Τελικά τι είναι ζωή; Είναι η καθημερινότητα; Οι δυσκολίες της; Οι επιλογές μας... καλές και κακές;

Ή μήπως είναι οι στιγμές;  Ότι απολαύσαμε; Ότι μας σημάδεψε ευχάριστα και ενώ το θυμόμαστε  μας ξεφεύγει ένα κρυφό χαμόγελο…

Μια μέρα ένας ερευνητής διαισθάνθηκε πως έπρεπε να πάει στην πόλη του Καμίρ.

Φτάνοντας εκεί το βήμα του τον έβγαλε σε ένα καταπράσινο  λόφο!  Δέντρα, λουλούδια,  χρώματα,  παντού. Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παράδεισου.

Τα μάτια του όμως ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια από τις  πέτρες που ήταν εκεί:

Αμπντούλ Τάρεγκ:  Έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες δυο εβδομάδες και 3 μέρες.

Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ εκείνο το μέρος.

Κοιτάζοντας γύρω του,  συνειδητοποίησε πως και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε:

Γιαμίρ Καλίμπ: Έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.

Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.

Μια μια, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες. Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές.:

Ένα όνομα και τον  ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού. Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που  είχε ζήσει  τον πιο πολύ καιρό μόλις ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια.

Έμεινε εκεί αρκετή ώρα να στέκεται συγκλονισμένος  και βαθύτατα συγκινημένος  από αυτήν την διαπίστωση, όταν εμφανίστηκε ο φύλακας του νεκροταφείου.

« Γιατί κλαίτε κύριε;» Τον ρώτησε.

«Μα πώς να κρατήσω την ψυχραιμία μου όταν βλέπω πως ο μεγαλύτερος άνθρωπος που είναι θαμμένος  εδώ  είναι 11 ετών.

« Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα… Θα σας εξηγήσω , εμείς εδώ στο Καμίρ έχουμε μια παράδοση. Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα 15 του χρόνια, οι γονείς του  χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Από εκείνη την στιγμή και μετά κάθε φορά που  απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο του και το σημειώνει.

Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε. Στα αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.

Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δυο; Τρεις και μισή;  Και μετά η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού… Πόσο κράτησε;  Μόνο το ενάμιση λεπτό του φιλιού; Δυο μέρες μια εβδομάδα;  Και η εγκυμοσύνη; Και ο γάμος καλών φίλων; Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;

Έτσι συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε κάθε λεπτό…

Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιο του

και να αθροίζουμε το χρόνο απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του.

Γιατί αυτός είναι για μας ο μοναδικός πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει.

Περίληψη από το βιβλίο του ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ «ιστορίες να σκεφτείς»

Ένα παραμύθι του Jay Rabon.

Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί γιατί στην  αγγλική γλώσσα  υπάρχει μια κοινή λέξη για την αγάπη και τον έρωτα. Γιατί δυο έννοιες που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους να αναφέρονται με την ίδια ακριβώς λέξη;

Όταν μετέφραζα το το παρακάτω κειμενάκι του Paulo Coelho με προβλημάτισε ακόμη περισσότερο αυτό το γεγονός.

Αρχικά μιλάει για δυο ανθρώπους, που συναντιούνται, ερωτεύονται,  φτιάχνουν την ζωή τους μαζί, κάνουν παιδιά και τα μεγαλώνουν. Χρησιμοποιεί την  λέξη"love"

Αμέσως μετά παρουσίαζει  τον έρωτα σαν κάτι πάντα νέο,  ως τροφοδότη της ύπαρξης μας, τον οπόιο πρέπει να ζούμε όπου κι αν μας συμβεί... Και πάλι χρησιμοποιεί την λέξη "love".

Καταμπερδεύτηκα... :-)

Όταν έχουμε κάποιον που  μας θέλει πραγματικά τότε βρίσκονται κι άλλοι πολλοί που  μας θέλουν.  Αλλά όταν βρεθούμε μόνοι μας, τότε παραμένουμε για καιρό εντελώς μόνοι.

Η ζωή είναι παράξενη.

Έχεις ποτέ ακούσει για το βιβλίο που λέγεται  “I Ch’ing ” ;  την ρώτησε.

«Όχι δεν το έχω»

Λέει ότι μια πόλη μπορεί να μετακινηθεί αλλά όχι κι ένα πηγάδι.

Γύρω από το πηγάδι οι εραστές βρίσκουν ο ένας τον άλλον, ικανοποιούν την δίψα τους χτίζουν σπιτικά, και μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Αλλά αν ο ένας από τους δυο αποφασίσει να φύγει, τότε το πηγάδι δεν μπορεί να πάει μαζί του. Τα απομεινάρια του έρωτα  είναι εκεί αφρόντιστα – ακόμη κι αν είναι γεμάτα με το ίδιο καθάριο νερό που ήταν και πιο πριν.

Ο Έρωτας είναι πάντα κάτι νέο.  Άσχετα εάν ερωτευτούμε μια,  δυο ή δώδεκα  φορές στην ζωή μας, πάντα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ολοκαίνουρια κατάσταση.

Ο έρωτας μπορεί να μας οδηγήσει στην κόλαση ή τον παράδεισο αλλά πάντα μας πάει κάπου.  Πρέπει απλά να το αποδεχτούμε, γιατί είναι αυτός που τροφοδοτεί την ύπαρξη μας.  Εάν τον απορρίψουμε μπορεί να πεθάνουμε από την πείνα, διότι χάνουμε το θάρρος μας κι έτσι δεν τεντώνουμε το χέρι μας, ώστε να κόψουμε ένα φρούτο από τα κλαδιά του δέντρου της ζωής.

Πρέπει να παίρνουμε την αγάπη εκεί που την βρίσκουμε ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα περάσουμε μετά, μέρες, εβδομάδες απογοήτευσης και θλίψης.

«Θα έπρεπε να έχεις ρωτήσει» είπα. « Ο έρωτας δεν κάνει πολλές ερωτήσεις, επειδή αν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε θα τρομοκρατηθούμε. Είναι ένας ανεξήγητος φόβος, Είναι δύσκολο ακόμη και να τον περιγράψω. Πιθανόν  είναι ο φόβος της περιφρόνησης, της μη αποδοχής, ή της διάλυσης της μαγείας.

Είναι γελοίο αλλά έτσι είναι. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ρωτάς αλλά δρας.

Όπως έχεις πει πολλές φορές, πρέπει να παίρνεις ρίσκα.

Περίμενε! Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που πήρα για τον έρωτα. Εκείνη είναι η μέρα που αρχίζεις να σχεδιάζεις μόνος, κάνοντας χιλιάδες όνειρα, προσπαθείς να  φανταστείς κάθε πιθανή συζήτηση,  υπόσχεσαι να αλλάξεις την συμπεριφορά σου με διάφορους τρόπους και κάθε μέρα ένιωθες όλο και περισσότερο αγχωμένος μέχρι που έφτασε  στην ζωή σου ο αγαπημένος σου. Αλλά μετά δεν ήξερες τι να πεις.   Οι ώρες της αναμονής είχαν δώσει τη θέση τους στην ένταση, η ένταση γινόταν φόβος, και ο φόβος σου προκαλούσε  αμηχανία για το πώς να δείξεις την τρυφερότητα που αισθάνεσαι.

Ο έρωτας είναι παγίδα. Όταν εμφανίζεται, μπορούμε να δούμε μόνο το φως κι όχι τις  σκιές.

English version

If one person really wants us, everyone does. But, if we’re alone, we become even more alone. Life is strange.
“Have you ever heard of the book called the I Ch’ing?” I asked her.
“No, I haven’t.”
“It says that a city can be moved but not a well. It’s around the well that lovers find each other, satisfy their thirst, build homes, and raise their children. But if one of them decides to leave, the well cannot go with them. Love remains there, abandoned – even though it is filled with the same pure water as before.”

