Οι ώρες τέτοιες μέρες στη δουλειά είναι δύσκολες...

Ίσως πιο δύσκολες από άλλες μέρες δεδομένου πως περιμένεις την άδεια σου για να ηρεμήσεις,αλλά δε σε αφήνουν μια κ στο γραφείο γινεται χαμός!

Anyway...

Πριν λίγο έλαβα το παρακάτω mail.

To βρήκα αστείο!

Είναι αρκετά μεγάλο κείμενο αλλά αξίζει το κόπο...

Είτε για να περάσετε την ώρα σας αν βαριέστε , είτε για να ξελαμπικάρει λίγο ο εγκέφαλος απ' την δουλειά των τελευταίων ημερών πριν την άδεια!

Πηγή : http://www.kolasmenesdiakopes.gr/

30 Ιουλίου 13:33 – The End

Από το πρωί έχει νεύρα, γιατί είναι παραμονή δεκαπενταύγουστου και εγώ «την τραβάω πίσω στην κωλοαθήνα». Της θυμίζω ότι αυτή είναι που δουλεύει τη Δευτέρα, αυτή είναι που άργησε να κλείσει τα εισιτήρια και δεν βρίσκαμε στις 31 ή το Σαββατοκύριακο, κι ότι αν μείνουμε άλλη μια ώρα εγώ θα καρυδώσω τη στρίγγλα και το άβουλο πλάσμα και θα πάω φυλακή και μετά να δούμε ποιος θα της κατεβάζει το True Blood να βλέπει από το Ίντερνετ. Κάτι μουρμουρίζει, και δεν δίνω συνέχεια γιατί ξέρω ότι έχει μιλήσει στο τηλέφωνο με την πλούσια φίλη της που είναι στη Μύκονο και θα μείνει εκεί μέχρι τα τέλη του μήνα. Μερικές φορές πρέπει να είσαι ευαίσθητος και να μην τον τσιγκλάς τον άλλο χωρίς λόγο.

Σε μια καφετέρια, οι τέσσερις μας, έχοντας περάσει πια το στάδιο της προσποίησης ότι κάτι έχουμε να πούμε, στην αναμενόμενη και φυσιολογική κατάσταση των ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα κοινό και βρίσκονται μαζί επειδή δεν έχουνε κανέναν άλλον: Απλωμένοι σε μια καφετέρια, ο καθένας να παίζει με το κινητό του μόνος του, χωρίς να μιλάει κανείς.

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι αρχαιότητες, πάντα πίστευα ότι είναι τρομερή ασέβεια να αφήνεις τα αρχαία μνημεία να καταρρέουν έτσι και μετά να πηγαίνεις να κοιτάς τα ερείπια και να λες, «α, τι ωραία που είναι». Δεν είναι ωραία. Πέτρες είναι. Πιστεύω πως όταν βρίσκουμε αρχαία θα έπρεπε να τα αναστηλώνουμε ακριβώς όπως ήταν παλιά, σκέψου το ρε παιδί μου, είναι σαν να κληρονομείς το σπίτι του παππού στο χωριό κι αντί να το φτιάξεις για να πηγαίνεις τα σαββατοκύριακα να το παρατήσεις να γκρεμιστεί για να πηγαίνεις και να λες «α, τι ωραίες πέτρες». Δεν είναι σωστό. Τα αρχαία που είχε ετούτο το νησί, δε, ήταν ιδιαίτερα αδιάφορα ερείπια. Οι κυρίες και το άβουλο πλάσμα τα λάτρεψαν.

Η κυρία του φιλικού ζεύγους είχε καταπληκτική ιδέα αντί για μπάνιο να πάμε σήμερα να δούμε τα αρχαία. Εγώ δεν ήθελα γιατί είναι η τελευταία μας μέρα και είχαμε μόνο έξι μέρες όλες κι όλες και ήθελα να κάνουμε όσο περισσότερα μπάνια γίνεται, όπως όταν ήμασταν παιδιά και μετράγαμε τα μπάνια και τα παγωτά, άσε που κοντεύω να ξανακάνω το χρώμα μου ομοιόμορφο, λίγη ηλιοθεραπεία στο αριστερό μέρος θέλω ακόμα. Μα η δικιά μου βρίσκει την ιδέα καταπληκτική, και το άλλο το άβουλο πλάσμα συναινεί με ψεύτικο ενθουσιασμό που σιωπηρά υπονοεί: «Ό,τι θέλετε, μόνο να περάσει η ώρα πιο γρήγορα, να φτάσω πιο σύντομα στη λύτρωση του γλυκού θανάτου». Αρχίζω να τον καταλαβαίνω.

Για πρώτη φορά εδώ και καιρό μου ‘ρθε να κάνουμε σεξ. Η έκπληξη στο πρόσωπό της ήταν τόσο μεγάλη, που μου ‘φυγε.

Η φωνή της κυρίας του φιλικού ζεύγους έχει αρχίσει να χτυπάει απευθείας στο κέντρο του εγκεφάλου μου που ελέγχει το αντανακλαστικό του εμετού. Μιλάει συνέχεια και ακατάπαυστα για τα θέματα των εβδομαδιαίων περιοδικών, και η δικιά μου ανταποκρίνεται και συμμετέχει με καταπληκτική και αναπάντεχη άνεση. Στην ταβέρνα, που είναι πολυδιαφημισμένη σε ταξιδιωτικούς οδηγούς και γαστριμαργικά έντυπα, άρα δικαιούται να σε χρεώνει 50 ευρώ το άτομο για παραδοσιακή χωριάτικη σαλάτα, μουσακά, και σουτζουκάκια, μας αναφέρει ένα ένα όλα τα καλύτερα εστιατόρια που έχει επισκεφτεί σε όλα τα άλλα νησιά που έχει πάει, τα οποία είναι επίσης καλύτερα από αυτό που βρισκόμαστε τώρα. Γιατί αυτό που βρισκόμαστε τώρα δεν είναι και πολύ του γούστου της. Υπάρχει ένας υπόγειος ψόγος εναντίον μας σ’ αυτό το σχόλιο. Σαν να φταίμε εμείς που το επιλέξαμε και τους τραβήξαμε κι αυτούς. Πνίγω την οργή μου σε δώδεκα μπουκαλάκια κοκακόλα.

