Σου στέλνω χαιρετίσματα,

με δυό μικρά πουλιά,

λιγότερα συνθήματα

και πιο πολύ δουλειά .......

Από καιρό ήθελα να επιστρέψω σε τούτο το χώρο, απλά για να προσθέσω κάτι καινούργιο στην, εγκαταλειμμένη εδώ και καιρό, hi-tech γωνιά που επιχείρησα κάποτε ως άνοιγμα των οριζόντων των γνώσεων μου, αλλά και ως δοκιμή μιας νέας μορφής επικοινωνίας που με έβγαζε από τα συνήθη της δικής μου γενιάς. Αλλά «πολλά έξω να κάμω είχον», έτσι το ανέβαλλα συνεχώς, ίσως γιατί δεν είχα κάτι ουσιαστικό να παραθέσω! Ίσως πάλι γιατί όσα έχουμε να αντιμετωπίσουμε στη ζωή καθημερινά όταν όλα ανατρέπονται από οικονομικές κρίσεις, απώλεια δουλειάς, χρεωκοπίες, θανάτους, χωρισμούς, έρωτες και δεν συμμαζεύεται, μας αναγκάζουν να ξεχνάμε την έξω επικοινωνία και να επικεντρωνόμαστε στην επανασύσταση και επανασυγκόλληση του παζλ της ζωής μας. Η ανάγκη της αυτοσυντήρησης, της νέας αρχής, της επιβίωσης σε έναν κόσμο που καταρρέει και η προσμονή στο νέο Φεγγάρι ή το νέο Ήλιο (των πάλαι ποτέ αυτοχθόνων Ινδιάνων) που πάντα αποτελεί ελπίδα για ανάκαμψη!

Έτσι μ’ αυτά και μ’ αυτά το Blog έμεινε μόνο και σκονισμένο για καιρό, να θυμίζει κάποιες άλλες πιο ελπιδοφόρες εποχές όχι όμως και τόσο μακρυνές. Αν και το έχουμε βιώσει όλοι πολλές φορές στη ζωή μας φαντάζομαι, κάθε φορά το να διαλύεται η ζωή σου σε μια νύκτα και το επόμενο πρωί να προσπαθείς να μαζέψεις όσα κομμάτια απέμειναν για να φτιάξεις κάτι καινούργιο, προσφέρει πάντα μια νέα γνώση των δυνάμεων που νόμιζες ότι δεν είχες και των γερών βάσεων που έκτισε ο κάθε ένας από εμάς την προσωπικότητα του.  

Δεν επανέρχομαι σε σένα φίλε blog για να γράψω κάτι πεφωτισμένο, ούτε κάτι έξυπνο, ούτε καν κάτι εμπνευσμένο με την απαραίτητη προσθήκη των κατάλληλων δόσεων χιούμορ για εντυπωσιασμό, αφού δεν το ’χω! Αφορμή ήταν τελικά κάτι πολύ απλό, ένα παλιό ξεχασμένο τραγουδάκι του φίλτατου Μηλιώκα με τίτλο «Μπαμπά μην τρέχεις»! Ένα τραγουδάκι που ακούγοντας το σήμερα το πρωί στο αυτοκίνητο από κάποια συχνότητα των ραδιοκυμάτων (ίσως και αριστερά των FM) καθώς ανηφόριζα για το γραφείο, μου έφερε στο μυαλό πολλούς συνειρμούς για την γενιά όλων των 40 και κάτι ψιλά και ίσως και των 40 παρά κάτι ψιλά! Αυτών που στο τέλος αποδεικνύονται ότι ανήκουν στους «Τελευταίους των Μοϊκανών», από πολλές απόψεις. Αυτή τη γενιά που η κρίση (κατά την γνώμη μου) έχει κτυπήσει περισσότερο και πιο τραγικά, αφού μόλις τελείωσε την πρώτη δεκαετία της μετουσίωσης των όποιων ονείρων και επιδιώξεων της με σκληρή δουλειά και πάλη! Και πάνω εκεί που άρχισε το νερό να μπαίνει στο αυλάκι και το βλέμμα στράφηκε σε καινούργιες οριοθετήσεις στόχων για τα επόμενα χρόνια η κρίση τα έφερε όλα τούμπα! Αυτό δεν σημαίνει ότι και όλες οι άλλες γενιές, δεν έχουν πληγεί οδυνηρά από την κρίση, αλλά εγώ εστιάζομαι στην δική μας γενιά που ξέρω και εμπιστεύομαι (όπως θα έλεγε και το διαφημιστικό σλόγκαν) και θυμήθηκα ένα κείμενο που είχα διαβάσει σε ένα blog ενός πολύ καλού μέλους του ΜΗ, αλλά το ξαναδιάβασα και προσφατα καπου στο διαδίκτυο και ταυτίζομαι πλήρως.            

