Ψαχουλεύω τα κομμάτια της λέξης «συμβιβασμός». Δεν ξέρω αν η μελωδία που θα τη συνοδεύει πρέπει να είναι σε μείζονα ή σε ελάσσονα. Δεν είμαι σίγουρη για τα ακριβή συναισθήματα που μου δημιουργεί η συναναστροφή μου μαζί της.

Συμφιλίωση πρώτου και δεύτερου ενικού προσώπου για την εξύψωση του πρώτου πληθυντικού. Παραχώρηση θέσης στην αρμονία του «εμείς». Δεν μπορώ να μην χαμογελάσω. Ευτυχώς, τα αυθόρμητά μου δεν καλύπτονται εντελώς από την τάση μου να σκαλίζω τα ένα συν ένα και της επαλήθευσης τα λογικά. Άσε τα ηλίθια σοβαροφανή μου και φαντάσου με να κοιμάμαι με ένα παπί στην αγκαλιά.

Εντάξει. Ύστερα μου χτυπάει κουδούνια η υποχώρηση. Υποχώρηση αναγκών κυρίως. Σκέφτομαι ότι η ύπαρξη πολλών επιθυμιών κάποια στιγμή πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε σύγκρουση ορισμένων μεταξύ τους. Κι εκεί δίνεις θέση μόνο σε μία. Η άλλη ή οι άλλες κάνουν ένα βήμα πίσω γιατί δεν τις παίρνει. Τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί χώρος και για αυτές.

Ναι, μάλλον ακούγεται λογικό. Αυτές τσιρίζουν βέβαια. Ουρλιάζουν μέσα στα αυτιά μου φλερτάροντας με την προσοχή μου. Γιατί κι εγώ προσπαθώ να τις βγάζω από το μυαλό μου συχνά – πυκνά για να κοιμάμαι πιο ήσυχη. Δεν τις ξεχνάω όμως.

Παρακαλώ, όμορφές μου ανάγκες, μόνο λίγη υπομονή να κάνετε. Μέχρι να βρω κι εγώ τις ισορροπίες μου και να σας ευχαριστήσω όλες. Στριμωχτείτε λιγάκι προς το παρόν εκεί πίσω, θα ανοίξω και το μικροσκοπικό παράθυρο στο κέντρο για να βλέπετε ήλιο κι από εκεί θα κρεμάσω τις υποσχέσεις μου. Ώσπου να βρω χρόνο να σας βγάλω έξω..

Υ.Σ. : Μάλλον ήθελα να γράψω κι άλλα - σχετικά και μη - αλλά σκέφτηκα (ευτυχώς) να μην τα μπερδέψω.

Κάνω κύκλους γύρω απο το ίδιο σημείο. Κέντρο τα λάθη τα μεγάλα μου και μια ακτίνα που συνεχώς τεντώνεται.

- Άρχισες πάλι τις κλάψες, μικρή. Η κωμωδία πουλάει. Ακούς; Και μάλιστα της ελαφράς μορφής. Φόρα τη μάσκα πάλι.

Αλήθεια, κουράζομαι. Νιώθω πως κάποια στιγμή στα ξαφνικά θα αρχίσουν οι σφυγμοί μου να ελαττώνουν δραματικά ταχύτητα, ελάχιστοι χτύποι το λεπτό, μέχρι που θα φτάσουν το μηδέν και θα φρακάρουν εκεί. Και δεν θα κάνω απολύτως τίποτα. Θα είμαι ακίνητη και θα περιμένω.

Η φωνή μου δεν λειτουργεί. Ούτε το στόμα ανοίγω. Κι εσείς το ίδιο να κάνετε απόψε. Να (μου) σιωπήσετε. Δεν ξέρω τελικά ποιος φοβάται περισσότερο:αυτός που θέλει να ακούει λόγια συνεχώς ή εκείνος που προτιμά να του σερβίρουν άτολμες σιωπές στο πιάτο; Μάλλον το ίδιο φοβισμένοι είναι κι οι δυο.

Οι ανάγκες μου διογκώνονται τρομακτικά. Το λίγο γίνεται πολύ κι οι γωνίες από αμβλείες, οξείες. Τα μικρά γίνονται ΚΕΦΑΛΑΙΑ και ουρλιάζουν μες στο αυτί μου και τα "πίσω" αλλάζουν θέση με τα "μπροστά" και μπλέκονται συνεχώς στα πόδια μου. Δεν ξεχνάω τίποτα κι ελάχιστα ξεχνιέμαι. Δεν σε ξεχνάω.

