Όταν ξέρεις ότι έχεις κάνει ότι καλύτερο μπορούσες με ότι είχες διαθέσιμο. Μόνο αισιόδοξος μπορείς να είσαι. Όταν κάτι πλέον έχει φύγει από τα χέρια σου και η δουλειά σου κρίνεται στα χέρια κάποιου άλλου.....

τότε....

τότε μόνο υπομονή και κουράγια μπορείς να κάνεις. Καθώς προσπαθείς να χαλαρώσεις...

Είναι μερικές φορές ξεχνάμε να αναπνέουμε όπως έχουμε ανάγκη....

Εγώ έχω έναν καλό λόγο πλέον για να αναπνέω κανονικά!

Όπως πολύ σωστά είπε μια ψυχή, η θα κάνεις κάτι που δεν σ αρέσει. Ή όταν θα σ αρέσει αυτό που κάνεις θα είναι υπό συνθήκες που δεν σ αρέσουν καθόλου....

Θα πρέπει να κλείσω τα πάντα. 

Ξεζουμίζοντας κάθε πιθανή ιδιότητα των υλικών...

Η ζωή, οι καταστάσεις , κ όλοι αυτοί που πρέπει να γνωρίσουμε και μας καθυστερούν, πολλές φορές μας παρασέρνουν πέρα και πολύ μακριά από την ουσία του εαυτό μας. Ξεχνάμε ποιοί είμαστε. Το αμφισβητούμε προκειμένου να εξερευνήσουμε.

Υπάρχουν κάποια πράγματα όμως που σαν υπάρξεις, μας προσδιορίζουν. Μας καθορίζουν. Μας κάνουν να βρίσκουμε τον δρόμο του γυρισμού πίσω στον πραγματικό μας εαυτό.

Ήταν η άλγη λοιπόν ....

Ήταν η άλγη που με βοήθησε να θυμηθώ  ξανά πόσο απολαμβάνω, να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου.. 

Ποτέ δεν ξέρεις τελικά τι είναι αυτό που θα σε εμπνεύσει για να βρεις τον δρόμο του γυρισμού.

Θυμάσαι που με ειρωνευόσουν για αυτά  που μπορούσα κ έφτιαχνα με χαρτόνι και κολλητική ταινία....

Τι έχεις να πεις τώρα? Τώρα που το διοξείδιο του άνθρακα μέσα στην άκατο μας ανεβαίνει..

.

Είναι μερικές φορές που μέσα στο κεφάλι σου οι φωνές μοιάζουν κάπως έτσι. Διαφορετικά κομμάτια του εαυτού σου τρίβονται μεταξύ τους αφήνοντας ρινίσματα.  Προσπαθώντας να βρούνε λύσεις. Αυτοσχεδιάζοντας σε άγνωστα μονοπάτια. Ο χρόνος πολυτέλεια....

Και δεν υπάρχουν εγγυήσεις.

Θέλω να κάτσεις αναπαυτικά και ακούγοντας αυτήν μουσική.....

Και να με φανταστεις να είμαι κυριολεκτικά στην κοσμάρα μου, ζωγραφίζοντας μέσα στο ήλιο.....όπως ακριβώς θα ήμουνα σαν άλογο σε μια στέπα της Παταγονίας....

Η σκιά μου θα έκανε παιχνίδια στο χώμα ενωμένη με τις οπλές μου καθώς θα έτρεχα και θα σηκώνονταν η σκόνη μαζί με την χαίτη μου.
Ταξιδευοντας ......

Τα δικά μου άλογα δεν τρέχουν σε πράσινα λιβάδια……μα στα λιβάδια του ουρανού! Δεν μπορείς όμως να πεις ότι πετούνε . Αφού από τον ουρανό….. ποιο πάνω είναι. Δίπλα από αστέρια και γαλαξίες και όλα εκείνα τα μικρά πολύχρωμα φωτάκια και τις σούπες των αερίων. Εκεί στο στερέωμα. Μαύρες σιλουέτες που τρέχοντας όλο δύναμη η χαίτη τους να ανεμίζει ….. και κρύβουν τα αστέρια.