Μπορώ να αντέξω τα παιδάκια που ουρλιάζουν. Τον αγέρα που μου σπρώχνει την άμμο στη μάπα. Το βόμβο των φτηνών ηχείων του μπιτς μπαρ. Τη δικιά μου που βρίσκει κάτι ενδιαφέρον να μοιραστεί μαζί μου σε κάθε σελίδα των γυναικείων περιοδικών της. Ακόμα και τις ρακέτες. Όλα αυτά σβήνουν απ’ τον ήχο της μουσικής στα ακουστικά μου. Αλλά όχι το τάβλι. Όχι. Το τσίκι τσίκι του ζαριού, το ταπ ταπ των πούλιων, όχι, και στο 11 να βάλω την ένταση αυτά ακούγονται, περνάνε και χώνονται στ’ αυτιά μου, αλλεπάλληλα, μοιραία. Σηκώνομαι και βουτάω στη θάλασσα, μακριά απ’ τους ταβλαδόρους δίπλα, αποφασισμένος να προσπαθήσω να πνιγώ. Νιώθω πως ακούω τα πούλια ακόμα και κάτω απ’ το νερό. Μετά το κύμα φέρνει βρωμιές και φουσκάλες από διερχόμενο πλοίο, και αναγκάζομαι να βγω.

Ήμουν έτοιμος να δεχτώ την παρουσία του φιλικού ζευγαριού δίπλα μας, στωικά και με κατανόηση, με τον όρο να μη μου μιλάνε. Δεν τον εξέφρασα αυτό τον όρο, ήταν εσωτερικός, και έτσι καταπατήθηκε άμεσα και βάναυσα. Ο σύζυγος του φιλικού ζευγαριού είναι ένα άβουλο πλάσμα, λέει όλο ναι και κάνει πάντα ότι χαίρεται. Τη μόνη φορά που ενθουσιάζεται αυθεντικά και μοιάζει να λέει αυτά που στα αλήθεια πιστεύει είναι όταν μιλά για μεταγραφές. Την εξαντλήσαμε τη συζήτηση σε μισή ώρα και μετά μείναμε σιωπηλοί, γνωρίζοντας ότι δεν έχουμε απολύτως τίποτα κοινό. Κοιτάξαμε για λίγο τους κώλους, και όταν η κυρία του γύρισε απ’ τη βουτιά της, το άβουλο πλάσμα έκανε μια κίνηση που θεωρώ προσβολή θανάσιμη: Έβγαλε το τάβλι.

Με το που τους βλέπω στην προκυμαία εκνευρίζομαι. Χάσαμε το πρωινό για να ‘ρθουμε να τους πάρουμε και γκρινιάζουν επειδή τα πράγματά τους δεν χωράνε στο πορτ-μπαγκάζ μου. Τους εξηγώ πως το αυτοκίνητο είναι για να μεταφέρει τις αποσκευές δύο ανθρώπων το πολύ, και όχι την οικοσκευή μιας μεραρχίας που είχαν φέρει μαζί τους. Εκείνη μου ρίχνει το γνωστό βλέμμα και δεν συνεχίζω, γιατί είχα κι άλλα να πω, όπως το ότι θα μπορούσαν κάλλιστα να έρθουν με το δικό τους αυτοκίνητο και να μην με χρησιμοποιούν σαν ταξί.

Φεύγουμε για μπάνιο.

Σήμερα έρχεται το «φιλικό μας ζευγάρι», δυο συνάδελφοί της που για ένα μήνα τη  ρώταγαν «πού θα πάτε φέτος τελικά» με μοναδικό σκοπό να φωνάξουν μόλις ακούσουν την απάντηση, οποιαδήποτε απάντηση, «κι εμείς»!. Τη ρωτάω γιατί πρέπει στις διακοπές μας να βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους που βλέπουμε και στην κανονική ζωή. Μου λέει επειδή δεν τους βλέπουμε συχνά. Της λέω ότι ίσως υπάρχει λόγος που δεν τους βλέπουμε συχνά. Ότι στην πραγματικότητα δεν τους πολυγουστάρουμε. Ότι αν τους γουστάραμε θα τους βλέπαμε συχνότερα. Οπότε και πάλι δεν θα χρειαζόταν να πάμε μαζί τους διακοπές.

Η συζήτηση είναι κενή νοήματος, όπως τόσες άλλες.

Πάλι στην παραλία –σε άλλη παραλία, με ακόμα περισσότερο κόσμο. Προσπαθώ να μη γκρινιάζω στην παραλία. Δεν είναι εύκολο. Μόλις σηκώθηκαν οι δίπλα με τις ρακέτες εκείνη με κοίταξε με βλέμμα θανατηφόρο. Ήταν πιθανότατα η πρώτη φορά που οι δίπλα έπιαναν ρακέτα στα χέρια τους –ήταν πιθανότατα και η πρώτη φορά που περπατούσαν στα δύο πόδια. Την πρώτη φορά το μπαλάκι έπεσε στον καφέ μου. Δεν είπα τίποτα. Τη δεύτερη στην εφημερίδα, ενώ τη διάβαζα. Δεν είπα τίποτα. Την τρίτη έπεσε στο κεφάλι της. Σηκώθηκε απ’ την ξαπλώστρα και τους είπε, λίγο πολύ, «να φύγετε, να πάτε αλλού», αλλά με γαμοσταυρίδια. Ήξερα ότι αυτή θα ήταν η κορύφωση της ημέρας, ίσως και των διακοπών ολάκερων.

Το κωλοχώρι δεν έχει 3G και τα email μου κάνουνε μια ώρα να κατέβουνε στο γαμο-iPhone. Γαμώ τα όρη και τα ψηλά βουνά, γαμώ.

Και δεν είναι μόνο ο κίνδυνος και η υγιεινή –είναι και η βαρεμάρα. Τα βιβλία που έχω είναι βαρετά και περισπούδαστα. Τα πήρα για να δείχνω σοφιστικέ στην παραλία αλλά όλοι τριγύρω διαβάζουν Λένα Μαντά και Νταν Μπράουν. Σ’ αυτό το κοινό δεν μπορώ να νιώσω σοφιστικέ, οπότε εγκαταλείπω την προσπάθεια. Προσπαθώ να λύσω ένα σουντόκου στο κινητό αλλά δεν βλέπω τίποτα στην οθόνη απ’ την αντηλιά. Ξαναπιάνω την εφημερίδα και διαβάζω μεταγραφικά νέα από τις ομάδες της Β’ Εθνικής. Όταν κι αυτό τελειώνει, κοιτάω τους κώλους τριγύρω. Εκείνη δε λέει τίποτα, μόνο σε κάποια στιγμή μου πετάει μια χαρτοπετσέτα «για να σκουπίσω τα σάλια».

