Ποτέ μην λες ποτέ, έτσι δεν λένε; Εεεε, λοιπόν ισχύει και με το παραπάνω. Πράγματα τα οποία ούτε κατα διάνοια δεν φαντάζεσαι ότι θα βιώσεις, έρχονται κάποια μέρα και σε "χτύπανε". Άραγε, είναι για καλό;

Πόσο κακός είναι ο έρωτας τελικά; Ο ενθουσιασμός; Η συμπάθεια; Και πότε επιτρέπονται; Κάτω από ποιες προϋποθέσεις; Όταν δεν πληγώνεται κανείς; Αχχχχ εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα! Και έστω δεν πληγώνεται κανείς από τους δύο οι οποίοι είναι μπλεγμένοι σε αυτήν την ιστορία... τι κάνεις όταν υπάρχουν τρίτοι; 

Και μέχρι ποια ηλικία επιτρέπεται να νοιώσεις συναισθήματα; Και πόσο χρονών πρέπει να είναι και ο παρτενέρ με τον οποίο θα τα νοιώσεις... πότε καταντάει ανήθικο; Καταντάει ποτέ; Εδώ δεν είναι παραμύθι, σήριαλ, ταινία. Εδώ είναι ζωή. Εδώ δεν είναι τόσο απλά. 

Σκέφτεσαι λογικά, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας δεν επιλέγεις κάποια πράγματα. Έρχονται από μόνα τους χωρίς να τα περίμενεις. 

Γι' αυτό σου λέω.... ποτέ μην λες πότε!!!

Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ' το ξέφρενο κυνηγητό
τις ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις...

Κατερίνα Γώγου

Το κείμενο που ακολουθεί είναι από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη "Σ'ένα γύρισμα της ζωής". Σε αυτό το σημείο ένας πατέρας (Νικηφόρος Χερουβίμ) συνομιλεί με τον γιο του (Εμμανουήλ) και ο δεύτερος του ανακοινώνει πως φεύγει μόνιμα για Αυστραλία

- Αυτό ήτα λοιπόν που ήθελες να μου πεις; Και πως σου ήρθε, δηλαδή, έτσι ξαφνικά, η ιδέα της μετανάστευσης;

- Κοίτα. Πρώτον, κόψε αυτό το υφάκι, το ειρωνικό. Δεν σε παίρνει. Θα καθίσεις εδώ, απέναντι μου, θα λούζεσαι όλες τις αλήθειες που θα σου πω, κι αν έχεις περιθώριο, ειρωνεύεσαι μετά. Δεν την πήρα την απόφαση έτσι ξαφνικά να φύγω από την χώρα μου. Το σκέφτηκα πάρα πολύ. Και δεν είμαι ο μόνος, ξέρεις, που αποφασίζει να μεταναστεύσει. Είναι πάρα πολλοί. Είναι χιλιάδες. Εγώ είμαι σε καλύτερη μοίρα γιατί επιλέγω να φύγω. Οι περισσότεροι αναγκάζονται. Δεν μας χωράει πια αυτή η ξεπουλημένη πατρίδα. Δεν αντέχουμε άλλο την ψευτιά και την υποκρισία της γενιάς σου. Ξερνάμε στην σκέψη ότι θα φάμε όλη μας την ζωή ανάμεσα σε κλέφτες, εγκληματίες και προδότες. Τα 'κουσες καλά, κύριε Νικηφόρε; Όχι πια. Δεν γουστάρω η ζωή μου να μοιάζει με σκισμένη αφίσα. Δεν γουστάρω ν’ αποφασίζουν άλλοι για την καταδίκη μου, να πνίγουν τα όνειρά μου και παράλληλα να προσπαθούν να με πείσουν πως το κάνουν για το καλό μου. Μισώ τους σωτήρες μου. Μισώ τους εμπόρους και τους μεταπράτες της ελπίδας.

- Έιι! Πήρες φόρα. Για βάλε μια τελεία… Ίσως… Ως ένα σημείο, να έχεις κάποιο δίκιο. Είναι μια δύσκολη εποχή. Μια κρίση παγκόσμια. Γιατί πρέπει να φύγεις. Είναι λύση η φυγή; Αν θέλεις ν’ αγωνιστείς, μείνε εδώ.