Και εκεί που την έχω καταβρεί να σου και η Δήμητρα απ την σχολή να πουλήσει τρέλα....γιατί υποτίθεται ζωγραφίζει κ αυτή.....λέμε τώρα...!

-Άντε ακόμα?

-........... (ούτε καν γυρνάω να κοιτάξω)

-Φέρε να κάνω κανένα bulldog (και κοντοστέκετε)….

-Όταν θα πάρεις τα δικά σου σπρέι ...κάνε ότι θέλεις....! Αριανέ!

-Γιατί βλέπεις κανένα τοίχο της προκοπής εδώ πέρα?

-Δεν ξέρω.... εγώ βρήκα έναν πάντως.....(γιατί θες καμιά γκαλερί δηλαδή)

-Ε καλά....Εμένα στον σύνδεσμο με παρακαλούνε.....αν θες να ξέρεις

-Εμένα πάλι στα αρχίδια μου!

-Με παρακαλούνε!

-Πάνε στον σύνδεσμο τότε τι κάνεις εδώ πέρα! Όλο λες ότι ζωγραφίζεις και ούτε ένα σχέδιο με μολύβι δεν έχουμε δει!!!

-Ε καλά.....

Όλες οι γκόμενες τα ίδια.....και ξανά τα ίδια.....! Α ρε μάγκα μου αφού το ξέρεις....!

Θυμάμαι τότε που λέγαμε να ζωγραφίσουμε το ΤΕΙ…που ήρθε να με ρωτήσει τι θα κάνουμε…….
A  ρε troll άραξε! Το θυμάμαι και γελάω…!

Όπως ίσως λίγοι άνθρωποι συνειδητοποιούν βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή.

Τα νέα ρεύματα των σκεπτόμενων ανθρώπων συμβιώνουν με τα παλαιότερα μέσα σε ένα κλίμα μόνιμης, εμφανούς η έρπουσας σύγκρουσης!

Το παλαιό αγωνίζεται απεγνωσμένα να διασώσει ένα συμπαντικό κοσμοείδωλο που  έχει χαθεί οριστικά. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η αντικατάσταση του παλαιού από το νέο αποτελεί αποδείξει της υγείας μιας κοινωνίας και σαν διαδικασία θα πρέπει να την ενθαρρύνουμε αντί να την αντιμαχόμαστε.

Καμία νέα σκέψη δεν θριάμβευσε επειδή κατάφερε να πείσει τους αντιπάλους της, κάνοντας τους να δουν το φως της αλήθειας !  Αλλά μάλλον επειδή αυτοί που ήταν ενάντια της, κάποια στιγμή πέθαναν. Και μια νέα γενιά περισσότερο εξοικειωμένη μαζί της μεγάλωσε και πήρε τα ινία. Για αυτές τις γενιές που έρχονται τώρα στο προσκήνιο βιώνουμε αυτήν βίαιη κατάρρευση των παλαιών συστημάτων ελέγχου.

Εσείς εκπροσωπείτε αυτές τις νέες γενιές!

Ο προορισμός σας είναι πολύ ποιο πέρα από εκεί που ήσασταν σε θέση να φανταστείτε… και σας αξίζει! Γιατί εσείς επιλέξατε να είστε αυτήν την στιγμή εδώ!  Να έχετε την γενναιότητα να ολοκληρώσετε το ταξίδι σας!

Είναι μερικές φορές τον τελευταίο καιρό που πιάνω τον εαυτό μου να κοιτιέται στον καθρέπτη. Με κοιτάζω με ένταση, επίμονα στα μάτια….προσπαθώ να καταλάβω ποιος είναι αυτός που κοιτάζω…..και γιατί…..!