Love is always new. Regardless of whether we love once, twice or a dozen times in our life, we always face a brand-new situation.

Love can consign us to hell or to paradise, but it always takes us somewhere. We simply have to accept it, because it is what nourishes our existence. If we reject it, we die of hunger, because we lack courage to stretch out a hand and pluck the fruit from the branches of the tree of life.
We have to take love where we find it, even if it means hours, days, weeks of disappointments and sadness.

“You shouldn’t have asked,” I said. “Love doesn’t ask many questions, because if we stop to think we become fearful. It’s an inexplicable fear; it’s difficult even to describe it. Maybe it’s the fear of being scorned, of not being accepted, or of breaking the spell. It’s ridiculous, but that’s the way it is. That’s why you don’t ask-you act. As you’ve said many times, you have to take risks.”

Wait. This was the first lesson I learned about love. The day drags along, you make thousands of plans, you imagine every possible conversation, you promise to change your behavior in certain ways – and you feel more and more anxious until your loved one arrives.
But by then, you don’t know what to say. The hours of waiting have been transformed into tension, the tension has become fear, and the fear makes you embarrassed about showing affection.

Love is like a trap. When it appears, we see only light, not its shadow

“By the river Piedra I sat down and wept”

translated by Maria

Καλό μας  μήνα! Κι ας είναι και κουτσός!

Το ξέρω πως τα περισσότερα παραμύθια που έχουν γραφτεί για τους 12 μήνες είναι καταπληκτικά! Τότε γιατί κάθε φορά που διαβάζω ένα που δεν είχα διαβάσει πριν,  εντυπωσιάζομαι τόσο…;  Μάλλον γιατί όλα λένε τα πιο πολύπλοκα  πράγματα με τις πιο απλές λέξεις…

Όταν γεννήθηκε ο Φλεβάρης, ο αδερφός του ο Γενάρης του έκανε δώρο ένα μπαλάκι από χιόνι.

«  Τρώγε να μεγαλώσεις, για να μπορείς να παίξεις με τον αδερφό σου», του έλεγε κάθε τόσο η μαμά του, η Παγωνιά. «Μόλις μάθεις να τρέχεις, θα παίξετε χιονοπόλεμο, κυνηγητό και κρυφτό».

Ο Φλεβάρης ωστόσο αργούσε να μάθει να τρέχει. Ούτε να περπατήσει καλά καλά δεν μπορούσε. Το γιατί δεν το είχε προσέξει κανείς στην αρχή. Έπειτα, πρώτος το παρατήρησε  ο πατέρας του, ο Χειμώνας.

«Γυναίκα»,  είπε στην Παγωνιά, «το παιδί μας το δεύτερο θαρρώ πως γεννήθηκε λίγο κουτσό. Να δεις που δε θα μπορέσει να τρέξει σαν μήνας κανονικός…»

« Να φωνάξουμε  γρήγορα ένα γιατρό»! ανησύχησε  η Παγωνιά. «Να φέρουμε τον καλύτερο»!

Έτσι ο Χειμώνας φώναξε τον πατέρα του, γιατί όλος ο κόσμος ξέρει πως ο πιο καλός γιατρός είν’ ο Χρόνος...»

(Από το βιβλίο «Τα παιδιά του Χειμώνα» - Σειρά: Ιστορίες με τους 12 μήνες , Πατάκης 1988, 18η έκδοση 2009. Εικ.: με κολάζ της Λ.Π.-Α.)

Πριν από 3 χρόνια είχα πάει με την κόρη μου (τότε ήταν στα 10) στον Καναδά.

Το ταξίδι με προορισμό το Τορόντο και  διάρκειας σχεδόν 12 ωρών με μια μεγάλη στάση στο Μόντρεαλ ,  ήταν στην αρχή συναρπαστικό, στην συνέχεια βαρετό και στο τέλος κουραστικό!  Για μένα τουλάχιστον,  που εκτός από έναν αεροσυνοδό της Ολυμπιακής  δεν είχα βρει κάποιον άλλον ενδιαφέροντα τύπο για να μιλήσουμε, είχα δει και τις τρεις ταινίες που είχα στην διάθεση μου και είχα ακούσει όλα τα τραγούδια που είχε το I-pod μου από  2 φορές.    Επίσης είχα παίξει με την Άλκηστις  όλα τα πιθανά παιχνίδια που μπορούσαμε να παίξουμε καθισμένες στην στενή και άβολη θέση ενός αεροπλάνου της παλιάς Ολυμπιακής.

Κάποια στιγμή απορροφήθηκα λιγάκι από το βιβλίο που κρατούσα( νομίζω πως διάβαζα το βιβλίο της Ρέας Γαλανάκη «Αμίλητα βαθιά νερά» παρεμπιπτόντως θαυμάσιο βιβλίο) και όταν γύρισα το βλέμμα μου η Άλκηστις  δεν ήταν δίπλα μου. Κοίταξα λίγο πιο πέρα και την είδα δυο καθίσματα μπροστά να μιλάει με ένα κοριτσάκι στην ηλικία της.

Αναρωτήθηκα πως μιλάνε! Εννοώ σε τι γλώσσα… Αν δεν κάνω λάθος το κοριτσάκι το είχα ακούσει πριν από λίγο να μιλάει Γαλλικά στους γονείς του.  Και η κόρη μου, γαλλικά είχε μόλις αρχίσει να μαθαίνει.

Παρατήρησα καλύτερα! Αυτές περνούσαν ωραία! Λέγανε αστεία, και γελούσαν με απίστευτη οικειότητα και ευχέρεια!

Και τότε συνειδητοποίησα πως η γλώσσα του σώματος , τα χαμόγελα, οι γκριμάτσες, οι χειρονομίες …αλλά πιο πολύ η απλή  επιθυμία να επικοινωνήσουν είχαν μηδενίσει  τις τυχόν δυσκολίες που παρουσιάστηκαν αρχικά στο να παίξουν ή να συνεννοηθούν!

Αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που κάνει τόσο απλή την συναναστροφή των παιδιών και άρα την ζωή τους πιο εύκολη και πιο ευχάριστη! Είναι μάλλον ο τρόπος που σκέφτονται. Δεν αναρωτιούνται μόλις τους πλησιάσει κάποιος γιατί το κάνει, ούτε και ανησυχούν αν ο  στόχος τους εμπεριέχει δόλο…

Κι εμείς κάποτε ήμασταν παιδιά… Κι εμείς κάποτε σκεφτόμασταν έτσι…

Τότε γιατί αλλάξαμε; Τι μας έκανε τόσο επιφυλακτικούς με όλα;  Γιατί επιτρέψαμε να γίνει η ζωή μας τόσο πολύπλοκη….

Η ζωή είναι ένας ασταμάτητος αγώνας. Μια ασταμάτητη πάλη ανάμεσα στο τι θέλεις να κάνεις και στο τι τελικά κάνεις. Γιατί δεν μπορείς;  Γιατί δεν θέλεις καταβάθος να το κάνεις;

Πολλές φορές μου δίνεται η εντύπωση πως αρκετοί άνθρωποι ζουν σαν το τραντάφυλλο της παρακάτω ιστορίας. Δεν θέλουν στην ουσία να πραγματοποιήσουν ότι ονειρεύονται, από το φόβο του να μην χάσουν την δυνατότητα τους να ονειρεύονται. Ίσως ξέρουν, πως αν το πάθουν αυτό κινδυνεύουν να εξασθενίσουν, όπως το τριαντάφυλλο που ζούσε και κάλυπτε την μοναξιά του μόνο μεσα από τα όνειρα του.