- Σταμάτα να λες αυτή τη λέξη. Κρίση! Πετάμε μια λέξη και ξεμπερδέψαμε, ε; Άσε που ένα μεγάλο μέρος πίσω από αυτή τη λέξη, κάνει καλύτερα τις βρομοδουλειές του. Κοίτα γύρω σου, Νικηφόρε. Δεν πονάς; Σ’ αφήνουν αδιάφορο τόσα ναυαγισμένα όνειρα, τόσες χαμένες ελπίδες; Εσένα μπορεί. Εμένα, όμως, όχι. Δεν αντέχω να βλέπω τους φίλους μου αιχμαλώτους σε μια κούφια ζωή. Δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους που κοιμούνται στα παγκάκια και στα χαρτόκουτα. Δεν αντέχω ν’ ακούω την κραυγή του πλήθους, μέσα σ’ αυτό το καράβι που βουλιάζει. Δεν είναι λύση η φυγή. Προσωρινά είναι καταφύγιο. Αργότερα βλέπουμε.

- Μην τα παίρνεις τα πράγματα τόσο συναισθηματικά. Πάντα υπήρχαν σκοτεινές περίοδοι στην ιστορία. Περνάνε όμως. Σωστές κινήσεις χρειάζονται κι όχι συναισθηματικά παραληρήματα. Σύνεση και ψυχραιμία.

- όποιος πεινά, δεν κάνει συνετές κινήσεις. Και δεν μοιράζεται η ψυχραιμία στα συσσίτια… Χμ… Κι όλη αυτή την κατάντια την έφερε σιγά –σιγά και μεθοδικά η δική σου γενιά. Που τώρα κάνει την πάπια και προσπαθεί να σκεπάσει την ανομία της με γυαλιστερά περιτυλίγματα.  Βέεεεβαια! Η γενιά της επανάστασης! Της αλλαγής!  Μόλις σας γυάλισαν το παραδἀκι, μόλις αγνατεύσατε την εξουσία, τα ξεχάσατε όλα. Η γενιά σας! Οι ροκάδες, που ξεπούλησαν τη ροκιά τους για μια θέση στους επισήμους. Πως μου ‘ρχεται τώρα στο μυαλό αυτό το τραγούδι του Άσιμου «Ξεπουληθήκατε στο γιουσουρούμ, για ένα κουστούμ, για ένα κουστουμ…». Βάλατε ενέχυρο τα ίδια τα παιδιά σας, προκειμένου να πετύχετε τους σκοπούς σας. Στο τέλος, βέβαια, τα σκατώσατε. Το πολιτικό σας σύστημα, που το χρησιμοποιήσατε για τις παρανομίες σας, δυστυχώς, ξεψυχά πάνω μας! Πάνω στις ζωές μας. Στο τέλος, θα πληρώσετε. Δεν υπάρχει περίπτωση. Μόνο για πολλούς, θα είναι πάρα πολύ αργά. Ίσως, δεν θα έχουν πια τη δύναμη ν’ απολαύσουν την παράσταση. Σκουλήκιασαν οι ιδέες, Νικηφόρε, μέσα στα πορτοφόλια σας. Τα «κατεβάσατε» κανονικά, γλείψατε, γονατίσατε, προσκυνήσατε… Γιατί, ρε Νικηφόρε; Γιατί τόση ξεφτίλα;

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Έλα, μου ντε, γιατί;;;;  

Ίσως το κείμενο που ακολουθεί να είναι πολύ κλισέ, ειδικά για την σημερινή εποχή. Ωστόσο, εγώ δεν μπορώ να μην γράψω αυτά που σκέφτομαι αυτή την στιγμή.

Η σημερινή μου δουλειά με έκανε να σκεφτώ κάποια πράγματα. Στην δουλειά αυτή - που κι εγώ την κάνω αρκετά περιστασιακά- γνωρίζω ανθρώπους που πραγματικά έχουν αυτό που λέμε οικονομικά προβλήματα. Που κυριολεκτικά ζουν με πενταροδεκάρες! Όμως, εγώ σήμερα δεν θα μιλήσω γι'αυτούς αλλά αντίθετα για την άλλη πλευρά και συγκεκριμένα για όλα τα άτομα που ξέρω!