Πλέον μπορώ να καταλάβω! Μετά από τόσα ταξίδια….Το φαντάζομαι!

Είναι φορές που θα ορκιζόμουνα ότι βλέπω γαλάζιες σπίθες…..ξέρω ότι δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται ….

Άραγε πότε θα τινάξω αυτή την η σκόνη από πάνω μου?

Sa^lana ien naie^ssis!

Ευχαριστώ την δεύτερη μητέρα μου...

 Πολλές φορές αυτά που γράφω και στέλνω στους ανθρώπους γύρο μου ως μηνύματα θα επέτρεπε να έχουν θέσει εδώ στο blog….Όμως παρόλα αυτά τολμάω και τους τα στέλνω.

Λάθος…? Ίσως. Τα σκέφτηκα όμως…αυτό είμαι. Ένιωσα την ανάγκη. Τι δηλαδή άλλα να γράφω στο blog και άλλα να κάνω? Απλά μ αρέσει να μπαίνω στον πειρασμό της πρόκλησης, να καταγράψω με γραμμικό τρόπο τις αστραπές των σκέψεων μου…

  Ίσως πάλι καλύτερα γιατί όταν δεν βλέπω ανταπόκριση αποφεύγω πολύ εύκολα τους ρηχούς και συνηθισμένους ανθρώπους.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα μήνυμα, που έστειλα όταν γύρισα σπίτι, σε μια παλιά μου συμμαθήτρια από το δημοτικό. Με είχε καλέσει σε μια έκθεση φωτογραφίας και τέχνης που λάμβανε μέρος. Και μου άρεσε αυτό το χαλαρό και ακομπλεξάριστο, το μετά από 14 χρόνια… “θα ένιωθα άνετα να έρθεις στην έκθεση και για να σε δω…”

Μ αρέσει να βλέπω ανθρώπους. Δεν με ενδιαφέρει σε ποια σχολή πέρασαν η τι δουλειά κάνουν. Αν έχουν ερωτικό σύντροφο και γενικά η εικόνα τους. Με ενδιαφέρει και με καίει να δω τι άνθρωποι έγιναν….ποιες είναι οι σκέψεις τα όνειρα τους…οι προβληματισμοί τους…αν έχουν αυτή την σπίθα στο μάτι…..

Και ένα παραπάνω όταν είναι καλλιτέχνες…..

Οι φωτογραφίες τις Κωνσταντίνας λοιπόν….(α ναι δεν σας είπα…Κωνσταντίνα την λένε…έχει το όνομα της μάνας μου…αχαχαχαχα) ήταν μια τεράστια ΜΠΟΥΡΔΑ!!! Καλυμμένη με μια στρώση ψευτοκουλτουριάρικου αφαιρετικού, ασπρόμαυρου, τραγανού μπλα μπλα !

Που πάντα πείσω από την φωτογραφία κάτι αχνοφαίνεται!

Επειδή όμως προβληματίστηκα πολύ γυρνώντας σπίτι και σε συνδυασμό με την τάση εξιδανίκευσης των πραγμάτων…εμπνεύστηκα το παρακάτω κείμενο και της το έστειλα.

Καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι σίγουρα  μπορούσε πολύ καλύτερα. Οι φωτογραφίες δεν ήταν αντιπροσωπευτικές του καλλιτέχνη…

Όποτε κοιτάζω μια φωτογραφία, προσπαθώ να μπω μέσα της.

Προσπαθώ να σταματήσω να κοιτάζω και να αρχίσω να βλέπω.

Να την αποκωδικοποιήσω. Είτε μέσα από συναισθήματα είτε μέσα από μοτίβα μαθηματικών μοντέλων.

Μαθηματικά;;;;;;;!

Πολλοί λένε ότι όλα μπορούν να προβλεφθούν και να οριστούν μέσο των μαθηματικών. Αλλά κάνουν ένα τεράστιο σφάλμα. Υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να μπει σε κάδρο, να προσδιοριστεί και να περιγραφή … να το εγκλωβίσεις…

Μπορείς να το μαντέψεις?