Συχνά μοιάζει να μην άλλαξε το παραμικρό. Εξακολουθώ να περπατάω ξυπόλυτη και να βγαίνω έξω με βρεγμένα μαλλιά, να συνδέω τον οργασμό με τη jazz και να ξυπνώ στη μέση της νύχτας με την αίσθησή σου (;) στο μέσα μου.

Εμμένω στις μυρωδιές. Όσο αντέξουν. Κι εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ για να τις διατηρήσω.

Γιατί, τι νομίζεις; Μόνο αυτές μου έμειναν...

Την ξαναείδα σήμερα το πρωί. Έβαλα πρώτα κατάμαυρο καφέ στην κόκκινη κούπα και, κρατώντας την, πλησίασα την μπαλκονόπορτα του σαλονιού. Αρχικά μια ματιά κάτω στο δρόμο κι έπειτα ακριβώς απέναντι, στο ύψος των ματιών μου. Μια γύρα στα διαμερίσματα της άσχημης, κίτρινης πολυκατοικίας μήπως και μου κεντρίσει κάτι την προσοχή.

Αυτό είναι. 5ος όροφος. Μια γυναίκα με μπόλικα χρόνια στην πλάτη της. Λεπτοκαμωμένη, άσπρα μαλλιά, ανοιχτόχρωμη ρόμπα. Μια γυναίκα…και ένας καθρέφτης, σαν εκείνους τους χειρός σε σχήμα οβάλ. Με το δεξί χέρι κρατούσε τον καθρέφτη, με το αριστερό χάιδευε το πρόσωπό της. Άγγιζε το λαιμό της τραβώντας τον προς τα κάτω, έστρωνε τα φρύδια της κι έφτιαχνε τα μαλλιά της προσεκτικά, με αργές κινήσεις. Δεν μπορούσα παρά να κολλήσω για λίγα λεπτά πάνω της, έτσι γλυκιά που έδειχνε πίσω από το τζάμι.

Οκ. Αφαιρέθηκα. Και το προχώρησα. Έτσι όπως τη χάζευα σκεφτόμουν ότι δεν με ενοχλεί καθόλου να αλλάξω εντός, εκτός ή όπου. Ή τουλάχιστον το αποδέχομαι πλήρως, αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να το αποφύγω.

Εσύ. Εσύ μπορείς να μην αλλάξεις; Μπορείς να κρατήσεις αυτά που αγαπώ πάνω σου και κυρίως μέσα σου; Τα υπόλοιπα κάνε τα ό, τι θες.

Ο εγωισμός μου απεφάνθη. Εγώ θα αράζω σε μια πολυθρόνα με τα πόδια ψηλά, μασουλώντας φύλλα δάφνης και θα αφήνω τον χρόνο ελεύθερο να με αλλοιώνει και να με μεταλλάσσει όπου του κάνει κέφι κι εσύ θα τρέχεις να τον εξαγοράσεις.

Πάντα ήμουν εξαιρετική στις μοιρασιές.

Υ.Σ. : Ευχαριστώ τον ακατάληπτο για τη βοήθεια.

Το είχα πολύ ανάγκη αυτό το ταξίδι και το περίμενα καιρό τώρα.

Επιτέλους, είμαστε μια μέρα πριν το αύριο και λίγες ώρες πριν αναχωρήσω για βόρεια.

Μόλις σήμερα συνειδητοποίησα πόσα πράγματα με περιμένουν εκεί πάνω και ήδη νιώθω μια γλυκιά ανυπομονησία.

Αύριο το πρωί θα τακτοποιήσω και κάτι τελευταίες εκκρεμότητες και είμαι έτοιμη.

Μόνο βαλίτσες δεν έχω κάνει ακόμη, αλλά έχουμε και το βράδυ στη διάθεσή μας. Δεν αγχώνομαι..(το διαβατήριο το έλεγξα, δεν το έλεγξα?? Σκορποχώρι κανονικό..)

Βέβαια έτσι όπως τα κατάφερα πάλι, φεύγω με μια ελαφριά μορφή γρίπης που ελπίζω να ξεμείνει στο αεροδρόμιο και να μη με ακολουθήσει παραπέρα (αυτό μόνο το ελπίζω, στο ελάχιστο το πιστεύω!)