Δυστηχώς ή ευτηχώς οι περισσότεροι φίλοι μου είναι αυτό που λέμε οικονομικά βολεμένοι. Και αντί να είναι ευχαριστημένοι για αυτό κάθονται συνέχεια και γκρινιάζουν ότι δεν έχουν λεφτά για να πάρουν καινούριο κινητό, αμάξι ή να πανε ταξίδια και να βγούνε το βράδυ στο χλιδάτο μπαράκι. Ότι δεν έχουν λεφτά να πάρουν ακριβές άχρηστες μπούρδες. Δεν λέω... κι εγώ πέρασα αυτή την φάση. Αλλά πραγματικά, μετά από κάποιες εμπειρίες που απέκτησα κατάλαβα κάποια πράγματα.

Σήμερα γνώρισα μια πάρα πολύ καλή κοπέλα. Δεν μιλήσαμε για πολύ αλλα μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι καλός και ποιος όχι. Τρεις ώρες ήμασταν μαζί και έκανε τόσες καλές απλές καθημερινές πράξεις που δεν έχει κάνει κανένας φίλος μου όσο τον ξέρω. Αυτή λοιπόν η κοπέλα είναι σε τρομερά άσχημη οικονομική κατάσταση. Όμως, δεν έχει χάσει το χαμογελό της και την καλοσύνη της! Της αξίζει όλο αυτό;

Γιατί λοιπόν όλοι να είναι τόσο κακομαθημένοι; Δεν λέω να γκρινιάζουμε γιατί δεν έχουμε να φάμε αλλά να βλέπουμε και λίγο τι γίνεται γύρω μας και να εκτιμάμε κάποια πράγματα... 

Αυτά και καλό μήνα!!!

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο των αγέννητων παιδιών… και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή μπροστά στο θάνατο ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…

Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους οχετούς.

Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα απ’ το βάθος των περασμένων.

…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…

Ξέρεις τι σκεφτόμουν; Να έτσι... καθώς έπινα καφέ μου ήρθε αυτή η ενοχλητική σκέψη (μα καλύτερα συνειρμός σκέψεων θα τολμούσα να πω) και με έκανε να χαλάσω λίγο την διάθεση μου!

Δεν το βρίσκεις λίγο αδικία η άνιση κατανομή που υπάρχει; Όχι μόνο του πλούτου των υλικών, αλλά και των συναισθημάτων. Γιατί άτομα που δεν αξίζουν πρέπει να έχουν τα περισσότερα; Λεφτά, σπίτια, αμάξια αλλά και ανθρώπους που νοιάζονται γι αυτούς ενώ δεν πρέπει; Και γιατί άνθρωποι που αξίζουν τόσα κι άλλα τόσα μένουν στο περιθώριο γιατί... έτσι απλά η μοίρα τους έριξε εκεί χωρίς να τους ρωτήσει! Να χάνουν τα πάντα εκεί που δεν το περιμένουν! Και να μην μπορούν να αντιδράσουν...

Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ δεν μπορώ να το αντέξω αυτό - μου την δίνει στα νεύρα πως το λένε! Δεν ξέρω που ανήκεις εσύ, ούτε θα σου πω που ανήκω εγώ. Απλά να θυμάσαι ότι ίσως είσαι πολύ λίγος για όλα αυτά που έχεις. Ναι, σε σένα μιλάω. Σε σένα, που ποτέ δεν λογάριασες τίποτα. Που πάντα νόμιζες ότι άξιζες τα πάντα. Που είσαι τόσο ανόητος και δεν εκτιμάς τίποτα.

Το μόνο που θέλω είναι να σκεφτείς. Σκέψου πριν ξαναμιλήσεις... πριν θεωρήσεις τα πάντα δεδομένα! Κι ίσως μετά απ'αυτό να ανέβεις λίγο επίπεδο και να καταλάβεις γιατί σου μιλάω!