Το τριαντάφυλλο που ζούσε για να ονειρεύεται…

Ένα τριαντάφυλλο ζούσε  πολύ καιρό για την συντροφιά των μελισσών, όμως καμιά  δεν το πλησίαζε…

Ακόμη κι έτσι,   το λουλούδι  ήταν ικανό να ονειρεύεται.

Όταν ένιωθε μόνο του ονειρευόταν πως βρίσκεται σ έναν  τεράστιο κήπο με μέλισσες που ερχόταν να το φιλήσουν.

Κι έτσι κατάφερνε να αντέχει μέχρι την επόμενη μέρα, που και πάλι άνοιγε τα πέταλά του ξανά.

«Δεν κουράστηκες;» Ρώτησε ένα άλλο τριαντάφυλλο.

«Όχι. Πρέπει να παλεύω.»

«Γιατί;»

«Επείδή αν δεν το κάνω… θα  εξασθενίσω... θα μαραζώσω.»

A rose longed for the company of the bees, but none would come to her.
Even so, the flower was still capable of dreaming. When she felt all alone, she would imagi­ne a garden filled with bees that came to kiss her. And so she managed to resist until the next day, when she opened her petals again.

“Aren’t you tired?” another rose asked her.
“No. I have to go on fighting.”
“Why?”

“Because if  I don’t open up, I wither.”

Paulo Coelho's Blog

Translated by Maria

Ο καλύτερος φίλος για μένα  είναι αυτός που με ακούει  προσεκτικά ότι κι αν του λέω, (κατά προτίμηση κάνοντας πως κοιμάται δίπλα μου), δεν με κρίνει ούτε με κοιτά σαν να με κρίνει, αλλά με λατρεύει  σαν ένα πρόσωπο πολύτιμο και μοναδικό στην ζωή του.

Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται υπερβολικά. Όμως  ένας τετράποδος φίλος μπορεί να τα προσφέρει με γεναιοδωρία και μοναδική ευκολία.

Ως εδώ, αυτά είναι γνωστά σε όλους όσους έτυχε να συνδέσουν την ζωή τους μ’  ένα κατοικίδιο.

Τα σκυλιά θεραπευτικής επαφής  όμως,  έχουν προχωρήσει ένα βήμα πιο μπροστά κι  έχουν εκπαιδευτεί  για να διευκολύνουν αλλά και να ομορφαίνουν την ζωή  ατόμων με ειδικές ανάγκες .  Είναι εκεί για να για να τους  ξυπνήσουν το πρωί μ ένα φιλάκι, να παίξουν μαζί τους, να τους συνοδέψουν στις δουλείές τους , αλλά και να τους κρατήσουν συντροφιά όποτε νιώθουν μοναξιά.

Η παρακάτω επιστολή περιγράφει με υπέροχο τρόπο την καθημερινότητα μιας οικογένειας της οποιας δυο μέλη είναι άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά και με ιδιαίτερες ικανότητες....

“Ειναι 7 το πρωί και το ξυπνητήρι δεν έχει χτυπήσει ακόμα όταν μια υγρή μουσούδα χώνεται κάτω απο τα σκεπάσματα και ψάχνει για το χέρι μου... «Έχω ακόμα δεκα λεπτά» σκέφτομαι και προσπαθώ να αλλάξω πλευρό. Ο κάτοχος της εν λόγω μουσούδας όμως δεν το βάζει κάτω και τώρα αρχίζει να με σπρώχνει στην πλάτη. Είναι ώρα να ξυπνήσει τα παιδιά. Μέχρι να σηκωθώ και να βρω τις παντόφλες μου, η Πανδώρα, το μαύρο Λαμπραντόρ, εχει ήδη διασχίσει ανυπόμονα τον διάδρομο μεταξύ των δωματίων μας τρεις φορές και με συναντά μπροστά στην πόρτα με τα ξύλινα γράμματα.

«Γιάννης - Κωστής» γράφει η πόρτα. Ανοίγω και η Πανδώρα μπαίνει αργά στο δωμάτιο. Το κόλπο της μουσούδας επαναλαμβάνεται ώσπου μέσα απο τα βάθη της κάτω κουκέτας, δυο χεράκια, λεπτά σαν σπιρτόξυλα, τυλίγονται γύρω απο τον λαιμό της. Απο την πάνω κουκέτα, ακούγεται μια χαρούμενη κραυγή και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ένα κουβάρι από σκύλο και παιδιά κυλιέται στα πόδια μου.

Από το άλλο δωμάτιο ακούγεται ο εκνευριστικός ήχος του ξυπνητηριού. Σιχαίνομαι να ξυπνάω με αυτόν τον ήχο στα αυτιά μου... ίσως η Πανδώρα το διαισθάνεται και αυτό όπως διαισθάνεται τα πάντα, γι’αυτό και με ξυπνάει με τον δικό της τρόπο, τον ευπρόσδεκτο τρόπο (γιατί ποιος δεν θέλει να ξυπνάει με ένα φιλί κάθε πρωί, έστω και αν είναι...μουσουδάτο;)

Είναι πλέον 8 το πρωί. Έχω βοηθήσει τον Γιάννη να ντυθεί, τον Κωστή να βρει τα παπούτσια του, οι τσάντες είναι γεμάτες με το φαγητό της ημέρας, τα μπουφάν έχουν φορεθεί και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Σήμερα είναι η σειρά του Κωστή να κρατήσει την Πανδώρα στον δρόμο για το σχολείο. Της φοράω το ειδικό σαμαράκι με τους ανακλαστήρες και τον κρίκο με τις πολλές τρύπες για πολλαπλά λουριά. Ειδική παραγγελία από Αμερική, ένα σαμαράκι για σκύλους ειδικούς, σαν τον δικό μας, ένα σαμαράκι που επιτρέπει την πρόσδεση πολλαπλών οδηγών πάνω στο σκυλί. Με τον άλλον οδηγό, τον «τιγρέ» όπως τον αποκαλλεί, δένω τον Γιάννη στο σαμαράκι και ξεκινάμε.

Η Πανδώρα ξέρει τον δρόμο για το σχολείο και συζητάμε μεταξύ μας όσο προχωράμε. Εκείνη περπατά κρατώντας το βήμα της αργό, χωρίς να τραβάει, για να την προλαβαίνουν τα παιδιά. Περπατάει δίπλα τους χωρίς να αποσπάται από ήχους ή άλλα ζώα στον δρόμο. Όταν φτάνουμε στο σχολείο, τα παιδιά την χαιρετάνε και μπαίνουν στην τάξη τους, ενώ πολλές φορές άλλα παιδάκια βγαίνουν για να την χαϊδέψουν και εκείνη δεν λέει ποτέ όχι σε ενα χάδι.

Γυρνάμε στο σπίτι αργά απολαμβάνοντας την βόλτα μας. Περνάμε απο ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο για να κάνει την ανάγκη της, δεν λερώνει ποτέ μέσα στο σπίτι. Αν δεν μπορεί να κρατηθεί και λερώσει στον δρόμο, έχω πάντα σακούλα μαζί μου και τα μαζεύω, γιατί σεβόμαστε και τους άλλους που ζουν στην πόλη.

Στο σπίτι φτιάχνω έναν καφέ μέχρι εκείνη να φάει το πρωινό της και μαζί φεύγουμε πάλι να πάμε στην δουλειά. Όση ώρα δουλεύω εκείνη κάθεται στα πόδια μου. Όταν κάνω διάλειμμα, βγαίνουμε έξω και παίζουμε κυνηγητό. Καμιά φορά της κρύβομαι και με ψάχνει, κάνοντας μεγάλες χαρές όταν με βρει. Για λίγο γίνομαι και εγώ παιδί μαζί της.