Στην παραλία. Απεχθάνομαι την παραλία, μου τη σπάει το όλο κόνσεπτ. Δεν το καταλαβαίνω. Πάρε τις αμμώδεις, ας πούμε: Ο άνθρωπος περνάει το χειμώνα σφουγγαρίζοντας τη σκόνη και τη βρώμα απ’ το σπίτι του και το καλοκαίρι πηγαίνει δίπλα στη θάλασσα, βγάζει τα ρούχα του και ξαπλώνει πάνω σε βουνά σκόνης. Γιατί τι είναι η άμμος; Χώμα λεπτό είναι. Πού το διάβασες ότι είναι καθαρή; Την περνάει κανένας με σκούπα τη νύχτα; Πάνω σε λεπτό βρώμικο χώμα κάθεσαι και λιάζεσαι. Αλλά οι παραλίες με τα βότσαλα μου τη σπάνε ακόμα πιο πολύ. Γιατί τα βότσαλα δεν είναι τετράγωνα, να εφαρμόζουν δίπλα-δίπλα τέλεια, είναι ακανόνιστα, και όταν ακουμπάνε μεταξύ τους αφήνουν κενό. Έτσι σ’ ολόκληρη την παραλία που έχει βότσαλα ουσιαστικά στέκεσαι πάνω σε πέτρες που έχουμε μεταξύ τους κενά, ένα μπραφ να γίνει, να βγάλεις τη λάθος πέτρα ας πούμε για να κάνεις «ψαράκι», πάει, θα καταρρεύσει όλη η παραλία σαν Jenga. Δεν το ‘χω ακούσει να γίνεται, αλλά το θεωρώ όχι απλά πιθανό, αναπόφευκτο το θεωρώ.

Πέρασα το πρώτο βράδυ των διακοπών σε ένα μικροσκοπικό μπανάκι χωρίς παράθυρο, αδειάζοντας αέναα.

Το καλοκαίρι έχεις την ευκαιρία να πας σε μπαρ χειρότερα από αυτά που έχεις στην πόλη σου για να πιεις ποτά χειρότερα από αυτά που πίνεις στην πόλη σου και να ακούσεις μουσική χειρότερη από αυτήν που ακούς στην πόλη σου. Αλλά είσαι κοντά στη θάλασσα, και το υπόλοιπο clientele είναι ροδοκόκκινο απ’ τον ήλιο, οπότε το όλο θέμα έχει μια γοητεία για μερικούς. Εκείνη λικνιζόταν ονειρικά με μισόκλειστα μάτια υπό τους ήχους της παραδοσιακής ελληνικής μουσικής ρέγκε, καθώς εγώ συνειδητοποιούσα το μεγάλο μου λάθος: Είχα βάλει παγάκια στο ποτό μου, τα οποία προφανώς είχαν δημιουργηθεί από νερό της βρύσης. Το κόψιμο ήρθε άξαφνα, σαν καλοκαιρινή μπόρα.

Η Ελληνική ταβέρνα πρέπει να είναι το μόνο σημείο στο σύμπαν όπου εξακολουθούν να υπάρχουν οι κοκακόλες στα μπουκάλια των 240ml, σε ποσότητα δηλαδή αρκετή για να γεμίσει ένα μικρό ποτήρι κατά τα 2/3. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αυτή η συσκευασία έχει καταργηθεί παγκοσμίως από τη δεκαετία του ’70, και ότι οι ελληνικές ταβέρνες τα χρόνια εκείνα είχαν κάνει αχανή στοκ για κάποιο λόγο, ποιος ξέρει, χούντα ήτανε, μπορεί οι συνταγματάρχες να νόμιζαν ότι η τιμή της κοκακόλας θα αυξηθεί, και αυτό το στοκ το καταναλώνουμε μέχρι σήμερα. Ήπια τρεις. Ακόμα νιώθω την ταγκή γεύση του λεμονιού πάνω στο κάρβουνο.

Μετά από περίπου ογδόντα ώρες επιτέλους κατάφερα να τη σύρω για φαγητό. Με ακολούθησε με αδιαφορία και ελαφριά ενόχληση, καθώς το φαγητό γι’ αυτή είναι κάτι δευτερέυον, μια συνήθεια, ένα χόμπι. Δεν το ‘χει ανάγκη. Τρέφεται από αέρα, φωτογραφίες γυναικείων περιοδικών και την αόρατη ορμόνη που εκκρίνεται όταν τα νεύρα μου γίνονται τσατάλια. Το πιο κοντινό μας φαγάδικο (αν δεν υπολογίσεις το κοτομπέικον-σοπ –και δεν το υπολογίζω) ήταν ένα από αυτά που ο κατάλογός τους έχει φωτογραφίες. Συμβουλή: Όταν ο κατάλογος του εστιατορίου έχει φωτογραφίες των φαγητών, σήκω, μάζεψε κινητά, και τρέξε. Πεινούσα όμως, τι να κάνω. Μας σέρβιραν ένα παραδοσιακό ελληνικό πιάτο που λεγόταν «Meat Lover’s Delight». Ένα πιο ταιριαστό όνομα θα ήταν «Στένωση αορτής». Είχε μέσα απροσδιόριστα κρέατα, χοιρινά, μοσχαρίσια, κοτοπουλίσια, σκυλίσια, γατίσια, ψημένα μέχρι να γίνουν κάρβουνο μαζί με τρία υπερμεγέθη λεμόνια κομμένα στη μέση, με το κόνσεπτ προφανώς να είναι ότι πρέπει να πνίξεις το καρβουνιασμένο κρέας στο λεμόνι μέχρι που να αποκτήσει γεύση λεμόνι και να ξεχάσεις ότι στην ουσία τρως κάρβουνα. Παρήγγειλα μια κοκακόλα για να σβήσω τη γεύση λεμόνι.

Πίσω στο δωμάτιο, προσπαθώ να πνίξω την απογοήτευσή μου μ’ ένα ντους. Πιστεύω ότι το πιο εκνευριστικό πράγμα στις διακοπές είναι ότι η ντουζιέρα ποτέ δεν έχει αρκετή πίεση. Ρίχνεις το νερό απάνω σου και είναι σα να σε κατουράει σκύλος. Γι’ αυτό δεν νιώθω ποτέ καθαρός στις διακοπές.