Σε μια περίεργη φάση της ζωής μου, έτυχε και έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο του Paulo Coelho! Το όνομα του; Βαλκυρίες και η υπόθεση του ασυνήθιστα μπερδέμενη για τα γούστα μου...
Το κύριο μοτίβο γύρω από την ιστορία του βιβλίου είναι πως ο συγγραφέας ταξιδεύει ως την έρημο με στόχο να δει και να μιλήσει στον φύλακα άγγελο του. Ακούγεται σαν παιδικό παραμυθάκι, ωστόσο ο αφηγητής έχει ως σκοπό να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του μέσα από αυτή την συνάντηση. 

Δεν θέλω να αναφερθώ παραπάνω στην ιστορία του βιβλίου καθώς δεν είναι αυτός ο λόγος που γράφω σήμερα αυτό το ποστ. Θέλω να μιλήσω για τα συναισθήματα που μου δημιούργησε διαβάζοντας το καθώς όπως είπα και παραπάνω βρίσκομαι σε μια περίεργη φάση που δεν λέει να περάσει. Αυτό για το οποίο θα κάνω λόγο σημέρα είναι ο φύλακας άγγελος μου....

Ξέρω πολλοί άνθρωποι, όταν πεθάνει ένα αγαπημένο τους πρόσωπο, λένε πως τον έχουν δίπλα τους για φύλακα άγγελο τους. Γενικά, δεν είμαι άνθρωπος που πιστεύει πολύ στον Θεό. Αν με ρωτούσες θα σου έλεγα ότι δεν ξέρω αν πιστεύω ή όχι. Τότε εσύ θα έπαιρνες ένα ύφος σε φάση "τι μιλάω μαζί της". Αυτή είναι όμως η αλήθεια... Δεν ξέρω! 
Δεν ξέρω αν πιστεύω σε φύλακες άγγελους. Δεν ξέρω που πάνε οι ψυχές όταν φεύγουν από εδώ. Το μόνο που ξέρω είναι πως η αύρα τους υπάρχει... Υπάρχει μέσα στο σπίτι που έζησαν, στα μέρη που σύχναζαν, δίπλα στα πρόσωπα που αγαπούσαν. Ξέρω ακούγεται χαζορομαντικό και ευαίσθητο αλλά νομίζω έτσι είναι. Κάπου υπάρχουν... 

Η συναισθηματική μου πλευρά λέει αυτά. Η λογική μου πλευρά λέει άλλα... Με πιέζει να δεχτώ δύο σημαντικά - για μένα - γεγονότα σαν αυτό που είναι, δηλαδή ασήμαντα για τη ροή της ιστορίας του πλανήτη. Μου λέει να σταματήσω να προσπαθώ να δώσω εξήγηση σε δύο θανάτους, από την στιγμή που καθημερινά συμβαίνουν τόσοι... Και όντως, έχει ένα δίκιο. Η ζωή συνεχίζει τους κανονικούς της ρυθμούς, τα πάντα είναι όπως πριν. Για τους άλλους όμως, όχι για μένα... Γιατί εγώ πάντα ελπίζω! Και θα ελπίζω... Θα ελπίζω πως την επόμενη φορά που θα ακούσω το κλειδί στην πόρτα, θα ακούσω τα γνώριμα βήματα και την φωνή του να λέει "γύρισα".