Στις δύο γυρνάμε σπίτι και μαγειρεύουμε παρέα. Ξέρει ότι ποτέ δεν ζητιανεύουμε φαγητό κι έτσι δεν ζητάει. Είναι κάτι που το έχουμε μάθει και στα παιδιά κι έτσι λιχουδίτσες δεν έχει και το ξέρει.

Στις 3.20 φεύγουμε να πάρουμε τα παιδιά. Κουνάει την ουρά της στην διαδρομή γιατί ξερει τι θα επακολουθήσει. Τα παιδιά πέφτουν πάνω της όλο χαρά μόλις βγουν από την τάξη! Μερικά χαδάκια από τα άλλα παιδάκια και φεύγουμε για το κοντινό πάρκο όπου οι τέσσερίς μας θα παίξουμε μπάλα για την υπόλοιπη μία ώρα. Με τα αυτιά τεντωμένα, το ήρεμο και αργοκίνητο πλάσμα, ξαφνικά μεταμορφώνεται σε έναν μαύρο ανεμοστρόβιλο ενέργειας καθώς τρέχει πίσω από τη μπάλα. Τα παιδιά γελάνε και προσπαθούν να κλωτσήσουν την μπάλα μακριά, ενώ σύντομα κι άλλα παιδάκια ζητάνε να παίξουν μαζί μας. Μπορώ πια να καθίσω λίγο κι εγώ στο παγκάκι και να τους χαζέψω.

Σπίτι για απογευματινό για όλους και η Πανδώρα κάθεται στα πόδια των παιδιών και βλέπει μαζί τους μια παιδική εκπομπή. Ύστερα βραδινό, μπάνιο, γάλα και ύπνο. Η Πανδώρα περιμένει να της απλώσω την κουβερτούλα της δίπλα στο κρεβάτι του Γιάννη και ξαπλώνει δίπλα του για την σιέστα της. Είναι 7.30 το απόγευμα. Μόλις αποκοιμηθούν θα της ανοίξω να βγει, γιατί είμαι και λίγο εγωίστρια, θέλω κι εγώ λίγη Πανδώρα για παρέα!

Το τελευταίο πραγμα που θα κάνω πριν κοιμηθώ είναι να βγάλω την Πανδώρα για την ανάγκη της στο κοντινό εγκαταλελειμμένο οικόπεδο. Ύστερα θα ξαπλώσει δίπλα στο κρεβάτι μου στο πάτωμα και θα με ξυπνήσει δέκα λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι μου το επόμενο πρωί”.

Την επιστολή έστειλε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ η κ. Τίνα Καπνιά

Οι αρχαίοι μύθοι περιγράφουν με μοναδικό τρόπο φαινόμενα που σήμερα έχουμε

απομυθοποιήσει αλλά που τότε ως ανεξήγητα προκαλλούσαν το δέος και την περιέργεια.

Γράφτηκαν για να λύσουν απορίες αλλά και για να μιλήσουν στις καρδιές των ανθρώπων καταφέρνοντας να περιγράψουν ότι παράξενο με φυσικότητα αλλά και με υπερβολή. Ο παρακάτω μύθος είναι επίκαιρος. Αφού οι Αλκυονίδες μέρες έρχονται σε λίγο καιρό για να κάνουν τις μέρες μας πιο φωτεινές και λίγο πιο ζεστές. Πέρα από τις μέρες πάντως το ενδιαφέρον θα ήταν να ζεσταθούν οι καρδιές μας και φέτος να γίνουν κι εκείνες πιο φωτεινές...

Καλή χρονιά σε όλους μας!

Αλκυονίδες Μέρες (Halcyon Days): Οι Αρχαίοι Ελληνες είχαν παρατηρήσει τις λίγες μέρες καλοκαιρίας που παρουσιάζονται το χειμώνα.

Είναι μέρες ηλιόλουστες χωρίς σύννεφα και ανέμους. Η ονομασία τους προήλθε από τις αλκυόνες που τις μέρες αυτές γεννούν. Οι «Αλκυονίδες ημέρες» τοποθετούνται στο χρονικό διάστημα από την 15η Δεκεμβρίου έως και την 15η Φεβρουαρίου εκάστου έτους, με μεγαλύτερη συχνότητα το διάστημα 15-31 Δεκεμβρίου και 16-31 Ιανουαρίου.

Όπως λοιπόν μας λέει ο μύθος, η Αλκυόνη πριν γίνει πουλί ήταν μία πανέμορφη γυναίκα κόρη του Θεού των ανέμων Αίολου και της Ενάρετης.

Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη με τον Κήυκα.Η ένωσή τους ήταν τέλεια κι ένιωθαν τόσο ευτυχισμένοι, ώστε να νομίζουν ότι δεν ήταν κοινοί άνθρωποι. Σιγά σιγά, άρχισαν να πιστεύουν ότι είναι ισάξιοι των Θεών.

Ο Κήυκας θεώρησε τον εαυτό του ισάξιο του Δία και η Αλκυόνη ισάξιο της Ήρας.
Τόσο πολύ το πίστεψαν πού άρχισαν να φωνάζουν ο ένας τον άλλο με τα ονόματα Δίας και Ήρα, με αυτό τον τρόπο προκάλεσαν τους Θεούς και ιδιαίτερα τον Δία.
Όταν το έμαθε ο Δίας θύμωσε τόσο που μια μέρα που ο Κήυκας ήταν με το καράβι του στ' ανοιχτά έριξε κεραυνό και το τσάκισε, με αποτέλεσμα αβοή8ητος καθώς ήταν να πέσει στα μανιασμένα κύματα ο Κήυκας να πνιγεί.

Όταν έμαθε η Αλκυόνη το γεγονός πήγε με αγωνία στ' ακρογυάλι μήπως μπορέσει να βρει τον αγαπημένο της ζωντανό, το μόνο όμως που βρήκε ήταν λίγα σπασμένα ξύλα που είχε ξεβράσει το νερό, άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα, μερόνυχτα θρηνούσε τον χαμό του αγαπημένου της.
Ο Δίας στο τέλος την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε πουλί.
Ένα πανέμορφο πουλί που πήρε το όνομά της, και το οποίο ζει κοντά στη θάλασσα, σαν να περιμένει να εμφανιστεί μέσα από τα κύματα ο χαμένος Κήυκας..Το μαρτύριό της όμως δεν είχε τελειώσει, γεννούσε τα αυγά της, μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε στα βράχια της ακτής. Μα τα αγριεμένα κύματα ορμούσαν στη στεριά, σκαρφάλωναν στα βράχια, κατέστρεφαν τη φωλιά και τ' αυγά της.

Για άλλη μία φορά ο Δίας έδειξε συμπόνια για την Αλκυόνη, δεκαπέντε μέρες στην καρδιά του χειμώνα, να κοπάζουν οι άνεμοι, να ζεσταίνει την πλάση ο ήλιος, μέχρι να μπορέσει η Αλκυόνη να κλωσήσει τ' αυγά και να βγουν τα μικρά της από μέσα.

Υπάρχουν άνθρωποι στην ζωή μας, που πολύ απλά δεν μας νοιάζει η εξωτερική τους εμφάνιση. Δεν προλαβαίνουμε να την παρατηρήσουμε. Γιατί έχουν καταφέρει να μας κάνουν να δούμε πολύ βαθιά μέσα τους. Και να χαθούμε εκεί. Γιατί εκεί  καθρεφτίζεται η δική μας ομορφιά. Αυτή είναι που παρατηρούμε σ αυτούς.  Όπως η λίμνη με τον Νάρκισσο…

Ο Νάρκισσος και η λίμνη

Ο Αλχημιστής πήρε ένα βιβλίο από κάποιον που του το έφερε στο τροχόσπιτο. Ξεφυλλίζοντάς το,  βρήκε μια ιστορία για τον Νάρκισσο. Ο Αλχημιστής ήξερε τον μύθο του Νάρκισσου: «Ενός νέου άντρα που καθημερινά γονάτιζε δίπλα στη λίμνη και παρατηρούσε την ομορφιά του. Ήταν τόσο εντυπωσιασμένος από τον εαυτό του, που ένα πρωί έπεσε μέσα στην λίμνη και πνίγηκε. Στο σημείο που έπεσε ένα λουλούδι γεννήθηκε, το οποίο και ονόμασαν Νάρκισσο.»