Τα λέμε σε καμια βδομαδούλα.

Να χαίρεστε :)

Αν δεν ήμουν τόσο κουρασμένη απόψε θα γούσταρα μια μεγάλη βόλτα μέσα από τα στενά της πόλης. Εκεί που τα φώτα είναι χαμηλά και τα πεζοδρόμια σχεδόν γυμνά από ανθρώπους. Κι αυτό για να μην μου δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι έχω κόσμο γύρω μου πολύ, τη στιγμή που αρκεί μια πιο προσεκτική  ματιά για να θυμηθώ ότι η φαντασία μου οργιάζει και φτιάχνει δικά της σενάρια, αυτά που τη βολεύουν (ψυχή δεν υπάρχει, βλέπεις;).

Και να'χει αέρα. Τόσο που, σφυρίζοντας στα αυτιά μου, να αναγκάζει τη σκέψη μου να απομακρυνθεί από τα επικίνδυνα.

Ποιον άραγε φοβάμαι πιο πολύ..εσένα ή εμένα;

Κι ό,τι κι αν σου πουν, μην το πιστέψεις.

Πρέεεεεπει. Το ξέρω. Το καθυστέρησα κιόλας.

Επισκέφτηκα τόσων ειδών γιατρούς πέρυσι που θα ήταν αδύνατον να ξεμπερδέψω με όλους τόσο εύκολα..

Ήδη θα έπρεπε να έχω δει ξανά τον εγκεφαλο-χειρουργο-δεν ξέρω τι, που σου μιλάει για τη λάθος διάγνωση που έκανε και που παραλίγο να σε στείλει στο χειρουργικό κρεβάτι τζάμπα μασουλώντας με θόρυβο φυστίκια Αιγίνης.

Επίσης - ακόμη πιο σημαντικό - έπρεπε να έχω περάσει για μια ακόμη εξέταση από τον οφθαλμο-χειρουργο-ούτε εδώ ξέρω, που πηγαινοέρχεται σαν καρτούν που το έχουν βάλει στην μπρίζα από το ένα δωμάτιο στο άλλο και του οποίου η αγαπημένη φράση είναι (ύφος πομπώδες, μουσική επιβλητική από πίσω, βαριά διακόσμηση και χαμηλός φωτισμός..τα της σκηνοθεσίας) "θα χρειαστεί κι άλλο λέιζερ". Λες και είναι το λέιζερ κουρεματάκι της ψαλίδας στις άκρες, να το κάνουμε μία φορά το μήνα..(μεταξύ μας, έχω την εντύπωση ότι πιο πολλές φορές έχω φάει ακτίνες στο μάτι, παρά ψαλίδι στα μαλλιά μου..)

Γενικά, νιώθω ότι μια ανακύκλωση τη θέλω αλλά όσο σκέφτομαι όλο αυτό το γιατρομάνι με πιάνει πανικός..Πριν λίγους μήνες μπήκα για ένα πρόβλημα και βγήκα με δέκα που δεν ήξερε και κανένας να μου τα λύσει.

Και τελικά, αισθάνεσαι και λίγο έρμαιο που δεν βρίσκεις κάπου να στηριχθείς με σιγουριά, τόσο σε θέματα διάγνωσης όσο και σε θέματα θεραπείας.

Και δεν μπορώ να μην είμαι καχύποπτη μετά από όλα αυτά. Αναρωτιέμαι ακόμη αν αυτός ο οφθαλμίατρος με κοιτάει στα μάτια ή στην τσέπη..

Μπορώ να κάνω διαφορετικά; Και λέιζερ θα (ξανα)κάνω και τα πανέμορφα φράγκα θα σκάσω φεύγοντας, "στο ταμείο, παρακαλώ"..

"ΟΜΝΥΜΙ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΙΗΤΡΟΝ ΚΑΙ ΑΣΚΛΗΠΙΟΝ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑΝ ΚΑΙ ΠΑΝΑΚΕΙΑΝ ΚΑΙ ΘΕΟΥΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΣΑΣ ΙΣΤΟΡΑΣ ΠΟΙΟΥΜΕΝΟΣ , ΕΠΙΤΕΛΕΑ ΠΟΙΗΣΕΙΝ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ ΚΑΙ ΚΡΙΣΙΝ ΕΜΗΝ ΟΡΚΟΝ ΤΟΝΔΕ...." (Από τον όρκο του Ιπποκράτη..)