***Θα ήθελα να πιστεύω πως είστε δίπλα μου και με προσέχετε... Ίσως, έτσι, νομίζω πως είμαι πιο ασφαλής! Καλό ταξίδι!!!

Μια φορά κι έναν καιρό στο όμορφο νησί της Κρήτης ήταν ένας ζητιάνος. Γυρνούσε από χωριό σε χωριό και ζητιάνευε. Ένα βράδυ με πολύ κρύο άρχισε να βρέχει κι ο ζητιάνος είχε ξεμείνει σε ένα χωριό χωρίς να έχει που να μείνει. Μη ξέροντας τι να κάνει και χωρίς να αντέχει την βροχή, χτύπησε την πόρτα στο πρώτο σπίτι που βρήκε μπροστά του. Του άνοιξε μια όμορφη γυναίκα, η οποία βρισκόταν στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης της. Ο ζητιάνος της ζήτησε μήπως γινόταν να μείνει στο σταύλο της για το βράδυ γιατί δεν είχε που να πάει. Η γυναίκα όχι μόνο τον έβαλε στο σπίτι της αλλά τον φίλεψε και τον κοίμησε στον δερμάτινο καναπέ της. Αργά το βράδυ ο ζητιάνος άκουσε φασαρία και τρεχαλητά στην σκάλα. Σηκώθηκε και είδε τον άντρα της γυναίκας χαρούμενο να φεύγει να φωνάξει τον γιατρό γιατί η γυναίκα του γεννούσε. Ο ζητιάνος μη ξέροντας τι να κάνει και μη μπορώντας να ξανακοιμηθεί κάθησε στο δερμάτινο καναπέ και περίμενε ώσπου η γυναίκα γέννησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Καθήμενος όπως ήταν στον καναπέ, ξαφνικά είδε τρεις μαυροντημένες γυναίκες να μπαίνουν στο σπίτι και να πηγαίνουν προς το δωμάτιο που μόλις είχε γεννηθεί το κοριτσάκι. Της ακολούθησε από περιέργεια και μπήκε μαζί τους μέσα. Οι τρεις γυναίκες καθόντουσαν πάνω από την κούνια του νεογέννητου και μιλούσαν μεταξύ τους:
"Στα 20 της χρόνια να πέσει από έναν γκρεμό στην θάλασσα και να πνιγεί", λέει η πρώτη.
"Όχι, όχι, λέει η δεύτερη, στα 22 της χρόνια να χτυπηθεί από αρρώστια και να πεθάνει".
"Όχι, λέει και η τρίτη, την ημέρα του γάμου της με το νυφικό ντυμένη, να διψάσει και να πάει στο πηγάδι να πιει νερό. Τότε θα πέσει μέσα και έτσι θα τελειώσει η ζωή της". 
Οι τρεις γυναίκες έφυγαν και ο ζητιάνος σοκαρισμένος δεν ήξερε αν έπρεπε να μιλήσει στους γονείς του κοριτσιού. Την επόμενη μέρα το πρωί ευχαριστώντας τους ανθρώπους που τον φιλοξένησαν και θέλοντας να σώσει το κοριτσάκι από την μοίρα του ζήτησε από τον πατέρα του να την βαφτίσει. Ο πατέρας σκεπτόμενος πως ο άνθρωπος ήταν ευλογημένος από τον Θεό που βρέθηκε σπίτι τους την ημέρα που γεννήθηκε η κόρη του, το δέχτηκε.
Τα χρόνια περνούσαν και ο ζητιάνος ερχόταν στο χωριό όσο πιο συχνά μπορούσε για να βλέπει την βαφτισιμιά του. Η κοπέλα στα 18 της χρόνια αρραβωνιάστηκε. Την ημέρα του γάμου της καθώς ετοιμαζόντουσαν να φύγουν για την εκκλησία η κοπέλα είπε πως διψάει και θα πήγαινε να πάρει από το πηγάδι νερό για να πιει. Ο νονός της, της είπε να μείνει εκέι και θα πήγαινε αυτός να της φέρει. Χαρούμενος και πιστεύοντας ότι έχει γλυτώσει την μικρή από την κακή της μοίρα πήρε το νερό και γύρισε σπίτι να της δώσει. Πίνοντας η κοπέλα το νερό, άρχισε να βήχει και τελικά πνίγηκε χωρίς να προλάβει να παντρευτεί.
Την επόμενη μέρα της κηδείας, όλοι μαζεμένοι έκλεγαν. Τότε, ο νονός της πήρε το λόγο και τους είπε:
"Μην κλαίτε... ένας άνθρωπος έφυγε. Αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να στεναχωριέστε! Να το ξέρετε... ποτέ μην κλάψετε έναν άνθρωπο όταν πεθάνει, αλλά όταν θα γεννηθεί. Γιατί τότε οι Μοίρες γράφουν το πεπρωμένο του. Τότε καθορίζετε το τι θα περάσει αυτός ο άνθρωπος!"

Ένα τραγούδι... μία παρέα!!! Ένα καλοκαίρι που πέρασε και αφήσε αναμνήσεις μιας ζωής....