Αλλά αυτό δεν ήταν το τέλος που διάλεξε ο συγγραφεας του βιβλίου να δώσει στην ιστορία αυτή.  Αυτός έγραψε πως όταν ο Νάρκισσος πέθανε, οι Θεές του Δάσους εμφανίστηκαν και βρήκαν την λίμνη που πάντα είχε φρέσκο νερό να έχει μεταμορφωθεί σε αλμυρή λίμνη δακρύων.

«Γιατί κλαίς;» ρώτησαν οι Θεές.

«Κλαίω για τον Νάρκισσο»,  απάντησε η λίμνη

«Χμ, δεν αποτελεί έκπληξη που κλαίς για τον Νάρκισσο» Είπαν, « Παρότι εμέις πάντα επιδιώκαμε να τον έχουμε στο δάσος, εσύ μόνο είχες την δυνατότητα να την ατενίζεις από κοντά.»

«Μα… ήταν ο Νάρκσισσος όμορφος;» ρώτησε η λίμνη.

Δεν υπάρχει καταλληλότερος από σένα για να το ξέρει αυτό!» είπν οι Θεότητες σκεφτικές. Αφού ήταν στην δική σου όχθη που γονάτιζε κάθε μέρα για να παρατηρήση τον εαυτό του.»

Η λίμνη παρέμεινε σιωπηλή για λίγο. Τελικά είπε:

«Θρηνώ για τον Νάρκισσο, αλλά ποτέ δεν παρατήρησα πως ο Νάρκσισσος ήταν όμορφος. Κλαίω επειδή κάθε στιγμή που γονάτιζε στις όχθες μου, μπορούσα να δω πολύ βαθιά μέσα στα μάτια του, την δική μου ομορφιά να αντικατοπτρίζεται»

«Τι όμορφη ιστορία!» Είπε ο Αλχημιστής.

Narcissus and the lake

The Alchemist picked up a book that someone in the caravan had brought. Leafing through the pages, he found a story about Narcissus.
The Alchemist knew the legend of Narcissus, a youth who daily knelt beside a lake to contemplate his own beauty. He was so fascinated by himself that, one morning, he fell into the lake and drowned.
At the spot where he fell, a flower was born, which was called the narcissus.

But this was not how the author of the book ended the story. He said that when Narcissus died, the Goddesses of the Forest appeared and found the lake, which had been fresh water, transformed into a lake of salty tears.
“Why do you weep?” the Goddesses asked.
“I weep for Narcissus,” the lake replied.
“Ah, it is no surprise that you weep for Narcissus,” they said, “for though we always pursued him in the forest, you alone could contemplate his beauty close at hand.”
“But….. was Narcissus beautiful?” the lake asked.
“Who better than you to know that?” the Goddesses said in wonder, “After all, it was by your banks that he knelt each day to contemplate himself!”
The lake was silent for some time. Finally it said:
“I weep for Narcissus, but I never noticed that Narcissus was beautiful. I weep because, each time he knelt beside my banks, I could see, in the depths of his eyes, my own beauty reflected.”

“What a lovely story,” the Alchemist thought.

Paulo Coelho «The Alchemist»

Translated by Maria

Όλοι μας τα λένε, αλλά εμείς ακόμη επιμένουμε να σκεφτόμαστε μικροπολιτικά, μικρόψυχα, κοντόφθαλμα... Ξεπουλάμε την ψήφο μας, για το τίποτα και χρεωνόμαστε ως έθνος για τα πάντα. Το παρακάτω κείμενο σήμερα κυκλοφορεί ευρέως σε πολλά μπλόγκ. Η αναπαραγωγή του όμως θεωρώ πως είναι χρέος όλων μας. Μήπως επιτέλους ξυπνήσουμε από το λήθαργο....  "Κι αν τα φάγαμε μαζί" κ. Πάγκαλε ποιός το επιδίωξε; Ποιον βολεύει αυτό το ξεχύλωμα των νόμων; Αυτή η καλλιέργεια της ενοχικής συμπεριφοράς που διαδίδεται από στόμα σε στόμα; Ο αγρότης όταν παίρνει την επιδότηση και πάει και αγοράζει Datsun αντί να επενδύσει τα χρήματα σε καινοτόμες καλλιεργειες ποιος του το επιτρέπει; Δεν τα φάγαμε λοιπόν μαζί...Εσείς μας τα ταϊσατε με το ζόρι. Για να βρείτε συνένοχους στο έγκλημα. Ποιο έγκλημα; Διαβάστε παρακάτω:

« Αυτό, το οποίο σήμερα απειλεί τους Έλληνες με απόλυτη καταστροφή, δεν είναι το χρέος. Αυτό, το οποίο τους απειλεί, είναι η άγνοια. Οι Έλληνες αγνοούν τα πλέον βασικά πράγματα της οικονομίας και σ' αυτήν την άγνοια στηρίζονται τόσο οι ξένοι, που τους λεηλατούν, όσο και οι δικοί τους "Εφιάλτες", που τους προδίδουν.
Το ΔΝΤ του Εβραίου Στρος Καν θα "υποθηκεύσει" ολόκληρη τη χώρα, μετατρέποντας τα άχρηστα ομόλογα των τοκογλύφων σε υπερπολύτιμα ενυπόθηκα δάνεια. Αυτός θα απειλήσει την εθνική ακεραιότητα της πατρίδας μας. Γιατί; Γιατί το ΔΝΤ είναι ένας "μετατροπέας" χρημάτων και υποχρεώσεων. Το ΔΝΤ μετατρέπει τα χρέη του κράτους απέναντι σε ιδιώτες —και μάλιστα απατεώνες— σε χρέη του κράτους απέναντι σε άλλα κράτη και διεθνείς οργανισμούς.
Το ΔΝΤ μετατρέπει τα ακίνδυνα χρέη του ελληνικού κράτους απέναντι σε ιδιώτες σε επικίνδυνα χρέη απέναντι σε κράτη και λαούς.Βάζουν την Ελλάδα να "δανείζεται" από τους λαούς, για να ξεπληρώνει τους τοκογλύφους. Όταν θα τους ξεπληρώσει πλήρως, θα έχει μπροστά της ακόμα μεγαλύτερο χρέος, το οποίο όμως —δυστυχώς γι' αυτήν— θα είναι πραγματικό χρέος απέναντι σε λαούς. Θα είναι πραγματικό χρέος με υποθήκες και όχι "αέρας" των "τζογαδόρων". Το "μοιραίο" της χρεοκοπίας δεν θα το αποφύγει, εφόσον εξακολουθεί να δανείζεται, χωρίς να παράγει, αλλά οι συνέπειες θα είναι πολύ χειρότερες, εφόσον απέναντί της θα στέκονται κράτη και λαοί και όχι τα λαμόγια της τοκογλυφίας. Οι τοκογλύφοι θα έχουν πάρει ήδη τα χρήματά τους και θα τα ξεκοκαλίζουν στα διάφορα σημεία του Πλανήτη.
Μια "κανονιά" της Ελλάδας θα παρασύρει στην ολοκληρωτική πτώση ολόκληρη την εβραϊκή συμμορία, που νόμισε ότι με χρωματιστές "δολαριοπορδές" μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο. Μια "τόγκα" —σύμφωνα με την αργκό της οικονομικής πιάτσας— της Ελλάδας θα τους κάνει να δακρύσουν μέχρι θανάτου.
Η Ελλάδα, με μια στάση πληρωμών, αυτήν τη ζημιά αυτή μπορεί να την κάνει τεράστια. Τόσο τεράστια, που να τις πάρει όλες με τη σειρά σαν ντόμινο.
Γιατί μπορεί να υπάρξει αυτό το ντόμινο; Γιατί η Ελλάδα με τη στάση της μπορεί να δώσει απτές αποδείξεις στους πελάτες τους ότι τους εξαπάτησαν. Υπάρχει απάτη, όταν η ίδια εταιρεία, που έβαζε τους πελάτες της να αγοράζουν ελληνικά ομόλογα, ήταν η ίδια που επένδυε σε CDS σε πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας. Υπάρχει απάτη, όταν βάζεις τους πελάτες σου να αγοράσουν με "χρυσάφι" αυτό, το οποίο στη συνέχεια εσύ ο ίδιος αποκαλείς "σκουπίδι" και "τζογάρεις" εις βάρος του. Για όσο διάστημα οι κερδοσκόποι έπειθαν τους πελάτες τους ότι έχουν τον τρόπο —μέσω ΔΝΤ— να πάρουν τα χρήματά τους από την Ελλάδα, δεν κινδύνευαν με αγωγές και μηνύσεις. Ήταν συνένοχοι μεταξύ τους και όλοι μαζί προσέβλεπαν στην ίδια "λεία". Αν η Ελλάδα αρνηθεί να τους δώσει αυτά τα κέρδη, θα διχάσει αυτήν τη συμμορία. Όλοι αυτοί οι τοκογλύφοι πελάτες τους θα στραφούν εναντίον των τοκογλυφικών εταιρειών για αποζημιώσεις» .