«Η Γενιά λοιπόν των 40 και κάτι ήμαστε μια γενιά σε συνεχή αναμονή! Περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή...

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί… Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα, μπάλα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας : ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.»

 Και τώρα καλούμαστε να σηκώσουμε ξανά το βάρος της όποιας αποτυχίας των σαθρών θεμελίων της κοινωνίας που ποτέ δεν ήταν αγγελικά πλασμένη, αλλά εμείς ως γενιά βρισκόμασταν παιδιόθεν στο μεταίχμιο των με κινηματογραφική ταχύτητα αλλαγών της! Καλούμαστε να ανασύρουμε από την παλιά ντιβανοκασέλα της Μάνας μας (εκεί που γλυκά φύλαγε με τρυφερότητα όλες τις παιδικές μας αναμνήσεις) τα ξύλινα σπαθιά μας και με την ίδια άγνοια κινδύνου να ορμήσουμε ξανά για να ξαναστήσουμε όσα κτίσαμε και χάσαμε σε μια νύκτα! Όπως τότε που ορμούσαμε ο ένας για να κτυπήσουμε τον άλλο, καθώς το επέτασσαν οι κανόνες του παιχνιδιού της γειτονιάς, αγνοώντας τις συνέπειες ενός ανοικτού κεφαλιού ή μιας βαθιάς πληγής!

«Ακόμα σαν να ακούω τη Μαμά μου,

Να ’ρθεις νωρίς

Μην πας μακριά

Και να προσέχεις…..»

Πολλά έγιναν, γι’ αγάπη και για θάνατο,

νερό που κύλησε στη γέφυρα από κάτω.

Όπως τότε, εκεί,

Fisherman’s Coast και Nobody’s Inn

και το χιόνι που περίμενες κάθε Πέμπτη στις τρεις ….. 

Η στεριά με πνίγει κι η θάλασσα σε φοβίζει.

Η ιστορία κι αν δείχνει να τελειώνει, απλά επαναλαμβάνεται

σαν μοίρα και κισμέτ.

Ίδιο μοτίβο της ζωής το σκηνικό! 

Η μοναξιά δημιουργεί,

μα ειν’ η απουσία που ματώνει! 

Πέταξες τα πέπλα στο χώμα που δεν χόρταινε

Το πάτημα σου

Δεν ήταν ο λόγος μα η πράξη

Που σε δάκρυσε

Κι όλα αυτά που ήθελες να ζήσεις …. 

Ήθελες να μάθεις μα δεν άντεξες

Το παιχνίδι της γνώσης

Βαθύ το αίσθημα κι αμάραντο …. 

Τι πόνεσε πίοτερο;

Ότι δεν δόθηκε ή ότι πήρες;

Καληνύχτα Καρδιά ……..  

11 Ιανουαρίου, 1910 – 10 Φεβρουαρίου, 1975

"Μα ο ήλιος αβασίλεψε κι ο αητός απεκοιμήθη

και το βοριά το δροσερό τον πήραν τα καράβια.

Κι έτσι του δόθηκε καιρός του Χάρου και σε πήρε!"

«Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 1956. Απόγεμα ο Μαραμπού ξαφνικά. Έπιασε εδώ το καράβι του. Έρχεται από την Αυστραλία. Φοράει μια μαβιά φανέλα ως τον λαιμό. Δεν έχει ρούχα, παρά τα καλοκαιρινά του, λέει. Αυτός είναι ταξιδιώτης στ' αλήθεια. Μιλάει για τα νησιά Κόκο, κάτοικοι λιγότερο από 100, όπου άραξαν για να νοσηλέψουν ένα θερμαστή που τον χτύπησε στο χέρι μια σταγόνα μαζούτ (μια μικρή σταγόνα, λέει, τινάζεται με τόση πίεση που μπορεί να σου κόψουν το χέρι). Είναι ένα αξεδιάλυτο μείγμα μύθου και αλήθειας αυτός ο άνθρωπος, καθώς μιλά ψευδίζοντας ή μ' εκείνο το συρτό τόνο απαγγελίας.»