Παρ’ όλο που πεινάω του θανατά και νυστάζω πρέπει να πάμε για μπάνιο, γιατί έξι μέρες έχουμε όλες-όλες, μου λέει, οπότε πρέπει να κάνουμε όσα περισσότερα μπάνια γίνεται, όπως όταν ήμασταν παιδάκια και μετράγαμε τα μπάνια και τα παγωτά. Της λέω ότι αν πάει μόνη της για μπάνιο θα με νικήσει, και μετά θα της πάρω και παγωτό και θα κερδίσει και σ’ αυτό. Το βλέμμα πάλι. Πηγαίνουμε στην παραλία μπροστά στο χωριό για πιο γρήγορα, στην οποία το νερό έχει τη θερμοκρασία ούρων και τη διαύγεια κοκακόλας. Κάνω μια βουτιά και αισθάνομαι σαν το παιδάκι στο Slumdog Millionaire που ήταν παγιδευμένο στην τουαλέτα και ήθελε πάρα πολύ να πάει να δει τον σταρ του σινεμά. Βγαίνω, αποκοιμιέμαι στην ξαπλώστρα κι όταν ξυπνάω μ’ έχει πιάσει ο ήλιος. Το δεξί μισό μου είναι ροδοκόκκινο σαν τον Μπέιμπ το γουρουνάκι. Ο υπόλοιπος είμαι κάτασπρος. Για πρώτη φορά στις διακοπές μας, εκείνη ξεκαρδίζεται στα γέλια.

Το δωμάτιό μας είναι πιο μικρό, πιο σκοτεινό και πιο μακριά από τη θάλασσα από ό,τι έγραφε το website, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο είναι η μυρωδιά. Το δωμάτιό μας μυρίζει αμυδρά χλωρίνη και σπίτι γιαγιάς που έχει γάτες, και έχει μέγεθος περίπου το μισό της κρεβατοκάμαράς μας στην Αθήνα. Πιστεύω ότι είναι βλακώδες να πηγαίνεις διακοπές και να μένεις σε καταλύματα που είναι χειρότερα απ’ το σπίτι σου και της το λέω, κι αυτή μου λέει να μην είμαι μουντρούχος και γεροπαράξενος και ότι απ’ το σπίτι μας στην Αθήνα δεν βλέπουμε τη θάλασσα. Σ’ αυτό έχει δίκιο. Επίσης απ’ το σπίτι μας δεν βλέπουμε ένα χωμάτινο παρκινγκ, ένα μαγαζί με μπουγάτσες και κοτομπέικον και την πλάτη ενός ξενοδοχείου της συμφοράς, αλλά εδώ τα βλέπουμε μια χαρά, και είναι πολύ πιο κοντά από τη θάλασσα.

Φτάσαμε στο νησί με μόνο τρεις ώρες καθυστέρηση και χωρίς καμία μηχανική βλάβη, πράγμα που νομίζω είναι ρεκόρ ταχύτητας και αξιοπιστίας για την ναυτιλιακή εταιρία, χαλάλι τα 370 ευρώ. Όπως πάντα είχα καταφέρει να παρκάρω το αυτοκίνητο πιο βαθιά στο καράβι απ’ όλους (κόμπλεξ;) πράγμα που σημαίνει ότι βγήκα τελευταίος, πάντα υπό το θορυβώδες abuse των τύπων με τα λευκά μπλουζάκια. Μετά από μια άγρυπνη νύχτα και μια ώρα εισπνοής  αναθυμιάσεων από εξατμίσεις στα έγκατα ενός πλοίου, το τελευταίο που χρειαζόμουν ήταν το βλέμμα της στο λιμάνι, έξω. «Μια ώρα έκανες», μου είπε.

Γιατί άλλαξε το βουητό της μηχανής; Έσβησε; Ή δουλεύει πιο έντονα; Πλέουμε ακυβέρνητοι στο πέλαγο; Βαρέσαμε σε ξέρα; Και πώς μπορεί αυτή και κοιμάται ανενόχλητη, σα γομάρι, λες και δεν τρέχει τίποτα;

Λυπάμαι τους ανθρώπους που πουλάνε χαρτομάντιλα στα φανάρια, τους ανθρώπους που δουλεύουν στα μπουζούκια, τις στριπτιτζούδες-θύματα trafficking, αλλά η κατηγορία ανθρώπων που βρίσκεται στο #1 της λίστας του οίκτου μου είναι αυτοί που κοιμούνται στο πάτωμα του καραβιού όταν ταξιδεύω. Τους βλέπω και κλαίω.  Γιατί πόσο παρατημένος πρέπει να είσαι, πόσο κουρασμένος απ’ τη ζωή, για να ξαπλάρεις σε μια κουβερτούλα χάμω, στη μοκέτα τη λερωμένη από τότε που πρωτοτοποθετήθηκε στο καράβι το 1988, με το μάγουλο πρακτικά κολλημένο στη δονούμενη λαμαρίνα του πλοίου, και να κοιμάσαι μακάρια; Ένιωσα τύψεις όταν βγήκα απ’ την καμπίνα για να πάω να πάρω ένα νεράκι, και πάτησα αυτόν που κοιμόταν έξω απ’ την πόρτα.

Τη βρίσκω καθώς μασουλάει κάτι καφέ κι απροσδιόριστο. Έχει περάσει μιάμιση ώρα από τότε που ειδωθήκαμε τελευταία φορά, όταν η κυρία της ζήτησε να κατέβει από το αυτοκίνητο ώστε να μείνω μόνος μου στην ουρά για το πλοίο, κι αυτή κατέβηκε κι απομακρύνθηκε φωνάζοντάς μου να μην ξεχάσω την τσάντα με τα μπισκότα, το φούτερ, το βιβλίο της, τα σταυρόλεξα και τη φωτογραφική μηχανή για το ταξίδι. Στη συνέχεια ανέλυσα τα προβλήματά μου περιμένοντας, και μετά έφτασα μπροστά στους πιο αμείλικτους κριτές της οδηγικής ικανότητας στο σύμπαν, τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να κάνουν το Σουμάχερ να κλάψει με αναφιλητά γιατί δεν έκανε «δεξιά, έλα έλα έλα ΩΠΑ» αμέσως μόλις τους το ζήτησαν, τους αυταρχικούς φωνακλάδες με τα λευκά μπλουζάκια που κατευθύνουν τα αμάξια στα έγκατα του πλοίου και κακοποιούν λεκτικά τους οδηγούς που δεν τα παστώνουν όσο ασφυκτικά θα ήθελαν. Ανεβαίνω κοντά της με τα νεύρα μου τσατάλια, και συναντώ το τόσο γνωστό της βλέμμα, το στωικό, το της αναμενόμενης, επαναλαμβανόμενης, σχεδόν πληκτικής απογοήτευσης. Φυσικά έχω ξεχάσει την τσάντα.