O Webster Tarpley είναι συγγραφέας, ερευνητής,  πτυχιούχος Ιστορικός και Οικονομολόγος,

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα σπάνιο μικρό  πουλί.  Ήταν στολισμένο με δυο γυαλιστερά,  πολύχρωμα, φανταχτερά,  τέλεια,  φτερά!  Μετά από λίγο διάστημα έγινε ένα πλάσμα ικανό να πετάει ελέυθερα στον ουρανό, μαγνητίζοντας τα βλέματα όσων είχαν την τύχη να το συναντήσουν.

Μια μέρα, μια γυναίκα το είδε και το ερωτεύτηκε. Παρακολουθούσε την πτήση του με ανοιχτό το στόμα ενώ η καρδιά της κόντευε να σπάσει  από την ομορφιά και την έκπληξη. Τα  μάτια της έλαμπαν από το εντυπωσιακό θέαμα. Κάλεσε το πουλί να πετάξει μαζί της και οι δυο τους πετούσαν στον ουρανό με μια καταπληκτική αρμονία! Θαύμαζε, σεβόταν και  τιμούσε αυτό το εκπληκτικό πουλί.

Αλλά μια μέρα σκέφτηκε:  Πολύ πιθανόν, να βαρεθεί εδώ και να θέλει να πετάξει ως πέρα στα μακρινά βουνά.  Και ξαφνικά άρχισε να φοβάται και να αγχώνεται πως  αν φύγει θα είναι πολύ δυστυχισμένη γιατί ποτέ δεν θα ξανανιώσει  το ίδιο για κάποιο άλλο πτηνό.

Και σκέφτηκε:  Θα φτιάξω μια παγίδα.  Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί δεν πρόκειται να φύγει ποτέ ξανά.  Το πουλί που ήταν κι αυτό ερωτευμένο μαζί της, φάνηκε την επόμενη μέρα. Έπεσε στην παγίδα που του είχε στήσει η γυναίκα και μπήκε στο κλουβί.

Η γυναίκα ευτυχισμένη κοιτούσε το πουλί μέσα στο κλουβί κάθε μέρα.  Είχε εκεί το αντικείμενο του πάθους της και όποιος φίλος της ερχόταν να την επισκεφτεί του το έδειχνε με καμάρι.  Κι εκείνοι της έλεγαν: Τώρα έχεις ότι ήθελες κι ευχόσουν πάντοτε!

Εντωμεταξύ  μια περίεργη μεταμόρφωση άρχισε να συμβαίνει:  Τώρα που είχε το πουλί στο κλουβί και δεν χρειαζόταν να το ψάχνει κάθε μέρα για να ερωτοτροπήσει μαζί του άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον της. Το πουλί ανίκανο να πετάξει αλλά και να βιώσει την πεμπτουσία της ζωής, την ελευθερία,  άρχισε να μαδάει και να χάνει μέρα με την μέρα την λάμψη του.  Έγινε άσκημο. Η γυναίκα έπαψε να έχει οποιοδήποτε ενδιαφέρον για αυτό εκτός από το να του καθαρίζει το κλουβί και να το ταϊζει.

Μια μέρα το πουλί πέθανε… Και η γυναίκα στενοχωρληθηκε πάρα πολύ! Περνούσε όλη της τη μέρα με το να το σκέφτεται!  Αλλά δεν θυμόταν το κλουβί. Θυμόταν μόνο την πρώτη μέρα που το είδε να πετάει ευχαριστημένο κι ελέυθερο ανάμεσα στα σύννεφα.

Αν είχε κοιτάξει λίγο πιο βαθιά μέσα της, θα είχε ανακαλύψει πως αυτό που την είχε ενθουσιάσει στο πουλί ήταν η ελευθερία του,  η ενέργεια και  η κίνηση των φτερών του και όχι το σώμα του.

Χωρίς το πουλί η ζωή της έχασε κάθε νόημα.  Και ο θάνατος ήρθε χτυπώντας της την πόρτα…

«Γιατί ήρθες;» Ρώτησε τον θάνατο.

«Για να σε βοηθήσω να πετάξεις ψηλά στον ουρανό μαζί του ακόμη μια φορά » Απάντησε ο θάνατος.

«Εάν του είχες επιτρέψει να πηγαινοέρχεται,  θα το αγαπόυσες και θα το  θαύμαζες για πάντα.  Αλοίμονο! Τώρα με χρειάζεσαι προκείμένου να τον συναντήσεις ξανά!

(Paulo Coelho) in eleven  minutes. (translated by Maria)

Once upon a time, there was a bird. He was adorned with two perfect wings and with glossy, colorful, marvelous feathers.
In short, he was a creature made to fly about freely in the sky, bringing joy to everyone who saw him.

One day, a woman saw this bird and fell in love with him.
She watched his flight, her mouth wide in amazement, her heart pounding, her eyes shining with excitement. She invited the bird to fly with her, and the two travelled across the sky in perfect harmony. She admired and venerated and celebrated that bird.
But then she thought: He might want to visit far-off mountains!
And she was afraid, afraid that she would never feel the same way about any other bird. And she felt envy, envy for the bird’s ability to fly.

And she thought: “I’m going to set a trap. The next time the bird appears, he will never leave again.”
The bird, who was also in love, returned the following day, fell into the trap and was put in a cage.

She looked at the bird every day. There he was, the object of her passion, and she showed him to her friends, who said: “Now you have everything you could possibly want.”

However, a strange transformation began to take place: now that she had the bird and no longer needed to woo him, she began to lose interest.
The bird, unable to fly and express the true meaning of his life, began to waste away and his feathers to lose their gloss; he grew ugly; and the woman no longer paid him any attention, except by feeding him and cleaning out his cage.