Στο άκουσμα αυτού του τραγουδιού δεν μπορώ ότι μένω ασυγκίνητη... Κάθε φορά που το ακούω μου μένει μια γλυκόπικρη αίσθηση. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι για όσα ζήσαμε ή αν πρέπει να σρεναχωριέμαι γιατί όλα σιγά σιγά τελειώνουν.

Το περσινό καλοκαίρι για μένα ήταν ένα από τα ομορφότερα. Και αυτό το οφείλω σε μια παρέα με την οποία περάσαμε από τις πιο όμορφες διακοπές που έχω περάσει ποτέ. Το παραπάνω τραγούδι μπορώ να πω πως ήταν το "soundtrack" αυτών των διακοπών. Το τραγουδούσαμε στην παραλία, στο camping, στα μαγαζιά. Και με το που γυρίσαμε από το νησί είχαμε την τύχη να το ακούσουμε live όλοι μαζί.

Όλοι αυτοί είναι οι λόγοι που ακούγοντας αυτό το τραγούδι συγκινούμε απίστευτα και με ποιάνει μια νοσταλγία από αυτές που σε ποιάνουν όταν ξέρεις ότι κάτι δεν θα ξαναγυρίσει. Και δυστηχώς αυτή είναι η αλήθεια... δεν θα ξαναγυρίσει. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να ξαναγυρίσουμε σε εκείνες τις όμορφες στιγμές. Ο λόγος; Ούτε κι εγώ ξέρω μην με ρωτήσεις. Ίσως έτσι είναι τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις.... βαριέσαι πιο εύκολα απ'ότι περιμένεις. Κάνει ο ένας την αρχή και ίσως αυτό είναι η πρώτη ρωγμή στο γυαλί. Πίστευα ότι δεν είναι ανάγκη να χαθούμε κι οι υπόλοιποι αλλά πολύ φοβάμαι ότι αργά ή γρήγορα έτσι θα γίνει... και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό. Απλά θα κάθομαι και θα κοιτώ το γυαλί να σπάει, να θρυμματίζεται σε χίλια δυο κομματάκια χωρίς να μπορώ να αντιδράσω.

Κι όμως, εγώ μέσα μου πάντα θα πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα. Κι αν όχι... θα έχω αυτό το καλοκαίρι - κι άλλες τόσες ωραίες στιγμές που πέρασαν- να μου θυμίζουν ότι κάποτε υπήρχαν αυτά τα άτομα στη ζωή μου. Και φυσικά θα έχω το τραγούδι μας... που μέτα από χρόνια θα το ακούω, θα συγκινούμε και θα αναπολώ......

Πραγματικά!!! Μετά από πολύ σκέψη, αλλά και ένα μεγάλο ταξίδι στην χώρα του Αινστάιν και στα όνειρα του, κατέληξα στο γεγονός πως ναι κυρίες και κύριοι ο χρόνος είναι τριασδιάστατος και κυκλικός. Ότι έρχεται, φεύγει αλλά μετά ξαναέρχεται!!! Έτσι, λοιπόν καταλήγω στο συμπέρασμα πως το πεπρωμένο φυγήν αδύνατον!!!

"Ένας άνθρωπος κολλημένος στον χρόνο, είναι ένας άνθρωπος που ζει μονάχος". ΤΕΛΟΣ! That's it!! Ο άνθρωπος έχει την τάση να προσκολλάται σε γεγονότα και καταστάσεις του παρελθόντος, ξεχνώντας πολλές φορές τον ενεστώτα χρόνο που τρέχει μπροστά του. Και τώρα είναι που αρχίζουν τα κλισέ του τύπου "Ζήσε το τώρα". 

Υπάρχει βέβαια και η άλλη άκρη του νήματος. Οι άνθρωποι που προσκολλούνται στο μέλλον εξού και το λεγόμενο "Πήγα σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες". Ναι ναι είναι ακριβώς η ίδια κατάσταση. Δεν ξέρω βέβαια τι είναι χειρότερο...