Είναι η συνείδηση.

Όποτε βλέπω μια φωτογραφία …..

προσπαθώ να δω τον φωτογράφο μέσα από την φωτογραφία. Να μπορέσω με ένα τρόπο να μοιραστώ την εμπειρία του.

Γιατί βρέθηκε εκεί;

Τι ήταν αυτό που μέσα σε όλα τα άλλα τον έκανε να μας δείξει αυτό;

Σε ποια ταξίδια πάλη χάθηκε και η φωτογραφία ήταν για άλλη μια φορά το παράθυρο για να ξαναγυρίσει πίσω στον κόσμο μας και να διηγηθεί την ιστορία του.

Η φωτογραφία είναι μια στιγμή μέσα στο ταξίδι. Δεν είναι το ίδιο το ταξίδι. Μπορείς να θυμηθείς το ταξίδι κοιτάζοντας την φωτογραφία αλλά δεν μπορείς να το ξαναζήσεις. Δεν περιέχει μόνο την πληροφορία για το πώς ήταν το ταξίδι σε εκείνο το συγκεκριμένο σημείο μέσα στον χώρο και τον χρόνο αλλά και που βρισκόταν αυτός που τράβηξε την φωτογραφία.

Κάνεις όμως ένα μεγάλο λάθος ….είναι δυνατόν μέσα από μια, η μερικές φωτογραφίες να καταλάβεις; Τι είναι δηλαδή η ψυχή των ανθρώπων, δειγματοληπτικός έλεγχος;

Και άμα δεν είναι καλό το δείγμα πετάς όλο το τεμάχιο;

Ε σοβαρέψου ρε! Σοβαρέψου Θαλλάσιε βιολόγε ! Σοβαρέψου !

Α ναι το ξέχασες ε? Αλλά αυτή την ταμπέλα σου έδωσαν σε αυτόν τον κόσμο. Είσαι αναγκασμένος να απαντάς έτσι σε εκείνη την συγκεκριμένη ερώτηση…..τι σπουδάζεις….?

Όχι τίποτα άλλο ….αλλά δεν χρειάζεται να τους τρελάνεις από τώρα είναι νωρίς.

Άσε ρε ….

Ε Θαλλάσιε βιολόγε σοβαρέψου!

Τι θες; Να σου θυμίσω τώρα και το άλλο, εκείνο το μικρό το ορθογώνιο χαρτάκι με τις στρογγυλευμένες γωνίες . Εκείνο το ντυμένο με πλαστικό που είναι σε τόνους του μπλε και έχει μια Φωτογραφία……σου …. Και γράφει ένα όνομα……

-Σσσσσς μην μιλάς άλλο ……έχεις πεθάνει για εμένα. Φύγε και να μην ξαναγυρίσεις γιατί έχω αρχίσει να ανακαλύπτω ποιος είμαι. Φύγε γιατί θέλω να δω τις φωτογραφίες.

Και ίσως ο φωτογράφος τελικά να μην ήθελε να φανερωθεί. Κατάφερε και κρύφτηκε πίσω από μια ασπρόμαυρη αφαιρετική τάση με έντονες γωνίες. Και με μια προοπτική άποψη από πάνω προς τα κάτω να αποδώσει μια στιβαρότητα και μια σιγουριά. Ίσως ένιωσε αυτή την ανάγκη. Την ανάγκη για εκείνο το τέλειο, εκείνο το οποίο έχει καθορισμένο σχήμα, το καλά θεμελιωμένο. Ανάγκη για σιγουριά. Έχουν την γοητεία τους τα σχήματα. Δωρικός ρυθμός, απλός και στιβαρός…

Αρχαία Ελλάδα. Το τζάμι του κτιρίου με το μάρμαρο της κολόνας. Το διάφανο με το σκληρό. Αντίθεση….