Γιώργος Σεφέρης (Μέρες Στ 1951-1956)

Σε ευχαριστούμε κυρ’ Νίκο, για όλες τις «Βάρδιες» που βγάλαμε μαζί σου!!!

Κανείς από τους δυο δεν έψαχνε να γεμίσει τα κενά

Τέτοια δεν υπήρχαν στο δομημένο μας εγώ!!

Να ζήσουμε ψάξαμε πέρα από τα όρια του συνειδητού!

Η παρουσία μπορεί να γίνει ρουτίνα,

Μα η απουσία δεν συνηθίζεται ποτέ!!!

Ρίξε Καρδιά μου τον τοίχο,

Θέλω να δω την θάλασσα που μύρισα μα δεν μου

φανερώθηκε ακόμα……

Κοίτα …. ένα καράβι …… Ελεύθερο!

Κοίτα τα φώτα του, κρέμονται απ’ τον ουρανό!!

Λες να είναι αυτό;

Έρχεται πάντα στο όνειρο μου ……

Ο ποιητής αποφασίζει για τον προορισμό!!!

Γκρέμισε, Καρδιά μου τον τοίχο,

Θέλω να φύγω ……

Προορισμό θέλω!!!

Μήπως φαντάστηκα το αποψινό Φεγγάρι;

Και το ταξίδι ……;

Και γενηθήτω το θέλημα του …….. 

Έτσι από τότε:

Αν ένας Έλληνας είναι τίμιος και δουλεύει στο δημόσιο, δεν είναι έξυπνος!

Αν είναι έξυπνος και δουλεύει στο δημόσιο, δεν είναι τίμιος!

Και αν είναι έξυπνος και τίμιος, τότε δεν δουλεύει στο δημόσιο!!!!

Μια είδηση που μας έρχεται από Θεσσαλονίκη και δημιουργεί την αίσθηση ότι ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ, ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ ΑΛΗΤΕΣ «ΠΟΥΛΙΑ»!!!

Η φωτογραφία που βλέπετε προέρχεται από ένα βενζινάδικο λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, ο ιδιοκτήτης του οποίου εν καιρό κρίσης βρήκε έναν αφάνταστο τρόπο να αυξήσει (πολλαπλασιάσει για την ακρίβεια) την πελατεία του!!! Αν και η ιδέα δεν είναι πρωτότυπη (αφού τέτοια πλυντήρια αυτοκινήτων έχουν καθιερωθεί στην Αμερική) ωστόσο αποδεικνύεται εξίσου αποδοτική και στην Ελλάδα! 

Ο ιδιόκτητης του βενζινάδικου, λοιπόν, μάζεψε τα εν λόγω (και έργο) μανούλια, τους έδωσε κουβάδες και σαπούνι και τα αμολάει να πλένουν τα αυτοκίνητα των τυχερών πελατών του!!!   

Όπως αναφέρεται μάλιστα στο δημοσίευμα, η ξανθιά καλλονή που με τόσο ζήλο γυαλίζει τα παράθυρα είναι η Katya Savitskaya (που δεν έχω ιδέα πως προφέρεται), αλλά αυτή μαζί με την μελαχρινή Εύα είχαν φτάσει στον τελικό του «Ελλάδα Έχεις Ταλέντο» ως ταχυδακτυλουργοί! Επίσης, μεγάλο αστέρι όντας, είχε λάβει μέρος και στο μπαλέτο του Σεφερλή το καλοκαίρι του 2008. Και από εκεί σήμερα πλένει αμάξια. Κατάλαβες κύριε τι σου κάνει η κρίση; 

Επιτέλους να που ήρθε και ο εκσυγχρονισμός που με αγωνία περιμέναμε σ’ αυτή τη χώρα!!! ΖΗΤΩ τα νέα βενζινάδικα που βελτιώνουν την ποιότητα της ζωής και της διάθεσης μας!!! 

Τι άλλο να πω; Η εικόνες μιλούν από μόνες τους!!! Μόνο που ακόμα ψάχνω που ακριβώς είναι αυτό το βενζινάδικο για να γίνω καθημερινός πελάτης του μέχρι να λιώσει το χρώμα του αυτοκινήτου μου!!!! Άσε που είναι και οικολογικό αφού κάνει και οικονομία στο νερό!!!! 