Υπάρχουν στιγμές που ο άντρας κάθεται μόνος του με τον εαυτό του και σκέφτεται τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και το ρόλο του στη ροή των πραγμάτων. Ακίνητος στην ουρά για να μπεις στο φέρι μπόουτ είναι μία από αυτές.

Τελευταία μέρα στη δουλειά κι αισθάνομαι ήδη κουρασμένος, με πονάει το κεφάλι απ’ τη γκρίνια της, απ’ το τεχνητό άγχος αν προλάβαμε να τα πάρουμε όλα, μήπως ξεχάσαμε τίποτα, αν κλειδώσαμε το σπίτι, ποιός θα ποτίζει τα φυτά, αν κάνανε καλό σέρβις στο αμάξι, αν θα προλάβουμε το καράβι, αν θα με πιάσουν οι δραμαμίνες, αν θα είναι καλό το ξενοδοχείο, αν θα φυσάει, αν θα κάνει υπερβολική ζέστη, αν θα κολλήσουμε γρίπη των χοίρων, αν θα την πνίξω, αν θα πνιγώ.

Σήμερα φεύγω για διακοπές μαζί της.

Έλα, Σεπτέμβρη. Βιάσου.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα αυτή η ερώτηση τριγυρνάει στο μυαλό μου…

Για πόσο ακόμα άραγε θα σε χαιρετώ;

Τι νόημα έχει;

Πόσα, έλα κ πες μου μόνο πόσα αντίο θα σου πω ακόμα;

29.07.2001-29.07.2011

Μου λείπεις , κάθε μέρα πιο πολύ…

Χάσαμε τόσες στιγμές…

Χάνουμε τόσες στιγμές...

Αντίο...

Έτσι απλά για την ιστορία ανεβαίνει αυτό το post...

Γιατί όσο καιρό κ αν είχα να γράψω πάντα στα γενέθλια μου τιμούσα το Blog μου...

Γιατί πλέον έχω όσα χρειάζομαι σε σύγκριση με τις άλλες χρονιές που συνήθως κάτι μου έλειπε...

Γιατί ο χρόνος που πέρασε ήταν ο πιο ευτυχισμένος της ζωής μου και κάθε μέρα ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να τον ζήσω….

Δεν ξέρω αν μπορώ να ευχηθώ για καλύτερο στον εαυτό μου, σίγουρα όμως θα ήθελα να ζήσω πάλι τις ωραίες στιγμές που αφήνω πίσω σβήνοντας τα 31 μου κεράκια!

Και σίγουρα θέλω να έχω υγεία για να χαρώ όσο πιο πολλά χρόνια γίνεται την αγάπη μου και την κορούλα μας που κάθε μέρα κάνει κάτι καινούργιο κ μας τρελαίνει!

Τα 31 μου κεράκια τα έσβησα χθες παρέα με αγαπημένους φίλους...

Σας ευχαριστώ όλους!:)

Να αγαπάς κ να σ’αγαπάνε…

Να ξυπνάω κ να σ’ έχω δίπλα μου…

Να σε κάνω να γελάς…

Να αναμένω, μετά από τόσα χρόνια, να ακούσω την φωνή σου στο τηλέφωνο…

Να σε περιμένω με ανυπομονησία να γυρίσεις σπίτι..!

Να κοιτώ τα υπέροχα μπλε μάτια της μικρής μου…

Να ακούω τη φωνούλα της...

Να την κάνω να γελάει..

Να με αγγίζει..!

...είναι η αγκαλιά κ τα χάδια σας...

Να μου κάνει τρελίτσες κ αγάπες ο σκύλος μου!

Να μιλάω με τις φίλες μου…

Να νιώθω ότι έχω τη πιο όμορφη παρέα!

Να σας σκέφτομαι κ να χαμογελώ..!

Ναι, η ευτυχία είναι  στιγμές…

Οι δικές μας στιγμές!

Το παρακάτω κείμενο ήταν μια καλή αφορμή για να γράψω πάλι στο Blog μου μετά από τόσο καιρό…

Δεν είναι δικό μου…ίσως όμως είναι μια αρχή…

Είμαι σίγουρη ότι θα σας γυρίσει χρόνια πίσω κ θα σας γεμίσει εικόνες.

Εικόνες των παιδικών σας χρόνων…

Καλή ανάγνωση!

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.

Έπρεπε να περιμένουμε...
δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί…

Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά…Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.

Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.

Εμείς είχαμε φίλους...

Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.

Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.

Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Πηγή:

http://24wro.blogspot.com/2011/03/1989.html

...δε θα τα βάψουμε και μαύρα που κλείσαμε τα πρώτα –άντα!

Σκέφτομαι πως πέρυσι τέτοιο καιρό ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός συνέβη στη ζωή μου…

Φέτος το αντίθετο…

Βλέπεις, έτσι είναι η ζωή γεμάτη απώλειες και αφίξεις…

Ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις...

Και το πιο πετυχημενο..."Ρόδα είναι και γυρίζει..!"

Άντε και του χρόνου να  ΄μαι - να ‘μαστε καλά!!!  

:)

ΥΓ. Πω πω...έγραψα στο blog μου!!!!!:D

Καλέ το ξέρω…

Μη με περνάτε για τρελή!!!!

Για το Blog μου δεν έχει αλλάξει!!!

Τελευταίο post ήταν στις 20 Αυγούστου!!!(περνάει γρήγορα ο καιρός πάντως… )

Το τακτοποίησα όμως το θέμα μετά την υπενθύμιση της Βικούλας!!!!

Το ξεσκόνισα λοιπόν τώρα!

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα το αφήσω πάλι να πιάσει νυχτερίδες και αράχνες….

Για να είμαστε σίγουροι όμως…

Άντε και Καλό Πάσχα!!!!

:)

...εγώ είμαι εδώ και αρχικά γκρινιάζω!

Ξέρετε τα γνωστά…

Πω πω τι γρήγορα που πέρασε ο καιρός,

Άντε πάλι στα ίδια.