One day, the bird died. The woman felt terribly sad and spent all her time thinking about him. But she did not remember the cage, she thought only of the day when she had seen him for the first time, flying contentedly amongst the clouds.

If she had looked more deeply into herself, she would have realized that what had thrilled her about the bird was his freedom, the energy of his wings in motion, not his physical body.

Without the bird, her life too lost all meaning, and Death came knocking at her door.
“Why have you come?” she asked Death.
“So that you can fly once more with him across the sky,” Death replied.

“If you had allowed him to come and go, you would have loved and admired him ever more; alas, you now need me in order to find him again.”

Πηγαίνοντας σήμερα το πρωί στο εκλογικό τμήμα να ασκήσω το δικαίωμα αλλά και  την υποχρέωση της ψήφου, ήμουν πολύ σκεφτική!  Βέβαια αν αναλογιστεί κανείς τι μας ζητούν να  ψηφίσουμε στις σημερινές εκλογές,  είναι για να μην πηγαίνει  άνθρωπος  να ψηφίζει…. Για τον Καλλικράτη ψηφίζουμε σωστά;  Γι αυτόν που τόσος ντόρος έγινε τότε και τόση δυσαρέσκεια αρχικά είχε δημιουργηθεί.

Τι να κάνω ! Τι να κάνω!  Να ρίξω άκυρο;  Να ζωγραφίσω μια τεράστια μούτζα και σε κάθε δάχτυλο του χεριου να γράψω  κι από έναν λόγο; Μπά… Δεν θα με φτάσουν τα δάχτυλα! Να ψηφίσω κάποιον  που δεν έχει δοκιμαστεί στην εξουσία; Μεταξύ μας… Τα «μικρά» κόμματα (για μένα) φέρουν την ίδια ευθύνη με τα «μεγάλα»… Γιατί τόσο καιρό ουσιαστική αντίδραση σε όλα αυτά τα απάνθρωπα για την κοινωνία μας μέτρα,  δεν είδα να έχουν!  Ούτε κι επαρκές έλεγχο στις κλεψιές των προηγούμενων ετων είδα!  Ή ήξεραν και σιωπούσαν;  Γιατί αν είναι έτσι η σιωπή είναι συνενοχή!  Άσε που χτες άκουσα και το κορυφαίο! Πως δηλαδή πίσω από κάποιια  μικρά κόμματα βρίσκονται τα επιτελεία πολιτικών που είναι ήδη  καμένα χαρτιά  στα  ¨μεγάλα κόμματα» …

Άρα τι μένει;  Κάτι εντελώς εντελώς νέο.. Και ποιο είναι αυτό; Χμ…

Δεν έχω άλλο χρόνο. Κάτι πρέπει να σκεφτώ και σύντομα…   Αυτό κι αν είναι χούντα ε! Με το γάντι αυτή τη φορά μας επιτρέπουν μεν να ψηφίσουμε για κάτι που δεν θα θέλαμε να ψηφίσουμε γιατί εξαρχής θεωρούμε πως είναι λάθος, κι επίσης  να ψηφίσουμε  αλλά…μόνο αυτούς! Καταπληκτικό και πέρα για πέρα δημοκρατικό! Δεν λέω!  Σκεφτόμενη όλα αυτά έφτασα στην είσοδο του εκλογικού κέντρου.

Μπαίνοντας στην αυλή  ένας παλιός συμμαθητής μου με πλησιάζει χαμογελαστός.

«Μαρία τι κάνεις; Πω! πω! Μέρα δεν πέρασε από πάνω σου! Έχεις παιδιά, οικογένεια; Πως είναι η μαμά σου; Τι θυμάμαι τότε..Πολύ όμορφη γυναίκα!»

(Βρε τι έπαθε τούτος πρωί πρωί!  Πολύ καλόπιασμα πέφτει…)  Αν  και δεν είμαι καχύποπτο άτομο, μέρα που ’ ναι  θα την π την αμαρτία μου! Αυτό  το σκέφτηκα!  Ήταν  ύποπτα πολλές οι κολακίες για όλη μου την οικογένεια και για μένα!  Το βγαλα όμως από το μυαλό μου σύντομα! Και πανω που άρχισα να νιώθω  άνετα μου σκάει το μύστικό! Ξέρεις, είμαι υποψήφιος με τον συνδυασμό που έχει το χρίσμα του ΠΑΣΟΚ.  Το λέει και περιμένει αντιδράσεις…

Πες το βρε Κώστα μου! Κι έχω πέσει σε περισυλλογή τι να ψηφίσω!  Εϊσαι υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ ε;  Βέβαια…κι εγώ ΠΑΣΟΚ θα ψήφιζα…αλλά μετά σκέφτηκα πως ο επικεφαλής της παράταξης σας , είναι ήδη 8 χρόνια στην εξουσία… Ξέρεις οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν πως πάνω από 4 χρόνια η εξουσία φθίρει!  Άρα ο συγκεκριμένος υποψήφιος Δήμαρχος έχει πάρει ήδη την παράτασή του!  Άσε για το κομματικό μήνυμα που είπε ο άλλος ο κεντρικός επικεφαλής σας πως θα του στείλει η ψήφος μου… Δεν ειναι του παρόντος να το αναλύσω αυτό το μήνυμα… Έχουν φροντίσει γι αυτό τα κανάλια τις προηγούμενες μέρες! !

Για αυτό μάλλον θα σε στενοχωρήσω ….Δεν νομίζω…  Σου εύχομαι πάντως καλή επιτυχία!

Ένιωσα πολύ καλά που του είπα την άποψη μου…  Κι ένιωσα ακόμη πιο καλά που τελικά ψήφισα αυτό που ψήφισα… Δεν θα πω τι! Η ψηφοφορία είναι μυστική! Σσσς!

Συμπληρώνονται αύριο 53 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου συγγραφέα και στοχαστή Ν. Καζαντζάκη.  Το ωραιότερο αφιέρωμα που διάβασα φέτος αφιερωμένο στην μνήμη του Ν. Καζαντζάκη το έχει δημοσιεύσει η σημερινή εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ του Ηρακλείου Κρήτης και ο δημοσιογράφος Αλέκος Ανδρικάκης. Τα κείμενα του Καζαντζάκη πολλά.

Το πρώτο φιλοσοφικό δοκίμιο του όμως, δημοσιευμένο τον Μάρτιο του 1906, είναι η αποθέωση στον αρχαίο κόσμο και τον αναμάρτητο Έρωτα. Είναι δημοσιευμένο το 1906 αλλά γραμμένο πολύ νωρίτερα. Το νόημα των λόγων του είναι τόσο επίκαιρο και σήμερα που αν η γλώσσα  και η γραφή δεν ήταν τέτοια, σίγουρα θα μπορούσαμε να πιστεψουμε πως έχει γραφτεί για να περιγράψει την σημερινή πραγματικότητα.

«Η αρρώστεια του αιώνος»,
«Ο άνθρωπος σήμερον αναπτύσσεται τεραστίως. Εις ηλικίαν ολίγων ετών γνωρίζει όσα δεν εγνώριζαν οι γέροι των περασμένων γενεών», γράφει χαρακτηριστικά. Κι αυτή η πρόωρη και καθολική γνώση, τον ενοχλεί. «Νέος ακόμη –προσθέτει- έχει χλωμιάσει απάνω σε ογκώδη βιβλία κι έχει δηλητηριασθή με τους μεγάλους πόθους και με τη δίψα τη μεγάλη των νεωτέρων ψυχών… Πώς μπορεί να νοιώση κανείς σήμερα την αφελή χαράν των προγόνων;
«Η αρρώστεια του αιώνος»,
Εκουραστήκαμεν από τη σοφία των βιβλίων, έρχονται και παρέρχονται οι ποιηταί και μας αφίνουν τα δάκρυά των και τις αμφιβολίες των κι εκουραστήκαμε πλειά να διαβάζομε και να ρωτούμε και να περιμένομεν απαντήσεις.