Έτσι, λοιπόν, καταλήγω στο συμπέρασμα πως ξαναγυρνώντας πίσω, θα έχω πάλι του ίδιους εχθρούς και φίλους, τους ίδιους στόχους και ανεκπλήρωτα όνειρα, τις ίδιες εμπειρίες. Η μόνη διαφορά θα είναι ότι δεν θα θυμάμαι τίποτα. Οπότε για να κλείσουμε για απόψε ένα έχω να πω: "Ότι είναι να γίνει θα γίνει, κι εσύ αν θες βάρα τον κώλο σου στα μάρμαρα".

Νεύρα πολλά νεύρα αυτό τον καιρό... Νομίζω ότι κανείς δεν είναι στα καλά του! Πολύ τρέξιμο και κούραση! Και ποιο το όφελος; Ίσως υπάρχει και δεν το βλέπουμε... Μακάρι να μας αποκαλυφθεί σύντομα όμως γιατί δεν μας βλέπω καλά.

Κι εκεί που λέγαμε άντε να καλοκαιριάσει μπας και δούμε φωτεινή μέρα. Αλλά που; Ααααχχχχ δεν ξέρω που πάμε... 

Το συγκεκριμένο ποστ είναι απλά μια φωνή απόγνωσης από μια μικρή γειτονιά αυτής της πόλης. Ελπίζω να την ακούσει κάποιος. Τόση ρουτίνα που καμιά φορά δεν μπορούμε να δούμε ή να ακούσουμε αυτό που είναι μπροστά μας τόσο προφανές. Τόση αδιαφορία που καμία φορά δεν λογαριάζουμε τίποτα. 

Ξέρεις τι χρειαζόμαστε τελικά; Μια μαϊμού... Ναι ναι καλά άκουσες μια μαϊμού!!!! Να μας πάει στο Vegas απλά για μια αλλαγή... 

Me and my monkey
With a dream and a gun
I'm hoping my monkey don't point that gun at anyone

Από μικρή όποτε πήγαινα στην παιδική χαρά έτρεχα στην πρώτη άδια κούνια που έβρησκα μην τυχόν και προλάβει κανείς άλλος να μου την κλέψει. Τότε από πίσω μου ερχόταν βαριανασένοντας ο παππούς μου και μου έλεγε "Επιτέλους, σε πρόλαβα". Με κουνούσε και εγώ του φώναζα "πιο ψηλά πιο ψηλά να φτάσω στα αστέρια". "Τι λες, μου έλεγε, κι εγώ τι θα κάνω χωρίς εσένα;"

Σχεδόν 15 χρόνια έχουν περάσει από εκείνες τις στγμές. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες - ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. Το βράδυ με παίρνει η μητέρα μου και μου λέει ότι ένα μηχανάκι χτύπησε τον παππού μου και είναι άσχημα στον νοσοκομείο. Κι άντεξες. Η καρδιά σου - που τόσες πίκρες και στεναχώριες είχε αντέξει- τα κατάφερε για δέκα μέρες. 

Κάτι τέτοιες στιγμές μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του μικρού πρίγκιπα:

"Κι εγώ γυρίζω σήμερα στον τόπο μου. Τη νύχτα θα κοιτάζεις τ'αστέρια. Είναι πολύ μικρός ο πλανήτης μου για να σου δείξω που βρίσκεται το δικό μου αστέρι. Καλύτερα έτσι. Για σένα, το αστέρι μου θα είναι μέσα στα άλλα. Έτσι, θα σου αρέσει να κοιτάς όλα τα αστέρι. Θα είναι όλα φίλοι σου. Αφού θα μένω σ'ένα από αυτά, αφού θα γελώ σ'ένα από αυτά θα είναι σαν να γελούν όλα τα αστέρια. Και όταν θα 'χεις παρηγορηθεί (πάντα παρηγοριέται κανείς) θα 'σαι ευχαριστημένος που με γνώρισες. Θα 'σαι πάντα φίλος μου. Θα 'χεις την λαχτάρα να γελάσεις μαζί μου. Και θ'ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρό σου, έτσι δα, για την ευχαρίστηση σου... Και οι φίλοι σου θα ξαφνιάζονται να σε βλέπουν να γελάς κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε θα τους λες: "Ναι, τα αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ!". Θα φαίνομαι σαν να πονώ...θα φαίνομαι σαν να πεθαίνω, μα δεν είναι αλήθεια. Το σώμα μου όμως είναι πολύ βαρύ για να το πάρω μαζί μου.Και πρέπει να φύγω. Μα θα μοιάζω με αδειανό κοχύλι...και τα αδειανά κοχύλια δε σε κάνουν να κλαίς..."

