Ξύπνησα συντροφιά μ’ ένα Αχ.

Στο ραδιόφωνο μιλάνε για τη κρίση

κι η καρδιά μου δε μπορεί να ηρεμήσει.

Βλέπω τον άγγελο μου πλάι μου

να ανοίγει τα μάτια του,

να με χαϊδεύει η ανάσα του,

χαμογελώ όμως δεν μπορώ να χαρώ,

Γιατί το αύριο είναι άχρωμο.

Όμως η αγάπη δίνει χρώμα

στο παρόν, στο μέλλον

και μένει στους αιώνες…

ΙΚΕΤΗΣ Τ'ΟΝΕΙΡΟΥ

Ο κόσμος όλος άχρονος κι απέραντος,
δημιουργίας θαύμα ή θήραμα..

Tον ψάχνεις εκεί ποιητή,
που φοράς τον πόνο κατάσαρκα,
μακρυά απ'τα σύνορα,
στους γαλαξίες....
Με μάτια σφαλιστά,
με σκέψη ανελεύθερη,
με τον πόθο να κυλά,
σε μια σταγόνα δάκρυ..
Aντάμα με της καρδιάς τον χτύπο,
μ'αγκάλες ανοιχτές,
μα δεν τον βρίσκεις ποτέ.....

Δεν αντέχουν πια οι χρόνοι...
διαβαίνουν οι θύμησες,
σαν τις σκιές που φοβάσαι ποιητή...

Φως ιερό,
απέραντος ικέτης τ'ονείρου,
στου ουρανού μου τις μπόρες,
προσμένω τον ήλιο...
που την ψυχή μου μάταια προσμένει..

Νίκος Περάκης. 2-1-07

Ηταν μια κουραστικη μέρα εργαζόμουν στην βιβλιοηθήκη της σχολής μου για την διπλωματική μου (εκτος Αθηνών).Απογοητευμένη επειδή δεν πρωχορούσε η δουλεία μου,λέω να χαζέψω στο ιντερνετ, κάνω αναζήτηση στο google "ποιηση και λογοτεχνία" και ετσι ανακαλύπτω το site musicheaven, φαντάζομαι οτι το ξέρετε!(χα χα) Βλέπω λοιπον "συνάντηση μελών ΄και ανταλλαγη δωρων στις 22 Δεκεμβρίου 2006".Ήταν Τετάρτη όταν εγιναν αυτά και η συνάντηση ήταν την Παρασκευή.Γίνομαι μέλος εκείνη τη στιγμή με σκοπό να πάω στην συνάντηση.Σημειοτέων ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα παρορμητικά μια τέτοια απόφαση.Σκεφτόμουν ότι δεν εχω κάτι να χάσω κι ότι θα είμαι με ανθρώπους που ίσως έχουμε κοινά ενδιαφέροντα.

Πηγαίνω...Είχα συνεννοηθεί με μια φίλη μου να βρεθούμε έξω απ' το Αθηναϊκό καφενείο, όμως εκείνη δεν ήρθε.Αποφασίζω να μπω μέσα και ας μην ξέρω κανέναν και ας μην ξέρω τι ακριβώς είναι το MUSICHEAVEN.

Λίγο καιρό πριν ένας άγνωστος σε μένα γινόταν μέλος στο site αυτό ψάχνοντας να βρεί δάσκαλο κιθάρας.Τυχαία είδε την συγκεκριμένη συνάντηση του musicheaven πήρε λοιπόν έναν φίλο του και πήγε...

Ο Theog και το Xartinooneiro του musivheaven παντρεύονται το καλοκαίρι!

Χωρίς να το ξέρετε όσοι ήσασταν εκεί μείνατε χαραγμένοι στις καρδιές μας γιατί άθελα σας ήσασταν μάρτυρες στην αρχή της ζωή μας, γιατί αισθανόμαστε ότι στις 22_12_2006 που βρεθήκαμε ξεκίνησε η ζωή για μας.

Ευχαριστούμε

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράση.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθή κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

 Ας υποθέσουμε πως του καπέλλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφοόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάση
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάση.





ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Λένε πως οι άγγελοι δεν κατεβαίνουν στην γη παρά μόνον αν βρουν το άλλο τους μισό.

Έτσι λοιπόν ο πιο όμορφος και καλόκαρδος άγγελος ήρθε στη γη και με συνάντησε,

με άγγιξε με τα φτερά του και μεταμορφώθηκα σε νεράιδα…

Έτσι ζήσαμε μαζί στα βάθη των αιώνων.  

Αναρωτιέμαι, υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν γεμάτοι αγάπη; Να αισθάνεσαι ότι αγαπάς τόσο πολύ έναν άνθρωπο και δεν υπάρχει τρόπος να του δείξεις το μέγεθος αυτής της αγάπης. Σαν υποσυνείδητα να περίμενες από τη μέρα που γεννήθηκες να συναντήσεις αυτόν τον άνθρωπο, για να του δώσεις ότι φύλαγες μέσα σου.

Και ο νοών νοήτω… 

Ο Μήτσος είναι ο καινούργιος μου φίλος. 17 Φεβρουαρίου τον γνώρισα, δηλαδή λίγες μέρες πριν. Μου χάρισε απίστευτη χαρά γιατί με τη βοήθεια του καλού μου μας «άφησε» να τον δημιουργήσουμε και να περάσουμε υπέροχα τις χιονισμένες μέρες μαζί του.

Όμως ο ήλιος τον έλιωσε και δεν τον βλέπω πια. Αλλά πάντα θα είναι μέσα μου όπως ακριβώς στη φωτογραφία και θα μου θυμίζει πάντα τις πολύτιμες στιγμές χαλάρωσης που μου πρόσφερε.