Ίσως έσπασα των κώδικα…

Ίσως πάλη να θρυμμάτισα το κεφάλι μου….

Μικρά, μεγάλα κουτάκια.  Μπαίνουμε μέσα σε κουτιά, κοιτάζουμε κουτιά, ζούμε μέσα σε κουτιά. Κάνουμε δώρα με κουτί….Παντού γωνίες.

http://www.caribbeancharm.com/assets/images/pink_white_stained_glass_box.jpg

Τους ζηλεύω τους φωτογράφους …..

Ε τους άτιμους πάλι κατάφεραν να σταματήσουν τον χρόνο.

Και όταν πατάνε εκείνο το κουμπί που είναι πάνω σε εκείνο το απόκοσμο μηχάνημα……διακτινίζονται.

Και ελπίζω να κατάφερα να σε τρομάξω λίγο, όπως έκανες και εσύ σε εμένα με τις γωνίες σου. Εκδίκηση!

Όλα τα παραπάνω είναι η δική μου φωτογραφία.

Μπορείς να την ξεδιαλύνεις ?

Δεν απάντησε…..!

Λογικό …ίσως να νόμισε ότι της την έπεφτα….ίσως να ένοιωσε άβολα…με όλο αυτό.

Ήταν ασυνήθιστο ….είμαι ασυνήθιστος…

Έτσι μ αρέσω!

Δεν χωράω σε κάδρα.....τα θρυματίζω μόνο με ένα βλέμμα...

Για αυτό βάφω σε τοίχους, με σπρέι έξω....

Οι σχέσεις κάνουν τα αντικείμενα και όχι τα αντικείμενα τις σχέσεις. Απο τα υποατομικά σωματίδια μέχρι τους γαλαξίες.

Αντικείμενον ....αντί του κειμένου.....του λόγου δηλαδή! Το είδωλο του
λόγου .

Όταν λοιπόν αρχίζεις να αναγνωρίσεις τις σχέσεις, τότε βλέπεις
πέρα από τα αντικείμενα. Η πλήρης συνειδητοποίηση αυτού του πράγματος
συλλαμβάνεται από το νου σαν καταιγίδα από κεραυνούς
σκέψεων που καλπάζουν.Η διαδικασία αυτή φτάνει σε ένα τέτοιο σημείο που
έχει την αίσθηση οξύ πονοκεφάλου. Και η συνείδηση λαμβάνει φώτιση.

Αρχίζει να αντιλαμβάνεται το όλον!

Είναι κάτι που μόνο βιώνεται. 

Και είναι μόνο η αρχή!

Δεν θα ξεχάσω όλες εκείνες τις φορές  που με κέρασες μπίρα γιατί μιλούσα πολύ!

-Πολύ μιλάς! ……..κνταπ! (το μπουκάλι στην μπάρα)

Δεν θα ξεχάσω που έπινες καφέ από το μπιροπότιρο με καλαμάκι.

Τα στριφτά τσιγάρα.
To καπέλο
Το χαμόγελο…..

Ξέρω πως δεν θα ξεχάσεις ποτέ ποια τις σοκολάτες που σου είχα αφήσει.

Μα βέβαια ναι! Είμαστε απασχολημένοι όλοι εμείς με τον μικρόκοσμο μας και όλο κάτι μας εμποδίζει από το να περάσουμε από τα μέρη που είναι άνθρωποι που στο πρόσωπο μας μοιάζουν.

Δεν έχει ποια σημασία. Είναι αργά ποια για να έχει σημασία…

Νιώθω πως έχω τόσα να πω αλλά πως τελικά ίσως αν τα πω να χάσουν την λάμψη τους.

Δεν δακρύζω για τον συνηθισμένο λόγο.

Δακρύζω γιατί όταν είχα πιάσει τα χέρια σου είχα δει όλες τις εικόνες που είχες κρύψει μέσα σου. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια.