Ρουτίνα ,καθημερινότητα.κτλ

Όταν όμως Δευτέρα πρωί ξεκινάω για την δουλειά , βλέπω την επιστροφή μου με άλλο μάτι , διότι συνειδητοποιώ ότι είμαι σε κάτι προνομιούχα που επέστρεψα σχετικά νωρίς από τις διακοπές, διότι μπορώ…

Να πάω στην δουλειά μου (και να γυρίσω σπίτι)  γρήγορα , αλλά και με την ησυχία μου , χωρίς άγχος μια και οι δρόμοι είναι άδειοι,

Να εγκλιματιστώ λίγο με τον χώρο (του άδειου ορόφου) του γραφείου πριν μαζευτούμε όλοι και γίνει εδώ μέσα πάλι το μπάχαλο από κόσμο και από δουλειά,

Να βρω να παρκάρω αμέσως,

Να ψωνίσω με άνεση χωρίς να στριμωχτώ και χωρίς να χάσω την ώρα μου στην ουρά του ταμείου,

Να κάνω τις δουλειές μου σε τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες με άνεση,

Να πάω βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και να απολαύσω τον καφέ (ποτό , μπύρα , παγωτό) κάτω απ’ την Ακρόπολη ήρεμα και όμορφα,

Θέλετε και άλλα;;;;;;;;;

Δεν έχω!!!

Κατά τα άλλα η επιστροφή απ’ τις διακοπές είναι χάλια!!!!! :D 

Καλή Προσαρμογή και Καλή Δύναμη σε Όσους Επέστρεψαν…!

Καλή συνέχεια και Καλά να Περνάτε Σε Όσους Συνεχίζουν!!!!

Εντάξει , ότι είμαι ευσυγκίνητη το ήξερα!

Συγκινούμε στους γάμους , στις βαπτίσεις , σε αποχαιρετισμούς , σε ταινίες , μέχρι και διαφήμιση μπορεί να με συγκινήσει!

Ότι θα συγκινιόμουν όμως και με το γάμο της Μαρίας της Άσχημης που έγινε όμορφη δεν το περίμενα!!!

χαχαχα

Πλάκα πλάκα , 62.6% έφτασε η τηλεθέαση της Άσχημης...

Τι να πω;

Καλημέρα σας!!!!

Κοιτάζω την βροχή και σκέφτομαι πως πριν κάμποσο καιρό , οι σκέψεις μου κυλούσαν σαν νερό μέσα στο μυαλό μου.

Άλλοτε ήταν μπόρα και άλλοτε καλοκαιρινή βροχή.

Έρεαν όμως…

Πότε ξεκάθαρες και πότε μπερδεμένες.

Έδω και μερικούς μήνες είναι σαν να έχω λύσει όλες μου τις απορίες, σαν να μην υπάρχουν οι προβληματισμοί του παρελθόντος , σαν όλα να έχουν πάρει τον δρόμο τους…

Και νομίζω πως τον έχουν...

Καινούργιοι αλλά τόσο οικείοι στόχοι….

Καινούργια άγχη που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν…

Σχέδια και όνειρα…

Ναι , όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους…  

Κάτι όμως έχει λοξοδρομήσει…

Κάτι έχει πάρει άλλο μονοπάτι απ αυτό που επέλεξα εγώ…

Η Έμπνευση μου…

Ο Άλλος μου Εαυτός…

Πήγα εγώ μπροστά , αλλά εκείνος έχει μείνει πίσω.

Δεν κόβω όμως το βήμα για να με φτάσει και εκείνος δεν πάει πιο γρήγορα για να το κάνει.

Δεν ξέρω γιατί...

Ξέρω όμως , ότι όπως και να ‘χει είμαστε ένα σώμα…

Καλό Μεσημέρι!

Εντάξει , ξέρω…

Τέτοια κείμενα θα έχετε διαβάσει πολλά…

Αφυπνιστικά τα λέω εγώ…

Γιατί τουλάχιστον σεν μένα έτσι λειτουργούν…

Μετά βέβαια , τις περισσότερες φορές, ξανά μπαίνω στο δικό μου κόσμο…αυτόν του της αποδοχής και της αδράνειας μια και πιστεύω πως «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη»…Πολλοί όμως;

Το παρακάτω βέβαια δεν λειτούργησε σαν Αφύπνιση…

Και πως θα μπορούσε , αφού υπάρχω και εγώ κάπου μέσα σε αυτές τις περιγραφές…

Ίσως να υπάρχετε και εσείς…

"Είσαι γύρω στα 35 (πάνω / κάτω).  Έχεις σπουδάσει, απέκτησες μεταπτυχιακό, μιλάς δύο ξένες γλώσσες...  Όταν ήσουν 10 ετών, ήθελες να γίνεις πιλότος/αστυνομικός/δάσκαλος. Στα 15 σου, γιατρός/δικηγόρος/αρχιτέκτονας και στα 20, project manager/IT specialist. Σήμερα και κοιτώντας το γραφείο όπου δουλεύεις, συνειδητοποιείς ότι καλύτερα να είχες μείνει στο αρχικό plan.
 
Πηγαίνεις γυμναστήριο (όποτε μπορέσεις, μία φορά το εξάμηνο), κάνεις συχνά δίαιτες και διαβάζεις το ζώδιό σου χωρίς να ντρέπεσαι γι' αυτό.
Έχεις διάφορα ενδιαφέροντα, σου αρέσει το έντεχνο, νιώθεις καλλιεργημένος, διαβάζεις λιγότερο απ' όσο θα ήθελες, βλέπεις Fame Story και πηγαίνεις σινεμά.  Στη ντουλάπα σου έχεις ακόμη μερικά ξεχασμένα τεύχη του Κλικ και στη βιβλιοθήκη σου υπάρχουν βιβλία του Μαρκές και του Ουμπέρτο Έκο. Έχεις πληθώρα cds, τα οποία σπανίως ακούς.  Αγοράζεις δύο εφημερίδες κάθε Κυριακή (με κριτήριο το dvd) και αρχίζεις την ανάγνωσή τους από τα ένθετα:  πρώτα τα διαφημιστικά,  μετά τα τηλεοπτικά,  τα lifestyle και τέλος  -αν προλάβεις-  ρίχνεις και μια ματιά στην εφημερίδα.