Ευχαριστώ Μήτσο

Σπαράζει μέσα μου ο πόνος

της νύχτας το σκοτάδι

με τρόμαξε χθες βράδυ,

το αγγελούδι μου κρυώνει

Με αιμάτινες κλωστίτσες

από της καρδιάς μου τα βάθη

μια κουβέρτα θα του πλέξω

και στο πλάι του θα πέσω.

    Μη φοβάσαι της είπε, καθώς την αγκάλιαζε τρυφερά. Εκείνη του χαμογέλασε αδύναμα. Φτάνει το τέλος, του ψιθύρισε, μα για την αγάπη μας θα μάθει όλος ο κόσμος. Δε θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν , να το θυμάσαι…

Τα μάτια της έκλεισαν, μα εκείνος δεν έπαψε ποτέ να την αγκαλιάζει, μέχρι που έκλεισαν και τα δικά του μάτια.

Και ο χρόνος κύλισε…

Και η ιστορία τους πήρε στην τροχιά της, δικούς της αγαπημένους, μαζί πέρα από το θάνατο…

Ο μικρός Abu κουμπώνει την μπλούζα του ακρωτηριασμένου πατέρα του κι εκείνος τον χαϊδεύει τρυφερά με τα μάτια.  

Το ονειρατάκι

« Όπου κι αν έστρεφα το κεφάλι μου, σε οποιαδήποτε γωνία ή σημείο του σπιτιού, όλο και έβλεπα κάποιο όνειρο να μου κεντρίζει τη μνήμη, τονίζοντας μου έτσι το μέγεθος της θλίψης ή της αποτυχίας μου.

…

Στάθηκα δίβουλος: να το πετούσα στον γκρεμνό πριν μεγαλώσει και προβάλει απαιτήσεις ή να το κρατούσα; Θυμήθηκα ότι στο παρελθόν είχα ένα μικρό ενυδρείο με λιλιπούτεια χρυσόψαρα. Με τον καιρό και παρ' όλη τη φροντίδα μου είχαν όλα πεθάνει κι απέμεινε μόνο ένα, το μικρότερο. Και τότε ξαναβρέθηκα στο ίδιο δίλημμα, αλλά ήμουν νέος και ανθεκτικός. Έτσι, έβαλα το χρυσοψαράκι σε μία μεγάλη κατσαρόλα με νερό και το επέστρεψα στο κατάστημα των ενυδρείων για να το κρατήσουν συντροφιά με τα άλλα. Έτσι έπραξα τότε. Και με αυτή τη μνήμη, έβαλα στη χούφτα μου το ονειρατάκι (λέξη επινοημένη από τον Διονύσιο Σολωμό), το άφυλο και αδήλωτο, και το παρατηρούσα.

Όχι, δεν το πέταξα, δεν μπόρεσα να το πετάξω και δεν προτίθεμαι να αναλύσω τους λόγους αυτής της απόφασής μου.Το πήρα μαζί μου στο δρόμο της επιστροφής, γιατί εγώ και το ονειρατάκι μου χωρούσαμε μια χαρά στο σπίτι...»

Της ΕΛΕΝΗΣ ΛΑΔΙΑ (Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων και δοκίμια).  

Το όνειρο μέχρι να πραγματοποιηθεί καταλογίζεται σαν αποτυχία. Δίκαιο ή άδικο αυτό συμβαίνει, όμως δεν θα πάψω να πιστεύω στο μότο μου:  Η ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΨΕΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΑΡΤΙ.   

Σήμερα γύρω στις 3 το μεσημέρι καθώς έγραφα στον υπολογιστή μηχανικά ανοίγω την τηλεόραση και επιστρέφω στην απασχόληση μου.

            Οι συζητήσεις ήταν μια απλή ακουστική συντροφιά χωρίς να μου αποσπούν την προσοχή, αφού ήταν «μία από τα ίδια» (δηλαδή τηλεφωνικές συνδιαλλάξεις μεταξύ τηλεθεατών και παρουσιαστών που μιλούσαν για τον στημένο «πόνο τους»).

            Ήμουν έτοιμη να την κλείσω όταν βλέπω στο κάτω μέρος της οθόνης  τον τίτλο «Πέθανε ο άντρας μου, ό γιος μου και η κόρη μου στα 29 της». Μέσα σε δευτερόλεπτα σκέφτηκα ότι αυτές είναι λέξεις που με μια πρώτη ματιά φαίνεται να προσδοκούν να με καθηλώσουν ίσως να είναι αληθινές, γιατί ποιος παίζει με τον θάνατο;

            Ο γιος της κυρίας σκοτώθηκε σε τροχαίο, λίγους μήνες μετά πέθανε ο άντρας της και δυο τρία χρόνια μετά η κόρη της ολοκλήρωσε τις σπουδές της βρήκε μια καλή δουλειά και ετοιμαζόταν να παντρευτεί, όμως οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο στην κοπέλα. Ο αγαπημένος της αποδείχθηκε πολύ λίγος και την παράτησε. Μετά από περιπλανήσεις σε νοσοκομεία της Ελλάδας και του εξωτερικού η κόρη απεβίωσε.

Θέματα για σκέψη:

Υπάρχει κάποιο όριο στην αντοχή του ανθρώπινου πόνου;

Υπάρχει  ανιδιοτελής, ανίκητη αγάπη μεταξύ ενός ζευγαριού;

Γιατί επιτρέπει ο Θεός να πεθαίνουν νέοι οι άνθρωποι;