Καλό σας βράδυ και..υγειαίνετε.

Είμαι μάλλον κλειστοφοβική. Και κυρίως αγοραφοβική.

Όχι σε υπερβολικό βαθμό. Δηλαδή δεν παθαίνω υστερία κάθε φορά που μπαίνω σε κλειστό χώρο. Δεν αποφεύγω τα μέσα μαζικής μεταφοράς όπως ο διάολος το λιβάνι κι ούτε αλλάζω δρόμο όταν βλέπω ασανσέρ.

Μια μικρή ταχυπαλμία και σε ειδικές περιπτώσεις κρίσεις πανικού, χωρίς σοβαρό λόγο.

Όταν με γραπώσουν αυτές οι κρίσεις, δύσκολα ηρεμώ.

Τελευταία ανακαλύπτω ότι τον ίδιο πανικό με τα παρεπόμενα συμπτώματα νιώθω και σε στιγμές που ούτε σε κλειστό χώρο βρίσκομαι ούτε κόσμος πολύς αναπνέει και κινείται γύρω μου. Συνήθως είμαι μόνη.

Απλά νιώθω να πνίγομαι. Ανεβαίνουν οι σφυγμοί, καταπίνω δύσκολα, με πιάνουν ζαλάδες και μου έρχεται η έντονη επιθυμία να σωριαστώ στο πάτωμα (κάποιες φορές από το φόβο μου φαίνεται έχω και παραισθήσεις..)

Ξέρεις, πάντως, δεν με νοιάζει αν ξεγυμνωθώ μπροστά σου.

Η γύμνια είναι η αλήθεια μας, εξάλλου.

Με ρούχα τρέχουμε να την καλύψουμε για να δείχνουμε πιο όμορφοι, σαν κούκλες που το έσκασαν από βιτρίνες με φανταχτερά υφάσματα και παραφουσκωμένα, βασιλικά όνειρα.

Αλλά δε βρίσκω τίποτα πιο γοητευτικό από ένα σώμα ολόγυμνο, με όλες του τις ουλές και τις ελλείψεις.

Και δεν θα ντραπώ ούτε για μια στιγμή όταν εγώ θα γεμίζω σφηνοπότηρα με τις αλατισμένες αδυναμίες μου σε δάκρυα, διάφανη μπροστά σου, ενώ εσύ θα κοιτάς το ρολόι στον καρπό σου και θα κλειδώνεις το μοναδικό κουμπί του πουκαμίσου σου που τόλμησε να ξεφύγει από την τρύπα του.

Δεν...

Δεν...

Δεν...

Τι άλλο να πω; Στέρεψα.

3 παρά. Ήρθε η ώρα για τα χάπια του τρίτου 8ώρου της ημέρας. Χάπια για το επίμονο κρυλόγημα τόσων εβδομάδων.

Χάπια α-λήθειας πουλάτε?

Υ.Σ. : Τι; Ο τίτλος; Ε, αυτόν ακριβώς ήθελα. Άσχετα με αν το "Η αλήθεια γυμνή" θα ταίριαζε περισσότερο.

Απόψε.

Ανάμεσα σε κόκκινα χαμόγελα και δυνατά αρώματα της γόησσας της νύχτας, γύρω από πυκνούς καπνούς ζωής, μια τόση δα φράση ήρθε με ταχύτητα και τρύπησε το μέσα μου.

Ήταν η αλήθεια σου.

Μου ρούφηξε τη ζέστη - όση είχα τέλος πάντων..

Με βρήκε παντελώς απροετοίμαστη.

Και δεν έφταιγαν μόνο οι λέξεις. Ήταν η απόφασή σου να τις βάλεις αυτόματα σε σειρά και να μπογιατίσεις το εσωτερικό σου.

Ήταν η δήλωση που τράβηξες από τα δόντια σου και την ακούμπησες στο δίσκο.

Κι ήταν αυτό που εγώ δύσκολα θα έβρισκα το κουράγιο να κάνω.

Κι από εκεί που το μυαλό μου είχε φισκάρει με άλλου είδους μαχαίρια...μέσα σε δυο δευτερόλεπτα ήρθαν τούμπα οι λεπίδες.

Τόσο που - είμαι σίγουρη - αν άκουγαν οι ουρανοί αυτό που εξαντλημένο έφτασε στα δικά μου αυτιά....θα ελευθέρωναν κεραυνούς και βροχής ποτάμια.

