει να εξαφανιστεί σαν ληστής μέσα από τα μάτια μου.

Σήμερα ο ουρανός με άκουσε.

Η βροχή όμως παρέμεινε βροχή…