Αχ, βρε Σαλλόνικα με τα ωραία σου!!!!

Πάω να πλύνω το αυτοκίνητο, τη μοτοσυκλέτα και τον εγκέφαλο μου ………:-)))

Που επιστρέφει;;; μα που αλλού;;; εκεί που μεγαλουργεί τα τελευταία χρόνια!!! Στις πίστες!!! Σηκώνει και πάλι το … μικρόφωνο και σκορπά πανικό!!!!!

Καλωσορίσατε κυρία μου!!!! Και έλεγα τι έλειπε από … το Ελληνικό τραγούδι!!!!

Πού ’ναι το φως σου το κρυμμένο, αυτό που χρόνια περιμένω;

Εσύ που λες πως δεν πεθαίνεις μόνο για λίγο ξαποσταίνεις.

Άντε, κουνήσου και νυχτώνει κι έχουμε μείνει πάλι μόνοι.

Τα μαγικά σου βράδια σκουπίδια και ρημάδια,

σκυλάδικα, σκοτάδια.

Της ψήφου τα στραβάδια, του γήπεδου κοπάδια

σου κλέβουνε τα χάδια.

Αρχαία μεγαλεία, ερείπια, σχολεία,

τα αγάλματα σωπαίνουν

κι οι ποιητές πεθαίνουν....

Πού ’ναι το φως σου το κρυμμένο, αυτό που χρόνια περιμένω;

Εσύ που λες πως δεν πεθαίνεις μόνο για λίγο ξαποσταίνεις.

Άντε, κουνήσου και νυχτώνει κι έχουμε μείνει πάλι μόνοι.

Και μη μου πεις ξανά ποιος φταίει κι έχουμε μείνει τελευταίοι.»  

Στίχοι: Γιώργος Ανδρέου

Μουσική: Γιώργος Ανδρέου

Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Βιτάλη

Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας  

Στο μεταξύ η Ελλάδα συνεχίζει να ταξιδεύει …… στο άγνωστο;;

Ο δικός μου ο δρόμος

στην οδό γράφει "μόνος",

Ο δικός μου ο δρόμος

δε μου δείχνει αστέρι,

για αγάπη μου δίνει

μια βαλίτσα στο χέρι. 

Θα ξεφύγω απ’ της ζωής τις χαραμάδες,

πάντα μόνος θα ’μαι μέσα σε χιλιάδες …………..

Να ’χα,

χίλιες σιωπές να μ’ ακούς ……..

Οι εκλογές τελείωσαν! 

Βγάλαμε νέα Κυβέρνηση, αυτούς που είχαμε διώξει για να έρθουν οι άλλοι που τους βαρεθήκαμε γρήγορα και είπαμε να επιστρέψουμε στις άλλες, τις δοκιμασμένες λύσεις! Κάτι σαν να μην πάει καλά ο Ολυμπιακός κι ο Θειος Κόκκαλης να φέρνει πίσω τον κολοτούμπα Λούα-Λούα και το καλόπαιδο τον Καστίγιο για να σώσει την χρονιά, μου μοιάζει όλο το σκηνικό! 

Τελοσπάντων, δεν πολύ γουστάρω να συζητώ για την όλη διαδικασία, γι αυτό και δεν είχα καμία διάθεση ούτε πριν, ούτε κατά τη διάρκεια, αλλά ούτε και μετά, να γράψω κανένα post που να αναφέρεται στα των εκλογών! Άλλωστε όταν ένας λαός νιώθει ότι έχει πιάσει το μηδέν και η χώρα πάτο, όλοι ψάχνουμε για νέα οράματα που θα ανυψώσουν το ηθικό! Όλοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι το «νέο», κι ας είναι παλιό όσο και το γνωστό «συμβόλαιο με τον λαό», θα μας αλλάξει τη μοίρα σαν την Καλομοίρα που ήρθε και πήραμε το Ευρωπαϊκό!!!  