Για αλλού βάδιζα κι αλλού βρέθηκα.

Ας είναι. Δικό σου.

Κλείνω τα μάτια, σφίγγω τα χείλη επικεντρώνοντας όοοολη μου την θετική σκέψη σε ένα στόχο και.....βγάζω το θερμόμετρο, ύστερα από αυτά τα 5 λεπτά που το ένιωθα να με γαργαλάει..

Ρίχνω μια κλεφτή ματιά, έπειτα ακόμη μία, μεγαλύτερης διάρκειας και, για να βεβαιωθώ πλήρως, παίρνω και μια δεύτερη γνώμη από τον αδερφό μου που πηγαινοερχόταν σφυρίζοντας.

"Χμ..Καθόλου άσχημα", μου λέει. "Με άριστα το 40, είσαι κανα δυο ανάσες πριν τον έπαινο.."

38.8 παρακαλώ. Ε, το περίμενα μάλλον. Η Β. κόλλησε τον Δ. κι εκείνος δεν άντεξε το βάρος και είπε να μεταφέρει το μικρόβιο στον επόμενο τυχερό..(υπερβολικά δεμένη παρέα, δεν έχω να πω..)

Συνεπώς, το βράδυ της Τετάρτης με βρίσκει κρεβατωμένη, κουκουλωμένη και μάλλον αγχωμένη, γιατί ως την Παρασκευή θα πρέπει να είμαι σε θέση να χορέψω μέχρι και κλακέτες, στην τελείως υποθετική περίπτωση που θα μου το ζητούσε κάποιος, μιας και με καλεί το καθήκον.

Οι επιθυμίες μου αυτή τη δύσκολη στιγμή : μία ζεστή σούπα, που δεν είμαι σε θέση να φτιάξω τώρα, ένα ponstan, που δεν διαθέτει το σπιτάκι μας γιατί έχουμε μήνες να χαπακωθούμε, το βιβλίο μου από το σαλόνι - ε καλά, δυο βήματα μάλλον μπορώ να τα κάνω αλλά είναι μια μεγάαααλη απόφαση - κι έναν γενναίο να ξαγρυπνήσει μαζί μου όλη νύχτα για να με χαιδεύει στο μέτωπο...:-(((

Λίγο ακόμη και θα ξεκινήσουν οι παραισθήσεις και το παραλήρημα του πυρετού. Τέλος.

Καλή μου ανάρρωση.

..κουράστηκα να μοιράζω παντού διευκρινιστικά φυλλάδια, αιτιολογώντας και δικαιολογώντας την κάθε μου κίνηση.

Δε γουστάρω άλλες συζητήσεις. Τις βαρέθηκα.

Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, ας μην καταλάβει ποτέ.

Και όχι. Δεν είναι δική μου αδυναμία. Είναι δική τους. Κολλημένοι στις ανόητες απόψεις τους και τα λόγια του αέρα και τα ένα συν ένα κάνουν δύο.

Αηδίες. Κράτα την άποψή σου κι εγώ κρατάω τη δική μου. Μόνο μην με ενοχλείς και μην προσπαθείς να με πείσεις. Τον εαυτό σου πιάσε πρώτα που τον έχεις στριμώξει σε κουτί με standar και εκ των προτέρων διαστάσεις κι εσύ απλά παίρνεις το σχήμα του καθώς βολεύεσαι μέσα.

Στη μεριά σου τώρα.

Υ.Σ.: Η φωτό παντελώς άσχετη, αλλά μου γέμισε το μάτι όταν την είδα. Αυτή μου ήρθε. Φαίνεται πεθύμησα ταξίδι με τρένο..

Τις τελευταίες μέρες ένιωσα στο πετσί μου τι πάει να πει συρρικνωμένος χρόνος. Βέβαια εγώ και τα ρολόγια ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά. Μου προκαλούσαν επιπρόσθετο άγχος με αυτό το σπαστικό τικ-τακ όλη την ώρα. Και στο δωμάτιο αποφεύγω να βάζω ρολόι κι αν τελικά βάλω, οι μπαταρίες του το βράδυ θα βγουν να πάρουν αέρα και το ρολόι θα κοιμηθεί μαζί μου. Διαφορετικά εκείνο θα τικταρίζει κι εγώ θα κάνω πρόβες για νυχτερίδα..