Νίκη μου τώρα που έχεις φτερά πέτα όσο ποιο ψηλά μπορείς! Όσο ποιο ψηλά αντέχεις!
https://www.youtube.com/watch?v=5XyP0K9QQHE#t=6m30s

Μονάχα έτσι μπορώ να σε φανταστώ! Μα πως αλλιώς...

Πτεροφόρος η Νίκη πτεροφόρος.

Θα τα πούμε στον Πήγασο!
Τσσσσσσσσ! και θα μας ακούσουν ξέρεις εσύ! Στον Πήγασο λοιπόν!

Δεν ξέρω αν τελικά φταίτε εσείς για όλα αυτά που έμαθα τον τελευταίο καιρό, που με βασάνιζαν από παιδί. Αλλά, εγώ εσάς νιώθω πως πρέπει να ευχαριστήσω.

Και θα προσπαθήσω να τα μοιραστώ. Είναι πολύ για να το κρατήσω μόνο για εμένα. Το πολύ πολύ να με πουν τρελό.

Όσο για κάποιους άλλους που απλά δεν τους συμπαθώ και δείχνουν να μην θέλουν να καταλάβουν τους αφιερώνω αυτό το τραγούδι….

Πως να σωπάσω μέσα μου

την ομορφιά του κόσμου.

Ο ουρανός δικός μου

κι η θάλασσα στα μέτρα μου.

Πως να με κάνουν να τον δώ

τον ήλιο με άλλα μάτια.

Στα ηλιοσκαλοπάτια μ'έμαθε

η μάνα μου να ζώ.

Στου βόυρκου μέσα τα νερά

ποιά γλώσσα μου μιλάνε

αυτοί που μου ζητάνε

να χαμηλώσω τα φτερά...

Δεν θα πεθάνουμε ρε σεις!

Και θα ζήσουμε για να αγαπάμε την δημιουργία.

Είναι κάτι μέσα σε αυτά τα κομμάτια blues που έχει πολλές συναισθηματικές παρενέργειες όταν μου δοσολογούντε . Και είναι διαπεραστικά τα άτιμα σαν πυρακτωμένες σφαίρες. Μου θυμίζει τον Μισσισσιπί και τα ποταμόπλοια. Το σταυροδρόμι και την συμφωνία με τον διάβολο που στοιχειώνει ακόμα το παίξιμο μου.Τα δρομάκια με τα μισόρημαγμένα ξύλινα σπίτια και μια αίσθηση από χαλίκια στα γυμνά πόδια μου και ότι έχουμε πολύ, πάρα πολύ να περπατήσουμε ακόμα……
τον γερο-Jim με τα άσπρα χιονένια του γένια και μαλλιά σε αντίθεση με το μαύρο του πρόσωπο. Και τις χορδές στην κιθάρα του που σκουριασμένες ,παλιές και τυρανισμένες  όσο και αυτός.

Είναι κάτι μέσα σε αυτά τα κομμάτια που μου φέρνει αναμνήσεις …. Αλλά από τι?Από μια προηγουμένη ζωή? Ίσως και να έζησα κάποτε στο Μισσισσίπι.

Είναι κάτι μέσα σε αυτά τα κομμάτια που ραγίζει όλο μου το κορμί, με πιάνει μια ανατριχίλα …..και κλαίω σαν μικρό παιδί. Που με κάνει να σφυροκοπάω το γόνατο μου στο ρυθμό ….

Κάτι πάρα πολύ γνώριμο!
Σαν να γυρίζω σπίτι μετά από πολύ καιρό...

Και αν δω ένα μαύρο να παίζει blues θρυμματίζομαι!
Ίσως να φαίνεται αστείο στους άλλους άμα τύχει και με δουν να δακρύζω.
Αλλά έτσι και αλλιώς δεν ξέρω το γιατί για να τους το εξηγήσω.