Αυτό ας το έχουν υπόψη τους οι νέοι Κυβερνώντες κι ας μην θεωρήσουν ότι οι έξαλλοι πανηγυρισμοί τη νύκτα των αποτελεσμάτων ήταν γιατί κέρδισε ο Γιωργάκης, που στην πραγματικότητα κανένας δεν πίστευε (και ίσως ούτε ακόμα πιστεύει) ότι κάνει για Πρωθυπουργός! Ξέσπασμα ήταν και μια αγωνιώδης προσπάθεια να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι αξίζει να πιστέψουμε ότι κάποιος επιτέλους θα κάνει κάτι καλό γι αυτή την χώρα! Εξ’ ου και το σύνθημα «Ανδρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς» που ακούστηκε κατά την διάρκεια της ομιλίας του αξιοψήφιστου υιού και εγγονού έξω από τα νέα γραφεία του ΠΑΣΟΚ! Τόσο πολύ συγχύστηκε ο Γιωργάκης όταν το άκουσε, που ξέχασε στο τέλος να πει ολόκληρο το σύνθημα του «πάμε μαζί» που αναβόσβηνε με λέιζερ στην προμετωπίδα των γραφείων! Μας πέταξε απλά ένα σκέτο «πάμε» (δις) και ξεκίνησε για το Ζάππειο! Άντε αγόρι μου πήγαινε εσύ (όπου κι αν είναι να πας), κι αν δούμε ότι εκεί που πας είναι καλά ερχόμαστε κι εμείς!!! Γι αυτό ας φροντίσει η νέα Κυβέρνηση να εκπληρώσει έστω και στο ελάχιστο τις προσδοκίες που την συνοδεύουν στη συνείδηση του λαού, διότι προεκλογικά έταξε πολλά και έχουμε κουραστεί πια να ξεχνάμε!! 

Ωστόσο, την πιο σωστή ανάλυση για την εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας (δεν λέω του Κωστάκη, διότι μαζί με τον χοντρό παραμένουν όλοι συνυπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία είχε περιπέσει η χώρα) και την περιφανή νίκη του Γιωργάκη, την άκουσα από κάποιον πολιτικό σε κάποια από τις πολλές εκπομπές εκείνης της βραδιάς (ούτε που θυμάμαι ποιος, ούτε που, απλά μόνο την κουβέντα συγκράτησα)! Αυτός ο κάποιος είπε λοιπόν ότι «η ΝΔ υπέστη συντριπτική ήττα διότι για πρώτη φορά οι Έλληνες άρχισαν να φοβούνται ότι τα παιδιά τους θα ζήσουν χειρότερη ζωή από αυτή που έζησαν οι ίδιοι, κάτι που δεν συνέβαινε σε άλλες πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις»! Θέση που με βρίσκει ως «Δήθεν» απόλυτα σύμφωνο!! 

Κι επειδή πολύς λόγος έγινε προεκλογικά για την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να βγούμε από τα αδιέξοδα, ας έχουν υπόψη τους όλοι εκεί στα ψηλά δώματα της Κυβέρνησης ότι το πρώτο που πρέπει να λύσουν είναι η ΑΝΕΡΓΙΑ!!! Η χώρα, σε αυτή τη δύσκολη διεθνή συγκυρία,  χρειάζεται σταθερότητα και κοινωνική συνοχή! 

Η οικονομική κρίση, οι απώλειες θέσεων και η βαθιά κοινωνική ανασφάλεια που επικρατεί για την ώρα, είναι αποδειγμένο ότι οδηγεί σε πολλαπλασιασμό των ομαδικών κρουσμάτων βίας! Όσο κι αν η βία, από την μια, και η οικονομική κρίση, από την άλλη, είναι δυο διαφορετικές καταστάσεις, με αυτονομία και αυτοτέλεια, έχουν σήμερα μετατραπεί σε «συγκοινωνούντα δοχεία» ανά την υφήλιο και η μια τροφοδοτεί την άλλη!  

Και κύριε Γιώργο ή Γιωργάκη ή απλά υιε του Πατέρα σου και εγγονέ του Παππού σου (που σήκωσε την σημαία….) τα πράγματα, για όποιον παρακολουθεί από κοντά τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην διεθνή οικονομική σκηνή και τις παγκόσμιες αγορές, δεν φαντάζουν καθόλου εύκολα!!! 

Το ερώτημα που βασανίζει όλους τους οικονομολόγους και τους μεγαλόσχημους πολιτικούς είναι: «τι είναι αυτό που θα μπορούσε να προκαλέσει στροφή στις αγορές και μια γενική οικονομική ανάκαμψη;», ενώ ταυτόχρονα όλοι εύχονται για μια ισχυρή και πρώιμη ανάκαμψη της απασχόλησης. 