Ξυπνάς κάθε πρωί με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και πίνεις έναν καφέ.  Ντύνεσαι. Βγάζεις από την πρίζα τον φορτιστή και βάζεις στην τσάντα σου το κινητό.  Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και πηγαίνεις στη δουλειά (την οποία δυσκολεύθηκες να βρεις, αλλά τέτοια που είναι, εύχεσαι να μην την είχες βρει), πίνεις έναν καφέ, τσεκάρεις το e-mail σου, ανοίγεις το in.gr, διαβάζεις το Μετρόραμα και την AthensVoice, παίρνεις κάνα τηλέφωνο, κουτσομπολεύεις με τους συναδέλφους, χασμουριέσαι κι αρχίζεις να μελετάς νούμερα και να γράφεις αναφορές.   Κατά τη διάρκεια της μέρας, πετάγεσαι να πληρώσεις το κινητό, τη ΔΕΗ, την Tellas, τη δόση για το αυτοκίνητο.   Παίρνεις και μία τυρόπιτα.   Όταν τη φας, αισθάνεσαι ενοχές για τις θερμίδες που απέκτησες, για τις κακές διατροφικές σου συνήθειες, για τα ευρώ που ξοδεύεις αλόγιστα σε σαχλαμάρες, για τα παιδάκια στο Τζιμπουτί που δεν έχουν να φάνε.

Σχολάς (γύρω στις 4, στις 5 ή ίσως και στις 7:30).  Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και γυρίζεις πίσω πτώμα.  Δεν έχεις καμία όρεξη να βγεις, αλλά για να μην σε πουν αντικοινωνικό κανονίζεις να βρεθείς με την παρέα σου στην άλλη άκρη της πόλης, σε ένα μπαράκι πολύ κατώτερο από το κουτούκι που βρίσκεται στη γωνία, ακριβώς δίπλα στο σπίτι σου.  Όταν φθάσεις στο μπαράκι κι αφού ταλαιπωρηθείς να βρεις θέση να παρκάρεις, στριμώχνεσαι σε ένα τραπεζάκι ασφυκτικά τοποθετημένο ανάμεσα σε άλλα και νιώθεις και χαρούμενος που βρήκες να κάτσεις.   Εκνευρίζεσαι με την κάπνα, τη μουσική, το γέλιο της κυρίας στο διπλανό τραπέζι, την αγένεια της σερβιτόρας και βεβαίως τον αδικαιολόγητα υπέρογκο λογαριασμό, που σου δημιουργεί και πάλι τους γνωστούς συνειρμούς για τα πεταμένα ευρώ και τα παιδάκια στο Τζιμπουτί.

Είχες όνειρα.  Ω ναι!  Ήθελες να παντρευτείς, να κάνεις πολλά παιδάκια και να αγοράσεις ένα μεγάλο σπίτι με θέα τη θάλασσα.  Τώρα καλόμαθες και ανατριχιάζεις στη σκέψη και μόνο.   Κοιτάς και την τελευταία μισθοδοσία σου και συμβιβάζεσαι, στην καλύτερη με πολιτικό γάμο, ένα παιδί και θέα στον ακάλυπτο.   Κορνιζάρεις και κρεμάς στον τοίχο, τα πτυχία που είχαν υποσχεθεί να σε κάνουν project manager/IT specialist. Συμβιβάζεσαι με την κακογουστιά, την αγένεια, την αναξιοκρατία, τη μαζικότητα.   Συμβιβάζεσαι με το έτερον ήμισυ, παρά το γεγονός ότι κατά βάθος είσαι εγωιστής και θα ήθελες να είσαι πάντα από πάνω.  Ας όψεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση που σου κληροδότησε το Κλικ, το Νίτρο, η Πετρουλάκη, η οικογένεια Φόρεστερ και όλος αυτός ο δήθεν υπέρλαμπρος κόσμος της χαλαρότητας, της ευδαιμονίας και της ευζωίας.  Ξέρεις ότι δεν είσαι πανέξυπνος, πανέμορφος, επιτυχημένος, political correct.   Συμβιβάζεσαι και με αυτό.   Εντέλει, φθάνεις να συμβιβάζεσαι με τον συμβιβασμό.   Συνειδητοποίησες ότι η γενιά σου έχαψε την παραμύθα που της σερβίρανε οι λογής-λογής Κωστόπουλοι.   Την παραμύθα του χύμα, του εύκολου, του ωχαδελφισμού, της νέο-μαγκιάς.
 
Κι ύστερα, ώσπου να το συνειδητοποιήσεις, μεγάλωσες!   «Μα δεν μπορεί   ΕΓΩ ο επίδοξος project manager/IT specialist να είμαι ακόμη εδώ, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στην Πλατεία Βικτωρίας» σκέφτεσαι.   «Πότε θα πάω εκδρομές σε εξωτικούς προορισμούς;   Πότε θα μείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που μοιάζει με καράβι, στο Ντουμπάι;   Πότε θα αγοράσω τηλεόραση plasma για να την εγκαταστήσω στο playroom μου;  Πότε θα μετακομίσω σε μεζονέτα στην εξοχή;  Πότε θα βρω το χρόνο να διαβάσω όλα τα βιβλία που θέλω, να ταξινομήσω όλα τα άρθρα που έχω κρατήσει, να ακούσω όλα τα cds που έχω αντιγράψει και να δω όλα τα dvds που έχω συγκεντρώσει από τις εφημερίδες;  Ποιος θα μου πει πότε να επαναστατήσω επιτέλους;»

Υπήρξαν γενιές που ανδρώθηκαν μέσα από ένδοξες επαναστάσεις.  Όλοι, έφαγαν τελικά τα μούτρα τους, αλλά τους έμεινε τουλάχιστον η ανάμνηση ότι αγωνίσθηκαν για κάτι.  Λυπάμαι πολύ.  Εσείς αγαπητέ μου είστε ο πιο αδύναμος κρίκος.   Η ιστορία σας κλήρωσε κι εσάς μία κάποια επανάσταση.   Την επανάσταση του lifestyle και της τεχνολογίας.  

Είστε ένας φρενήρης, ανικανοποίητος καταναλωτής.

Χαίρεται...."

Σας φιλώ!

Εύχομαι Ολόψυχα Σε Όλους ,

  Η Ανασταση Του Κυρίου Να Σας Φέρει Ότι Eπιθυμείτε! 

Υγεία Σε Σας και Τους Αγαπημένους Σας!!! 

Επίσης...

  Να Περάσετε Καλά Οτι Και Αν Κάνετε... 

Να προσέχετε Στον Δρόμο... 