Παρόλα αυτά, ελάχιστες φορές έπαψα να έχω την αίσθηση του χρόνου. Δεν καταφέρνω διόλου συχνά να τον βγάλω από το μυαλό μου και να αφεθώ στο κενό, στο τίποτα. Ίσως γιατί από πολύ νωρίς άρχισα να νιώθω ότι ο χρόνος μας είναι λίγος. Κι έτσι, εκείνος έτρεχε μπροστά κι εγώ λαχανιασμένη προσπαθούσα από πίσω να τον φτάσω..(βλέποντάς το έτσι γραμμένο κι αφού το ξανασκέφτομαι λίγο, πρέπει να είμαι πολύ ηλίθια..)

Τώρα, λοιπόν, διανύω μια περίοδο που το σπίτι μου δεν με βλέπει σχεδόν καθόλου, οι φίλοι και λοιποί μπαίνουν σε σειρά προτεραιότητας, αναγκαστικά..(σήμερα έχω τον τάδε, αύριο τον δείνα κι έτσι), το διάβασμα περιμένει υπομονετικά να έρθει η "τελευταία στιγμή", που λέγαμε, για να λάβει την τιμητική του κι εγώ την είδα Βέγγος και αποφασισμένη να τα προλάβω όλα. Ή έστω, να προσπαθήσω να τα προλάβω όλα. Τώρα το αποτέλεσμα υποψιάζομαι - ναι, ναι, καλά κάνεις - ότι θα μπάζει από κανα δυο τρυπούλες, αλλά τουλάχιστον δεν αισθάνομαι τη σπαρίλα των προηγούμενων μηνών, όταν περνούσα μέρες ολόκληρες χωρίς να βγω από το σπίτι, μέχρι που με τραβούσαν.

Και φυσικά όλα αυτά για λίγο ακόμη, μέχρι να βρω τους πραγματικούς ρυθμούς μου και να επιστρέψει στο σπίτι η καθημερινότητά μου που την έστειλα απόδημη για κάποιο διάστημα, ώσπου να της διακοσμήσω στην εντέλεια το δωμάτιο.

Κι όταν θα μυρίσω το άρωμά της, τότε θα είμαι πιο ήρεμη. Κι όλα θα μπουν σε τάξη.

Η χθεσινή νύχτα ήταν, το λιγότερο, εφιαλτική. Ως γνήσια τεμπέλα και λάτρης της "τελευταίας στιγμής"  κι ενώ είχα δέκα ολόκληρες μέρες να διαβάσω με την ησυχία μου το μαθηματάκι, έφτασε η Τρίτη και συνειδητοποίησα ότι μαζεύτηκε δουλειά - βουνό.

Ήπια λοιπόν πολλούς καφέδες - αυτό ακόμη το φυσάω και δεν κρυώνει - κι έκανα τη δική μου ολονυχτία προς τιμήν της θεάς Εξεταστικής. Με σκυμμένο το κεφάλι πάνω από το βιβλίο σαν γερασμένο αρπακτικό και κολλητική ταινία για να συνδέονται τα βλέφαρα με τα φρύδια, αφού τα μάτια μου δεν με υπάκουαν πια, προσέφερα θυσία τον πολυτιμότατο ύπνο μου. Περιττό να πω ότι εβασανίσθη δίχως κανένα έλεος..

Μετά από κάποια στιγμή κι αφού οι παραισθήσεις είχαν χτυπήσεις κόκκινο τόσες μέρες άυπνη, νομίζω έβλεπα ολοκάθαρα ολόκληρο τελετουργικό παιχνίδι, με διάσπαρτους, ημίγυμνους Maya να χορεύουν εκστασιασμένοι γύρω από το βωμό, φλερτάροντας με λιβάνια, καπνούς, οινωπνευματώδη ποτά και διάφορες ουσίες προς διευκόλυνση της επαφής τους με τους θεούς..

Οκ. Δεν το τραβάω το ξενύχτι λέμε.

Ωστόσο η θεά με αντάμειψε...Χαλάλι της.

Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι τελείως ψόφια. Αν ξαπλώσω τώρα, έχω την εντύπωση ότι θα σηκωθώ με το νέο έτος..Για να μην αναφερθώ στο πόοοοοσο ελκυστικό και προκλητικό δείχνει αυτό το κρεβάτι στη φωτό και ξημερώσουμε όλοι παρέα..

...νιώθω σα να ερήμωσε ο κόσμος. Σα να έμεινα εγώ και...εγώ.