Αυτό όμως θα είναι πρόβλημα, επειδή επί του παρόντος θεωρείται απίθανο να συμβεί καθώς υπάρχει μεγάλη διάσταση απόψεων ανάμεσα στις «αρκούδες», που πιστεύουν πως το βάρος των μη εξυπηρετούμενων χρεών και η αποπληρωμή τους θα σύρουν την οικονομία σε άλλη μια βουτιά, και στους «ταύρους» που υποστηρίζουν πως τα κυβερνητικά πακέτα στήριξης των οικονομιών δίνουν το φιλί της ζωής στον εταιρικό τομέα.

Και οι δυο τους όμως, τείνουν να συμφωνούν πως η ανεργία θα διατηρηθεί σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα μακροπρόθεσμα, γεγονός που επηρεάζει άμεσα και την Ελλάδα. Γι αυτό Γιώργο να έχεις υπόψη σου ότι το σενάριο που υποστηρίζουν σθεναρά οι «ταύροι», είναι αυτό που κάνει λόγο για ανάκαμψη χωρίς νέες θέσεις εργασίας.  

Εάν οι εταιρείες αρχίσουν και πάλι τις προσλήψεις, τότε οι πιέσεις προς τις κεντρικές τράπεζες να κηρύξουν την έξοδο από τις υπερ-χαλαρές νομισματικές πολιτικές τους θα είναι εξαιρετικά μεγάλες. Μια τέτοια αύξηση της απασχόλησης σημαίνει πως υπάρχουν πράγματι πληθωριστικές πιέσεις στην οικονομία. Και χωρίς το φθηνό χρήμα που προσφέρουν οι κυβερνήσεις, το σενάριο των «ταύρων» θα αρχίζει να καταρρέει. 

Οποιαδήποτε κατάσταση φέρνει τους κεντρικούς τραπεζίτες σε δύσκολη θέση να αλλάξουν την πολιτική τους κινδυνεύει να οδηγήσει σε λάθη, τόσο τους ίδιους, όσο και τους επενδυτές που προσπαθούν να εξηγήσουν τις αποφάσεις των πρώτων. Ύστερα, υπάρχει και το θέμα των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Η συνεχιζόμενη ανεργία είναι μια αιτία για την οποία οι επενδυτές ξεπουλάνε το δολάριο. 

Η υποτίμησή του, ωστόσο, αυξάνει την κερδοφορία των αμερικανικών εταιρειών, καθώς τα περισσότερα από τα κέρδη των εταιριών του S&P 500 πραγματοποιούνται εκτός ΗΠΑ. Μια ανάκαμψη στην απασχόληση θα «χαλούσε» τούτο το σενάριο, προκαλώντας κινδύνους, καθώς οι επενδυτές θα επαναπροσδιορίσουν εσπευσμένα τις θέσεις τους. 

Όλα λοιπόν Γιωργάκη, δείχνουν πως η ανεργία θα διατηρηθεί σε υψηλά επίπεδα. Αλλά ο τρόπος που οι επενδυτές σχεδόν επαφίενται σε αυτήν την προσδοκία, φανερώνει πως η ανάκαμψη, στις αγορές και στην οικονομία, στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια. Γι αυτό κι εγώ αγαπητέ μου Πρωθυπουργέ δεν βλέπω πως και με ποιο τρόπο θα εκπληρώσεις τις δεσμεύσεις σου για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, καθώς θα έχεις να παίξεις σκληρό πόκερ προσπαθώντας να ακολουθήσεις το παιχνίδι που γίνεται στην διεθνή οικονομική σκηνή και επηρεάζει μια ανοικτή οικονομία όπως την Ελληνική!!!  

Εμείς μαζί σου είμαστε Γιωργάκη και μακάρι να τα καταφέρεις! Γι αυτό, αυτό το «πάμε μαζί» κάνε το εσύ πρώτα πράξη και μετά να είσαι σίγουρος ότι θα σε ακολουθήσουμε!!! Μέχρι τότε απλά μένουμε εδώ ασάλευτοι και παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα!!! Βοήθα μας να αναπνεύσουμε λοιπόν και μετά ερχόμαστε!!! 

«Είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο, 

Κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σαν μωρό παιδί»!!!

Πέμπτη 3 μ.μ.