Ποιος μπορεί ν’ αγαπήση σήμερα τη μεγάλη αγάπη των πατέρων του, τη φαιδράν αγάπη των προγόνων του, αφού μέσα στα βιβλία και στις ψυχολογικές αναλύσεις των νεωτέρων συγγραφέων είδε διακεκορευμένα όλα τα μυστικά της αγάπης;

Όταν τα χείλη της πλησιάζουν τα χείλη μου ξέρω – μου είπαν- τι σκέπτεται, τι όργια πλάσσονται κάτω από το δέρμα της. Όταν πηγαίνω στην Εκκλησιά ξέρω – μου είπαν- τι κρύβεται μέσα στο άγιο Δισκοπότηρο, τι σκέπτονται τα μάτια των ιερέων και γιατί πηγαίνουν οι γυναίκες.

Όλα τα ξέρει ο σημερινός άνθρωπος. Τίποτε δεν αφήκαν παρθένο στη ψυχή μας. Η εξουσία, η Επιστήμη, η δόξα δεν μας αρκούνε πλειά. Κάτι άλλο ζητούμε. «Πέραν του καλού και του κακού» κάποιο μυστήριο μας σέρνει»

«Σ’ όλο το μάρμαρο και σ’ όλες τις σκέψεις των –γράφει για τον αρχαίο κόσμο- κάποιο φως χαμογελά, κάποια ειλικρίνεια που δεν γνωρίζομεν εμείς οι σεμνότυφοι και οι υποκριταί. Ιδέτε τον Παρθενώνα, Είνε φως και ειλικρίνεια. Διαβάσετε τη Μαχαραβάτα των Ινδών. Ο εραστής «πίνει» όλη νύχτα τα χείλη της ερωμένης και τα’ αγκάλιασμα, λέγει κάπου, είνε τόσο άγριο ώστε «οι μαστοί της γυναικός βυθίζονται στο στήθος του ανδρός και κάθε κενόν του σώματός της γεμίζει και τα ψέλλια και τα περιδέραια σπουν». Αυτή είνε η αγάπη των πρώτων ανθρώπων. Διαβάσετε το Άσμα των Ασμάτων στην ώμορφη Σουναμίτιδα. Ο έρως δεν ήτον αμάρτημα τότε και είχε το δικαίωμα να είνε ειλικρινής».

Τον  χειμώνα που μας πέρασε, προσπάθησα να βελτιώσω λίγο τα αγγλικά μου. Μια από τις αγαπημένες μου ασκήσεις ήταν, να προσπαθώ να μεταφράσω κείμενα αγαπημένων μου συγγραφέων όπως ο Paul Coehlio. Το παρακάτω κείμενο είναι ένα από αυτά κι αποφάσησα να το βάλω εδώ για να το μοιραστώ και μαζί σας. Έχω κι άλλα που μου αρέσουν πολύ, αλλά τουτο δω επιβεβαιώνει αυτό που χρόνια τώρα υποψιάζομαι… Πως σε κανέναν μας η ζωή, ή ο Θεός,  δεν δίνει προβλήματα που δεν μπορεί να τα αντέξει! Απλά δυσκολευόμαστε πολύ μέχρι να δεχτούμε κάτι… Αφού το δεχτούμε όμως, και αφουγκραστούμε προσεχτικά τα μηνύματα, μπορούμε να μάθουμε πολλά. Να γίνουμε σοφότεροι και πλουσιότεροι σε εμπειρίες. Και τότε σταματάμε να γκρινιάζουμε γι αυτό που μας έτυχε, και νιώθουμε ευγνωμοσύνη για το μάθημα που πήραμε…

Κάποτε ήταν ένας γνωστός μελετητής, ο οποίος ζούσε σε ένα βουνό στα Ιμαλάια.  Κουρασμένος από την ζωή του με τους άλλους ανθρώπους, επέλέξε να ζήσει μια απλή ζωή και να περνά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του κάνοντας διαλογισμό. Η φήμη του, όμως, ήταν τόσο μεγάλη, που οι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να περπατήσουν στενά δρομάκια, να ανέβουν απότομους λόφους, να κολυμπήσουν σε  ποτάμια – προκειμένου να βρεθούν κοντά σ αυτόν τον άγιο άνθρωπο όπως πίστευαν. Και το έκαναν. Πέρασαν από ένα σωρό δύσβατα μονοπάτια. Τον θεωρούσαν σοφό και ήταν πεπεισμένοι ότι ήταν σε θέση να  λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα  αφορούσε την  ανθρώπινη καρδιά.

Έφτασαν δεκάδες μαζί μια μέρα στο ησυχαστήριο του, ζητώντας επίμονα να τον δουν.

Ο σοφός άνθρωπος δεν είπε τίποτα, αλλά τους ζήτησε να καθίσουν και να περιμένουν.  Τρεις μέρες πέρασαν, και όλο και  περισσότερα άτομα έφταναν.  Όταν δεν υπήρχε χώρος ποια για κανέναν άλλον, βγήκε στο κατώφλι του και είπε στους ανθρώπους που κυριολεκτικά κρεμόταν από τα χείλη του:

«Σήμερα θα  δώσω την απάντηση που περιμένετε στον καθένα από σας ξεχωριστά.

 Αλλά θα πρέπει να υποσχεθείτε  ότι, αν όντως  λυθούν τα προβλήματά σας, δεν θα το πείτε  και σε άλλους προσκυνητές, αφήνοντας με να ζήσω την ζωή που επέλεξα μακριά από άλλους ανθρώπους.  Εντάξει! Ας αρχίσουμε. Πείτε μου τα προβλήματά σας.»

Κάποιος άρχισε να μιλά, αλλά σύντομα διακόπηκε από άλλους, αφού όλοι γνώριζαν ότι αυτή ήταν η τελευταία δημόσια ακρόαση που ο άγιος άνθρωπος θα έδινε.

Ο σοφός άνθρωπος άφησε την κατάσταση να παραταθεί για λίγο, έως ότου φώναξε! «Σιωπή! Γράψτε τα προβλήματά σας σε ένα χαρτί. Μετά μπορείτε όλοι να μου δώσετε τα χαρτιά σας».

Όταν όλοι τελείωσαν ο  σοφός άνθρωπος ανακάτεψε όλα τα χαρτιά σε ένα καλάθι, και  είπε:

Κάθε ένας από εσάς να πάρει ένα χαρτί, και να το διαβάσει.

Στη συνέχεια, θα επιλέξετε αν θα κρατήσετε τα προβλήματά σας, ή θα πάρετε εκείνα που διαβάζετε στο χαρτί που κρατάτε στα χέρια σας.

Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτό που είχαν γράψει, όσο άσχημο κι αν ήταν, δεν ήταν τόσο σοβαρό όσο αυτό που έγραψε ο γείτονας τους.

Δύο ώρες αργότερα, αντάλλαξαν τα χαρτιά μεταξύ τους, και κάθε ένας είχε  βάλει τα προσωπικά του προβλήματα πίσω στην τσέπη του, ανακουφισμένος που ότι τον απασχολούσε ως εκείνη την στιγμή δεν ήταν τόσο σοβαρό όσο νόμιζε πριν την επίσκεψη του στο σοφό άνθρωπο.

Ευγνώμονες για το μάθημα, κατέβαιναν από το βουνό με τη βεβαιότητα ότι θα ήταν πιο ευτυχισμένοι τώρα, εκπληρώνοντας παράλληλα και την υπόσχεσή που είχαν δώσει, πότε να μην διαταράξουν την ηρεμία του σοφού άντρα.