Κι όχι ότι δεν τα βρίσκουμε οι δυο μας. Ανέκαθεν τα πηγαίναμε περίφημα, έτσι δεν είναι..;

Αλλά, να. Απόψε δεν έχω όρεξη για σένα και μην με παρεξηγείς..

Απόψε ήθελα περισσότερο θόρυβο. Πιο μεγάλη κίνηση, πιο πολλές φωνές - τις δικές μου τις ακούω συνεχώς.

Τώρα, το αν θα προτιμούσα και συγκεκριμένες φωνές, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Κι ίσως δεν έχει και πολλή σημασία.

Ας ένιωθα βήματα στην πόρτα κι ας μην ήταν τα δικά σου..

Υ.Σ. : Στη φωτό, εγώ παίζω το δέντρο.

Ύστερα από το χαμό δεκάδων ανθρώπων και την καταστροφή δασικών εκτάσεων και περιουσιών κι ενώ η Ελλάδα εξακολουθεί να καίγεται, ήρθε η ώρα για αποποίηση ευθυνών..

Η κυβέρνηση με ύφος πομπώδες κάνει λόγο για "ασύμμετρες απειλές" - ας μου εξηγήσει κι εμένα κάποιος τι στο καλό πάει να πει αυτό - και "σενάρια συνωμοσίας"! Με λίγα λόγια έχουμε να κάνουμε με "οργανωμένο τρομοκρατικό σχέδιο", "το έθνος δέχεται επίθεση" κι άλλες τέτοιες μπαρούφες. Στην αντιτρομοκρατική έπεσε δουλειά και γίνονται μεγαλειώδεις προσπάθειες για να κουκουλωθεί η ανικανότητα της κυβέρνησης.

Αμ δεν μας το έλεγες νωρίτερα καλέ κύριε Πολύδωρα?Γιατί, ξέρεις, για μια στιγμή ανησύχησα ότι υπήρχαν πολλά συμφέροντα πίσω από αυτό το γενικό ολοκαύτωμα. Για μια στιγμή μονάχα μου πέρασε από το μυαλό ότι για όλα ευθύνεστε ΕΣΕΙΣ κι η απόφασή σας να αναθεωρήσετε εκείνο το άρθρο 24.

Αλλά και πάλι, όχι. Ούτε εσείς ευθύνεστε. Εμείς είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι. Εμείς που σας κάνουμε κυβέρνηση. Εμείς που ακόμη και μετά από όλα αυτά, πάλι κυβέρνηση θα σας κάνουμε στις 16 του Σεπτέμβρη...

Ας κοιμηθούμε ήσυχοι, λοιπόν.

Χθες βράδυ συνειδητοποίησα το πόσο ανάγκη έχω από λίγη απομόνωση, λίγη μοναξιά. Όχι για κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά ως επιλογή κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ότι δεν βρίσκω κάποιο ήσυχο μέρος να κλειδωθώ - το εσωτερικό μιας ντουλάπας, το μπάνιο, το πατάρι...- αλλά κυρίως το ότι δεν βρίσκω πουθενά λίγο χρόνο να περισσεύει. Διαρκώς κάτι πρέπει να κάνω, κάπου πρέπει να βρίσκομαι..

Βέβαια, αυτό το "πρέπει" δεν είναι και πολύ εύστοχος όρος γιατί δίνει την εντύπωση ότι με γαργαλάει ένα μαχαίρι στο λαιμό, ενώ εκτός από το διάβασμα δεν πιέζομαι, ούτε νιώθω υποχρεωμένη να ασχολούμαι με τα υπόλοιπα. Αλλά σίγουρα δεν μπορώ να βάλω στο πρόγραμμα όλα όσα θα ήθελα.

Κι είναι κάποια πράγματα που μου έχουν λείψει πολύ. Ένα ωραίο βιβλίο, μια καλή ταινία, η απομόνωσή μου για γράψιμο, μουσική, διαλογισμό και ταβανοθεραπεία... Από την άλλη μεριά της ζυγαριάς είναι κάποιοι φίλοι που θέλω να  χορτάσω πριν φύγουν πάλι, οι υποσχέσεις που έχω δώσει και θέλω να τηρήσω, η εξεταστική..

Περιμένω, λοιπόν, τον Οκτώβριο, για πολλούς λόγους..

Θα έρθει(ς). Δεν θα έρθει(ς);