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν μπόρεσα να χονέψω πως ο μικρός πρίγκιπας έπρεπε να φύγει. Κι ούτε νομίζω ότι θα το χονέψω πότε. Όμως ξέρεις κάτι; Είμαι ευτυχισμένη. Γιατί ξέρω πως αν σπρώξω την κούνια μου πολύ δυνατά θα βρεθώ κάπου ανάμεσα στα αστέρια....

Μια καλοκαιρινή μέρα θέλω... Ένα απόγευμα ζεστό στην παραλία! Μια δύση ηλίου με χρώματα και αισιοδοξία. Ένα φεστιβάλ, ένα κουδούνισμα από βραχιόλι ποδιού. Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο. Ένα πλοίο που φεύγει χωρίς να νοιάζεται για το πότε θα γυρίσει...

Ίσως κουράστηκα, αλλά μου έχει λύψει το καλοκαίρι. Η αίσθηση της ελευθερίας που σου δίνει. Τα γέλια, τα παγωτά, οι βόλτες....

Και ίσως κάπου εκεί δίπλα μου στην παραλία να βρίσκεται κι αυτός για να με προσέχει.... 
Ο φύλακας άγγελος μου!

Πόσο πολύ μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος μέσα σε λίγους μήνες; Η απάντηση είναι πάρα πολύ. Φταίνε οι καταστάσεις που βιώνεις, οι δυσκολίες που περνάς. Όλα αυτά σε κάνουν να δεις την ζωή διαφορετικά. Οι παρέες, η μουσική, οι ιδέες... όλα αλλάζουν κι όλα μένουν τόσο ίδια!

Είμαι σε μια μεταβατική κατάσταση και απλά δεν ξέρω τι δρόμο να ακολουθήσω. Κάτι έχει αλλάξει, κάτι είναι διαφορετικό χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τι... Ο κόσμος συνεχίζει να υπάρχει χωρίς να αντιλαμβάνεται τις διαφορές κι εγώ μένω εκεί στάσιμη, ανίκανη να τον ακολουθήσω. 

Δύσκολες καταστάσεις, δύσκολη περίοδος... Όχι για μένα! Εμένα δεν με φοβάμαι, αντέχω... Η μοίρα δεν μας στέλνει πράγματα που δεν μπορούμε να αντέξουμε. Μας στέλνει όλα εκείνα που θα μας οδηγήσουν στην ωριμότητα, στην γνώση. Ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς. Και τελικά αυτός είναι ο σκοπός. Να γίνουμε πιο δυνατοί.

Μπορεί κάτι να έχει αλλάξει, μπορεί κάτι να λείπει. Κι αυτό το κάτι να είναι αναντικατάστατο! Αλλά δεν μας έχει μείνει τίποτα άλλο από το να περιμένουμε τον ήλιο να λάμψει ξανά....

Καταντήσαμε αυτά που κοροιδεύαμε.... Κύκλους γύρω από τον άξονα μας και πρόοδος καμιά! Στασιμότητα... Γιατί άραγε; Φταίει η καλοπέραση. Ως πότε όμως; Η αίσθηση της απώλειας μεγάλη και το περιβάλλον βαρύ. 'Ισως είναι καλύτερα έτσι. Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες και δεν αντέχεις. Τα αισθήματα πολλά, τα λόγια όμως....; Τα στόματα δυστηχώς σωπαίνουν και από τα χείλη δεν ακούς παρά μόνο ψυθήρους. Χάνονται ευκαιρίες. Υπήρξαν όμως ποτέ; Ίσως να υπήρξαν, ίσως να υπάρξουν.... Τα πάντα είναι γραμμένα. Μην με ρωτήσεις ποιος τα γράφει. Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Ξέρω όμως, ότι είναι εκεί και περιμένουν. Μπορείς να αλλάξεις μόνο τις λεπτομέρειες. Όμως πρόσεξε: αυτές είναι που θα σε κάνουν να ευτυχήσεις....