Μην Οδηγείτε Όταν Έχετε Πιεί Την Άρτα και τα Γιάννενα…

  Και Μη Ξεχνάτε ότι σε 2 Μήνες θα Ξεχυθούμε στις Παραλίες… 

Μη Φάτε Ότι Βρείτε Μπροστά Σας!!!!:D

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ & ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

:)

Ήταν Σάββατο 19 Απριλίου του 1980, και ώρα 13:30 , όταν έκλαψα για πρώτη φορά στην ζωή μου...

Όταν ένιωσα το χάδι...

Όταν είδα λίγο φως...

Όταν η λέξη αγάπη, αρχισε να έχει νόημα για μένα...

Όταν η λέξη φροντίδα , άρχισε να έχει ουσία....

Σήμερα , 28 χρόνια μετά , σκέφτομαι πως τελικά , δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από τότε...

διότι , όπως και να ‘χει παραμένω Μωγιό!!!

Γιατί ακόμα ζητώ το χάδι , την αγάπη , την φροντίδα και ότι άλλο ζητάει ένα νεογέννητο!(ή μαλλον σχεδόν ότι άλλο ζητά ένα νεογέννητο!!!!)

Γιατί ακόμα , αυτές οι λέξεις δίνουν δύναμη και νόημα στην ύπαρξη μου...

Χρόνια Μου Καλά λοιπόν

Δεν θέλω να τα εκατοστήσω...

Θέλω να φτάσω τα 80 ,

να έχω 3 παιδιά και πολλά εγγόνια!!!!:) 

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!!!!:)

Εξελίσσεται η τεχνολογία και μαζί της και εγώ!

Ναι λοιπόν , είναι αλήθεια και είμαι πολύ συγκινημένη!

Έγινα video-game στο playstation 3!!!

Ούτε ο Ρουβάς τέτοια επιτυχία...!

:) :) :)

Να και οι οδηγίες του παιχνιδιού μου,

(συγνώμη , αλλά μετάφραση βαριέμαι να κάνω!) :

Enter a world of sublime and atmospheric wonder, as you guide a flock of birds through a living artwork.

Move your body to interact with the PLAYSTATION?Eye camera and vary the speed and direction of the bird flock's flight.

Send them soaring through beautiful scenes inspired by ancient Japanese paintings and prints while traditional music and lifelike sound effects complete the relaxing effect.

And don't forget to look out for the interactive elements within the picture: fly past them and you'll see things in a new and very different light...

Note:Tori Emaki™ requires a PLAYSTATION?Eye camera (sold separately).

www.nz.playstation.com/games_media/games/ps3/t/toriemaki.jhtml 

Επειδή όμως δεν είχα ενημερωθεί σχετικά απ’ τους δημιουργούς , μέχρι που με ενημέρωσε ένας συνάδερφος, αναρωτιέμαι, μπορώ να τους ζητήσω πνευματικά δικαιώματα;

Καλή Εβδομάδα και Καλό Απογευμα!!!

Υ.Γ Πού 'σαι Δεοντα να δεις το συλλεκτικό των συλλεκτικών!!!! :)

Έφτασε η ώρα επιτέλους για το τριήμερο!

Χαβάη βέβαια δεν θα πάμε , αλλά τι να λέμε τώρα!

To τραγουδάκι πάντως αν και πολύ καλοκαιρίνο και όχι τόσο επίκαιρο ,  είναι υπέροχο και αφιερωμένο σε όλη την παρέα, στον Άγγελο μου και φυσικά στον Εαυτό μου!!!

Πάμε Χαβάη (it´s a pity) 

Ερμηνεία : Άλκιστης Πρωτοψάλτη 

Συνθέτης: Senneville-Toussaint & Leander Top & Pierr Baigorry

Στιχουργός : Ελένη Μηλιώκα

Λοιπόν έλα, στη μηχανή ανέβα
πάμε Χαβάη με μία ρόδα.
Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη.
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει
μόνο μην κάτσουμε άλλο σπίτι.
Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη.
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει
μόνο μη μείνουμε άλλο σπίτι.

Τρέξιμο, λογαριασμοί και δουλειά,
άγχος, ακρίβεια, χρέη, δανεικά,
πάντοτε συνωστισμός μεσ΄ το τραμ
και πάντα εκεί το κινητό χτυπά.
Να μαγειρέψεις το πρωί,
ν΄απλώσεις ό,τι έχει πλυθεί,
να σιδερώσεις, να μαζέψεις, να σκουπίσεις πριν να΄ρθει.
Μετά να πάμε στη λαϊκή κι έπειτα ΟΤΕ,νερό ,ΔΕΗ
για να πληρώσω-give me a break!
Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη.
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει
μόνο μην κάτσουμε άλλο σπίτι.
Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη.
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει
μόνο μη μείνουμε άλλο σπίτι.

Θέλω βόλτες, ταξίδια, γλυκά, φαγητά,
να ξαπλώσουμε μπρούμυτα στην αμμουδιά.
Θέλω στην παραλία ν΄ανάψω φωτιά,
κολύμπι ωρών στα ρηχά ή στα βαθιά.
Θέλω να μαυρίσω και να μείνω έτσι πάντα,
με τον Enrique Iglesias να χορέψω labanda.
N΄αρπάξω το μικρόφωνο από μία μπάντα
και να φωνάξω "Θεέ μου αμήν".

Λοιπόν έλα, στη μηχανή ανέβα.
Πάμε Χαβάη με μία ρόδα.

Πήρα θαλάσσιο στρώμα, δυο-τρία μαγιό ακόμα,
μπρατσάκια και πετσέτες μ΄ ωραίο χρώμα.
Άμα θες έχω και βατραχοπέδιλα ακόμα,
με 30 δείκτη προστασίας κρέμα για το σώμα.
Δεν ξέρω ακριβώς τι άλλο θα πρέπει
να πάρω αφού έμεινα μ΄ άδεια τσέπη.
Σταματώ και στην τράπεζα να δω αν έχει λεφτά μα
ξέχασα το pin!
Θωμά είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει.
Αν τελικά θα πάμε στη Χαβάη,
τότε πάρε λεφτά απ' το σπίτι.
Ναι, Θωμά είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει.
Αν τελικά θα πάμε στη Χαβάη
πάρε κι εσύ λεφτά απ' το σπίτι.

Καλή διασκέδαση σε όλους!

Όπου και αν πάτε ότι και αν κάνετε!

Να προσέχετε!!!