Είναι γνωστό! Στις 17 Σεπτεμβρίου του 1982 η είδηση είχε πέσει σαν βόμβα: «Ο Μάνος δεν υπάρχει πια! Άφησε την τελευταία του πνοή στις τρεις τα ξημερώματα σε ένα νοσοκομείο της Μόσχας»!  

Μάνο, σε ευχαριστούμε γιατί με τα τραγούδια σου μας χάρισες κάτι από το γλυκό αδιόρατα διακριτικό σου χαμόγελο, που μας επιτρέπει όποτε τα ακούμε να ξεπερνάμε τους ορίζοντες της φαντασίας μας!  

Κι όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας,

Θε’ να σκορπά το μέτωπο σου,

Η μέρα εκείνη δεν θ’ αργήσει,

Στίχοι: Φώντας Λάδης

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος – Δήμητρα Γαλάνη

Το Σαββατοκύριακο ακούσαμε τα διαγγέλματα, τις προγραμματικές δηλώσεις, τα καινούργια «θα» και όλα τα συνήθη πομπώδη, που στόχο έχουν να μας πείσουν να ψηφίσουμε τον έναν ή τον άλλον!  

Ότι πάμε και πάλι στο «άγνωστο με βάρκα την ελπίδα», όπως κάνουμε δεκαετίες τώρα!! Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανέναν, αλλά τους ψηφίζουμε και μετά είμαστε στο «βοήθα Παναγιά»!! Κανένας δεν έχει ένα πλάνο για το πώς επιτέλους θα εκσυγχρονιστεί αυτή η χώρα! Για το πώς θα γίνουν βαθιές και ανατρεπτικές τομές που θα διορθώσουν τα πράγματα σε όλα τα επίπεδα! Για το πως θα μπορέσει αυτό το κράτος να γίνει επιτέλους ΚΡΑΤΟΣ για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών του κι όχι αμπελοχώραφο του «μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δίνετε»!

Το αστείο και ειρωνικό του πράγματος είναι ότι κάποτε διώξαμε αυτόν, την μάνα και τη φαμίλια του (ευτυχώς, Παναγιά μου) καταργώντας (ορθώς) την μοναρχία και την ασυδοσία που έθετε σε κίνδυνο για δεκαετίες την υπόσταση της χώρας!

Και τι κάναμε μετά; Εγκαθιδρύσαμε μια σαρδανάπαλη Δημοκρατία και την παραδώσαμε σε δυο οικογένειες να την διαχειρίζονται εσαεί, όπως οι Κορλεόνε! 

Κι αν οι Father Familias μπορούν να χαρακτηριστούν από την ιστορία ως ηγέτες (ο κάθε ένας έχει δικαίωμα να τους κρίνει όπως θέλει), οι απόγονοι τους, που με βασιλικά δικαιώματα τους διαδέχτηκαν, έχουν απλά εξελιχτεί σε «Επαίτες» και μαζί τους φθείρεται και αναξιοπαθεί ένας ολόκληρος λαός!

Φυσικά το πιο τρομακτικό είναι ότι πότε – πότε ανάμεσα στους δυο, μπαίνει σφήνα και η οικογένεια ADAMS!!!

Αλλά τελικά κυρίες και κύριοι, «η κότα κάνει το αυγό ή το αυγό την κότα»; Ο λαός φτιάχνει τους ηγέτες του ή οι ηγέτες το λαό; Ιδού η απορία! 

Σαν ένας τροβαδούρος «μιας άλλης εποχής»! Κι είναι αλήθεια πια σήμερα βραχνέ μου τραγουδοποιέ ότι, «αν υπάρχουνε ακόμα ευτυχισμένοι, ή μικρά παιδιά θα είναι ή αλήτες»! 

Και με όλους αυτούς που μας διαφεντεύουν και τους επιτρέπουμε να μας κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα μέσα στα μούτρα μας, όλο και πιο πολύ ερμηνεύω τα λόγια της Σώτιας: 

«Είμαι ένας άνθρωπος απλός, ούτε καλός ούτε κακός,

θα με δικάσει κι εμένα ο θεός……..!!» 

Άντε καλή εβδομάδα αδέλφια και καλή προεκλογική!! Να θυμάστε … μην πιστεύετε τα Gallops διότι θυμώνει ο Κωστάκης!

Άλλωστε, τι είχαμε, τι χάσαμε;; «Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν», διαχρονικέ μου Ρασούλη!